บทที่ 6 ความเห็นแก่ตัวไม่มีที่สิ้นสุด

บทที่ 6 ความเห็นแก่ตัวไม่มีที่สิ้นสุด

หลี่ชิงเหยาเห็นท่าทางและการกระทำของแม่และย่า ก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ ก่อนจะพูดขึ้นมาอีกด้วยอาการคล้ายกับ

แง่งอนเล็ก ๆ

“แม่กับย่าเป็นอะไรไปคะ ฉันไม่ได้ป่วยสักหน่อย

ฉันเปลี่ยนไปในทางที่ดี ไม่ชอบหรือยังไงกัน”

พูดจบก็ทำแก้มป่องอย่างน่ารักน่าเอ็นดู  

“ย่าก็ไม่ได้คิดว่าหลานป่วย แค่แปลกใจเฉย ๆ เพราะเมื่อก่อนนั้นอย่าว่าแต่เรื่องแบ่งปันคนอื่นเลย แม้แต่คิดจะช่วยเหลือคนอื่นหลานก็ยังไม่เคยทำ แต่นี่ถึงขั้นไปหาปลาแล้วแบ่งให้คนบ้านหยางเนี่ยนะ มันทำให้ย่ากับแม่ของเราประหลาดใจมากรู้ไหม” ย่าหลี่พูดทุกอย่างออกมาตามจริง ๆ

แม้ว่าการกระทำของหลานสาวเป็นสิ่งที่ถูกใจนางมาก แต่ย่าหลี่ยังคงแปลกใจกับการเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของหลานสาวอยู่ดี

แต่เมื่อคิดในทางที่ดี ก็เข้าใจได้ว่าคนเราเมื่อผ่านความตายมาแล้ว ย่อมต้องเปลี่ยนไปทางที่ดีขึ้น นางก็เคยพบเรื่องแบบนี้มาเหมือนกัน เมื่อหลายสิบปีก่อนลูกสาวบ้านจิงไม่ต้องการแต่งงานกับคนที่พ่อแม่หาให้ เธอเลยไปกระโดดน้ำตายแต่มีคนช่วยไว้ทัน เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีเหมือนกัน

ฉะนั้นการที่หลี่ชิงเหยาเปลี่ยนไปหลังผ่านความตายมาแล้ว ย่าหลี่เลยไม่คิดมาก แต่อดแปลกใจไม่ได้เท่านั้นเอง 

“ต่อจากนี้ไปฉันจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้น

ย่ากับแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ ฉันไม่กลับมาโง่ให้คนอื่นหลอกอีกแล้ว และสัญญาว่าจะไม่ทำผิด หรือเอาของกินดี ๆ ไปบ้านอี้อีก นอกจากนี้ฉันจะให้ทุกคนในบ้านหลี่ของเราอยู่ดีกินดีเอง”

หญิงสาวจับมือของย่าและแม่ไว้แล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นจริงจัง

“ตกลง ย่าจะเชื่อหลาน ว่าแต่วันนี้ชิงเหยาหลานย่าจะทำอาหารเองใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเราไปหลังบ้านเพื่อทำปลากันก่อนดีกว่า”

ย่าหลี่พูดขึ้นมาอย่างเชื่อมั่นในตัวหลานสาว ไม่พูดเปล่า นางยังควงแขนหลานสาวเดินมาหลังบ้าน โดยไม่สนใจว่าตอนนี้

สีหน้าของหลานชายจะเป็นอย่างไร

“ผมคงเกิดมาผิดที่จริง ๆ นะครับแม่” ไม่วายที่ชายหนุ่มจะหันมาพูดกับแม่ตัวเองเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่าตัวเองเป็นหมาหัวเน่าแล้วจริง ๆ 

“นั่นสิ ว่าแต่ลูกจะกลับเข้าท้องแม่ไหมล่ะ เผื่อจะได้เกิดเป็นลูกสาวบ้าง” ฟางเหนี่ยงพูดหยอกล้อลูกชายกลับไป ก่อนจะใช้มือเคาะหน้าผากเขาแล้วพูดขึ้นอีกครั้งว่า

