บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอ

บทที่ 21 เขาจะกลับไปหาเธอ

ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!

เสียงเคาะเหล็กและเสียงอ็อกเชื่อมภายในอู่ต่อเรือดังเช่นนี้เสมอด้วยความคุ้นชินตั้งแต่เด็ก ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สวมหมวกนิรภัยในชุดรัดกุมถือแผ่นชาร์ตในมือเพื่อตรวจลำดับขั้นตอน หน้าคมเข้มแหงนมองขึ้นไปด้านบนของลำเรือสูงใหญ่ซึ่งคาดว่ากว่าจะประกอบเสร็จเรียบร้อยคงอีกนานหลายเดือน

อาเดรียโนกลับมาที่เจนัวร์ ประเทศอิตาลีได้ราวสามเดือนแล้ว แม้งานคืบหน้าไปบ้างแต่ยังมีข้อติดขัดจนล่าช้ากว่ากำหนด

“อาเดรียโน!”

เสียงตะโกนเรียกทำให้เขาละความสนใจจากงานตรงหน้ามองไปยังผู้เป็นพ่อ ชายขาวอิตาลีหุ่นใหญ่ผมสีเข้มที่ร่วงหล่นไปมากจนศีรษะล้านไปครึ่ง เขายิ้มแย้มอารมณ์ดีกวักมือให้ลูกชายเพียงคนเดียวเดินเข้าไปหา

“แกกลับมาเที่ยวนี้ตามใจแม่เขาหน่อยสิ”

“เรื่องอะไรครับ”

อาเดรียโนถอดหมวกนิรภัยออกเมื่อเข้ามาส่วนสำนักงานที่ต่ออย่างง่าย ๆ ด้วยตู้คอนเทนเนอร์มือสองที่ปรับปรุงทำสีใหม่จนสะอาด แล้วเดินไปหยิบขวดน้ำขึ้นยกดื่ม

“ก็เรื่องสาว ๆ นั่นแหล่ะ ผู้หญิงอิตาลีมักเจ้ากี้เจ้าการแบบนี้ ตามใจแม่เขาหน่อย ไปกินข้าวกับพวกสาว ๆ ที่แม่แกนัดไว้ พ่อจะได้สบายหู”

เขาหรี่ตาลงทันทีที่ได้ยินพร้อมส่งเสียง ‘ฮึ’

“สบายหูพ่อ แต่ไม่สบายหูผมเลยนะครับ”

“ก็ไป ๆ เหอะ ยังไงแกก็ยังไม่มีใคร เปิดใจรับออกเดทให้แม่แกสบายใจ”

“พ่อรู้ได้ยังไงว่าผมไม่มีใคร?”

อาเดรียโนนั่งลงที่เก้าอี้แล้วยกเท้าขึ้นพาดบนโต๊ะทั้งสองข้างไขว่กันไว้ขณะยกน้ำดื่มจ้องตอบพ่อไม่วางตา

“เอ้ย! นี่แกซุกแฟนไว้เหรอไง ฮื้อ เดรียโน!”

“มัน ผมเองก็ไม่แน่ใจน่ะพ่อ มันเริ่มจากการดีลลับแต่พอเริ่มถลำลึกขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็ต้องกลับบ้านเสียก่อน”

ครืดดด!

เสียงลากเก้าอี้ทำให้เขาหันกลับไปจ้องตาพ่ออีกครั้ง รอยยิ้มกว้างของชายสูงวัยร่างใหญ่อย่างคนอารมณ์ดีทำให้เขาอุ่นใจเหมือนเคย

“งั้นเอาแค่ว่าแกรู้สึกยังไงตอนนี้”

“คิดถึง มากเลยครับ จนต้องการบินกลับไปเดี๋ยวนี้”

“แล้วถ้าเธอมีคนอื่น?”

“เรื่องอะไร นั่นผู้หญิงของผม!!”

เขาวาดเท้าลงจากโต๊ะส่งเสียงดังขึ้นด้วยใจอัดแน่นยามนึกภาพ ณิชในอ้อมกอดผู้ชายคนอื่น

“งั้นแกจะนั่งอยู่นี่ทำไมไอ้ลูกชาย แกจะปล่อยผู้หญิงคนนั้นไปให้ผู้ชายคนอื่นนั่นเหรอ”

“แต่ ผมต้องทำงานนี่ครับพ่อ ผมต้องกลับมา”

