LOGINShare
บทที่ 2
Latest chapter
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 8
ตอนที่ฉีถิงสือหาฉันเจอ ฉันกำลังจะเก็บข้าวของเพื่อออกเดินทางไปดูแสงเหนืออยู่พอดีข่าวซุบซิบในประเทศมีมากมาย เรื่องราวระหว่างฉีถิงสือกับฮันโม่หรานก็ถูกกลบฝังไปตามกาลเวลาฉันเองก็เรียนรู้ที่จะปล่อยวางลงได้ทีละน้อยไม่ว่าจะเป็นความเสียใจหรือความแค้น ล้วนไม่ควรเป็นเหตุผลให้ฉันทรมานตัวเองในขณะที่ฉันเริ่มเปิดใจยอมรับชีวิตอีกครั้ง ฉันก็ปล่อยวางให้ตัวเอง ไม่ได้ตั้งใจหลีกเลี่ยงเรื่องราวในประเทศอีกฉันถึงขั้นเปิดโซเชียล แชร์เมนูอาหารที่ทำเองลงไปบนโลกออนไลน์ และก็มีผู้ติดตามเพิ่มขึ้นไม่น้อยแต่ไม่คาดคิดเลยว่า ในบรรดาผู้ติดตามเหล่านั้น จะมีฉีถิงสือรวมอยู่ด้วยทันทีที่ฉันก้าวออกจากบ้าน ก็เห็นฉีถิงสือยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว เขาถูมือไปมา พลางมองมาที่ฉัน“ที่นี่หนาวมาก ซวงเอ๋อร์ยังปรับตัวได้อยู่ไหม?”น่าแปลกใจจริง ๆ เพียงไม่กี่เดือน พอได้เจอฉีถิงสืออีกครั้ง กลับมีความรู้สึกแตกต่างไปโดยสิ้นเชิงไม่มีความแค้น ไม่มีความเจ็บปวด ใจสงบนิ่งเรียบง่ายดุจสายน้ำฉันยืนอยู่ตรงนั้น มองเขา ราวกับกำลังตอบคำถามธรรมดาว่าวันนี้กินอะไรไป “ก็โอเคนะ”ในจังหวะนั้น ฉีถิงสือไม่อาจกดกลั้นเสียงหัวใจของตัวเองได้อีกต่อ
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 7
หลังจากมาที่นี่ ฉันตั้งใจทำให้ตัวเองยุ่งตลอดเวลา ไม่รับรู้ข่าวสารจากในประเทศแต่เมื่อคืนขั้วโลกมาถึง เวลาเปิดร้านก็ต้องสั้นลง ฉันจึงถูกบังคับให้ว่างลงด้วยทั้งความอยากรู้อยากเห็นและความไม่ยอมแพ้ ฉันจึงกดเปิดดูข่าวจากในประเทศถึงได้รู้ว่าฮันโม่หรานได้หย่ากับซูซินอวี่แล้วหลังจากตอนนั้นฉีถิงสือปล่อยข่าวเล็ก ๆ เรื่องที่ฮันโม่หรานเข้ารพ. ให้กับนักข่าวสายซุบซิบ พวกนักข่าวก็เหมือนแมลงวันได้กลิ่นเนื้อ พากันกรูเข้ามาไม่ขาดสายจากการขุดคุ้ยว่าเหตุใดฮันโม่หรานถึงต้องเข้าโรงพยาบาล สุดท้ายก็ลากยาวไปจนถึงเรื่องที่ซูซินอวี่เป็นหมันเรื่องฉาวของตระกูลมหาเศรษฐีถูกขุดคุ้ยจนไม่เหลือชิ้นดี ตระกูลซูเสียหน้าอย่างหนัก จึงสั่งให้ซูซินอวี่กับฮันโม่หรานหย่ากันทันทีส่วนเด็กในท้องของฮันโม่หรานนั้น เป็นผลที่เกิดขึ้นจากคืนวันแต่งงานของเธอในข่าวยังระบุด้วยว่า หลังจากหย่าแล้ว อันโม่หรานได้ไปขอความช่วยเหลือจากฉีถิงสือ แต่กลับถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าพบแม้ตัวอักษรจะเขียนผ่านไปเพียงไม่กี่บรรทัด แต่ก็ยังพอจินตนาการภาพเหตุการณ์ในตอนนั้นได้เหตุที่ฮันโม่หรานสามารถยืนหยัดในตระกูลฮันได้อย่างมั่นคง อย่างแรกคือเพราะฉีถ