“อย่าเพ้อเจ้อให้มากนัก รีบถือปลาเดินตามมาด้วย วันนี้ก็ทนกินฝีมือชิงเหยาก็แล้วกัน อย่างมากก็ท้องเสียทั้งบ้าน เดี๋ยวแม่จะเตรียมยาเอาไว้ให้” ฟางเหนียงพูดอย่างขำ ๆ แล้วเดินเข้ามาหลังบ้านอีกคน

“แม่!! ผมจะกลับเข้าที่เดิมได้ยังไง ผมโตป่านนี้แล้วนะ แล้วผมก็ไม่อยากเป็นผู้หญิงด้วย” ชายหนุ่มตะโกนโหวกเหวกอยู่คนเดียว แต่ก็ยอมเดินตามทุกคนเข้ามาที่หลังบ้านแต่โดยดี

เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอย่างเหนื่อยหอบ เธอคือลูกสาวจากบ้านอี้ เธอเป็นน้องของอี้หยางตง ที่เพิ่งกลับมาแล้วได้ยินว่า

หลี่ชิงเหยาหาปลามาได้ตัวใหญ่มาก จึงรีบกลับมาบอกพี่ชายตัวเองด้วยความดีใจเพราะคิดว่าอย่างไรวันนี้บ้านอี้ก็ต้องได้กินปลาพวกนั้น

“พี่ใหญ่ ชาวบ้านพูดกันให้ทั่วเลยว่า หลี่ชิงเหยาหาปลาตัวใหญ่มาได้ตั้งหลายตัว แถมยังแบ่งให้บ้านหยางตั้งสามตัวแน่ะ”

เธอรับบอกกับพี่ชายถึงข่าวที่รับรู้มาทันที

“อะไรนะ!! หลี่ชิงเหยาไม่ชอบบ้านหยางนี่น่า แล้วทำไมถึงแบ่งปลาให้ล่ะ ไม่ได้การแล้ว หยางตงลูกแม่ ลูกต้องไปเอาปลาจากนังนั่นมาให้หมดเลยนะ วันนี้บ้านเราจะได้กินปลาให้อิ่มไปเลย” กุ้ยหมิ่นที่เป็นแม่ของอี้หยางตงพูดขึ้นมาพร้อมกับเลียปากเล็กน้อยเมื่อคิดว่าวันนี้บ้านเธอจะได้กินปลา

“จะไปตามทำไมล่ะแม่ เดี๋ยวชิงเหยาก็เอามาให้ที่บ้านเราเองแหละ ที่ผ่านมาเธอก็เอามาให้ตลอดนี่ แม่ไม่ต้องห่วงไปหรอก”

อี้หยางตงพูดขึ้นมาอย่างทะนงตน เขาเชื่อว่าหากมีของกินดี ๆ หลี่ชิงเหยาจะต้องเอามาให้เขาเอง เพราะเธอต้องการให้เขามีอาหารดี ๆ กินเพื่อบำรุงร่างกาย จะได้มีแรงในการอ่านหนังสือสอบอย่างไรล่ะ

“แล้วถ้าเธอไม่มาล่ะพี่ใหญ่ ตอนกลับมาฉันได้ยินชาวบ้านพูดกันว่า หลี่ชิงเหยาประกาศว่าเธอไม่ชอบพี่แล้วนะ” อี้ชิงชิงกลัวว่าจะไม่ได้กินปลา เลยพยายามบอกเรื่องที่ได้ยินมาให้พี่ชายรับรู้

แม้ว่าปลาจะมีอยู่ในลำธาร แต่บ้านอี้ไม่มีใครหาปลาเป็นเลยสักคน หากจะซื้อก็ราคาหลายเหมาต่อตัว บ้านอี้ไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้น ถ้าไม่ไปเอาจากหลี่ชิงเหยา ก็คงยากที่บ้านอี้จะได้กินอาหารดี ๆ

“ไม่มีทางหรอก ชิงเหยาหลงฉันจะตาย เธอจะเลิกชอบฉันได้ยังไง เสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่ ชิงเหยาก็ให้มาไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มยังคงพูดเข้าข้างตัวเอง เขามั่นใจว่าหลี่ชิงเหยาไม่สามารถเลิกรักเขาได้หรอก

