ตอนที่ 7 อยากเลี้ยง

@มหาลัย

“ วันนี้พวกคุณไม่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรมของพวกเราเลยโดยเฉพาะคุณผู้ชายทำให้หลายๆคนต้องกลับบ้านมืดดด… ” บรรยากาศตอนนี้เงียบจนน่าขนลุกกับน้ำเสียงของรุ่นพี่ที่ก่อนหน้านี้มีกิจกกรมเชียร์ให้ได้ทำ เเต่รุ่นน้องหลายคนไม่ให้ความร่วมมือ จึงต้องถูกทำโทษทั้งหมดเเละนี้ก็เป็นอีกครั้ง

“ ... ”

“ ลุกนั่งพร้อมเพียงกันสามสิบครั้ง ถ้ารอบนี้พวกคุณทำไม่พร้อมกันจะถูกเพิ่มขึ้นอีกครั้งล่ะสิบ ได้ยินไหมครับบบ ”

“ ได้ยินค่าา / ได้ยินครับบบ ”

“ ดีมาก....เริ่มได้ ”

“ หนึ่ง สอง สาม.... ” ณคุณมองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ริมด้านหลังที่ถูกสั่งทำโทษไปด้วยเพราะเพื่อนไม่ให้ความร่วมมือกับกิจกรรมจนเริ่มสงสาร ใบหน้าสวยหวานมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้าจนอยากเช็ดให้

...เเต่ก็ทำไม่ได้

จึงได้เเต่มองคาดโทษเพื่อนตัวดี

ที่ว๊ากเเละสั่งน้องให้ทำอยู่ได้ เเต่ก็เข้าใจว่าต้องทำ เพราะรุ่นน้องหลายคนไม่ให้ความร่วมมือจนเธอโดนหางเลขไปด้วย

“ ยี่สิบเก้า....สามสิบ ” เสียงเหนื่อยหอบดังขึ้นพร้อมเม็ดเหงื่อผุดเต็มหน้าทุกคนไปหมด

“ กลับบ้านได้ครับ...อาทิตย์หน้าเจอกันเพื่อคุยเรื่องรายละเอียดเรื่องการออกค่ายกัน รับทราบไหมมม ”

“ รับทราบค่ะ / รับทราบครับ ”

“ งั้นเเยกย้ายกลับบ้านได้ครับ ขอให้ทุกคนเดินทางกลับปลอดภัย ”

“ เหนื่อยจัง ” เธอบ่นออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบกระเป๋าที่กองรวมกันอยู่กับเพื่อนๆด้านข้างลานกิจกรรม สภาพเเต่ล่ะคนคือเหนื่อยหอบเเบบเห็นได้ชัดทั้งชายเเละหญิง

“ กลับยังไงน่านฟ้าให้เราไปส่งไหม ” เพื่อนสาวอย่าง พรีม เอ่ยถาม ในขณะที่เดินออกมาพร้อมกันเพื่อจะกลับบ้าน

“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรานั่งรถเมล์กลับเองได้สบายมาก เพราะที่พักเธอกับเราอยู่คนล่ะทางกันเลย ”

“ เอางั้นก็ได้ ไว้เจอกันนะพรุ่งนี้ ”

“ จ้าา ” หลังจากโบกมือลากันเรียบร้อย เธอก็เดินไปตามทางริมถนนที่มีเพื่อนร่วมทางไม่กี่คน เพราะส่วนใหญ่เเต่ล่ะคนมีรถหรูขับ เเต่ก็ไม่เเปลกอะไรเพราะที่นี่คือมหาลัยชื่อดังมีชื่อเสียงเเละค่าเทอมเเพงลิบลิ่ว เเต่มหาลัยสวย การเรียนการสอนดีมากโคตรคุ้มค่าเล่าเรียน ใครๆก็อยากมาเรียนที่นี่กันทั้งนั้นถ้ามีโอกาส

ปรี๊ดๆๆ!!