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 6
ฉันมาถึงเมืองก่างเฉิงตอนเที่ยง แต่ทันทีที่ก้าวลงจากเครื่อง สัญชาตญาณก็เตือนว่าที่นี่ไม่ปลอดภัยเลยอาจจะเป็นคนของฉีถิงสือ หรือไม่ก็คนของฮันโม่หราน แต่ไม่ว่าใครก็ตาม นั่นก็หมายความว่าที่อยู่ของฉันถูกเปิดเผยแล้วดังนั้นฉันจึงจำใจต้องยกเลิกชื่อ “เฉิงซวง” เปลี่ยนไปใช้บัตรประชาชนใบใหม่ และบินออกไปต่างประเทศก่อนที่ตระกูลเฉิงจะล้มละลาย ฉันใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศมาตลอด แม้จะห่างหายไปหลายปี แต่โชคดีที่ยังสามารถปรับตัวได้อย่างรวดเร็วครั้งนี้ฉันเลือกไปยังประเทศเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในแถบยุโรปเหนือ ผู้คนเบาบาง และเป็นดินแดนที่มีทั้งปรากฏการณ์พระอาทิตย์เที่ยงคืนกับคืนขั้วโลกอยู่พร้อมกันถ้าโชคดี ฉันอาจได้เห็นแสงเหนือที่นี่ย่ำเท้าลงบนหิมะหนานุ่ม ลมหนาวอันเย็นเฉียบพัดผ่าน ฉันกลับกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่เรื่องราวเก่า ๆ ของเมืองไห่เฉิง ฉันทิ้งมันไว้ในอดีตได้จริง ๆฉันเคยบอกฉีถิงสือว่าอยากไปดูแสงเหนือ ตอนนั้นเขาก็ตอบตกลงอย่างง่ายดายแต่ทุกปีเขาก็มักจะใช้สารพัดข้ออ้างมาปฏิเสธฉันไม่ใช่ว่าเขางานยุ่ง ก็เป็นเพราะฮันโม่หรานมีเรื่องให้ตามตัว ไม่ว่าเหตุผลไหน สุดท้ายฉันกับแสงเหนือของฉันก็มักถูกวางทิ้งไว้ข้า
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 5
ฮันโม่หรานบอกว่าตัวเองปวดท้อง และถามฉีถิงสือว่าเขาจะกลับไปหาเธอสักหน่อยได้ไหมฉีถิงสือชั่งใจอยู่นาน สุดท้ายก็ยังตัดสินใจไปอยู่ดีฉินชวนมองแผ่นหลังของฉีถิงสือที่เดินจากไป แล้วถอนหายใจพร้อมพูดว่า “ทั้งหมดนี่มันคือชะตากรรมจริง ๆ”ฉีถิงสือรีบไปถึงโรงพยาบาล ด้วยความร้อนรนจึงเผลอชนเข้ากับใครบางคน“คุณฉี?”ฉีถิงสือเพิ่งจะสังเกตเห็นในตอนนั้นเองว่าคนที่เขาชนเข้า คือคุณหมอหลี่ แพทย์เจ้าของไข้ของพ่อเฉิงซวงในปีนั้นเมื่อเห็นคุณหมอหลี่ ความไม่สบายใจที่อัดอั้นอยู่ในใจของฉีถิงสือก็พลันพุ่งพรวดขึ้นมา พยักหน้าให้เล็กน้อยแล้วคิดจะเดินจากไป“เอ๊ะ วันนี้เฉิงซวงไม่ได้มากับคุณเหรอ อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?”“เฉิงซวงเป็นอะไร?”เมื่อได้ยินชื่อของเฉิงซวง ความกระวนกระวายใจของฉีถิงสือก็ยิ่งทวีขึ้น พร้อมกับความเป็นห่วงที่ถาโถมเข้ามาเธอป่วยหรือเปล่า? ทำไมถึงมาโรงพยาบาล? แล้วทำไมไม่บอกเขาเลยล่ะ?ดังนั้นคุณหมอหลี่จึงเล่าเรื่องที่เฉิงซวงมาที่โรงพยาบาลเมื่อวานนี้ให้ฉีถิงสือฟัง หลังจากนั้นยังได้เอ่ยปากเตือนให้ฉีถิงสือช่วยพาเฉิงซวงก้าวออกมาจากเงามืดให้ได้เมื่อฉีถิงสือได้ฟังจบ เขาก็ยืนนิ่งงันอยู่กับที
