로그인공유
บทที่ 2 ชีวิตสาวโสดวัยสามสิบ!!
최신 업데이트:
2024-11-25 11:48:25บทที่ 2 ชีวิตสาวโสดวัยสามสิบ!!
ชีวิตสาวโสดวัยสามสิบ!!
ณิชโยนกระเป๋าไปยังโซฟาเล็กมุมห้องพักราคาถูก ก่อนจะล้มตัวลงนอนมองเพดานสีเขียวที่เธอแสนเกลียด
ใบหน้าเรียวรูปไข่พลิกหน้าไปยังตู้เสื้อผ้าใบเล็กที่อัดแน่นด้วยเสื้อผ้าจนไม่มีที่แทรกต้องแขวนทะลักออกมาด้านนอก
ชีวิตสาวใกล้ขึ้นคานเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า?
คิ้วย่นเล็กน้อยเมื่อคิดไปถึงยามแก่เฒ่าชราภาพมากกว่านี้ อย่าแค่ว่าบันไดเลย เดินไปขึ้นรถประจำทางคงทำไม่ได้
เฮ้อ!! อีกหน่อยคงนอนอืดตายโดยที่ไม่มีใครรู้ว่ามีเธออยู่บนโลกใบนี้
ตื๊ด ตื๊ด
เสียงโทรศัพท์ทำให้สาวร่างสูงจำใจลุกขึ้นจากเตียงอย่างเกียจคร้านไปยังโซฟาตัวเล็กแม้ว่ามันจะใกล้แค่เดินสามก้าวเท่านั้น
“ฮัลโหลววววว สาววว พรุ่งนี้มาคอนโดฉันไหม”
สารินเพื่อนรักเรียนมาจากคณะเดียวกัน แต่สารินเลือกที่ไปเป็นเซลล์และเพื่อนรักก็ทำมันได้ดีจนทั้งเงินเดือนและโบนัสพุ่งสูงลิบ ผิดกลับเธอที่เลือกทำงานบรรณารักษ์ พลันนึกถึงคอนโดมิเนียมของสารินตั้งอยู่ใกล้ที่ทำงานของเธอทั้งหรูและสบาย
“ก็ไม่เลวนะ ฉันกำลังมีเรื่องไปปรึกษาพอดี”
“เยี่ยมไปเลย ซื้อไวน์มาด้วยล่ะ”
“โอนเงินมาสิ นี่ใกล้สิ้นเดือนแล้ว”
“โอ้ยยยยยย! แม่ขี้ตืด ฉันรู้ว่าแกมีเงิน ถือสะว่าเป็นค่าห้องแล้วกัน”
ณิชหัวเราะเมื่อได้ยินเสียงสูงของสารินอย่างรู้ทัน
“เออ! ได้! ฉันจ่ายเองก็ได้ เจอกันพรุ่งนี้”
เธอโยนโทรศัพท์ไปบนโซฟาที่เดิมเตรียมตัวอาบน้ำ พรุ่งนี้ยังต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเบียดกับเหล่ามนุษย์งานบนรถไฟฟ้า ก็เพื่อไปให้ทันตอกบัตรตอนเช้า! หน้าหวานแหงนขึ้นรับสายน้ำอุ่นจากฝักบัวเล็กแสนเก่า ตะโกนเสียงดังก้องในห้องน้ำ
“ขอเถอะ! ขอใครสักคนจะได้ไหมมมมมม”
เป็นจริงอย่างคาดเช่นทุกวัน ร่างระหงยืนเบียดมนุษย์เงินเดือนบนรถไฟฟ้า มือจับราวแขวนด้านบนแน่น พยายามคิดแง่บวก
โชคดีที่ฉันเกิดมาสูง ค่อยสูดกลิ่นโล่งหน่อย
การทำงานในแต่ละวันถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเต็มเปี่ยมไปด้วยความกระตือรือร้น เธอเป็นหนอนหนังสือและการอ่านทำให้เธอได้เข้าไปอยู่โลกที่เธอต้องการ
แต่น่าแปลกประหลาดที่ปีนี้เธอกลับห่อเหี่ยวจนไม่อยากแม้แต่จะลุกขึ้นจากที่นอน ณิชพาร่างสูงโปร่งเดินเฉื่อยไปตามซอกของชั้นหนังสือที่ทำจากไม้ กลิ่นของหนังสือเก่าเก็บบางเล่มให้กลิ่นอับชื้นปะปนไปกับกลิ่นหนังสือใหม่