กำลังคิดอะไรเพลินๆก็ต้องสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่ออยู่ๆก็มีเสียงบีบเเตรลั่นถนนอยู่ทางด้านหลังเธอ จึงต้องหันกลับไปมองว่าคนนั้นคือใครรวมถึงคนอื่นๆด้วย เเต่พอเจ้าของขี่มาจอดข้างๆเเละลดกระจกลงก็ทำให้หายสงสัยทันที

“ ขึ้นรถ...กลับพร้อมกัน ”

“ ค่ะ ” หันมองซ้ายมองขวาอีกครั้งไม่มีใครสนใจ จึงเปิดประตูรถหรูเข้าไปนั่งเเละปิดประตูเบาๆก่อนจะคาดเบลล์นั่งเกร็ง เบาะนุ่มเเอร์เย็นสบาย ทำให้หายเหนื่อยได้อย่างง่ายดายเลย ไม่เเปลกใจ ทำไมรถหรูราคาสูงถึงมีคนซื้อกัน ถ้าเธอรวยเธอก็คงจะซื้อเหมือนกัน เเต่ชาตินี้จะมีปัญญาที่จะซื้อรถเเบบนี้รึเปล่าก็ไม่รู้ เเค่คิดก็รู้สึกเกินตัวเเล้ว

“ เหนื่อยไหม...น้ำ ” พี่เขาใช้มืออีกข้างที่ว่างยื่นน้ำเปล่าเย็นๆมาให้ จึงรีบรับไว้เเละเอ่ยขอบคุณ

“ ขอบคุณค่ะ ” เปิดฝาขวดน้ำเเละกระดกขึ้นดื่มให้เย็นชื่นใจ

“ เหนื่อยไหมวันนี้ ”

“ นิดหน่อยค่ะ ”

“ ถ้าทุกคนให้ความร่วมมือก็คงไม่เหนื่อยเเบบนี้ ฉันไม่ได้ว่าเธอนะ ”

“ ค่ะ...หนูเข้าใจ ”

“ ไปหาอะไรกินกัน ”

“ ได้ค่ะ เเต่มื้อนี้หนูขอเลี้ยงพี่ได้ไหมหนูยังติดค้างพี่อยู่เลย ”

“ หึ...ได้สิ บอกทางมาเลย ” เขาหันมองเด็กสาวข้างกายอย่างยกยิ้ม ก่อนจะหันไปมองทางเพื่อขับรถต่อ

เพียงไม่นานรถหรูก็ขับมาจอดอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งขนาดเล็ก ที่ผู้คนไม่ค่อยเยอะมากนักอย่างที่คิด

“ พี่ทานได้ใช่ไหมคะ ” เอ่ยถามพี่เขาอย่างเป็นกังวลเพราะกลัวจะทานไม่ได้ บุคลิกพี่เขาไม่ค่อยเหมาะกับร้านเเบบนี้สักเท่าไหร่

“ ได้สิ…ก็เหมือนกับโรงอาหารนั่นเเหล่ะ ลงไปกันเถอะ ” ร้านที่เธอพามาเป็นร้านขนาดเล็กก็จริง เเต่บรรยากาศรอบร้านถือว่าน่านั่ง โต๊ะจัดเป็นระเบียบเเละห่างกันพอสมควร

“ พี่สั่งได้เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจหนู อาหารที่นี่อร่อยทุกอย่างหนูรับประกัน ” เธอหยิบกระดาษเเละปากกาบนโต๊ะจดอาหารที่เธออยากทานก่อนเงยหน้ามาถามผม

“ พี่จะทานอะไรคะหนูจะสั่งให้ ”

“ เธอสั่งอะไรไป ”

“ ข้าวผัดค่ะ ”

“ งั้นฉันเอาเหมือนเธอ ”

“ ได้ค่ะ เอาอะไรเพิ่มอีกไหม ”

“ ไม่เเล้ว ” เธอเดินไปยื่นให้เจ้าของร้านก่อนจะหยิบน้ำเปล่าติดมือมาสองขวด

“ มาทานที่นี่บ่อยเหรอ ”

“ ไม่บ่อยมากค่ะ ”

