ตอนที่6 จู่โจมกะทันหัน

เอาจริงดิ ทำตัวให้น่าเบื่อเข้าไว้ ดวงตาเธอเบิกกว้าง คิดแผนออกแล้วว่าทำไงให้เขายอมปล่อย

ในเมื่อเขาเป็นมาเฟีย เรื่องหน้าตาก็ต้องมาอันดับหนึ่ง ถ้าโดนเธอปฏิเสธหรือกวนประสาท คิดว่าเขาคงจะเบื่อแล้วยอมปล่อยเธอไป แผนนี้ไม่เลว เอาแบบนี้แหละ

เมื่อคิดได้หญิงสาวก็อารมณ์ดีขึ้น จากนั้นจึงสำรวจห้องพักแล้วอาบน้ำนอนโดยไม่รอเจ้าของบ้านที่ไม่รู้จะกลับมาเมื่อไร

เมื่อพ้นเที่ยงคืนก็มีเสียงคนเดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบ   เห็นอีกฝ่ายกำลังนอนหลับสบายก็ก้าวขึ้นเตียงอย่างเบาที่สุดแล้วยกมือแตะแก้มอีกฝ่าย

แอนนาเปิดตาขึ้นจะส่งเสียงร้องก็ถูกคนที่อยู่ข้างบนปิดปากไว้ กลิ่นเหล้าและบุหรี่ลอยมาแตะจมูก อยากปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้ แล้วเธอควรทำอย่างไรดี

การจู่โจมกะทันหันทำให้คนบนเตียงแทบไม่มีทางหนี จังหวะที่เขาเงยหน้าเธอจึงรีบห้ามปราม “คุณเมา”

พูดตามตรง คนเมามักจะคิดว่าตัวเองไม่เมาเสมอ “ผมไม่เมา     แต่ถ้าเมาก็คงเพราะคุณ”

เธอไปเกี่ยวอะไรกับความเมาของเขา ว่าแต่ทำไมสีหน้าดูเหมือนไม่ค่อยดี แอนนาแตะหน้าผากเขาก่อนจะผลักคนไม่เมาลงบนเตียง

“คุณป่วย” คนที่ทั้งป่วยและเมากลับลุกขึ้นบอกว่าตัวเองสบายดี

แอนนาส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้น เดินออกจากห้องนอนไปเรียกบอดี้การ์ดรู้ใจเขามาจัดการต่อ เธอไม่ได้หวังดีหรือห่วงใยเขาหรอกนะ     แค่กลัวว่าเขาจะเอาไข้มาติดต่างหาก แล้วคืนนี้เธอก็ได้นอนสงบ ๆ เสียที ทั้งยังสบายไปอีกสองวันเพราะมาเฟียตัวร้ายป่วยจนลุกไม่ขึ้น

คนที่เดินอยู่หน้าห้องหยุดฝีเท้า เธออยู่สบายมาสองวันแล้วควรจะเข้าไปดูเขาหน่อยไหม อย่างน้อยก็เพื่อตอบแทนค่าอาหาร ว่าแล้วก็ก้าวไปเปิดประตู

เขาหลับอยู่ อันที่จริงเวลาเขาป่วยก็ยังเหมือนจะสุขสบายดีกว่าคนปกติทั่วไป มีหมอมาดูอาการ มีพยาบาลคอยดูแลทุกชั่วโมง แทบไม่ต้องขยับตัวทำอะไรเลย

ว่าแต่ก่อนที่เขาจะออกไปก็ยังดี ๆ อยู่ แล้วทำไมถึงดูป่วยหนักแบบนี้ แต่จากที่เธอเห็นสถานการณ์วุ่นวายในบ้านคิดว่าคงไม่ใช่เรื่องที่จัดการง่าย ๆ แน่

แอนนาเลิกสนใจว่าเขาป่วยได้ยังไง หันมามองมาเฟียเถื่อนตรงหน้า เวลานิ่งสงบเขาก็ดูดีใช่เล่น หนวดเครารุงรังเริ่มยาวเฟื้อยกว่าเดิม เห็นแล้วนึกถึงเวลาที่ใบหน้านั้นคลอเคลียตรงซอกคอ ภาพในคืนนั้นปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง

เธอรีบสะบัดความคิด “น้ำ” เมื่อคนป่วยขอน้ำเธอก็ต้องรีบหาน้ำให้เขา แอนนาวางแก้วน้ำแล้วประคองเขาพิงหมอนก่อนจะส่งน้ำให้

คนเพิ่งตื่นเห็นเธอก็ทัก “ผมคิดว่าคุณไปแล้ว”

แอนนาบ่น “คุณไม่ให้ฉันไป ฉันจะมีปีกบินหนีไปเองได้ยังไง” น้ำเสียงประชดประชันไม่พอใจ

คนป่วยหัวเราะ “คุณรู้ไหมว่าน้อยคนที่จะได้มาพักที่บ้านผม    คุณต้องภูมิใจสิ”

ภูมิใจบ้าอะไร เธอเต็มใจเสียที่ไหน “ว่าแต่คุณหายดีหรือยัง ถ้าหายแล้วให้ฉันกลับบ้านนะ อีกไม่กี่วันฉันก็...” แอนนาหยุดเพียงเท่านั้น คิดว่าไม่ควรบอกเขาเรื่องที่เธอจะกลับเมืองไทย

ไม่ควรอย่างยิ่ง เธอควรทำตัวร้าย ๆ แล้วหนีไปเสียดีกว่า

“คุณพูดไม่จบ”

แอนนาเหล่มองคนป่วยแล้วเปลี่ยนเรื่อง “ฉันแค่เบื่อ เสื้อผ้าที่มีอยู่ก็ใส่วนจนจะขึ้นราแล้ว”

จริงสิ เสื้อผ้ามีไม่กี่ตัว เขาลืมจัดการเรื่องนี้ไปเลย มาร์โกเรียกคนด้านนอกเข้ามาสั่งการ “พาคุณแอนนาไปเลือกเสื้อผ้า”

เธอเห็นการ์ดสีทองตรงหน้าก็ยกยิ้มมุมปาก แผนการทำให้เขาไล่ออกจากบ้านก็เริ่มต้นขึ้น

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงเสียงมือถือก็ยังดังไม่หยุด เจ้าของบัตรหยิบขึ้นมาดูตัวเลขที่สูงใกล้จะแตะหกหลักก็ยกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์

เขาเป็นมาเฟียมาหลายปีทำไมจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

ตอนนี้คนที่กำลังเพลิดเพลินกับการใช้เงินของเขาไม่ได้รู้ซึ้งถึงความน่ากลัวที่กำลังจะมาเยือน เมื่อแอนนาหอบหิ้วข้าวของราคาแพงเข้ามาในห้องก็พบว่ามีคนแปลกหน้านั่งอยู่แล้ว

“เขาเป็นใคร”

ลูคัสที่กลายเป็นคนรับใช้เธอชั่วคราวมองคนใส่ชุดสูทตรงหน้า “คุณฟาเซียส ทนายประจำตระกูล”

ทนายประจำตระกูลเขาไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ ว่าแล้วก็ทำท่าจะเดินผ่าน แต่คนที่นั่งอยู่กลับเรียกเธอไว้

“คุณแอนนาครับ”

ว่ากันว่าหากจะมีเรื่องร้าย เราจะสังหรณ์ถึงมันได้ และตอนนี้เธอก็เริ่มตงิด ๆ ชอบกลเมื่อทนายตรงหน้าส่งแฟ้มหนึ่งให้เธอ

“ช่วยเซ็นด้วยครับ”

“เซ็น?” แอนนาวางข้าวของแล้วรับแฟ้มมาอ่านตัวอักษรด้านใน

“สัญญากู้ยืมเงิน? ฉันไปกู้ยืมเงินตอนไหน?”