เร่งทำงานให้เสร็จโดยเร็ว ค่ำนี้เธอมีนัดกับสารินและดนัยคู่รักของเขา ตาเหลือบมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่ด้านข้างแบบตุ้มโบราณกำลังตีบอกเวลายี่สิบนาฬิกา
โชคดีที่คอนโดมิเนียมของเพื่อนรักอยู่ไม่ไกล เธอก็แค่นั่งวินมอเตอร์ไซค์เข้าซอยตรงด้านข้างแล้วไปโผล่อีกซอย ลัดเข้าไปอีกสักสองร้อยเมตรก็ถึงที่พักของสาริน
ณิชจัดแจงปิดเครื่องปรับอากาศแล้วหยิบกระเป๋าผ้ารักษ์โลกขึ้นมาสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องสมุดเอกชนที่ทำงานมาตั้งแต่เรียนจบ
แต่ก่อนอื่นเธอต้องแวะซื้อไวน์จากร้านสะดวกซื้อใต้ตึกด้านหน้า อาคารสูงเสียดฟ้าแหล่งรวมบริษัทมากมายในแต่ละชั้นเสียก่อน
เลือกไวน์ราคาตามฐานเงินเดือนแล้วกันสาริน แกอย่าเลือกมากนะ
ร่างระหงในชุดสวมกางเกงขายาวผ้าน้ำตาลพอดีตัว เสื้อเชิ้ตคอบัวดูเป็นคุณหนู มันดูเข้าทีดีเมื่อตอนเช้ายามเธอส่องกระจกหันซ้ายขวา เหมาะกับวันที่ต้องนั่งวินมอเตอร์ไซค์
ก้าวเท้ายาวฉับไวด้วยรองเท้าส้นเตี้ยสีดำไปยังทางเดินเล็กเพื่อออกจากอาคาร ลอบยิ้มเมื่อคิดได้ว่าคืนนี้เธอจะได้นอนห้องสารินที่เธอชอบ เพราะวิวชั้นยี่สิบเป็นวิวที่หาไม่ได้ง่ายนัก พรุ่งนี้วันอาทิตย์เป็นวันหยุดและเธอจะขึ้นไปว่ายน้ำให้หนำใจ
“เท่าไรคะ”
“ห้าสิบบาทครับ”
“ห๊า ครั้งที่แล้วยังสามสิบบาทอยู่เลย”
“โธ่ป้า! นั่นมันเมื่อไรกัน เดี๋ยวนี้ห้าสิบบาทหมดแล้ว เนี่ยน้ำมันก็ขึ้นราคา”
หน้ารูปไข่หวานบึ้งทันที ทั้งราคาค่าโดยสาร ทั้งคำว่าป้าจากพี่วินทั้งที่หน้าตาดำคล้ำเหี่ยวย่นของคนขับวินคงปาไปเกือบห้าสิบปี
“สแกนนะ!”
최신 챕터
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์
บทที่ 22 ผมคิดว่าผมลืมของไว้ จบบริบูรณ์“เจ้ เจ้ เจจจจจจ้!!!”เสียงเรียกเอะอะของณภัทรที่วิ่งปรูดเข้ามาด้านในหลังบ้านทำเธอตกใจสะดุ้งลุกพรวดขึ้นนั่งบนตั่งไม้“อะไร!! จะเสียงดังทำไม!”“เจ้ต้องไม่เชื่อสายตาตัวเองแน่ว่าใครมา”ณิชนิ่วหน้าหันมองม๊ากับป๊าที่นั่งหน้าฉงนมองตรงไปยังประตูทางเข้าเมื่อจู่ ๆ แสงสว่างด้านนอกก็พลันมืดลงเป็นเงาเยามคนร่างสูงใหญ่เดินลอดผ่านเข้ามา ใบหน้าคมเข้มมีเคราขึ้นครึ้ม และดวงตาสีน้ำตาลดุจเหยี่ยวคู่นั้นมองตรงมาทางเธอ“อาเดรียโน!”“ลูกเขย!!”