น้ำตาร่วงกลางบุปผา รักลับไม่หวน

หลังจากครอบครัวของฉันล้มละลาย คู่หมั้นของฉัน ซูซินอวี่ ก็ตัดสินใจแน่วแน่ที่จะถอนหมั้นกับฉัน

เลือกฮันโม่หราน

เป็น ฉีถิงสือ ที่ช่วยฉันใช้หนี้จนหมด จัดการงานศพของพ่อฉัน และช่วยฉันออกมาจากความทุกข์ยากราวกับช่วยขึ้นจากกองไฟและสายน้ำ

ตลอดสามปีถัดมา เขายิ่งอยู่เคียงข้างฉันมาตลอด

แต่พอฉันคิดว่าตัวเองได้พบกับการเยียวยาแล้ว

แต่กลับได้ยินเขาคุยกับเพื่อนสนิทของเขาในวันก่อนพิธีแต่งงาน

“นายตั้งใจจะแต่งงานกับเฉิงซวงจริง ๆ เหรอ นายไม่กลัวหรือว่าในอนาคตเธอจะรู้ว่า การตายของพ่อเธอ รวมถึงการล้มละลายของตระกูลเฉิง เป็นฝีมือของนายเอง?”

“โม่หรานแต่งงานกับซูซินอวี่ไปแล้ว จะแต่งกับเธอก็แต่งไปเถอะ ต่อให้เธอรู้แล้วจะทำไม หนี้ฉันก็ช่วยใช้ให้แล้ว พ่อของเธอก็ถูกฝังเรียบร้อยแล้ว ฉันก็ถือว่าทำดีกับเธอมากพอแล้ว”

ตอนนั้นเองฉันถึงได้รู้ว่า แท้จริงแล้ว ฉีถิงสือ ก็หลอกฉันเช่นกัน

ตั้งแต่ต้นจนจบ คนที่หลงเข้าไปในบทบาทนั้น มีเพียงฉันคนเดียว

……

ฉันยืนอยู่นอกประตู และได้ยินบทสนทนาระหว่างฉีถิงสือกับฉินชวนอย่างชัดเจน

ถาดผลไม้ในมือของฉันสั่นไหวไปตามแรงสั่นสะเทือนเบา ๆ ของร่างกายฉัน

“นายไม่รู้สึกเสียใจบ้างเลยเหรอ?”

เมื่อได้ยินความลังเลสงสัยของฉินชวน ในใจของฉันกลับพลันเกิดความคาดหวังขึ้นมาเล็กน้อย

“ทุกอย่างก็เพื่อโม่หราน ฉันไม่มีวันเสียใจ”

ฉินชวนได้ยินแล้วก็ยกมือกุมหน้าผากอย่างจนใจ พยายามเกลี้ยกล่อมว่า “ต่อให้นายช่วยฮันโม่หรานให้ยืนหยัดในตระกูลฮันได้แล้วจะอย่างไร สุดท้ายเธอก็เลือกซูซินอวี่อยู่ดี! นายจะยอมทำร้ายคนที่รักนาย เพื่อคนที่ไม่รักนายจริง ๆ เหรอ?”

ฉีถิงสือฟังแล้วสีหน้าไร้อารมณ์ เขามองฉินชวนและพูดอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่า โม่หราน จะเลือกใคร นั่นก็เป็นเสรีภาพของเธอ ฉันแค่อยากช่วยเธอเท่านั้น ส่วนเฉิงซวง เธอรักฉันมากขนาดนี้ ถ้าฉันไม่แต่งงานกับเธอ นั่นแหละถึงจะเป็นการทำร้ายเธอ ตราบใดที่เธอไม่รู้ความจริงเหล่านี้ เธอก็จะไม่เจ็บปวด ฉันเองก็แค่กำลังปกป้องเธออยู่”

เมื่อฉินชวนได้ยินคำแก้ตัวบิดเบือนของฉีถิงสือ ก็จนคำพูด ไม่รู้จะโต้ตอบอย่างไร

ส่วนฉัน กลับอดไม่ได้ที่จะฝืนยิ้มออกมาบาง ๆ

หัวเราะเยาะความตาบอดของตัวเอง หัวเราะเยาะความโง่ของตัวเอง และหัวเราะเยาะสามปีที่ผ่านมาในชีวิตของตัวเอง