“ไอ้ลูกโง่ ไม่มีแกพวกพ่อก็ทำกันได้ ที่สำคัญกว่าอื่นใดคือผู้ชายอิตาลีจะไม่ยอมให้ผู้หญิงของพวกเขาถูกแย่งไป เราจะต้องดูแลให้เธอได้มีความสุข และจากนั้นก็ให้เธอมาบงการเราตลอดชีวิต”

อาเดรียโนตกตะลึง วางขวดน้ำบนโต๊ะแล้วลุกพรวดจากเก้าอี้เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้  วีซ่าครั้งที่แล้วยังไม่ครบกำหนด แต่กว่าเขาจะจองเที่ยวบินได้คงอีกหลายวัน เขาจะกลับไปเพื่อไปตามหาหัวใจของตัวเอง ที่บรรณารักษ์สาวคนนั้นได้เปิดออกแล้วขโมยมันไปด้วย

ใช่แล้ว เขาจะกลับไปหาเธอ

อากาศเมืองไทยแดดเผาร้อนเช่นเคยเมื่ออาเดรียโนกลับมาเหยียบลงแผ่นดินนี้อีกครั้ง

กายแกร่งต้องการพุ่งตัวไปหาร่างนุ่มนิ่มโดยเร็วเพราะเสียเวลากลับบ้านมานานเกินไปแล้ว

นึกภาพหน้าหวานและเสียงก่นบ่นปนกระเง้ากระงอดของร่างระหงแล้วให้ยิ้มในหน้า เขาจะทำให้เธอเงียบเสียงลงเองด้วยเรี่ยวแรงแห่งความคิดถึงที่มีอยู่ข้างใน

วางกระเป๋าลงในห้องคอนโดมิเนียมที่ยังไม่ทันได้ขายออกไป แล้ววกร่างลงไปชั้นยี่สิบ กลับไปหาบรรณารักษ์สาวทันที

ก๊อก ก๊อก

คนร่างสูงขยับเท้าไปมาตื่นเต้นระคนวาดหวัง ต้องการมองหน้าหวานทำหน้าตกใจระคนแปลกยามที่เห็นเขาอีกครั้งตรงหน้าห้อง

แอ๊ด!!

คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อมองคนที่เปิดออกมาไม่ใช่บรรณารักษ์สาวร่างระหงดั่งที่คาดไว้

“อ้าว คุณ กลับมาทำไม!”

เสียงสารินตะวาดแว้ดออกมาดังลั่นเมื่อเห็นหน้าไอ้หนุ่มอิตาลีที่หักอกเพื่อนสาวเสียยับเยิน

“แล้วนิด?”

“ถามหาทำไมยะ นายทิ้งเพื่อนฉันไปแล้วไม่สาสมใจหรือไง หรือแวะมาเที่ยวเลยอยากหาสาวนอนด้วย”

“สาริน!!”

เสียงดนัยแฟนหนุ่มดังลอดออกมาจากภายในห้องพร้อมร่างสูงกว่าคนด้านหน้าผิวขาวจัด ยืนซ้อนด้านหลังมองชายหนุ่มอิตาลีที่มองตอบด้วยสายตามึนงง

“ผมเพิ่งเคยพบคุณครั้งแรก หล่อแบบนี้เอง นิดเลยใจสลาย”

“พวกคุณเป็นอะไรกันไปไหม ผมมาหานิด แล้วนิดไปไหน”

แม้ว่ายังมึนงงแต่ดูจากท่าทางของคนทั้งคู่ที่ทำราวกับว่าเขาทำให้ณิชอกหัก ทำให้น้ำเสียงทุ้มเริ่มหงุดหงิดไม่พอใจ ใจต้องการเห็นหน้าหวานแต่สองคนนี้เอาแต่พูดพร่ามเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ

“นิดย้ายออกไปแล้ว”

“ย้ายไปแล้ว?”

“ใช่ นิดมันย้ายกลับบ้านไปแล้ว เพราะคุณ มันอกหัก”

“เพราะผม?”

“นี่คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าทำไอ้นิดอกหัก”

“แต่ผมเพียงแค่กลับบ้านไปทำงาน ผมไม่ได้ตั้งใจหนี แล้วก่อนกลับผมติดต่อนิดไม่ได้เลย”

สารินและดนัยมองหน้ากันก่อนพยักหน้ารับว่า จริง! เพราะเพื่อนสาวปิดโทรศัพท์หนีขณะที่ทิ้งตัวนอนเป็นผักอยู่ในคอนโดนิเนียมอีกหลังของเพื่อนทั้งสอง

“ถ้างั้นคุณคงต้องไปตามหามันแล้วล่ะ มันย้ายกลับบ้านที่เยาวราช”

