๓ อย่าได้ทำตัววุ่นวาย

“ข้าช่วยเหลือท่านเพียงนี้แล้ว สมควรจะตื่นฟื้นขึ้นมาตอบแทนบุญคุณข้าบ้าง” น้ำเสียงหวานพูดพึมพำแผ่วเบาราวกับว่ากำลังกระซิบกระซาบกับเฝิงอวี่เซี่ยนที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่ตรงหน้า

แม้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมานั้น เฝิงอวี่เซี่ยนรอดพ้นจากเงื้อมมือมัจจุราชมาได้แต่ร่างกายของเขายังคงแน่นิ่งไม่ขยับเขยื้อนกายใดๆ ไร้วี่แววว่าจะฟื้นขึ้นมา

นางเห็นใบหน้าซีดเซียวของเขาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

หลี่จื่อหนิงเอาแต่นั่งเฝ้าเขามาตลอดทั้งคืน เกรงว่าหากเฝิงอวี่เซี่ยนฟื้นขึ้นมาแล้วไร้ผู้ใดอยู่เคียงข้าง อาจเกิดเหตุไม่คาดคิดขึ้นอีกครั้ง

ดังนั้นใบหน้าคนงามจึงเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า ขอบตาหมองคล้ำอย่างเห็นได้ชัด

“หากท่านคิดจะตายจริงๆ ล่ะก็…ข้าจะไปลากตัวกลับมาจากปรโลกให้ดูเฝิงอวี่เซี่ยน!” หลี่จื่อหนิงพูดด้วยความจริงจัง

ข้าช่วยชีวิตท่านไว้…ต่อจากนี้ชีวิตของท่านไม่ใช่ของท่านแต่เป็นของข้า หากข้าไม่อนุญาต…ท่านไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะตาย!

แอ๊ด…

ในจังหวะเดียวกันนั้น ประตูถูกผลักออกเผยให้เห็นบุรุษผู้นั้นในอาภรณ์ขุนนางก้าวเข้ามา หลี่จื่อหนิงกระพริบตาปริบๆ ขมวดคิ้วมุ่นสายตามองเขาอย่างงุนงง

เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงยังอยู่ที่นี่อีก…!?

หากจำไม่ผิดนั้น ในนิยายที่ไม่ได้กล่าวถึงบุรุษผู้นี้มาก่อนแน่มิหนำซ้ำยังไม่ได้ปรากฏอยู่ในเรื่องราว ตอนที่รู้ตัวว่าทะลุมิติเข้ามา นางไม่มีเวลาคิดสิ่งใดนอกจากช่วยเหลือเฝิงอวี่เซี่ยนเอาไว้ให้ได้

พอนึกเรื่องนี้นั้น…

แท้จริงแล้วนางคือผู้ใดกันและบุรุษตรงหน้านี่เล่า…ไฉนถึงได้โผล่หน้ามาให้เห็นบ่อยครั้งนัก

ใบหน้าคนงามฉายแววครุ่นคิดหนักออกมาอย่างชัดเจน พอหลี่จางเหว่ยเห็นแล้วก็พลันถอนหายใจออกมา เขาเอ่ยออกมาเสียงเรียบ “เป็นอย่างไร…ตายหรือไม่”

น้องสาว!

“ท่านคือผู้ใดกัน!” ถ้อยคำเมื่อครู่นี้ไม่ได้เข้าโสตประสาทของนางเลยแม้แต่น้อย ดวงตาเมล็ดซิ่งเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนเอ่ยถามออก

ใช่! เมื่อวานนี้บุรุษกล่าวกับนางว่าเป็นน้องสาวของเขา

สตรีผู้นี้เป็นอันใดไปเสียแล้ว!

