บทที่ 6 สามี ฉันจะหาจากไหนได้

บทที่ 6 สามี ฉันจะหาจากไหนได้

ปัง!

ณิชกระแทกประตูปิดตามหลังอย่างแรงเมื่อกลับถึงห้อง นึกไปถึงชายหนุ่มร่างสูงวันนี้แล้วให้สะท้านกาย

เมื่อวานนี้สารินและดนัยพาเธอเข้าออกร้านเล็กร้านน้อยทั้งทำผมทำตัว และยังซื้อเสื้อผ้าใหม่ทั้งหมดเพียงเธอบอกว่าต้องการหาสามี

ทั้งสองคนบอกว่าไม่มีทางเป็นไปได้ถ้าเธอยังใช้ชีวิตในร่างสาวแก่แล้วจะมีผู้ชายมาสนใจ พลันคิดไปถึงผู้ชายคนนั้น ตอนนี้เธอเจอเข้าแล้วหนึ่งคน แต่เขาเป็นผู้ชายจำพวกอยู่ห่างไกลกับคำว่า ‘แต่งงาน’

ปลายเดือนนี้เธอจะย้ายเข้าไปอยู่คอนโดมิเนียมของสารินเพราะเพื่อนทั้งสองตกลงปลงใจย้ายไปอยู่ด้วยกันเพื่อประหยัดค่าใช้จ่าย

ส่วนเธอจำเป็นต้องหาสามีที่ดี สามีที่มีเงินพอจะเลี้ยงดูและช่วยรับผิดชอบค่าใช้จ่าย ฉะนั้นการอยู่ในสถานที่ที่คาดว่าผู้ชายเหล่านั้นจะอาศัยอยู่เป็นส่วนหนึ่งของแผนมองหาสามี

ร่างระหงทิ้งตัวลงกลางเตียงอย่างหมดสภาพ เธอยอมรับว่าการเดินทางในแต่ละวันสูบทั้งเวลาและแรงกายไปจากเธอหนักหน่วง ยอมลงทุนจ่ายค่าเช่าแพงหน่อยแต่ลดเวลาการเดินทางจะทำให้เธอมีเวลาเพียงพอมองหาสามี

สามี ฉันจะหาจากไหนได้

ณิชคว้ามือถือขึ้นมายกเหนือใบหน้าขณะที่ยังนอนแผ่หาบนเตียง สารินแนะนำให้เธอโหลดแอพพลิเคชั่นยอดนิยมสำหรับคนหาคู่มาลองเล่นดู

เมื่อเช้าช่วงที่เธออยู่ในที่ทำงานเธอลองโหลดและถ่ายเซฟฟี่ตัวเองกับห้องสมุดทำโปรไฟล์ ปรากฎว่าช่วงบ่ายแอพแจ้งเตือนจับคู่โปรไฟล์ผู้ชายดูดีถึงห้าคน และหนึ่งในนั้นคือตาผู้ชายร่างสูงชาวอิตาลี นิ้วเรียวทาสีอ่อนลองปัดดูโปรไฟล์ ตัวจริงเขาหล่อกว่าในภาพ อาชีพวิศวกร ชอบฟังเพลง ดูภาพยนตร์ ท่องเที่ยว

ไม่สนใจหาแฟน!!!

ณิชดีดตัวลุกนั่งทันที หน้าโปรไฟล์อาเดรียโนประกาศชัดขนาดนี้ ผู้ชายอย่างเขาคงต้องการแค่คู่ซ้อมไม่ใช่คู่จริง นิ้วยาวเรียวปัดซ้ายทิ้งไปทันทีแล้วคว่ำหน้าจอลงบนเตียงอย่างหงุดหงิดใจ

ถ้าอย่างนั้นเธอต้องอยู่ให้ห่างหมอนี่เป็นดีที่สุด

“อาเดรียโน”

เสียงหวานใสเรียกชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ริมหน้าต่างขณะที่เธอก้าวออกมาจากห้องน้ำร่างอวบอิ่มห่อหุ้มด้วยผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่สีเข้มของอาเดรียโน

ร่างอวบอิ่มเดินเข้าไปใกล้ร่างเปลือยเปล่าเปี่ยมด้วยมัดกล้ามไปทั้งตัวจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ มือเรียวเล็กลูบกล้ามหน้าท้องแล้วค่อยเลื่อนลงด้านล่างลำแกร่งที่เริ่มแข็งตัวตอบสนองปากเล็กพรมจูบไล้ไต่ลงลดระดับไปเรื่อยกับกายแกร่ง

“มาเถอะค่ะ เจนคิดถึงคุณจะแย่แล้ว”

