บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!

บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!

เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน

“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”

อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง

“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”

เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้

“เดี๋ยวผมทำให้”

น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี

“อร่อยไหมคนสวย”

“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”

“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”

“ทำไมล่ะ”

อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก

“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่มก่อนยังไงล่ะคนสวย”

“ฮ่า ฮ่า คุณนี่ สมเป็นผู้ชายรุ่นเก่าอิตาลีแท้ อืม แต่มันก็ดีนะ รสมือคุณเหมือนเชฟเลยอาเดรียโน ถ้าฉันมีเงินเยอะ ๆ ฉันจะจ้างคุณให้เป็นเชฟส่วนตัว ฮ่า ฮ่า แต่คงต้องรอไปก่อนนะ”

“อ้าปาก ซิ ถ้าอย่างนั้นผมขอคิดค่าจ้างเป็นอย่างอื่นก็ได้นะคาร่า”

มือเรียวปาดน้ำซอสที่เลอะข้างปากออกแล้วดูดอย่างอร่อยจนคนร่างโตฝั่งตรงข้ามไฟลุกพรึ่บ

“แล้วฉันต้องจ่ายด้วยอะไรคะ ถึงจะได้ทานอาหารอร่อย ๆ แบบนี้ไปทุกมื้อ”

“กินอีกคำแล้วผมจะบอก อ้าปากเร็ว”

ณิชอ้าปากรับมีทบอลแต่โดยดีอมยิ้มแก้มตุ่ย ในปากเต็มไปด้วยกลิ่นของเครื่องเทศและเนื้อที่ทอดก่อนมาปรุงอย่างพอเหมาะ

“คุณก็แค่อ้าให้ผม แบบกว้าง ๆ ทุกวัน ตามแต่ที่ผมจะสั่ง”

ดวงตากลมโตมีแววสงสัยก่อนเบิกกว้างเมื่อเข้าใจความหมายพร้อมใบหน้าที่แดงซ่านขึ้นทีละนิดจนกลายเป็นลูกตำลึง

“อาเดรียโน! เราทานข้าวกันอยู่นะ! ในหัวของคุณมีแต่เรื่องลามกหรือไง”

“ฮึ ผมจะห้ามตัวเองได้ไง อีกอย่างไม่รู้เป็นยังไง แค่มองคุณก็แข็งโด่แล้ว”

“อาเดรียโน! ไม่เอาล่ะ คุยเรื่องอื่นดีกว่า เออ คุณเป็นวิศวกรจริงไหม”

เขาป้อนเธออีกคำและถึงกลับมาทานของตัวเองเมื่อเห็นว่าเธอทานไปมากพอแล้ว และที่เหลือก็มีแค่เส้นซึ่งณิชทานเองได้

“เป็นจริงสิ ผมจะกรอกเอกสารห้องสมุดไปมั่ว ๆ ได้ยังไง”

“แล้วเป็นวิศวกรอะไรคะ”

“ก็พวกโลจิสติกส์ อู่ต่อเรืออะไรพวกนี้ล่ะ”

“อ้อ”

“ทำไม เงียบไป สงสัยอะไรอีก”

“ฉันกำลังคิดน่ะสิว่าทำไมไม่เรียนวิศวะอย่างคุณบ้าง ไม่งั้นป่านนี้ฉันคงมีเงินเยอะไปนานแล้ว”

อาเดรียโนยิ้มกว้างขึ้นทันที เอื้อมมือออกไปปาดซอสข้างริมฝีปากเย้ายวนตรงหน้าก่อนนำกลับมาดูดเอง ตาน้ำตาลเจิดจ้าไม่ละไปจากหน้าหวานซึ้ง

“รู้ไหม คุณอายุสามสิบแต่ยังเหมือนเด็กสาวอยู่เลย”

“ฮึ คุณหมายถึงอายุสมองฉันใช่ไหมอาเดรียโน!”

“เปล่า ทุกอย่างเลย คุณเหมือนสาวน้อยไปทั้งตัว ไม่ประสา ไร้เดียงสา”

“พอแล้ว ๆ ฉันจะเป็นคนล้างจานเอง เพราะว่าคุณทำอาหารให้แล้ว”

เขาลุกขึ้นยั้งมือของเธอไว้ทันทีที่เห็นณิชกำลังรวบรวมจาน

“ไม่ต้องหรอก คุณแค่เดินยังทำไม่ได้เลย เดี๋ยวผมล้างเอง ส่วนคุณผมจะอุ้มไปส่งนั่งเล่นข้างหน้าต่างก่อน”

“ฮึ! งั้นครั้งหน้าฉันขอเป็นคนทำนะคะ”

“ครับผม”

ณิชโอบลำแขนรอบคอแกร่งเมื่อเขาอุ้มเธอขึ้นอย่างง่ายดายแล้วพาเดินไปนั่งเล่นที่เก้าอี้เล็กริมหน้าต่าง จากนั้นเขาจึงกลับไปเก็บโต๊ะจนเรียบร้อยก่อนหายไปในห้องครัวเล็ก กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับขวดไวน์และแก้วสองใบ

มือเล็กรับแก้วไวน์ที่เขารินให้ ไวน์ชั้นดีราคาแพง และเธอชอบมัน ใบหน้าหวานยิ้มกริ่มเมื่อนึกว่าตัวเองจะได้ทานอาหารอร่อยและไวน์ดีดีไปอีกสักพัก แล้วเธอพลันชะงักมือทันที

สักพัก! แล้วเมื่อไรกันที่ดีลของเราจะจบ ถ้ามันสั้นแค่เดือนเดียว! เธอจะทำยังไงต่อไป

ใจรู้สึกโหวงเหวงแปลก ๆ ตาเลือนรางข้างเดียวมองตามคนร่างสูงขณะกำลังเดินกลับมาหาเธอ ชีพจรที่เคยเต้นช้ากลับค่อย ๆ แรงขึ้นยามมองรอยยิ้มกว้างเจ้าเล่ห์

หรือว่า เธอจะชอบเขาเข้าให้แล้ว!

