ตอนที่5 มาเป็นผู้หญิงของผม

“อ๊ะ” เธอมองคนทำ ปากก็เอ่ยขอ “คุณปล่อยฉันไปได้ไหม?”

ไหน ๆ เขาก็ช่วยเธอมาครึ่งทางแล้ว แต่แทนที่เขาจะฟังกลับพูดว่า

“คุณรู้ไหมว่าผมเสียไปเท่าไรกับการตามหาคุณทั้งสัปดาห์ ถ้าคิดเป็นมูลค่าก็มหาศาล คุณคิดว่าจะชดใช้ให้ผมได้หมดไหม”

ใครใช้ให้คุณมาเสียเวลาตามหาฉันล่ะ ยังมีหน้าจะมาทวงเงิน   กันอีก อย่างไรเธอก็ไม่ยอมเด็ดขาด

“ฉันไม่ได้ใช้ให้คุณตามหาเสียหน่อย แล้วทำไมถึงได้มาโทษว่าเป็นความผิดฉัน อีกอย่างปกติคุณก็มีผู้หญิงมาบริการถึงเตียงอยู่แล้ว     จะสนใจอะไรฉันนักหนา”

นั่นสินะ เขาสนใจอะไรเธอ คงเพราะท่าทางไม่ประสีประสาและความบริสุทธิ์ที่เธอเอามาใช้กับเขาในคืนนั้นคงพิเศษพอจะทำให้เขาสนใจ

แต่ว่ากันตามตรง เธอก็เหมือนผู้หญิงทั่วไปที่พอถอดผ้าออกก็แค่ปล่อยไปตามอารมณ์ จบแล้วก็ต่างคนต่างไป แต่ทำไมเขาไม่ปล่อยวาง

“มาเป็นผู้หญิงของผม”

แอนนาส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว เขาทำหน้าไม่พอใจ

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าหวังว่าจะได้ออกจากห้องนี้”

คนถูกขู่หันมองรอบห้อง “คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน”

“คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธเช่นกัน ดังนั้นถ้าผมไม่อนุญาต  คุณก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

เขาบ้าไปแล้ว ยิ่งขู่ยิ่งห้าม คิดหรือว่าเธอจะยอม แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเสียเปรียบ “รู้แล้ว รู้แล้ว คุณปล่อยฉันก่อน ฉันเจ็บ”

เธอจำต้องทำเป็นโอนอ่อนตามเขา เมื่อเห็นว่าเธอเชื่อฟัง เขาจึงยอมปลดเนกไท แอนนาผลักเขาออกแล้วลุกขึ้นนั่ง รีบติดกระดุมเสื้อที่ถูกปลดจนเห็นชุดชั้นใน ก่อนจะพิจารณาผลงานที่เขาทำไว้

“คุณทำฉันเจ็บ” เธอทำหน้าแง่งอนแล้วค้อนใส่ เขาจึงลุกขึ้นไปหยิบยาแก้ฟกช้ำ

“ทำแค่นี้เป็นรอย ทีคืนนั้นพวกเรา...”

แอนนายกมือปิดปากเขา เราจะไม่พูดถึงคืนนั้นเด็ดขาด ยิ่งเขาพูดเธอก็ยิ่งเห็นภาพซึ่งมันไม่ดีแน่ บรรยากาศยิ่งชวนทำเรื่องอย่างว่าอยู่ด้วย

ไม่ปลอดภัย ยังไงก็ไม่ปลอดภัย

คนถูกปิดปากกัดมือเธอ แอนนารีบปล่อย เขาก็โน้มตัวมาหา     อีกรอบ

“พอก่อน” เขาจะรุกจนเธอหายใจไม่ทันแบบนี้ไม่ได้ เธอผลักอกเขา ทว่ารอบนี้ชายหนุ่มคงไม่คิดจะปล่อยเธอแล้ว

“พวกเราเสียเวลามามากพอแล้ว”

เธอถอนหายใจ หมดหวังที่จะหาหนทางหนี

เสียงประตูเปิดทำให้ทั้งสองหันไปมอง คนของเขายกมือขึ้นแล้วเอ่ย “ขอโทษที่ขัดจังหวะครับ แต่พอดีเรามีเรื่องด่วน”

สีหน้าคนมาตามกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ส่วนคนได้ยินทำหน้าเหมือนอยากยกปืนยิงคนเข้ามาขวาง “เฝ้าเธอไว้”

สิ้นเสียงเขาก็ออกจากห้องไป ปล่อยให้เธอมองหน้าคนที่เข้ามาขัดจังหวะ

“ผมลูคัส”

“ฉันแอนนา”

พวกเราแนะนำตัวจากนั้นก็บังเกิดความเงียบอยู่นาน คิดว่าถ้ามีเข็มตกก็คงได้ยิน

“คุณทำงานกับเขามากี่ปีแล้ว”

คนถูกถามมองผู้หญิงตรงหน้าแล้วตอบ “สิบปี”

นั่นนานมากสำหรับคนที่มีอำนาจมืดแบบพวกเขา แสดงว่าอีกฝ่ายคงไว้ใจเขามาก ฉะนั้นเลิกคิดแผนที่จะให้เขามาเป็นพวกแล้วยอมปล่อยเธอไปเสียเถอะ ชาตินี้อย่าหวังเลย

“ฉันขอไปนั่งกับเพื่อนด้านนอกได้ไหม”

คนตรงหน้าเงียบอยู่ครู่หนึ่ง “พวกเขากลับกันนานแล้ว”