หลี่จางเหว่ยชะงัก ใบหน้าของเขาขมวดมุ่น หากว่ากันตามตรงแล้วนั้น ตั้งแต่เมื่อวานเขาก็สังเกตเห็นว่าน้องสาวผู้นี้ดูแปลกไปไม่น้อยทว่ากลับไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด

“เจ้าสติฟั่นเฟือนไปแล้วหรือจื่อหนิง” หลี่จางเหว่ยเลิกคิ้วเอ่ยถาม

เกรงว่าหากนางกล่าวความจริงไปว่าแท้จริงแล้ว น้องสาวของเขาได้ตายจากไปแล้วส่วนนางเป็นวิญญาณจากโลกอื่นที่เข้ามาอยู่ในร่างนี้ คาดว่าหลี่จางเหว่ยคงได้ตราหน้านางว่าสติฟั่นเฟือนไปแล้วเป็นแน่ๆ!

จื่อหนิงลุกขึ้นก่อนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าอีกฝ่าย สายตาจับจ้องเขาแน่วแน่ “ข้าถามว่าท่านเป็นผู้ใดกันแน่ ไฉนถึงชอบพูดจาอ้อมค้อมนัก” ส่วนประโยคหลังลดระดับเสียงแผ่วเบาลงเล็กน้อย

หลี่จางเหว่ยถอนหายใจเฮือกใหญ่ สีหน้าฉายแววเหนื่อยหน่ายออกมาอย่างชัดเจน

“วันนี้ข้ามีประชุมที่วังหลวงกว่าจะกลับก็คงตอนพลบค่ำ     ระหว่างนี้อย่าได้ก่อเรื่องวุ่นวายหรือพาคนแปลกหน้าเข้าจวนมาอีก” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยออกมาคล้ายกับกำลังออกคำสั่ง

อีกแล้ว!

เหตุใดบุรุษผู้นี้ถึงได้ชอบเฉไฉเลี่ยงคำตอบอยู่เรื่อย!  

หากบอกมาตรงๆ ตั้งแต่แรกก็จบเรื่องไปแล้วมิใช่หรือ..?

 

จื่อหนิงยืนกอดอก หรี่ตามองอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด “เหอะ! อย่าได้คิดว่าจะออกจากที่นี่ไปได้ หากยังไม่ตอบข้ามาว่าท่านเป็นใครกันแน่”

หลี่จางเหว่ยถอนหายใจออกมาอีกครั้ง สีหน้าฉายแววไม่ค่อยสบอารมณ์นัก เกรงว่าหากไม่รีบบอกไปนางคงคาดคั้นไม่เลิกจนเขารำคาญเป็นแน่

“หลี่จางเหว่ย” เขาเอ่ยเสียงเรียบไร้อารมณ์

“แล้วเป็นผู้ใดกัน”

“พี่ชายของหลี่จื่อหนิง”

“…” พอได้ยินประโยคนี้ นางเงียบไปครู่หนึ่ง

เช่นนี้ก็หมายความว่าเธอคงทะลุมิติมาอยู่ในร่างของตัวประกอบผู้หนึ่งเช่นนั้นหรือ…? ที่สำคัญชื่อยังคล้ายกันถึงเพียงนี้

“เช่นนั้น…หลี่จื่อหนิงก็คือข้างั้นรึ” น้ำเสียงหวานพูดพึมพำ

ยามนี้ภายในใจของหลี่จางเหว่ยอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดต่อบิดามารดาที่ล่วงลับไปแล้ว ที่นางเป็นเช่นนี้เพราะความผิดของเขาที่ตามใจมากเกิดไปเองขอรับ

หลี่จางเหว่ยกล่าว “เจ้าเป็นน้องสาวผู้เดียวของข้า”

หลี่จื่อหนิงเงยหน้ามองกระพริบตาปริบๆ เอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย “ท่านรวยหรือไม่”

มีโอกาสทะลุมิติมาทั้งที่นางขอใช้ชีวิตอย่างสุขสบายไม่ต้องกังวลเรื่องเงินและความเป็นอยู่ได้หรือไม่…สวรรค์