“อย่ามั่นใจไปหน่อยเลยพี่หยางตง หลี่ชิงเหยาพูดกับฉันเองว่าเธอไม่รักพี่แล้ว” โจวเม่ยเม่ยเดินเข้ามาได้ยินพอดี จึงพูดเรื่องที่ได้ยินมาให้ชายหนุ่มฟัง

“เม่ยเม่ย เธอได้ยินมาอย่างนั้นจริงเหรอ ไม่ใช่เพราะเธอไปบอกชิงเหยาหรอกนะว่าเราสองคนแอบคบกัน จนทำให้ชิงเหยาประกาศว่าเลิกรักฉันน่ะ” คราวนี้อี้หยางตงเริ่มนั่งไม่ติดแล้ว เมื่อรู้เรื่องที่เกิดขึ้นจากปากโจวเม่ยเม่ย เขาจึงถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไรนัก

“ฉันจะโกหกพี่ทำไมกัน ฉันเองยังแปลกใจอยู่เลย ปกติฉันพูดอะไรเธอจะเชื่อฉันตลอด แต่หลังจากฟื้นขึ้นมาจากการจมน้ำ หลี่ชิงเหยาก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เธอดูคล้ายจะไม่สนใจฉันสักเท่าไร แถมยังบอกอีกว่าไม่ชอบพี่แล้ว” หญิงสาวพูดออกมาอย่างแปลกใจเหมือนกัน

เรื่องนี้ติดอยู่ในใจของโจวเม่ยเม่ยไม่น้อย แต่ยังหาคำตอบไม่ได้ ยิ่งได้ยินชาวบ้านพูดเรื่องที่หลี่ชิงเหยาไปหาปลากับคนบ้าน

หยาง เธอก็ยิ่งแปลกใจ เธอคิดว่าหลี่ชิงเหยาคงเอาปลามาให้บ้านอี้เลยตามมาดู แต่เมื่อไม่พบ เลยคิดว่าเรื่องที่อีกฝ่ายบอกก่อนหน้านี้น่าจะเป็นเรื่องจริง!

“ไม่ได้การแล้วลูกแม่ แม่ว่าลูกไปหาหลี่ชิงเหยาเถอะ ไม่อย่างนั้นลูกจะไม่มีอาหารดี ๆ กิน แล้วยังมีหนังสือและอุปกรณ์การเรียนของลูกอีกนะที่จะต้องใช้ ถ้าไม่มีเธอ ลูกจะต้องลำบากแน่ ๆ ลูกรีบไปหาเธอเถอะ”

กุ้ยหมิ่นไม่ต้องการเสียผลประโยชน์ที่เคยได้รับจาก

หลี่ชิงเหยา เพราะหากเป็นอย่างนั้นแล้วคงไม่ดีต่อครอบครัวเธอแน่นอน เธอจึงพูดกระตุ้นลูกชายให้รีบไปหาหญิงสาว ก่อนจะปรายตามองโจวเม่ยเม่ยด้วยความไม่พอใจ เนื่องจากเข้าใจว่าเธอทำให้หลี่ชิงเหยาเลิกรักลูกชายตนเอง

อี้หยางตงคิดตามสิ่งที่แม่พูดมา พร้อมกับส่งสายตาไม่พอใจให้โจวเม่ยเม่ย เขาเองก็คิดว่าเธอคงไปบอกอะไรหลี่ชิงเหยา จนทำให้อีกฝ่ายประกาศว่าไม่รักเขาแล้ว

เขานั่งคิดไม่นานก็ลุกพรวดออกจากบ้าน แล้วตรงดิ่งไปที่บ้านหลี่ทันที

ส่วนทางด้านหยางเฟยหลง

หลังจากที่ชายหนุ่มแยกกับสองพี่น้องจากบ้านหลี่แล้ว เขาก็รีบกลับบ้านทันทีเหมือนกัน เมื่อมาถึงพบกับแม่ที่กำลังเดินเข้าบ้านพอดี จึงรีบเข้ามาช่วยถือของ