เขาเอี้ยวหน้าลงมองร่างเล็กแค่ไหล่พลันนึกไปถึงคนร่างสูงกว่านี้ ขนาดเธอสวมรองเท้าธรรมดายังสูงขึ้นมาเลยติ่งหู

“ปากหวานเหมือนเคยคนสวย”

เธอยิ้มหวานแล้วจึงคุกเข่าลงเบื้องล่างเงยหน้ารับเอ็นรักที่พร้อมชัน เขาลูบผมเธอให้พ้นกรอบใบหน้า มองลิ้นเล็กเรียวกำลังไล้วนส่วนปลายป้านใหญ่จนเขาต้องสูดปาก

มือแกร่งบี้บุหรี่ลงจานรองแล้วปิดหน้าต่าง ก่อนดึงร่างของสาวน้อยให้ยืนขึ้น ดันให้เธอไปยืนตรงหน้าต่างบานยาวหันหน้ามองวิวของเมืองสวยงาม

เขาไม่ชอบปิดไฟเพราะต้องการมองความสวยงามของหญิงสาวในอ้อมกอด เขาชอบเห็นใบหน้าและกายสาวบิดเร้าจากอาการสุขสม

เสียงสาวน้อยร้องลั่นยามเอ็นร้อนมุดเข้าจนสุด เขาดันให้หลังเธอแอ่นโค้งเสยด้านหลังจนร่างเล็กสะเทือน

อาเดรียโนครางในลำคอ นึกภาพสาวอีกคนในห้องสมุด อันที่จริงเขาควรต้องอยู่ให้ห่างจากเธอให้มากที่สุด รังสีสาวขึ้นคานหาคู่แผ่กำจายอยู่รอบกายร่างระหงคนนั้น หรือเรียกให้ถูกต้องอีกคำก็คือ สามี

แต่พรุ่งนี้เขาต้องเอาหนังสือไปคืน เขาต้องการเห็นหน้าหวานและเสียงนุ่มที่พูดแต่คำเฉือดเฉือน มุมปากหยักยิ้มขณะสูดปากเสียวสะท้าน

เขามันโรคจิตโดยแท้ และเขายังต้องการรู้ว่ารสชาติของบรรณารักษ์สาวเป็นอย่างไร

“คุณอ่านจบแล้ว?”

“ใช่ มีปัญหาอะไรเหรอ หรือว่าห้ามนำมาคืนก่อนกำหนด”

“ปะ เปล่าค่ะ”

เสียงทุ้มกังวานปนหงุดหงิดทำให้บรรณารักษ์สาวเงียบเสียงลง ยื่นมือออกไปรับหนังสือมาจากมือใหญ่ ตากลมโตจากคอนเทคเลนส์ลอบมองเส้นเลือดจากข้อมือที่ขึ้นโดยรอบเพราะการยกน้ำหนัก แล้วมองตามร่างสูงที่เดินหายไปยังซอกระหว่างชั้นหนังสือที่เดิม

ณิชหันกลับไปยังหน้าจอคอมพิวเตอร์ เพื่อนำหนังสือที่ต้องการคืนเข้าระบบ ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งวินาทีเท่านั้น

ตุบ! ตุบ!

เสียงหนังสือหล่นทำให้คิ้วเรียวตัดแต่งมาแล้วขมวดมุ่น ขยับร่างบอบบางเดินไปยังซอกที่เกิดเสียงเห็นคนร่างโตกำลังก้มเก็บหนังสือหลายเล่ม

บรรณารักษ์สาวปรี่เข้าไปช่วยเขาทันที ใจต้องการตะโกนต่อว่าที่ทำกับหนังสืออันบอบบางเช่นนี้ แต่ทำไม่ได้เพราะช่วงบ่ายวันนี้คนค่อนข้างมาก จึงทำได้แค่กระซิบต่อว่าเบา ๆ

“ระวังหน่อยสิ!!”

“ผมก็ระวังแล้ว”

แทนที่จะสลดยอมรับผิดแต่อาเดรียโนโต้เถียงออกมายิ่งทำให้บรรณารักษ์อย่างเธอหงุดหงิด ถ้าเป็นบ้านของเขาหรือที่อื่นเธอจะไม่ยุ่งด้วยหรืออารมณ์เสียเช่นนี้ แต่ที่นี่คือสมุดของเธอ ถิ่นของเธอ

มือเรียวแย่งหนังสือกลับมาจากมือใหญ่แล้วหันไปยังชั้น สอดหนังสือเข้าที่ด้วยน้ำหนักอ่อนโยนราวกับโอบอุ้มเด็กน้อย พลันรู้สึกถึงไอร้อนด้านหลังเมื่ออาเดรียโนเท้ามือลงด้านข้างขวางเธอไว้

“ทำไมต้องหงุดหงิดด้วยคนสวย”

ริมฝีปากบางเฉียบเม้มแน่นโกรธขึ้ง หันตัวกลับไปเต็มตัวพูดลอดไรฟันออกมา

“อย่ามาเรียกฉันแบบนี้นะ”

คงเป็นการตัดสินใจผิดพลาดเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นจนมองเห็นริมฝีปากบนที่หยักเป็นลอนสวยกำลังยิ้ม เขาโน้มหน้าลงมาอีกจนเธอต้องเบียดร่างถอยหลังชิดชั้นวางหนังสือ

“จะทำอะไรน่ะ นาย นาย ..”