ตลอดสามปีที่ผ่านมา ฉันมองฉีถิงสือเป็นผู้มีพระคุณ เป็นการเยียวยาเพียงหนึ่งเดียวของฉัน

เพียงเพราะในวันที่ทั้งเมืองไห่เฉิงต่างพากันหัวเราะเยาะฉัน เขาได้ยืนออกมาปกป้องฉันอยู่ตรงหน้า

เขาไม่เพียงช่วยฉันใช้หนี้จนหมด แต่ยังช่วยจัดการฝังศพพ่อของฉันอีกด้วย

เพราะเขา ตัวฉันที่ตกต่ำสิ้นไร้ไม้ตอก จึงได้พบที่พึ่งพิงใหม่อีกครั้ง

ก็เพราะมีเขา ฉันจึงไม่เกิดความคับแค้นใจจากการถูกซูซินอวี่ทอดทิ้ง

แต่บทสนทนาระหว่างเขากับฉินชวนในตอนนี้ กลับบอกฉันว่า ทุกสิ่งที่ผ่านมา ล้วนเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งหมด

และฉันยังคิดจะแต่งงานกับผู้ชายคนนี้ ผู้ที่เป็นต้นเหตุให้ครอบครัวของฉันพังพินาศและสูญสิ้นทุกอย่าง

เสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากภายในห้อง

ฉันไม่อาจคิดถึงอย่างอื่นได้ ได้แต่รีบหนีกลับไปที่ห้องของตัวเอง

หลังจากฉินชวนจากไป ฉีถิงสือก็กลับเข้ามาในห้อง ยืนอยู่ตรงหน้าฉันและกุมมือฉันไว้

“มือเย็นขนาดนี้ ไม่สบายหรือเปล่า?”

เขาพูดไปพลางวางมือแนบลงบนหน้าผากของฉันเพื่อตรวจดูอุณหภูมิ “ไม่ร้อนนะ ซวงเอ๋อร์ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เมื่อมองฉีถิงสือตรงหน้าที่เต็มไปด้วยสีหน้ากังวล ฉันกลับรู้สึกได้เพียงความน่าหวาดกลัว

ทั้งที่เขาไม่ได้รักฉันเลย แต่กลับสามารถแสดงออกได้ราวกับรักฉันจนสุดหัวใจ

ฉันส่ายหน้าเบา ๆ สะบัดมือออกจากมือของเขา ก่อนจะยิ้มจาง ๆ แล้วพูดว่า “เปิดหน้าต่างไว้อยู่ คงเป็นเพราะลมพัดน่ะ”

ฉีถิงสือได้ยินแล้วก็ยกเท้าเดินไปทางหน้าต่าง พลางปิดหน้าต่างไปด้วยและกำชับว่า “ร่างกายเธออ่อนแอ อย่าโดนลมบ่อย ๆ ถ้าป่วยขึ้นมาจะทำยังไง ฉันจะเป็นห่วงนะ”

ถ้าเป็นเมื่อก่อน พอฉันได้ยินคำพูดแบบนี้จากฉีถิงสือ ฉันคงยิ้มอย่างสดใส และยังจะโผเข้าไปกอดเขาออดอ้อนอีกด้วย

แต่ตอนนี้ ฉันได้แต่เงียบ ไม่พูดอะไรเลย

เขาสังเกตเห็นอารมณ์ที่หดหู่ของฉัน จึงย่อตัวลงสบตากับฉัน “พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันแต่งงานของพวกเราแล้ว ซวงเอ๋อร์ ไม่ดีใจที่จะได้แต่งงานกับฉันเหรอ?”

หลังจากได้ยินบทสนทนาระหว่างเขากับฉินชวนเมื่อครู่ ฉันทั้งคนก็ตกอยู่ในความสับสน ไม่รู้เลยว่าควรทำอย่างไรดี

คำพูดของฉีถิงสือทำให้ฉันฉุกคิดขึ้นมา ฉันจะไม่แต่งงานกับเขาแล้ว

ฉันต้องไปจากที่นี่

กลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นความผิดปกติของฉัน ฉันจึงรีบปลอบเขาอย่างลนลาน “อาการกังวลก่อนแต่งงานน่ะเหรอ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไหว”

ฉีถิงสือยิ้มแล้วพูดว่า “ซวงเอ๋อร์ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ”

