๔ ทวงบุญคุณ

ยามนี้ใกล้พลบค่ำแล้วแต่บุรุษผู้นั้นยังคงนอนแน่นิ่งไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมา นางที่เอาแต่นั่งเฝ้าอยู่ตลอดทั้งจึงรู้สึกเบื่อหน่ายไม่น้อย

สุดท้ายแล้ว หลี่จื่อหนิงจึงตัดสินใจออกมาเรือนไปสำรวจบริเวณรอบๆ จวนแทน

พอเหล่าสาวใช้เห็นหลี่จื่อหนิงออกมาจากเรือนต่างพากันจับกลุ่มซุบซิบนินทาทันที นับตั้งแต่ที่นายท่านและฮูหยินจากไปนั้น คุณหนูก็ถูกคุณชายตามใจจนเสียคน ไม่เคยถูกว่ากล่าวหรือลงโทษแม้เพียงสักครั้งทั้งที่มักจะวุ่นวายไว้ให้คุณชายต้องตามเก็บกวาด

ทว่าเมื่อวานนี้กลับต่างออกไป…

ผู้ใดต่างก็รู้ว่า พักหลังมานี้คุณหนูมักเอาแต่วิ่งไล่ตามติดคุณชายเฉิงอี้หยางไม่ต่างจากเงา แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะพาบุรุษแปลกหน้าผู้หนึ่งเข้าจวนทั้งที่ยังเป็นดรุณีน้อยที่มิได้ออกเรือน!

เกรงว่าหากเรื่องนี้แพร่ออกไปถึงหูชาวบ้าน เกรงว่าคงถูกครหาว่าเป็นสตรีใจง่ายทำให้ตระกูลต้องอับอายขายหน้า

บิดามารดาที่ล่วงลับไปแล้วคงต้องตายตาไม่หลับแน่!

และแม้ว่าคุณชายจะดูไม่พอใจอยู่เจ็ดส่วนแต่ก็แน่แท้ว่าคงไม่อาจกล้าลงโทษน้องสาวให้ต้องเจ็บช้ำน้ำใจ

“หากคิดจะนินทาข้าดังปานนั้นก็พูดออกมาต่อหน้าเลย”เสียงหวานกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ หลี่จื่อหนิงยกจอกชาขึ้นจิบ สายตาพลางทอดมองสวนดอกไม้ตรงหน้าอย่างผ่อนคลาย

“คุ…คุณหนู!” สาวใช้เหล่านั้นสะดุ้งโหยงก่อนจะรีบพุ่งเข้ามาคุกเข่ากับพื้นจนเกิดเสียงดัง

“บ่าวไม่กล้าเจ้าค่ะ!” พวกนางต่างเร่งรีบปฏิเสธด้วยความหวาดกลัวเกรงว่าจะถูกลงโทษเอาได้

หลี่จื่อหนิงวางจอกน้ำชาลงก่อนปรายตามองพวกนาง  “ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรพวกเจ้า…เหตุใดถึงทำตัวตื่นตระหนกราวกับข้าจะตวัดดาบพาดคอกัน”

นางเอ่ยออกมาเสียงเรียงไร้อารมณ์ใดๆ

ว่ากันตามตรงแล้ว หลี่จื่อหนิงเองก็ไม่รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรดี ในเมื่อในนิยายแทบไม่ได้กล่าวถึงสตรีที่ผู้นี้เอาไว้ว่ามีนิสัยใจคอเป็นอย่างไรกัน นอกจากคำพูดที่นางได้ยินจากปากของบุรุษผู้นั้น

หลี่จื่อหนิงน้องสาวเพียงผู้เดียวของหลี่จางเหว่ย

นางเองก็อยากจะถามไถ่ให้มากกว่านี้แต่พอเห็นท่าทีของอีกฝ่ายที่เร่งรีบก็ไม่ได้รั้งไว้ คิดว่าอย่างไรก็มีเวลา

ในขณะเดียวกันนั้นเหล่าสาวใช้ยังคงมีท่าทางลุกลี้ลุกลน พากันพึมพำขอโทษไม่หยุด

หลี่จื่อหนิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “อย่างไรแล้วนินทาผู้เป็นนายลับหลังเช่นนี้ย่อมไม่ใช่เรื่องดี คราวหลังหากมีข้อข้องใจสิ่งใดก็มาถามข้าโดยตรงเสียจะดีกว่า…”

เพล้ง!

เสียงของตกแตกดังลั่นออกมาจากเรือน พอหลี่จื่อหนิงได้ยินจึงชะงักหยุดไปครู่หนึ่งก่อนจะปรายสายตากลับไปมองยังเรือนที่เดินออกมา

เฝิงอวี่เซี่ยนรึ!?