เอาจริงสิ สรุปพวกเขาทิ้งเธอเพื่อเอาตัวรอดซะงั้น แล้วทำไงต่อดี โน่นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ เธอต้องกลายเป็นของเขาจริง ๆ สินะ

เธอรอคอยอีกฝ่ายอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่โผล่หน้ามา จู่ ๆ เสียง     มือถือของบอดี้การ์ดหน้าประตูก็ดังขึ้น

ลูคัสรับสายแล้วรับคำเพียงคำเดียว “ครับ” เมื่อปิดมือถือเขาก็เปิดปากคุยกับเธอ

“ตามผมมา”

เธอจะได้กลับบ้านใช่ไหม? ไม่ต้องถามหรอก เพราะคิดว่าคงไม่มีวัน ทันทีที่เปิดประตูเธอก็พบกับบอดี้การ์ดหน้าเหี้ยมอีกหลายคน พวกเขาล้อมหน้าล้อมหลังก่อนจะยัดเธอใส่รถที่กระจกติดฟิล์มสีดำแล้วขับออกไป

“เขาไปไหน?”

“ไปธุระเรื่องสำคัญ คืนนี้คุณมาร์โกให้คุณไปพักผ่อนที่บ้านก่อน”

นั่นบ้านเขาไม่ใช่บ้านฉัน “ถ้าหมายถึงบ้านฉันก็ควรไปทางนี้” เธอชี้ไปทางซ้ายมือแยกข้างหน้า แต่คิดหรือว่าจะได้ผลเมื่อรถที่เธอนั่งขับตรงไปแล้วเลี้ยวเข้าบ้านที่มีรั้วสูงสองเมตรเหมือนคุก

ระบบความปลอดภัยจัดเต็ม แถมยังมีคนคอยคุ้มกันอยู่รอบบ้าน ถ้าเธอจะหนีคงต้องกลายร่างเป็นแมลงสาบเท่านั้นถึงจะหนีพ้น

เมื่อคิดว่าทางไหนก็ไม่รอดเธอจึงยอมลงไปแต่โดยดี บรรยากาศภายในบ้านชวนสยองขวัญราวกับอยู่ในบ้านผีสิง

“ถามจริง เจ้านายพวกคุณไม่มีปัญญาจ่ายค่าไฟใช่ไหม ถ้าไม่บอกว่านี่คือบ้านคน ฉันจะคิดว่าคือบ้านผีสิง”

ลูคัสหันมองแสงไฟสลัวกับคำเปรียบเทียบของหญิงสาวก็นึกขำ ในใจ เขาไม่เคยฉุกคิดมาก่อนจริง ๆ

“เจ้านายไม่ชอบ อีกอย่างบรรยากาศแบบนี้ทำให้เห็นศัตรูได้ง่าย”

ถามจริง ศัตรูเขาใส่ชุดสีแดงมาหรือไง เธอไม่ถามเรื่องบรรยากาศแปลก ๆ แล้ว หันมาสนใจห้องที่เธอต้องอยู่ดีกว่า

เหมือนจะไม่ได้แย่เท่าไร แต่ไอ้ประตูที่สองนั่นคือ? ดูเหมือนลูคัสจะเข้าใจสายตาเธอจึงตอบให้เธอดีใจกว่าเดิม

“ห้องนี้สามารถทะลุไปยังห้องเจ้านายได้ครับ”

นั่นไง เธอดีใจจนตัวสั่นแล้ว ขนแขนลุกชัน มันคือหายนะชัด ๆ มองไปทางไหนเธอก็หนีเขาไม่พ้นอยู่ดี

“แล้วถ้าสมมุติว่ามีศัตรูบุกรุกเข้ามาฉันจะทำยังไง”

ลูคัสชี้ไปด้านบน แอนนาเพิ่งสังเกต โอ้แม่เจ้า อภิมหากล้องจับผิด “ไม่มีใครเข้ามาได้หรอกครับ แค่หนูสักตัวยังเล็ดลอดไปได้ยาก”

สายตาเธอเหมือนซาบซึ้งกับระบบความปลอดภัย ขณะที่ในใจนึกอยากเป็นแมลงสาบจะได้คลานหนีออกไปได้ แต่คิดว่าชาตินี้จะได้เป็นไหม อย่าพูดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย

“เสื้อผ้าของใช้บางอย่างยังไม่เรียบร้อย คุณแอนนาใช้ที่มีอยู่ไปก่อนนะครับ” สั่งจบก็ออกจากห้องไป

แอนนามองกล้องล้านแปดตัวแล้วถอนใจ เอาจริง ๆ แค่เธอถอนหายใจพวกเขาก็ขยับตัวแล้ว อย่าคิดว่าจะทำอะไรไปมากกว่านี้ได้ถ้าเขา ไม่ยอมปล่อยเธอไป

เธอหยิบมือถือมาส่งข้อความหาเพื่อนรักที่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“ยูยังไม่ตายใช่ไหม? ใช่ยูจริง ๆ ไหม?”

เพื่อนรักกันจริง ๆ ทิ้งกันได้อย่างรวดเร็ว “ทำไมไม่ช่วยฉัน”

“ถามหน่อย มือเปล่าจะสู้ปืนสิบกระบอกได้ไง”

มันก็จริง ถ้าสู้ได้เธอคงไม่มาอยู่ตรงนี้ในสภาพนี้แน่

“แล้วฉันควรทำไง”

“ยูก็ว่านอนสอนง่าย ถ้าเขาเบื่อยู ยูก็ถูกปล่อยเองแหละ”