“หากเจ้าไม่คิดแต่งงานหรือไปอยู่กับผู้ใด ข้าสามารถดูแลเจ้าให้มีชีวิตที่สุขสบายตลอดไป” หลี่จางเหว่ยรับปากกับบิดามารดาไว้แล้วไม่ว่าเรื่องใดจะเกิดขึ้น เขาย่อมสามารถปกป้องน้องสาวผู้นี้เอาไว้เสมือนไข่มังกรอันล้ำค่า

แต่ทว่าเรื่องต่างๆ ที่เกิดนั้นกลับทำให้หลี่จางเหว่ยรู้สึกผิดกับคำพูดของตนเองไม่น้อย ตอนที่เขาต้องเข้าในวังหลวง…จะมีผู้ใดรู้ว่าสตรีที่ดื้อรั้นเช่นนี้จะสร้างเรื่องขึ้นมาได้ขนาดนี้

แม้ว่าจะมีบ่าวรับใช้คอยตามติดอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างแต่ หลี่จื่อหนิงติดสินบนและข่มขู่จนบ่าวรับใช้ยังต้องปิดปากเงียบ

พอคิดถึงเรื่องนี้แล้ว หลี่จางเหว่ยพลันส่ายหัวอย่างหน่ายใจ หลี่จื่อหนิงย่อมทำเรื่องที่คาดไม่ถึงได้เสมอ จากการที่ออกไปซื้อเพียงแค่ชาดทาปากเท่านั้นแต่กลับสามารถมีเรื่องไปในตลาดหรือแม้กระทั่งตอนไปร่วมงานเลี้ยงที่ไหนสักแห่งดันไปมีเรื่องกับคุณหนูบ้านอื่นๆ พูดจาถากถางด้วยถ้อยคำเหน็บแนมราวกับว่ารู้จักอีกฝ่ายมาก่อน

หากพูดถึงนิสัยของน้องสาวผู้นี้คงจะพูดได้ทั้งวันก็ไม่จบ!

ว่ากันตามตรงแล้วไม่มีบุรุษใดจะเข้าใจนางได้นอกจากพี่ชายผู้นี้แล้ว

หลี่จื่อหนิงพอจะเข้าได้ นางสังเกตจากรูปโฉมของบุรุษผู้นี้ก็สามารถบ่งบอกได้ถึงฐานะ มิหนำซ้ำจวนยังหลังใหญ่เต็มไปด้วยบ่าวไพร่มากมายถึงเพียงนี้ก็เปรียบเสมือนการโอ้อวดฐานะแล้ว

นางพนักหน้าหงึกๆ หัวเราะคิกคักออกมาอย่างอารมณ์ดีเห็นทีว่าในชาตินี้นางสุขสบายมีเงินให้ใช้จ่ายได้อย่างฟุ่มเฟือย

“หากเป็นเช่นนั้น ข้าก็จะขออยู่กับท่านไปตลอดชีวิตไม่มีเรื่องบุรุษให้คอยกวนใจต้องปวดหัวได้หรือไม่” หลี่จื่อหนิงกล่าวออกมาเสียงหวานราวกับกำลังออดอ้อน

หลี่จางเหว่ยได้ยินพลันแค่นเสียงเย้ยหยันออกมา “เหอะ!” วันก่อนนั้นยังเอาวิ่งเฉิงอี้หยางอยู่ไม่ใช่หรอกหรือ!?