“ โทรศัพท์เป็นอะไรถึงปิดเครื่อง? หรือเจ๊งไปเเล้ว ” เขามองใบหน้าหวานอีกครั้ง

“ โทรศัพท์พังค่ะ พยายามฝืนใช้เเล้วเเต่ไปต่อไม่ไหวจริงๆ " ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิดเพราะไอ้คนนั้นคนเดียวเลย

“ เเล้วจะเอาที่ไหนใช้ ”

“ ว่าจะไปซื้อใหม่อยู่ค่ะ ”

“ จะไปตอนไหน ? ” ถึงว่าทำไมโทรหาไม่ติด

“ พรุ่งนี้เช้าค่ะ ” เธอยิ้มให้ผมก่อนอาหารจะถูกนำมาเสิร์ฟ หน้าตาน่าทานใช้ได้ กลิ่นหอมเตะจมูกมาก

ณคุณมองเธออีกครั้งที่ตั้งหน้าตั้งตาทานด้วยความหิวเเบบไม่สนใจใคร จนข้าวเลอะมุมปาก จึงยื่นมือไปเช็ดออกจากมุมปากให้อย่างเเผ่วเบาจนเธอชะงักนิ่ง เขาชอบนะที่เธอเป็นตัวของตัวเองดูธรรมชาติมองไม่มีเบื่อ ทำเอาเเทบล่ะสายตาจากใบหน้าหวานไม่ได้

“ กินเลอะเป็นเด็ก ”

“ ขะ...ขอบคุณค่ะ ” เธอเอ่ยขอบคุณเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักติดขัดเเละทำตัวไม่ถูกกับการกระทำนุ่มนวลเเฝงความอบอุ่นนี้ที่มีความห่วงใยของคนตรงหน้า ที่ทำให้เธอเขิลไปไม่เป็นอยู่หลายต่อหลายครั้ง เเต่ก็พยามยามตั้งสติระงับความเขินอายเอาไว้เเละตั้งใจทานต่อเงียบๆเหมือนเดิม

“ อร่อยไหมคะ ”

“ อร่อยมาก วันหลังคงต้องมาลองเมณูอื่นบ้างเเล้วล่ะ ” เขาเงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาตอบเธอด้วยรอยยิ้ม ถึงจะเป็นข้าวผัดทั่วไปเเต่รสชาติไม่เป็นอย่างที่เห็นเลย คืออร่อยเเละได้เยอะมาก

“ ถ้าอร่อยสั่งอีกได้นะคะ ”

“ ไม่เเล้วล่ะเเค่นี้ก็จะทานไม่หมดเเล้ว เเล้วเธอล่ะอิ่มไหม ”

“ ถ้าบอกว่าไม่อิ่มจะดูตะกละไปไหมคะ ” ถึงจะอึ้งนิดหน่อยที่เธอตัวเเค่นี้เเต่ทานเก่งมากกว่าเขา เเต่ถึงเธอจะทานเยอะกว่านี้ผมก็เลี้ยงไหวได้สบายๆไม่ติดอะไร ยังดูน่ารักในสายตาผมอยู่ดี

“ ไม่นะ...ถ้าไม่อิ่มก็สั่งอีกได้ ”

“ หนูล้อเล่นค่ะ ” ระหว่างเราบทสนทนาก็จบเพียงเท่านั้น จนทานกันอิ่มจึงเรียกป้ามาคิดเงิน

“ ทั้งหมดหนึ่งร้อยบาทจ้ะ ”

“ นี่ค่ะ ” เธอควักเงินเเบงค์ร้อยยื่นให้เเม่ค้าไป ก่อนจะเดินออกจากร้านมาพร้อมกัน ตามจริงเขาจะเเย่งเธอจ่ายก็ได้นะ เเต่ก็ไม่อยากขัดน้ำใจของเธอที่เธอตั้งใจจะเลี้ยง ถ้าขืนผมทำเเบบนั้นก็กลัวเธอจะไม่พอใจเอา

.............

เห็นเเววเกียมัวกลัวเมียมาเเต่ไกลเลย 😆

ฝากกดใจ ❤️ กดติดตาม เเละคอมเม้นท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