เมื่อสามปีก่อนเขาก็พูดแบบนี้ และตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาก็ทำเช่นนั้นจริง ๆ

แต่ฉันเคยคิดว่าสิ่งนั้นเป็นเพราะเขารักฉัน ที่แท้แล้วเป็นเพียงการไถ่บาป และเป็นการพันธนาการฉันเอาไว้เท่านั้น

“ซวงเอ๋อร์ พวกเราไปจัดเตรียมห้องหอที่บ้านใหม่กันเถอะ”

คำพูดของฉีถิงสือขัดจังหวะความคิดของฉัน ฉันจึงได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำใจ

บ้านหลังใหม่ตั้งอยู่ในย่านฝั่งตะวันตก เป็นคฤหาสน์หรูหรามากหลังหนึ่ง

เพียงแค่เห็นครั้งแรก ฉันก็รู้สึกชอบขึ้นมาทันที

ฉีถิงสือบอกฉันว่า เขาเลือกบ้านหลังนี้ตามความชอบของฉัน

ต่างจากความรู้สึกดีใจในครั้งที่แล้วที่ฉันมาที่นี่ เมื่อก้าวเข้ามาในคฤหาสน์หลังนี้อีกครั้ง ฉันกลับรู้สึกหนาวเย็นไปทั้งตัว

คนตรงหน้าคือศัตรู คนที่อยู่ในหัวใจก็คือผู้บงการให้ครอบครัวฉันพังพินาศ ฉันจะยังรู้สึกว่าบ้านหลังนี้อบอุ่นได้อย่างไรกัน

ในขณะที่ฉันกำลังพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองอยู่ โทรศัพท์มือถือของฉีถิงสือก็ดังขึ้น

เป็นเสียงเรียกเข้าเฉพาะของฮันโม่หราน

ฉันเคยงอนฉีถิงสือเพราะเสียงเรียกเข้านี้มาก่อน แต่ฉีถิงสือบอกฉันว่า นั่นเป็นเพราะฮันโม่หรานเป็นหุ้นส่วนทางธุรกิจของเขา

ตอนที่เขาพูดคำนี้ แววตาของเขาจริงจังอย่างยิ่ง จนทำให้ฉันไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเชื่อ

ถึงแม้ในใจฉันจะไม่เต็มใจ แต่ฉันก็ไม่เคยบอกความไม่พอใจของตัวเองกับฉีถิงสืออีกเลย เพราะกลัวว่าเขาจะมองว่าฉันเรื่องมาก

แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินเสียงเรียกเข้านี้อีกครั้ง ฉันกลับรู้สึกว่ามันคือเสียงสัญญาณช่วยชีวิต

ฉีถิงสือเผยสีหน้าอึดอัด มองฉันแวบหนึ่ง ก่อนจะรับสายแล้วเดินออกไปไกลจากตรงนั้น

ไม่นานนัก เมื่อเขากลับมาอีกครั้ง สีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความร้อนรนกระวนกระวาย

“ซวงเอ๋อร์ บริษัทมีเรื่องด่วน ฉันต้องไปก่อน เธอจัดการเก็บของไปก่อนนะ ที่เหลือรอฉันกลับมาแล้วค่อยทำด้วยกัน”

พูดจบเขาก็ไม่รอให้ฉันตอบ ก่อนจะหันหลังเดินออกไปนอกประตูทันที

เมื่อมองแผ่นหลังของเขาที่จากไปโดยไม่หันกลับมา ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก พร้อมกันนั้นหัวใจก็เจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

ที่ผ่านมาเป็นเพราะฉันโง่เขลาเอง และก็เป็นเพราะฉันตั้งใจทำเป็นมองไม่เห็น

สำหรับสายโทรศัพท์จากฮันโม่หราน ฉีถิงสือไม่เคยพลาดเลย ไม่ว่าในตอนนั้นเขากำลังทำอะไรอยู่

ถึงกับเคยมีอยู่ครั้งหนึ่ง ขณะที่ฉันกับฉีถิงสือกำลังใกล้ชิดกัน

เขายังรับสายของฮันโม่หราน และในวินาทีที่เสียงร้องไห้ดังออกมาจากปลายสาย เขาก็เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจากไปทันที

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่เคยมองฉันสักแวบ และก็ไม่ได้พูดอะไรกับฉันเลยสักคำ