หลี่จื่อหนิงพลางละความสนใจจากสาวใช้ตรงหน้าจึงรีบยกชายกระโปรงก้าวเท้ากลับไปยังเรือน ในขณะเดียวกันนั้นหัวใจของนางพลันเต้นระรัวขึ้นมาอย่างไรสาเหตุ

ไม่รู้ว่าควรดีใจที่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วหรือควรตื่นเต้นที่กำลังจะได้เผชิญหน้ากับพ่อตัวร้ายในนิยายอีกครั้งกันแน่!

 

 

“คุณชาย! บุรุษผู้นี้ฟื้นแล้วเจ้าค่ะ!” เสียงร้องดังขึ้นจากสาวใช้ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะเร่งรุดเข้ามาใกล้

ความทรงจำสุดท้ายของเฝิงอวี่เซี่ยนคือความเจ็บแปลบจากคมมีดที่แทงลึกในร่าง เลือดอุ่นรินไหลจนไร้เรี่ยวแรงหายไปหมดสิ้น ในห้วงสติเลือนรางเขายังจำได้ถึงสัมผัสอ่อนโยนที่โอบประคองร่างเอาไว้ในอ้อมกอดสตรีผู้นั้นและน้ำเสียงของเจียงชุนหลินที่เรียกขานชื่อเขาอย่างร้อนรนด้วยความเป็นห่วง…

เปลือกตาของเฝิงอวี่เซี่ยนค่อยๆ ลืมขึ้นรับแสงสลัวในห้อง เขาพยายามประคองกายลุกขึ้นทว่าเพียงแค่ขยับมือกลับไปปัดโดนกาต้มสมุนไพรที่วางอยู่ข้างเตียงจนหล่นแตกกระจายพลันส่งกลิ่นสมุนไพรอบอวลไปทั่วห้อง...

สายตาคมกริบกวาดมองภายในเรือนแล้วก็ต้องพลันขมวดคิ้วมุ่นเกิดคำถามขึ้นมาในใจ

เขายังไม่ตายหรือ!?

“เฝิงอวี่เซี่ยน! ท่านยังไม่ตายจริงๆ ด้วย”

เหตุใดน้ำเสียงถึงฟังแล้วถึงได้คุ้นหูนัก…

เฝิงอวี่เซี่ยนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเสียงบานประตูเปิดดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงของสตรีผู้หนึ่งที่ตะโกนร้องลั่นห้อง

ใบหน้าคนงามระบายยิ้มกว้าง นัยน์ตาเมล็ดซิ่งฉายแววความดีใจออกมาอย่างปิดไม่มิด นางยกชายกระโปรงพุ่งตรงเข้ามาหาเขาอย่างไร้มารยาท สายตาและมือเรียวพลางเอื้อมมาแตะราวกับว่ากำลังสำรวจว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงหรือไม่

“ข้านึกว่าป่านนี้ท่านคงกำลังดื่มน้ำแกงยายเมิ่งอยู่แน่ ๆ”

หลี่จื่อหนิง!?

เหตุใดถึงเป็นสตรีผู้นี้กัน

เฝิงอวี่เซี่ยนขมวดคิ้วมุ่นย่ำแย่ ดวงตาดำขลับจับจ้องใบหน้าของนางอย่างเย็นชาราวกับไม่อยากเชื่อสายตาเกรงว่าคงเป็นเขาที่ตาฝาดพร่ามัวไปเองกระมัง

ว่ากันตามตรงแล้ว หากเขาไม่ตายและฟื้นตื่นขึ้นมาผู้ที่ควรอยู่ข้างกายในตอนนี้สมควรเป็นเจียงชุนหลินมิใช่หรือ…แต่เหตุใดสิ่งที่ปรากฏเบื้องหน้ากลับเป็นหลี่จื่อหนิงไปได้กัน

สตรีผู้นี้คิดวางแผนจะทำอันใดกันแน่

เฝิงอวี่เซี่ยนปรายสายตามด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะเอ่ยเสียงเย็นชา “ออกไปให้ห่างจากข้า”

พอได้ยินถ้อยคำนี้แล้วนางชะงักไปครู่หนึ่ง “อะไรกัน…?”

“ข้าบอกให้ออกไป” น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบขึ้นอีก

 

ทว่าแววตาที่ผิดหวังเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกัน

เขาคาดหวังว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะเจอแม่ดอกบัวขาวงั้นหรือ!?