ณิชไม่มีเวลาหันกลับไปบอกแม่ว่าให้เงียบเสียงเพราะอาเดรียโนยังเดินตรงมาทางเธอแล้ว ร่างระหงรู้สึกมือไม้ยาวเก้งก้างไม่รู้ว่าจะวางไว้ตรงไหน และที่สำคัญเธอยังสวมชุดนอนของเมื่อคืนทั้ง ๆ ที่มันบ่ายสามเข้าไปแล้ว!“ผมขอคุยกับนิดตามลำพังได้ไหมครับ”ณิชยังไม่ทันอ้าปากบอกพ่อกับแม่ ก็ดูเหมือนพ่อกับแม่ของเธอฟังภาษาอังกฤษออกภายในชั่ววินาทีนั่น ทั้งหมดหายวับไปด้านนอกทันที ทิ้งเธอให้นั่งบนตั่งไม้และอาเดรียโนที่ยืนค้ำเธออยู่“ฮะ แฮ่ม ๆ คุณกลับมาแล้ว”หน้าหวานแหงนมองร่างสูงคอตั้งบ่า พยายามหาเสียงของตัวเอง กระแอ่มเรียกสติที่กระเจิดไปนานแล้วตั้งแต่มองเ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอ
บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!เสียงเคาะเหล็กและเสียงอ็อกเชื่อมภายในอู่ต่อเรือดังเช่นนี้เสมอด้วยความคุ้นชินตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมหมวกนิรภัยในชุดรัดกุมถือแผ่นชาร์ตในมือเพื่อตรวจลำดับขั้นตอน หน้าคมเข้มแหงนมองขึ้นไปด้านบนของลำเรือสูงใหญ่ซึ่งคาดว่ากว่าจะประกอบเสร็จเรียบร้อยคงอีกนานหลายเดือนอาเดรียโนกลับมาที่เจนัวร์ ประเทศอิตาลีได้ราวสามเดือนแล้ว แม้งานคืบหน้าไปบ้างแต่ยังมีข้อติดขัดจนล่าช้ากว่ากำหนด“อาเดรียโน!”เสียงตะโกนเรียกทำให้เขาละความสนใจจากงานตรงหน้ามองไปยังผู้เป็นพ่อ ชายขาวอิตาลีหุ่นใหญ่ผมสีเข้มที่ร่วงหล่นไปมากจนศีรษะล้านไปครึ่ง เขายิ้มแย้มอารมณ์ดีกวักมือให้ลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้าไปหา“แกกลับมาเที่ยวนี้ตามใจแม่เขาหน่อยสิ”“เรื่องอะไรครับ”อาเดรียโนถอดหมวกนิรภัยออกเมื่อเข้ามาส่วนสำนักงานที่ต่ออย่างง่าย ๆ ด้วยตู้คอนเทนเนอร์มือสองที่ปรับปรุงทำสีใหม่จนสะอาด แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำขึ้นยกดื่ม“ก็เรื่องสาว ๆ นั่นแหล่ะ ผู้หญิงอิตาลีมักเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ ตามใจแม่เขาหน่อย ไปกินข้าวกับพวกสาว ๆ ที่แม่แกนัดไว้ พ่อจะได้สบายหู”เขาหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินพร้อมส่งเสียง ‘ฮึ
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 20**NC