“วันนี้แม่ขึ้นเขาไปหาอาหารอีกแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มถามออกไปอย่างใส่ใจ

“ใช่แล้วลูก วันนี้ลูกรู้ไหมว่าแม่เจอกับหลี่ชิงเหยาด้วยนะ เธอมีน้ำใจช่วยแม่หาผัก แถมยังจับปลาเก่งอีกต่างหากนะ นี่ไง

เธอแบ่งให้แม่มาตั้งสามตัว เดี๋ยวแม่จะทำน้ำแกงปลาให้กิน

ลูกอยากกินอะไรเพิ่มไหมล่ะ เดี๋ยวแม่จะทำให้” เธอพูดจาอย่างยิ้มแย้มและชี้ไปที่ปลาสามตัวที่ลูกชายถืออยู่

“รู้แล้วครับแม่ ก่อนกลับผมกับอาเหวินเจอเธอระหว่างทาง เธอบอกผมแล้วครับ” ชายหนุ่มตอบกลับไปพร้อมกับยิ้มออกมา เมื่อนึกถึงหน้าสวยหวานของเจ้าของปลา

“ตอนนี้ดูเหมือนเธอเปลี่ยนไปแล้วนะ ลูกไม่ลองจีบเธอดูล่ะ ลูกชอบเธอไม่ใช่เหรอ” หลิวเฟยถามออกมา เพราะรู้ดีว่าลูกชายนั้นชอบหลี่ชิงเหยามานานแล้ว แต่ก็รู้อีกนั่นแหละว่าหยางเฟยหลงนั้นเจียมตัวแค่ไหน เขาได้แต่แอบชอบอยู่ห่าง ๆ

“ผมไม่กล้าหรอกครับแม่ ต่อให้เธอเปลี่ยนไป แต่ก็ใช่ว่าเธอจะชอบผมนี่ครับ อีกอย่างผมอายุมากกว่าเธอสิบกว่าปี ไม่มีทางที่เธอจะมองชายอย่างผมหรอก ชีวิตนี้ผมมีแม่แค่คนเดียวก็พอแล้ว”

ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างเจียมตัว เขาไม่คิดที่จะเอื้อมมือไปหาเธอ และขออยู่แบบนี้เพื่อดูแลแม่ไปตลอดดีกว่า การจะหาหญิงสาวมาตบแต่งด้วยสักคนไม่ใช่เรื่องง่าย หากหามาแล้วเข้ากับแม่ไม่ได้ เขาก็ไม่คิดที่จะแต่งเข้ามาให้ปวดหัว

“แล้วลูกคิดจะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปตลอดเหรอ แม่เป็นภาระของลูกหรือเปล่า” หลิวเฟยถามกลับไปด้วยน้ำเสียงไม่รู้ดีนักหากไม่เป็นเพราะเธอป่วยบ่อย ๆ ลูกชายคงเก็บเงินได้เยอะจนสามารถแต่งงานได้แล้ว ก่อนหน้านี้ก็หมดไปกับการรักษาสามีของเธอก็ไม่น้อยเลย ตอนนี้ยังต้องมารักษาเธออีก

“แม่ไม่ใช่ภาระเลยครับ ผมอยู่แบบนี้ก็สบายดีครับแม่

แม่ไม่ต้องห่วงนะ แต่ตอนนี้ลูกชายของแม่หิวจนไส้กิ่วแล้ว

ผมอยากกินน้ำแกงปลาแล้วครับแม่” หยางเฟยหลงเห็นแม่มีสีหน้าเศร้าสร้อยก็รีบเบี่ยงประเด็นไปพูดเรื่องอื่นแทน เพราะไม่ต้องการให้แม่คิดมาก

แต่จริงๆ ในใจของเขานั้นมีคำตอบอยู่แล้วว่า หากไม่ใช่

หลี่ชิงเหยา เขาก็ไม่อยากแต่งงานกับใครเหมือนกัน และคิดว่าชาตินี้เขาคงต้องอยู่กับแม่ไปตลอดชีวิต!