หลี่จื่อหนิงเบะปากพลางยกมือขึ้นกอดอกมองเขาด้วยสายตาไม่สบอารมณ์ “ข้าช่วยชีวิตท่าน ยื้อวิญญาณท่านกลับมาจากปรโลกแต่พอตื่นขึ้นมากลับปฏิบัติอย่างเย็นชาเช่นนี้…มิสู้ปล่อยให้ตายไปเสียยังดีกว่าหรือ”

เฝิงอวี่เซี่ยนมองสตรีตรงหน้านิ่ง ๆ สายตาของเขาฉายแววไม่พอใจอย่างชัดเจน ตั้งแต่เมื่อใดกันที่สตรีน่ารำคาญผู้นี้กล้ามาทำตัวสนิทสนมกับเขาถึงเพียงนี้

“ข้าตายไปยังดีกว่าเป็นหนี้บุญคุณของเจ้า…หลี่จื่อหนิง”

มองดูอย่างไรแล้ว สตรีผู้นี้ก็คงทำไปเพราะหวังผลตอบแทนคิดจะใช้เขาให้เป็นประโยชน์แน่

“มองออกด้วยงั้นหรือ” นางเลิกคิ้วเอ่ยถาม

ในเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาตรงๆ ก็ดีเช่นกัน นางจะไม่ได้เสียพูดอ้อมค้อมไปมาให้มากความ หลี่จื่อหนิงยังคงสบตาจ้องเข้าไปด้วยความคมกริบของอีกฝ่ายที่เอาแต่มองนั้นด้วยสายตาแปลกประหลาด

นางกล่าวออกมา “เฝิงอวี่เซี่ยน…นับจากนี้ชีวิตท่านเป็นของข้าแล้ว”

พอได้ยินประโยคนี้เฝิงอวี่เซี่ยนพลันแค่นเสียงออกมาทันที มุมปากหนาโค้งขึ้นยกยิ้มเยาะ ด้วยนิสัยของสตรีผู้นี้…เขาคาดการณ์เอาไว้แล้วไม่ผิดว่านางทำลงไปเพื่อหวังผลตอบแทน

“เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่หลี่จื่อหนิง”

“ชีวิตของท่าน”

หากชีวิตเขาเป็นของนางแล้ว นับจากนี้ไม่ว่าจะทำสิ่งใดก็ย่อมต้องให้มือนางเป็นผู้ชี้แนะ…เช่นนั้นชีวิตของเฝิงอวี่เซี่ยนก็จะรอดพ้นจากความตายไม่เป็นเสมือนตอบจบในนิยาย

ทั้งสายตาและน้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยจริงจัง

ทันใดนั้น เพียงชั่วอึดใจเฝิงอวี่เซี่ยนพลันยกมือขึ้นและบีบคอหลี่จื่อหนิงอย่างรุนแรง สายตาคมกริบของเขาฉายแววแข็งกร้าวและดุดัน กลิ่นอายของความโหดเหี้ยมแผ่ออกมาจากตัวเขา

อึก!

นัยน์ตาเมล็ดซิ่งเบิกโพลงกว้างด้วยความตกใจเล็กน้อย หลงลืมไปชั่วขณะว่าแท้จริงแล้วบุรุษตรงหน้านี้คือตัวร้ายผู้หนึ่ง

“เฝิงอวี่เซี่ยน!” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นราวกับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านและไม่ได้แสดงความหวาดกลัวออกมา “ข้าช่วยชีวิตท่านไว้…แล้วท่านกลับคิดจะฆ่าข้าหรือ”

นางไม่ได้คิดจะทวงบุญคุณตั้งแต่แรกทว่าเป็นเขาต่างหากที่บีบบังคับนางให้ต้องเอาตัวรอด

หลี่จื่อหนิงยิ้มเยาะก่อนจะใช้มือที่ยื่นออกไปทุบเข้ากับบาดแผลของเขาอย่างแรง “อย่าคิดจะข่มขู่ข้า!”

ตุบ!

“อึก!...” เฝิงอวี่เซี่ยนกระอักเลือดออกมาทันที ก่อนจะปล่อยมือจากคอหลี่จื่อหนิงจากนั้นจึงยกมือขึ้นมากุมบาดแผลอย่างรวดเร็วด้วยความเจ็บ บาดแผลที่ยังไม่ทันจะสมานดีก็พลันปริแตกอีกครั้ง

สายตาคมกริบเหลือบมองสตรีตรงหน้า เขากัดฟันกรอด “หลี่จื่อหนิง!”

“เหอะ! เฝิงอวี่เซี่ยน ชีวิตท่านเป็นของข้าแล้ว…อย่าได้คิดจะมาข่มขู่ข้าอีก”