7

บทที่ 7

เมื่อส่งตระกูลเข้าไปปรับความเข้าใจกับพี่สาวสำเร็จ เธอก็รีบกลับไปที่ห้องของตัวเองเพื่อเจรจากับเจ้าบ่าวของพี่สาวบ้าง แต่ก็เจอกับมารดาระหว่างทางเสียก่อน

“คุณพ่อบอกว่าหนูกลับมาแล้วแม่ก็เลยขึ้นมาหา”

“คุณแม่มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอจะให้มารดาอยู่ข้างบนนี้ไม่ได้เด็ดขาด “เราลงไปคุยกันข้างล่างดีกว่าค่ะ”

“แม่ไม่สะดวกคุยข้างล่างหรอกลูก เรื่องนี้แม่ร้อนใจอยากบอกให้ลูกรู้ อยากให้ลูกเข้าไปคุยกับพี่นุ่มสักหน่อย”

“เรื่องอะไรเหรอคะคุณแม่”

“แม่แอบเห็นพี่นุ่มของลูกร้องไห้ แม่คิดว่าพี่เขายังรักตระกูลอยู่นะ” มารดาเล่าให้ลูกสาวคนเล็กฟังตามที่เห็น

“จริงเหรอคะคุณแม่” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันด้วยความเคร่งเครียด เมื่อได้ยินเรื่องที่มารดาเล่า

“จริงจ้ะลูก แม่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนุ่มเขาถึงอยากแต่งงานกับไบรอัน เขามีปัญหากับตระกูลหรือเปล่าแม่อยากรู้ ลูกลองไปคุยกับพี่เขาดูนะ ตอนนี้พวกเขายังไม่ได้จดทะเบียน ถ้าพี่เขาอยากเปลี่ยนใจแม่จะช่วยเต็มที่” สุริสามอบหมายหน้าที่ให้ลูกสาวคนเล็กเป็นคนจัดการ เพราะคิดว่าพี่กับน้องคู่นี้รักกันมาก เปิดใจคุยกันจะง่ายกว่า

“ได้ค่ะคุณแม่ ปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของหนูนิ่มเถอะค่ะ ส่วนคุณแม่ลงไปรอข้างล่างก่อนนะคะ เรื่องนี้เราคงต้องใช้เวลาคุยกันนาน ถ้าได้คำตอบแล้วหนูนิ่มจะรีบลงไปบอกคุณแม่ทันทีเลยค่ะ” เธอหลอกล่อมารดาให้พ้นไปจากชั้นสองเพราะกลัวท่านจะจับได้ เดินไปส่งท่านถึงบันไดทางลง มองจนท่านเดินลงไปถึงชั้นล่าง แล้วจึงกลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง

ภายในห้องนอน

เธอลากเก้าอี้มานั่งตรงข้ามกับชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงของเธอ พยายามมองข้ามความรู้สึกไม่พอใจนั้นไป

“ฉันมีเรื่องอยากขอร้องคุณ”

ไบรอันขยับตัวนอนตะแคงข้างโดยเอามือค้ำศีรษะเอาไว้ “เรื่องอะไรว่ามา” ถามหญิงสาวที่เอาแต่มองหน้าตนอย่างไม่พอใจ

“พี่สาวฉันมีคนรักอยู่แล้ว พวกเขาสองคนรักกันมาก แต่ความรักของพวกเขาก็ต้องมาพังไม่เป็นท่าเพราะคุณ”

“เพราะผมเนี่ยนะ ผมไปทำอะไรให้พวกเขาเหรอ ความรักเขาถึงได้พังเพราะผม” เขารู้แล้วว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร แต่ก็ถามไปเพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อ

“ก็เพราะคุณมาแต่งงานกับพี่สาวของฉัน พวกเขาถึงต้องเป็นแบบนี้”

“คุณได้ยินผมขอร้องให้พี่สาวของคุณมาแต่งกับผมหรือเปล่า คุณถึงได้พูดจาโยนความผิดให้ผมแบบนี้”

“เปล่า!” เธอตะคอกเสียงต่ำ ถลึงตามองเขา “ฉันรู้ว่าคุณก็ไม่อยากแต่งงานกับพี่สาวฉันเหมือนกัน” เธอได้ยินมารดาพูดให้ฟังว่าวันที่นัดพบกันของสองครอบครัวเขาก็ไม่ได้มาร่วมงาน เพราะเกิดอุบัติเหตุรถชนระหว่างเดินทางไปสนามบิน ทำให้ต้องเสียเวลารอประกันจึงไปขึ้นเครื่องไม่ทัน ซึ่งเธอคิดว่ามันเป็นแค่ข้ออ้างมากกว่า

“แล้วไง” ถึงไม่อยากแต่ง แต่ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่ได้แต่งงานกับพี่สาวของเธอ

“คนไม่ได้รักกันแต่งงานกันมันปรับตัวเข้าหากันยากนะคุณ ที่สำคัญคุณอาจจะมีคนรักอยู่แล้วใช่ไหม”

“ใช่ ตอนนี้ผมมีผู้หญิงที่ผมรู้สึกว่าผมรักเธอมากอยู่คนหนึ่ง” เขามองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง เห็นเธอคลี่ยิ้มกว้างแสดงความดีใจก็ไม่ได้รู้สึกปลื้มปริ่มใด ๆ เพราะเธอคงดีใจกับคำพูดของเขาในทางอื่น มากกว่าจะรู้ตัวว่าเขาหมายถึงเธอ