บทที่ 20**NC“อือ อาเดรียโน ยังเช้าอยู่เลย”“อืมมม อีกรอบก่อนไปทำงานไงคาร่า คุณจะได้คิดถึงผมมาก ๆ”เขาดันลำแขนของเธอให้โอบรอบท้ายทอยเขาไว้ โน้มศีรษะลงบรรจงโหมไฟยามเช้า มือค่อยลูบลงไปยังสะโพกผายกอบกุมช้อนก้นงามก่อนจะวกมาด้านหน้าล้วงลึกเข้าสู่เนินงามกลางหว่างขา“แฉะแล้วคนสวย อืมม และหวาน”ถ้าเปรียบอาหารเช้าแบบเร่งรีบของคนเมืองคงไม่เหมือนการร่วมรักของอาเดรียโนในเช้าวันนี้เท่าไร เพราะเขาใส่ใจทุกรายละเอียดเสียจนเธออ่อนระทวยด้วยไฟพิศวาส มือวาดไปทั่วลำตัวไม่เว้นแม้ตารางนิ้วเดียว เขาพรมจูบลงไปยังข้อเท้าเล็กตวัดลิ้นลากเป็นทางถึงหัวแม่เท้าพร้อมดูดกินจนเธอสะท้าน ได้แต่นอนมองเสียวซ่าน ลิ้นร้อนเลื่อนกลับไปยังข้อพับใต้เข่าขึ้นสู่ต้นขามุ่งตรงเข้าหุบเขาไร้ขนเนียนงาม เปิดแย้มซอกหลึบออกก่อนที่ปลายลิ้นสากไล้ลากตวัดเอาน้ำหวานขึ้นมาร่างสูงของคนด้านบนไถลตัวเลื่อนขึ้นเพื่อส่งจูบร้อนแรงปะปนน้ำหวานของตัวเธอเอง ส่งลิ้นถลำลึกล้วงกวาดจนเธอแอ่นรับกอดกระหวัดรัดแล้วพลิกตัวจนเธอขึ้นมาอยู่ด้านบน“ควบขับผมคาร่า ทำให้ผมดูสิว่าคุณคิดถึงผมแค่ไหนระหว่างที่ผมไม่อยู่”ณิชยันกายขึ้นแล้วค่อยขยับจนกระทั่งร่องสาวเปียกชื้นพอดีก
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 19 คิดถึง
บทที่ 19 คิดถึง“อาเดรียโนไปไหน ทำไมไม่มาด้วย”“ไปทำงานม๊า”เนี่ยเห็นไหม เธอยังไม่ทันนั่งเสียงคาดคั้นของม๊าก็ดังขึ้น เธอทำได้แค่ลอบถอนหายใจ มองอาเจ็กกับซ้อที่แม่เชิญมา แม่คงอยากจะอวดเขยใหม่แต่หารู้ไม่?“ลื้อหลอกพวกอั๊วใช่ไหมอานิด”“เปล๊า!! เขาไปทำงานจริง ๆ”“ให้มันจริงนะ ม๊าไปหาหลวงพ่อที่วัดมาแล้ว เขาบอกอย่าให้เกินสิ้นปีนี้ ไม่งั้นดวงลื้อจะพลาดไปอีกสองปี”“ห๊า!! ม๊า!! ทำไมต้องไปทำอะไรแบบนี้ด้วย นี่เราเพิ่งจะเป็นแฟนเองนะ เรายังไม่ทันได้ตกลงด้วยเลย”“เออ!! รีบหาไว้ก่อน เพื่อได้ใช้ขึ้นมาจะไม่มีฤกษ์ อ้อ ม๊าดูของชำร่วยไว้แล้วไม่อยากได้ตะเกียบมันเชย เอาเป็นตุ๊กตาคู่ดีกว่า”“ม๊า!! ป๊าก็ช่วยพูดให้ม๊าเข้าใจหน่อยสิ มันยังไม่ถึงเวลา”“เออ ป๊าก็ไปดูชุดไว้แล้ว ว่าจะเตรียมเงินจัดงานให้ลื้อสักก้อน โต๊ะจีนก็สักร้อยโต๊ะก็พอไม่ต้องใหญ่มาก”“ป๊า!!”ณิชหันมองน้องชายที่นั่งหัวเราะตัวงอ ยังได้ยินเสียงม๊าและป๊าหันไปปรึกษาหารือกับอาเจ็กเรื่องสถานที่ว่าจะจัดที่ไหนถึงจะสะดวก เธอจึงได้แต่นั่งฟังไม่ออกความคิดเห็นอาเดรียโนคุณจะรู้บ้างไหมว่าพ่อกับแม่ฉันอยากได้คุณเป็นเขยขนาดไหนติ๊ด ติ๊ด!ตายยากเสียจริง!“ม๊า ป๊า
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!