นิสัยคนเราไฉนจะเปลี่ยนไปได้อย่างง่ายดาย

“ข้าพูดจริงๆ นะ”

“เอาเถอะ…อย่าทำตัวให้วุ่นวายก็พอ”

 

 

 

คุณชายเฉิงกับภรรยาแต่งงานกันได้เพียงวันเดียวเท่านั้นแต่ไฉนวันนี้กลับมีปากเสียงทะเลาะกันอย่างรุนแรง เหล่าสาวใช้ในเรือนที่ได้ยินต่างพากันขมวดคิ้วด้วยความสงสัย กว่าคนทั้งสองจะได้ร่วมกราบไหว้ฟ้าดิน ก็ต้องฝ่าฟันอุปสรรคนานัปการ…ประหนึ่งกับว่าต้องผ่านด่านเคราะห์ครั้งใหญ่จนลุล่วงไปหมดสิ้น ต่างฝ่ายต่างเข้าใจซึ่งกันและกันทว่าแล้วเหตุใดพอแต่งงานได้ไม่ทันไรจึงเกิดเรื่องวิวาทกันเสียแล้ว

เหตุพอแต่งงานได้ไม่ทันก็เกิดมีเรื่องทะเลาะกันแล้ว…?

เจียงชุนหลินยังคงนั่งอยู่ริมหน้าต่างปักผ้าอยู่ราวกับไม่รู้สึกและไม่ได้ยินอันใด

พอเห็นอีกฝ่ายนึกเฉยเสแสร้งไม่ได้ยินเช่นนี้ ภายในใจของเฉิงอี้หยางยิ่งโมโหเดือดดาลเต็มไปด้วยโทสะคับอก เขาถอนหายใจออกมายาวเฮือกหนึ่งราวกับข่มอารมณ์ไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียก

“ข้าถามว่าเจ้ายังจะไปหามันผู้นั้นอีกอยู่หรือเจียงชุนหลิน”

มือของนางที่กำลังปักผ้าอยู่ชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาเรียบเฉย น้ำเสียงหวานกล่าวอย่างไรไร้อารมณ์ “ไม่ทราบว่ามันผู้นั้นที่คุณชายเฉิงกล่าวถึงคือผู้ใดงั้นหรือเจ้าคะ”

เหตุการณ์เมื่อวานทำให้นางผิดหวังในตัวเฉิงอี้หยางไม่น้อย ทั้งโกรธและโมโห แต่เฝิงอวี่เซี่ยนก็ไม่สมควรถูกทำร้ายปานตายถึงเพียงนั้น

หากมีเรื่องอันใดไฉนไม่พูดจากันดีๆ เล่า

เฉิงอี้หยางถอดหายใจออกมาอีกครั้ง เขาเบนเบี่ยงสายตาหันหนีไปต่างอีกพยายามข่มสติอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมา

“…”

ใบหน้าของนางพลันระบายยิ้มจางๆ “เพราะเหตุใดท่านถึงขั้นต้องลงทำร้ายเขาด้วยเฉิงอี้หยาง”

เฉิงอี้หยางแค่นเสียงเย็นชา ดวงตาคมกริบฉายแววไม่พอใจ เขาหันหน้ากลับมามองนาง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงประชดประชัน“เหอะ! เจ้าเป็นห่วงมันถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”

 

“เพราะเฝิงอวี่เซี่ยนไม่สมควรถูกกระทำเช่นนี้อย่างไร” เจียงชุนหลินออกไปเสียงแข็ง นัยน์ตาคู่งามฉายแววความไม่พอใจออกมาอย่างชัดเจน

เฉิงอี้หยางเห็นแล้ว มุมปากหนาค่อยๆ โค้งยกยิ้มด้วยความเย้ยหยัน ภายในใจยิ่งเดือดดาลนักไม่พอใจอยู่มาก

เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นมีน้ำหนักในใจของนางเพียงใด!

“อย่าลืมว่ายามนี้เจ้ามีสามีแล้วเจียงชุนหลิน” เขากล่าวเสียงเรียบราวกับว่ากำลังตอกย้ำนาง ที่ผ่านมาความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่เป็นอย่างไร เฉิงอี้หยางย่อมรู้อยู่แก่ใจ

เขาไว้ใจนางแต่ไม่ไว้ใจอีกฝ่าย