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 4
ตอนตีห้า ฉีถิงสือถูกสายโทรศัพท์จากช่างแต่งหน้าปลุกให้ตื่น ก่อนจะรับสาย เขายังเหลือบมองดูอาการของฮันโม่หรานอย่างระมัดระวังอีกด้วยพอเห็นว่าเธอหลับสนิทดีแล้ว เขาก็หันตัวออกไปรับสายโทรศัพท์อยู่นอกห้อง“เกิดอะไรขึ้น?”“คุณฉีคะ พวกเรากดกริ่งแล้วแต่ไม่มีใครมาเปิดประตู ไม่อย่างนั้นรบกวนคุณช่วยติดต่อเจ้าสาวให้หน่อยได้ไหมคะ?”ฉีถิงสือขยี้ขมับอย่างหงุดหงิด ก่อนจะวางสายแล้วโทรหาเฉิงซวงคำตำหนิที่ว่าเฉิงซวงไม่รู้ความกำลังจะหลุดออกจากปาก ทันทีที่ได้ยินเสียงตู๊ด เขาก็กรอกเสียงดุใส่ว่า “เธอกำลังงอนอะไรอยู่ ช่างแต่งหน้ามาถึงแล้ว เปิดประตูสิ!”แต่ในวินาทีถัดมา ฉีถิงสือถึงได้ยินชัดว่าปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงที่เย็นชาเหมือนเครื่องจักร แจ้งเตือนว่า หมายเลขที่ท่านโทรติดต่อ ปิดเครื่องอยู่ในขณะนี้ฉีถิงสือจึงปักใจเชื่อทันทีว่าเฉิงซวงแค่กำลังงอนเล็ก ๆ เขาเลยบอกกับช่างแต่งหน้าว่า “ต้องรบกวนด้วยนะ งั้นพวกคุณกลับไปก่อนเถอะ ไม่ต้องไปสนใจเธอแล้ว”ช่างแต่งหน้ารู้สึกไม่เข้าใจ แต่ก็ทำได้เพียงทำตามคำสั่งหลังจากวางสาย ฉีถิงสือก็กลับเข้าไปในห้องพักคนไข้ แล้วพบว่าฮันโม่หรานตื่นขึ้นมาแล้ว เขาพลันร้อนรนทันที “โม่ห
น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน บทที่ 3
ฉันเรียกรถแท็กซี่ขับตามรถของฉีถิงสือไป ทั้งที่เขาไม่ได้อยากเห็นหน้าฉันเลยฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าฮันโม่หรานจะตั้งครรภ์จริง ๆ และที่ฉันตามมาด้วย ก็เพียงอยากอธิบายว่าเรื่องทั้งหมดนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฉันเลยแต่พอฉีถิงสือส่งหานโม่หรานเข้าไปในห้องผ่าตัดแล้ว เขาก็หันมามองฉันอย่างเย็นชา “เฉิงซวง ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่ใจร้ายได้ขนาดนี้ โม่หรานแค่อยากมาดีใจและอวยพรงานแต่งของเธอด้วยตัวเอง ทำไมเธอต้องทำกันถึงขั้นนี้ด้วย?!”พอได้ยินเสียงคำรามที่เขาพยายามกลั้นอารมณ์เอาไว้ ฉันก็หมดแรงจะอธิบายอะไรอีกต่อไป“ถ้าเด็กในท้องของโม่หรานไม่รอด เงินค่าสินสอดที่ฉันเตรียมไว้ให้เธอ ฉันจะยกให้โม่หรานทั้งหมด ถือเป็นการชดเชย”พอได้ยินถึงตรงนี้ ฉันก็มองไปที่ฉีถิงสือด้วยความตกตะลึงฉีถิงสือเคยบอกว่า การแต่งงานก็ต้องมีขั้นตอนแบบการแต่งงาน คนอื่นมีอะไร ฉันก็ต้องมีเหมือนกัน แถมอาจจะได้มากกว่าด้วยซ้ำเขาเคยเสนอว่าจะโอนหุ้นของบริษัทครึ่งหนึ่งมาไว้ในชื่อของฉัน เพื่อใช้เป็นค่าสินสอดแต่พอคำพูดพวกนี้หลุดออกมาจากปากเขา ไม่ว่าเด็กในท้องของฮันโม่หรานจะยังอยู่หรือไม่ สิ่งเหล่านั้นก็จะไม่เป็นของฉันอีกแล้วในใจ