บรรณารักษ์สาวนอนลงกับโต๊ะใหญ่กลางห้องสมุดในวันที่ฝนตกพรำ อากาศเย็นฉ่ำเกินกว่าจะขยับร่าง เธอจึงนอนนิ่งทั้งยังใช้ความคิดเรื่องของอาเดรียโน

เขาหล่อล่ำ เอาใจเก่ง ทำอาหารอร่อย และเซ็กซ์ก็เยี่ยม มันจะมีอะไรที่ดีไปกว่านี้ได้อีกเธออยากจะรู้เสียจริง

ตลอดสามเดือนที่ผ่านมาเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงแรงอึดของเขา แม้ว่าเธออยากขอพักแต่อาเดรียโนไม่ปล่อยเธอเลยแม้แต่วันเดียว แต่โชคยังเข้าข้างเมื่อเขาต้องไปทำงานต่างจังหวัด

สามเดือน! ไม่มากไม่น้อย แต่ไม่ได้ทำให้มั่นใจได้ว่าที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คืออะไร

เธอเพิ่งรู้ว่าเขามีบริษัทอู่ต่อเรือที่อิตาลีและที่เขาเดินทางมาประเทศไทยก็เพื่อส่งมอบเรือ ซึ่งเขาต้องอยู่เพื่อคอยตรวจสอบคล้ายกับบริการหลังการขาย นี่ช่วยไขปัญหาที่คาใจเธอมาตลอดว่าทำไมอาชีพวิศวกรถึงได้รวยขนาดนั้น แต่แท้จริงอาชีพต่อเรือขายต่างหากที่ทำให้เขารวย

แต่พอผ่านไปแล้วหนึ่งอาทิตย์ จากที่เธอดีใจในคราแรกกลับกลายเป็นเหี่ยวเฉา แม้ว่าจะโทรศัพท์คุยกันทุกคืนแต่ไม่ได้ช่วยบรรเทาความคิดถึงลงได้

ตืดดดดดด!

เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้นจนทำให้เธอมีแรงใจพอที่จะลุกจากท่าที่กำลังนอนไปยังโต๊ะทำงานเพื่อหยิบมันชึ้น

“ว่าไงสาริน”

“เงียบไปนะสาว เป็นไงบ้างกับพ่อตาน้ำตาลชาวอิตาลี”

ณิชใบหน้าแดงซ่านก่อนจะตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงเบาผิดปกติ

“ก็ดี”

“ก็ดี!! เพื่อนบอกก็ดี! แซ่บกันแล้วใช่ไหม”

“อื้อ”

ณิชดึงโทรศัพท์ออกห่างหูเมื่อจู่ ๆ เพื่อนสารินก็กรีดร้องลั่นพร้อมเสียงหัวเราะ

“แกต้องเล่าให้ฉันฟังยายนิด ขนาดใหญ่ป่ะ อึดป่ะ”

“โอ๊ย! หยุดเลยเพื่อนรัก อาเดรียโนตัวใหญ่ขนาดนั้นจะเล็กได้ไง แต่ฉันจะไม่เล่าให้เธอฟังหรอก อ้อ โทรมาก็ดี มีเรื่องปรึกษา”

“ว่า ว่า ว่า”

“แกว่าถ้าเราคิดถึงคน ๆ หนึ่งมาก ๆ แบบมองท้องฟ้าก็เห็นหน้า กินข้าวก็นึกถึง เดินไปไหนก็อยากได้ยินเสียง แกว่ามันเป็นความรักป่ะ”

“แก อย่าบอกนะว่าแกรักพ่อหนุ่มร่างโตไปแล้ว”

“ฉันก็ไม่แน่ใจ”

“แล้วเขาล่ะ ชอบแกบ้างไหม”

“นี่ฉันก็ไม่แน่ใจ เขาโทรหาฉันทุกวัน ทำข้าวเย็นให้กิน เรานอนดูบอลด้วยกันบนโซฟาและบางครั้งก็หลับไปทั้งแบบนั้น”

“เห้ย! ฉันว่าฉันได้กลิ่นการ์ดแต่งงานว่ะ แต่ถ้าจะให้แน่แกถามเขาตรงๆ เลยนิด”

“อืม รอเขากลับมาจากทำงานรอบนี้ฉันจะถามตรง ๆ แล้วถ้าเขาไม่ชอบฉันล่ะ หรือถ้าเขาชอบแต่ไม่อยากแต่งงาน แบบคบไปงั้น ๆ”

“โอ้ย!! แก จะคิดเผื่ออะไรเยอะแยะ รอให้ถามเขาก่อนแล้วแกจะรู้เองว่าต้องทำยังไง แค่นี้นะลูกค้าฉันกำลังเดินมา บาย”

“เออ บาย”

หลังจากวางสายโทรศัพท์สารินเธอถึงเห็นข้อความแม่เด้งเข้ามา ข้าวเย็นวันเสาร์นี้ให้พาอาเดรียโนไปด้วย แต่คงเป็นไปไม่ได้ ยังอีกสองอาทิตย์ถึงจะกลับมา เธอคงต้องกลับบ้านไปคนเดียว