บทที่ 3 ป้า

บทที่ 3 ป้า

เสียงหวานแหลมกระแทกเสียงเล็กน้อยไม่พอใจ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ออกมาทุลักทุเลเพราะขวดไวน์แสนหนักอึ้งในกระเป๋าผ้าสามขวด และยังถุงขนมใบใหญ่

ร่างสูงโปร่งเดินเข้าบันไดโถงหน้าเมื่อจัดการชำระค่าโดยสารเรียบร้อย คอนโดมิเนียมราคาแพงค่อนข้างเข้มงวดแต่เนื่องจากเธอมาบ่อยทำให้ลุงยามรักษาความปลอดภัยจำหน้าเธอได้ เธอจึงเดินเข้ามายังด้านในโดยไม่ต้องแจ้งเจ้าของห้องก่อน

“ป้า!!!!!”

เสียงตะโกนทุ้มไล่หลังขณะที่เท้าบางกำลังเดินขึ้นบันไดทำให้ณิชชะงักเท้ามองซ้ายขวาฉุนกึกในใจ

อย่าบอกนะว่าเรียกฉัน!!

“เรียกใคร!!”

“ป้านั่นแหล่ะ ป้าลืมถอดหมวกกันน็อก”

เธอยกมือขึ้นจับศีรษะทั้งที่มือหิ้วของพะรุงพะรัง เสียงถุงพลาสติกขนมของกินส่งเสียงก็อกแก็ก พยายามแกะสายรัดใต้คางกระแทกกระทั้นแล้วถอดส่งคืนให้หนุ่มวิน

แต่ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวทำให้ณิชลงแรงหนักมือ สายรัดเกี่ยวยางรัดผมราคาถูกจนขาด ผมที่มวยไว้เลยทิ้งตัวลงกลางหลังดกหนาจนวินมอเตอร์ไซค์ยังอ้าปากค้าง

“เอ้า!! เอาไป ทีหลังเจออย่าเรียกป้าอีก! ไม่ชอบ!”

หนุ่มวินรับหมวกไปแต่หน้ายังจ้องสาวแว่นไม่วางตา เพียงเธอปล่อยผมลงมาจากสาวแก่กลายเป็นสาวสวยได้ในพริบตา แต่ร่างสูงโปร่งไม่ใส่ใจหันหลังกลับกระทันหัน

“อุ๊ย! ว๊าย!”

ตุบ! ตุบ! กร็อบบบ!!

“เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เสียงทุ้มภาษาอังกฤษสำเนียงแถบยุโรปเหนือแต่ไม่เชิงสักทีเดียวเอ่ยถาม หลังจากชนเข้าอย่างแรงกับสาวร่างสูงแต่ยังเตี้ยกว่าเขาอยู่ดี ในมือของสาวร่างระหงถือของค่อนข้างหนักจนไหล่เอียงไปข้าง

ด้วยแรงการชนอย่างไม่ทันตั้งตัวของสาวตรงหน้าทำให้ตัวเอนหงายหลัง มือแม่สาวยังกำถุงไว้แน่นกลัวหล่นไม่ยอมปล่อย ยิ่งส่งผลต่อการส่งทรง แขนทั้งสองข้างกางออกกวักไกว่จนเขาต้องเอื้อมมือออกไปคว้าเอวกิ่วผอมไว้ได้

ขณะที่เธอเอนกายกลับมาตามแรงดึงเท้าที่หงายขึ้นพลันเหยียบไปยังสิ่งของสิ่งหนึ่งที่ตกจากใบหน้าขณะเกิดเรื่อง เขาเห็นเธอตาเบิกโตก่อนหรี่เล็กลงจนเกือบหยีเล็กดั่งเม็ดงา

“บ้าจริง! ใครกันเดินไม่ดูตามาตาเรือ! แล้วแว่น แว่น แว่นฉันอยู่ไหน!”

แว่น!!

นั่นล่ะเขาจึงมองลงไปเบื้องล่างเห็นกรอบแว่นโผล่ออกมาจากใต้รองเท้าสีดำของเธอเอง แต่แทนที่เขาจะสลดตรงข้ามเหตุการณ์นี้มันน่าสนุกเสียจนเขาหัวเราะออกมาในรอบหลายสัปดาห์

“ฮ่า ฮ่า อยู่ใต้เท้าคุณ”

ณิชชะงักขยับตัวออกจากอ้อมแขนกำยำที่ช่วยเธอไว้ไม่ให้ตกบันได ก้าวเท้าลงไปหนึ่งขั้นแล้วนั่งยองลงวางของทั้งหมดไว้ด้านข้าง ใช้ฝ่ามือคลำออกไปอย่างมะงุมมะงาหรา กระทั่งคนร่างสูงที่ยืนอยู่ขั้นบันไดชั้นที่สูงกว่าทนไม่ได้ต้องก้มลงใช้นิ้วเขี่ยแว่นตาไปใกล้มือเธอ แล้วถึงยืดกายขึ้นดั่งเดิม เพราะดูท่าแล้วปากของสาวน้อยคนนี้คงจัดจ้านใช่ย่อย

หมับ!!

มือเรียวจับเจอแว่นมือคลำอย่างมืดมนเพราะค่าสายตาสั้นหนักจนแทบมองไม่เห็น เธอหยิบมาใกล้จ้องทั้งใช้มือคลำ

“กรี๊ด!!”

ร่างแกร่งสะดุ้งสุดตัว เสียงกรีดร้องดังจนคนที่กำลังเดินขึ้นบันไดตกใจเหลียวหลัง กำลังโน้มร่างลงเพื่อดึงเธอขึ้นมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว

แต่ทุกสิ่งทุกอย่างพลันมลายหายไป ชายร่างโตคนนี้พร้อมให้อภัยเธอทุกอย่าง

จากท่าที่เธอนั่งยองบนขั้นบันไดชั้นล่างกว่า แหงนใบหน้าสวยหวานขึ้นมอง ทำให้สมองเกิดจินตนาการเพริศแพร้ว ผมดกหนาสยายเป็นแพด้านหลัง ปรกหน้าเธอบางส่วน จนเขาอยากปัดออกเพื่อมองให้ชัดกว่านี้  ดวงตายังหยีเล็กเพราะต้องเพ่งมองดูน่ารัก จมูกโด่งรั้นมีเหงื่อชื้นนิดหน่อย แก้มแดงปลั่งเห็นได้ชัดจากอารมณ์โมโห ปากบางแต่กว้างกำลังพ่นคำอะไรสักอย่าง แต่คนร่างโตคาดว่าคงเป็นคำด่าทอ ที่ตัวเขาเองฟังไม่รู้เรื่องเพราะมันเป็นภาษาไทย