หน้าคมเข้มพอนึกออกเพราะเคยไปทานข้าวที่บ้านของเธอมาแล้วหนึ่งครั้ง

“โอเค ผมเคยไป แต่ไม่แน่ใจว่าจะไปถูกหรือเปล่า”

สารินมองหน้าดนัยคล้ายปรึกษาแล้วหันกลับไปหาคนร่างโตอีกครั้ง

“เอาอย่างนี้ แอดกันก่อน แล้วผมจะพิกัดบ้านนิดให้”

อาเดรียโนขอบคุณก่อนลากลับพร้อมตำแหน่งจีพีเอสบ้านหลังที่เคยไป หลังจากที่สารินส่งมาให้ทางข้อความ

ใจอัดแน่นด้วยความคิดถึง สามเดือนช่างยาวนานคล้ายไม่มีสิ้นสุด ร่างแกร่งสาวเท้าเร็วขึ้นเดินออกไปยังถนนใหญ่กวักมือเรียกแท็กซี่

ปัง!!

หน้าคมเข้มยิ้มในหน้า ใจวาดหวังว่าณิชเองคงรอเขาอยู่เช่นกัน  ภายในใจภาวนาขอให้เป็นเช่นนั้น

“ป๊า!”

ชายสูงวัยกว่าเหลือบมองภรรยาที่ทำหน้าพยักเพยิกให้หันไปมองลูกสาวคนโต แต่เขาส่ายหน้าแล้วถอนหายใจสิ้นหวัง

ลูกสาวคนโตย้ายกลับมาอยู่ที่บ้านได้เดือนกว่าแล้ว กลับมาแต่งตัวเหมือนเดิมสวมแว่นหนาเตอะ และตั้งแต่กลับมาบ้านเที่ยวนี้เงียบเสียงลงไปมากจนคนในบ้านหวาดหวั่น

คนเป็นพ่อมองลูกสาวที่นอนเหยียดกายบนตั่งไม้เตี้ย ๆ ตัวยาวที่ม๊ามักชอบนอนเล่นตอนกลางวัน

“ลื้อไม่ไปทำงานเหรออานิด”

หญิงสาวเหลือบตามองม๊าที่ถามเธอด้วยเสียงอ่อนแรง

“ลาห้าวัน ม๊ามีอะไรไหม”

“มะ ไม่มี ลื้อนอนไปเถอะ”

ณิชหลุบตาลงนอนต่อ เธอนอนหมดแรงมาตลอดสามเดือนและไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น เธอเลือกตัดสินใจออกจากคอนโดมิเนียมหรูเพราะมันทำให้เธอคิดถึงเขาตลอดเวลา

แต่พอเธอกลับมาบ้านแทนที่จะดีขึ้น เธอกลับมาพบกับใบหน้าที่แสดงความเห็นใจตลอดเวลาจนเธอเอียนเต็มทน

แล้วในที่สุดเธอก็ขอลาพักร้อนห้าวันเต็ม ห้าวันที่เธอสู้อุตส่าห์สะสมไว้มาหลายปีเพื่อตั้งใจไปพักผ่อนหน้าร้อนปีหน้า แต่อาการอกหักยับเยินทำให้เธอต้องขอหลบมาเลียแผลเสียก่อน

ร่างบางสูงโปร่งพลิกตัวหันนอนตะแคงข้างเข้าผนังบ้าน หันหน้าหนีหลบเร้นจากการจ้องจับผิดของคนในครอบครัว หลับตาลงนึกภาพสุดท้ายที่เจอเขาคือเช้าวันที่เธอบอกรัก และเป็นวันที่เขาบอกว่าต้องกลับบ้าน

เธอไม่โทรศัพท์หาเขาหรือติดต่ออีก ปิดช่องทางสื่อสาร เธอทำเพียงหนีไปเลียแผลเหวอะหวะของตัวเองที่ห้องสาริน แต่เมื่อเธอเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งก็ไม่มีข้อความเสียงหรือข้อความตัวอักษรของเขาเช่นกัน

หน้าหวานหลับตาแน่นพยายามไม่นึกภาพของคืนสุดท้ายอันแสนอ่อนหวาน และก่นด่าตัวเองที่ตอนนี้เลือกมาหลบอยู่กับพ่อแม่

เธอน่าจะย้ายออกไปอยู่ที่เดิมก็หมดเรื่อง ยิ่งเธอกลับมาบ้านทุกคนก็ทำเหมือนว่าเธอเป็นคนอ่อนแอช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ และเธอเกลียดมัน