สาวน้อยในชุดนักศึกษาหุบยิ้มเมื่อเห็นแววตานุ่มลึกของอีกฝ่าย “ในเมื่อคุณก็มีคนที่รักอยู่แล้ว คุณก็ไม่ควรจะแต่งงานกับพี่สาวของฉัน”

“ก็มันแต่งไปแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ อีกไม่กี่ชั่วโมงผมกับลิก้าก็จะกลายเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ ทุกอย่างมันแก้ไขไม่ได้แล้วโรส” เขาเร่งเร้าเดินหน้าเพราะอยากรู้ว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป

“แล้วแฟนคุณล่ะ คุณไม่สงสารเธอบ้างเหรอ”

“ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเลือกในสิ่งที่ดีที่สุด ผมคิดว่าผมทำถูกต้องแล้วโรส”

“บ้าที่สุด!” เธอลุกขึ้นยืนแล้วเท้าเอว มองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจ ความรู้สึกที่ดีกับเขาขึ้นมาบ้างในตอนแรกหายไปหมดสิ้น “เรามาตกลงกันดีกว่า ฉันไม่อยากอ้อมค้อมแล้ว”

“ก็พูดมาสิ” เขาก็อยากรู้เหมือนกันนั่นแหละ

“ห้ามจดทะเบียนกับพี่สาวฉัน ห้ามยุ่งกับเธอ”

“ห้ามยุ่งนี่...” เขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวด มองเธอด้วยสายตาเป็นคำถาม

“ห้ามนอนห้องเดียวกับพี่สาวฉัน ห้ามทำให้เธอเสียหาย คุณไม่มีสิทธิ์แตะต้องเธอ”

คนที่นอนเอกเขนกอยู่บนเตียงสีชมพูหวานแหววหัวเราะดังลั่น กำลังจะขยับตัวลุกขึ้น แต่ถูกร่างบางอวบอัดก้าวขึ้นมาบนเตียง ผลักเขาหงายหลังและยกมือปิดปากไว้แน่น เธอถลึงตาและสั่งห้ามไม่ให้เสียงดัง แล้วจึงปล่อยมือแยกตัวหนีห่างออกไป

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธอรุกเข้ามาประชิด เขาได้กลิ่นหอมกรุ่นอ่อน ๆ จากตัวเธอ มันปลุกกระตุ้นความปรารถนาของเขาให้ลุกโชน จนเขาต้องขยับตัวขึ้นนั่งขัดสมาธิเพื่อปกปิด.. แล้วความคิดเจ้าเล่ห์บางอย่างก็ผุดขึ้นมาในสมองเขาตอนนี้เอง

“คงไม่ได้หรอกโรส ตอนแรกผมไม่อยากแต่งงานก็จริง แต่เมื่อผมได้เจอลิก้า ผมก็คิดว่าเราสองคนปรับตัวเข้าหากันได้ไม่ยากแน่ ๆ ตอนนี้ผมได้แต่รอเวลาจดทะเบียนสมรส เพื่อที่จะได้เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้อง และผมก็อยากให้ถึงค่ำคืนนี้เร็ว ๆ เพื่อที่ผม...” เขาหยุดพูดให้เธอคิดต่อ

“ไม่ได้นะ คุณทำแบบนั้นกับพี่สาวฉันไม่ได้เด็ดขาด เธอไม่ได้รักคุณ”

“ผมไม่สนว่าเธอจะรักใคร เพราะถึงอย่างไรผมก็มีสิทธิ์ในตัวเธออย่างถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ”

“แต่พี่สาวฉันมีคนรักอยู่แล้ว”

“คนรักกับสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย ใครมีสิทธิ์ในตัวเธอมากกว่ากันล่ะโรส”

“คุณมันใจแคบ ใจดำ เห็นแก่ตัวที่สุด!”

“คุณต่างหากที่ใจแคบ ใจดำและเห็นแก่ตัวสุด ๆ ผมแต่งงานผมก็ต้องมีสิทธิ์ในตัวภรรยาของผม ผมจะจูบเธอ กอดเธอ นอนกับเธอตอนไหนก็ได้ เพราะเธอเป็นภรรยาของผม แต่คนรักของเธอคือคนอื่นไปแล้วในตอนนี้ ถ้าผมจับได้ว่าพวกเขาไปมาหาสู่กันผมสามารถเอาผิดเขาได้ในฐานะชายชู้ และครอบครัวคุณก็คงต้องชดใช้ด้วยสัญญาทางธุรกิจ” เขาขู่เธอเพื่อให้เธอกระโจนลงหลุมที่ตั้งใจขุดล่อ “คุณเห็นใจในความรักของพี่สาวคุณ แล้วคุณเห็นใจผมบ้างไหมล่ะ ถ้ามีก็เสนอมาสิ เผื่อผมจะเห็นด้วยและเปิดทางให้พวกเขา”

“จริงเหรอ” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ แต่เมื่อเห็นเขาพยักหน้าก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง “คุณต้องการอะไรบอกมาได้เลย ถ้าฉันให้ได้ฉันก็จะให้” เธอบอกอย่างใจป้ำ

“ของฟรีไม่มีในโลก คุณควรรู้เอาไว้” เขาตอบกลับอย่างใจเย็น

“ฉันรู้ดี โดยเฉพาะกับนักธุรกิจหน้าเลือดแบบคุณ บอกมาเลยว่าต้องการอะไรแลกเปลี่ยน” ไม่วายแดกดันด้วยความหมั่นไส้