“ผมชื่ออาเดรียโน หรือจะเรียกผมสั้น ๆ ว่าเดรียโนก็ได้ ผมไม่ถือ”

“แต่ฉันถือ!! ถอยไปเดี๋ยวนี้ ถ้าขืนคุณทำรุ่มร่ามฉันจะตัดสิทธิ์ไม่ให้คุณเข้ามาห้องสมุดนี้อีก”

ร่างระหงเอี้ยวข้อมือคว้าหนังสือด้านหลังขึ้นขวางระหว่างกัน ก่อนที่อกแกร่งร้อนจะเบียดใกล้มากกว่านี้ มุมปากสวยของอาเดรียโนยังหยักยิ้มแล้วค่อยถอยออกอย่างเชื่องช้า

“ผมเจอคุณในแอพหาคู่”

ณิชไม่ตอบเก็บหนังสือเข้าชั้นดั่งเดิม ผละหนีกลับไปยังโต๊ะ ส่วนเขายืนหาหนังสืออีกสักพักจึงหยิบกลับมาหนึ่งเล่ม

“ผมต้องการเล่มนี้”

มือเล็กรับหนังสือที่เขายื่นมาให้ แต่พอจะดึงเขากลับยื้อไว้

“คุณเขียนโปรไฟล์ว่า โสด ทำงานดี ไม่เรื่องมาก ต้องการหาคนจริงใจรักจริงหวังแต่ง”

หน้าหวานเห่อร้อนจนแดงก่ำ ออกแรงกระชากหนังสือออกมาจากมือใหญ่แล้วนำเข้าระบบยืม พรางคิดถึงข้อความที่เขียนเมื่อคืน หลังจากที่เธอเฝ้าครุ่นคิดอ่านซ้ำหลายรอบ ประมวลคำจนคาดว่าตรงกลุ่มเป้าหมายและดูดี แต่ทำไมพอเป็นอาเดรียโนพูดขึ้น ฟังแล้วกลายดูเหมือนจดหมายในศาลาคนเศร้าหรือหนังสือคู่สร้างคู่สม

“มันเรื่องของฉัน”

“ผมก็เป็นคนจริงใจนะครับ”

“แต่คุณไม่ได้รักจริงหวังแต่ง ฉันต้องการหาสามี!”

ตากลมโตหรี่ลงจ้องตอบไม่ลดละระหว่างยกหนังสือขึ้นเตรียมวางลงบนโต๊ะ พยายามลดเสียงแต่ทำได้ยาก และนายตัวโตเองก็ใช่ย่อย เขาไม่ลดละการปะทะคารมกับเธอเช่นกันดั่งกลับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุกที่เขาไม่ได้เจอมานานแล้ว

“โอ๊ะโอ้! ผมก็เป็นสามีให้ได้นะถ้าคุณต้องการ”

สาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะบรรณารักษ์ตัวใหญ่หน้าแดงซ่านไปจนถึงลำคอขณะที่ผลักหนังสือไปบนโต๊ะ เมื่อภาพหน้าปกหนังสือนิยายโรมานซ์ตะวันตก ชายร่างสูงเปลือยเปล่ากระหวัดรัดเกี่ยวร่างหญิงสาวบนเตียงผุดวาบขึ้นมาในหัวสมอง โดยเฉพาะชายบนปกคืออาเดรียโนและหญิงสาวบนปกคือตัวเธอ

“ฉันต้องการแต่งงาน แต่คุณไม่! จบการสนทนาเถอะคุณอาเดรียโน”

“ได้สิคาร่า พรุ่งนี้ผมจะเอามาคืน”

คนร่างโตเดินกลับออกไปเสียก่อนที่ณิชจะทันพูดประชดประชันออกมาอีก เธอเม้มปากกลั้นอารมณ์ฉุนเฉียวที่เขาเป็นผู้ก่อ แต่มันมีอารมณ์อื่นอีกเมื่อตอนที่เขาโน้มร่างใกล้เธอ

ไม่นะ! เธอต้องการสามี ไม่ใช่เพื่อนนอนหรือ FWB