บทที่ 18 ชอบเขาเข้าให้แล้ว!เขาจูงมือจนกระทั่งเธอเดินมาถึงโต๊ะอาหารจึงปล่อยให้ร่างบอบบางนั่งลงเอง ส่วนเขานั่งลงฝั่งตรงข้ามกัน“หอมจังเลย น่าเสียดายที่มองเห็นข้างเดียว”อาเดรียโนยิ้มกว้างโบกช้อนตรงหน้าไปมาเพื่อทดสอบว่าเธอมองเห็นจริงไหม ณิชยกมือขึ้นมาปัดแต่ไม่โดนสองสามรอบยิ่งทำให้อาเดรียโนหัวเราะออกมาเสียงดัง“อย่าเพิ่งแกล้งกันสิ เดี๋ยวจะโมโหหิว”เขาเอนกายพิงพนักเก้าอี้มองหญิงสาวตรงหน้าที่พยายามจิ้มเนื้อมีทบอลแต่ยังไม่โดน พลาดซ้ายบ้างขวาบ้าง หน้าหวานซึ้งบึ้งตึงเม้มปากไม่พอใจที่ตัวเองทำไม่สำเร็จสักที อาเดรียโนยกมือขึ้นจับมือบางเรียวไว้“เดี๋ยวผมทำให้”น้ำเสียงอ่อนโยนทำให้เธอเงยหน้าขึ้นจากจานสปาเกตตี้กระทั่งเนื้อมีทบอลมาจ่อปากจึงนั่งอ้าปากกว้างรอรับแต่โดยดี“อร่อยไหมคนสวย”“อือม อร่อยมากอาเดรียโน ทำไมคุณถึงทำอาหารได้อร่อยแบบนี้นะ”“แม่ผมเป็นคนสอน ผมมักต้องเดินทางอยู่ตลอดเวลา ทั้งยังต้องอยู่คนเดียว เลยชอบทำอาหารทานเองบ่อย ๆ อีกอย่างผู้ชายอิตาลีต้องทำอาหารเป็น”“ทำไมล่ะ”อาเดรียโนลอบยิ้มหลุบตาขึ้นมองหน้าหวานยังอมยิ้มในปากเคี้ยวมีทบอลจนซอสเลอะขอบปาก“เพราะผู้ชายอิตาลีต้องเลี้ยงผู้หญิงให้อิ่ม
บรรณารักษ์หัวใจของนายวิศว บทที่ 17**NC
บทที่ 17**NC“อ่า โอ๊ย! อ่า อาเดรียโน! เดี๋ยวหยุดก่อน อื้อ”มือเล็กดันอกแกร่งไว้เมื่อเอ็นเนื้อท่อนใหญ่แหวกผ่านปราการแสนบางเข้ามา ความรู้สึกถูกชำแรกแยกออกกว้าง รู้สึกอึดอัดยามลำยักษ์อยู่ในโพรงสาว“ซี้ดดด อ่า เจ็บไหม อีกนิด รออีกนิด”คนร่างโตพยายามอยู่นิ่งให้สาวใต้ร่างคุ้นเคยกับความใหญ่โตที่เสียดแทรกภายใน จากนั้นจึงเริ่มขยับไหวถอนออกรูดเกือบสุดแล้วดันเข้า เขาทำซ้ำอีกครั้งเชื่องช้า และมันช่างแสนทรมาน ปลายหัวป้านสัมผัสภายในอันอ่อนนุ่มแสนหวาน ทั้งแคบและตอดรัด“อา อื้อ ฉันไม่เจ็บแล้ว อาเดรียโน เร่งอีกนิดไม่ได้เหรอคะ”ร่างสูงใหญ่ข้างบนเปลี่ยนท่าทางเท้าฝ่ามือซ้ายข้างลำตัวสาวงาม อีกข้างจับข้อพับใต้หัวเข่าณิชไว้ดันจนชิดหน้าอกอวบอิ่ม แล้วขยับเคลื่อนไหวอีกครั้ง“แบบนี้ไหมคาร่า แรงพอหรือยัง”ตับ ตับ ตับเธอแทบกรีดร้องเมื่อร่างแกร่งโหมลงโถมแรงด้วยสะโพกสอบ ร่างเธอสั่นสะเทือนไปทั้งกาย มือไขว่คว้าบ่ากำยำไว้จิกแน่น ยามท่อนยาวรูดผ่านร่องรักตามลำยาวให้ความรู้สึกเสียวสะท้าน ปลายหัวดันจุดอ่อนไหวข้างในเป็นจังหวะอาเดรียโนขยับเปลี่ยนท่าอีกครั้ง ยืดกายตั้งตรงนั่งคุกเข่าจับข้อเท้าบอบบางดึงกระทั่งร่างของเธอขยับ
다른 추천
เสือร้ายพ่ายเมีย
ลำเจียก29.3K 조회수ยั่วรักท่านประธาน
ชะนีติดมันส์38.2K 조회수พวกเจ้าระวังให้ดีเกิดใหม่ครั้งนี้เพื่อแก้แค้นแทนไต้ซือ
จันทร์ส่องแสง14.9K 조회수ไฟรักเร่าร้อน🔥 NC18++
Me'JinJIn51.6K 조회수รักหมดใจยัยคู่หมั้นจอมป่วน
ดาวประดับเดือน271 조회수ลักรัก
ฺBigangel - น้ำตาลไหม้ - หอมชื่นใจ124 조회수เหลี่ยมรัก Onlyfan
Madam Hangover171 조회수รักนี้ของหมอไน
ฮันนีแบล็ค316 조회수