ทนายฟาเซียสเหลือบมองเสื้อผ้าด้านหลัง จากนั้นก็ให้เธอเปิดอ่านรายการทั้งหมด ตามด้วยสรุปยอดรายการบวกกับดอกเบี้ยแสนโหด

สรุปออกมาได้ 1 แสนยูโร ถ้าตีเป็นเงินไทยก็ประมาณสามล้านกว่าบาท แอนนามองข้าวของด้านหลังสลับกับทนายหน้าเลือด ไม่สิ เจ้านายเขาต่างหากที่หน้าเลือด

“ถ้าฉันเอาไปคืนทั้งหมดจะเท่ากับหมดหนี้ไหม”

คุณฟาเซียสส่ายหน้า “ถึงจะคืนหมดก็ยังเหลือดอกเบี้ยอีก ถ้านับ เป็นนาทีตอนนี้ก็เหมือนจะเพิ่มขึ้นหนึ่งพันยูโร”

ดอกเบี้ยบ้าอะไรโหดยิ่งกว่าขูดเลือดขูดเนื้ออีก “แต่เขาบอกให้ฉันไปซื้อเองแล้วก็ไม่ได้กำหนดงบด้วย”

“คุณมาร์โกอนุญาตให้คุณซื้อก็จริง แต่หมายถึงซื้อเท่าที่จำเป็น ไม่ใช่ขนมาทั้งห้างแบบนี้”

“ฉันขนมาทั้งห้างที่ไหน” แอนนาเถียงเสียงสูง ขณะที่คนของเขาขนของเข้ามาเรื่อย ๆ จนเต็มห้องรับแขก

อืม... สรุปแล้วเธอหลงกลมาเฟียเจ้าเล่ห์จริง ๆ แถมตอนนี้จะถอยก็ไม่ได้ เดินหน้าก็ไม่ได้ ยกเว้นแต่ว่า...

“ถ้าคุณไม่เซ็นก็มีวิธีชดใช้ 2 วิธี”

พอได้ยินคำว่าชดใช้เธอก็ตาโต “ยังไง” ยิ้มอย่างมีความหวัง รอฟังคุณทนายแถลง

“หัวใจ ปอด ตับ และดวงตาของคุณก็พอจะทดแทนเงินที่เสียไปได้” บ้าไปแล้ว แบบนั้นเธอก็ตายน่ะสิ

แอนนาถอยหลังสองก้าว ทนายฟาเซียสร้ายกว่าเจ้านายเสียอีก   ขู่ได้ขู่เอาจนเธอรู้สึกว่าควรจะกลัวได้แล้ว

“แล้ววิธีที่สอง...”

คุณทนายดึงเอกสารในมือเธอไปแล้วหยิบแฟ้มใหม่ออกมา      เมื่อเธอเปิดอ่านก็ต้องกลืนน้ำลายรอบสอง

สัญญาเป็นคู่นอนเขา 2 ปี 2 ปีเชียวนะที่เธอต้องนอนกับเขา บ้าไปแล้ว!!

“ฉันไม่เซ็น” ยังไงก็ไม่ยอม จบคำพวกบอดี้การ์ดก็ชักปืน

นี่มันขู่กันชัด ๆ ถามว่าเธอกลัวไหม ไม่กลัวก็บ้าแล้ว แอนนาหยิบปากกามาเซ็นอย่างรวดเร็ว เอาเถอะ ว่าง ๆ เธอจะเอาเสื้อผ้าพวกนี้ไปขายจะได้นำเงินมาคืนเขา ถือว่าช่วยใช้หนี้อีกทางหนึ่งแล้วกัน

แต่ตอนนี้ควรคิดก่อนว่าจะทำยังไงดีกับสัญญาทาสสองปี แอนนาหนอแอนนา จะกินผู้ชายก็ไม่ดูตาม้าตาเรือเลย

เลิกคิดจะหนีไปจากเขาได้เลย เงินจำนวนขนาดนั้นเธอขายตัว   ทั้งชีวิตก็ยังหาไม่ได้ คงต้องหาวิธีอื่นแล้ว

หญิงสาวที่กำลังหาทางออกจากบ้านมาเฟียเหลี่ยมจัดเดินขึ้น ห้องตัวเองที่อยู่ชั้นบน ไม่ได้พิศวาสข้าวของที่ซื้อมาเท่าไร สิ่งเดียวที่คิดคือทำยังไงให้ถูกเขาไล่ออกจากบ้านโดยเร็วที่สุด

ประตูปิดลง พอหันมาก็ถูกเจ้าของบ้านกักไว้ในอ้อมแขน