บทที่ 7 ลิฟต์พาฉันขึ้นไปที

บทที่ 7 ลิฟต์พาฉันขึ้นไปที

“เบา ๆ หน่อยสิคะ!”

เสียงของสาวร่างสูงทำน้ำเสียงเอ็ดดุ ดั่งครูใหญ่บ่นเด็กนักเรียนวิ่งซน

ตาหวานกลมโตเฝ้าจดจ้องราวจับผิด มองคนงานขนย้ายของ นั่นคือหนังสือจำนวนมหาศาลเข้ามาไว้ในห้องนอนคอนโดมิเนียมของสาริน

“นิด ถามหน่อยเถอะ ผู้ชายที่ไหนจะยอมแต่งกับแกถ้าเข้ามาในห้องนอนแล้วเห็นแต่กองหนังสือพวกนี้”

สารินหยิบหนังสือนิยายโรมานซ์หน้าปกวาบหวิวเก่าเก็บ ดูแล้วอายุของหนังสือคงเกือบสิบปีขึ้นมาปัดฝุ่นก่อนเปิดออกอ่าน แล้วหัวเราะออกมาตัวงอ

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า นิด นี่แก พรืด!!”

หมับ!!

ณิชกระชากหนังสือออกมาจากมือเพื่อนรักก่อนวางไว้ที่เดิม ทำหน้าบึ้งตึงใส่

“ทำไม นี่มันรสนิยมการอ่านของฉัน”

“แต่เพื่อนสาว มันไม่มีหรอกนะแบบในนิยายพวกนี้ ไอ้แบบประโลมกอดจูบ สมัยนี้มันต้องเร่าร้อน ปั๊บ ๆ ๆ ๆ”

ณิชคว้าหมับเข้าที่มือเพื่อนเมื่อเห็นสารินกำลังกุมมือเข้าหากันแล้วทำท่าใช้สันฝ่ามือกระแทกใส่กันเป็นจังหวะประกอบเสียงพูด พ่วงแก้มแดงก่ำอายพนักงานขนย้ายบ้านที่พากันยิ้มกว้าง

“บ้าจริงสาริน พอเถอะ อ้อ แล้ววันนี้อยู่เลี้ยงฉลองขึ้นห้องใหม่กันไหม ฉันซื้อไวน์ไว้เยอะเลย”

“ไม่ได้หรอกจ้า บังเอิญต้องไปกินข้าวบ้านผัววววว”

สารินชะโงกหน้ามาใกล้เน้นเสียงท้ายยาวจนณิชทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนอดหัวเราะท่าทางของเพื่อนรักไม่ได้ ยืนเอียงหน้ามองเพื่อนที่มีน้ำใจคอยช่วยบอกพนักงานให้วางของตรงโน้นตรงนี้

“งั้นถ้าว่างก็นัดมานะ อยู่คนเดียวมันเหงา”

เธอพูดน้ำเสียงหงอย ๆ จนสารินต้องหันกลับมามอง เดินมาโอบไหล่เพื่อนสาวไว้ก่อนจะพูดคำแสลงใจออกมา

“เหงาก็หาผัวเข้าสิจ๊ะคนสวย แล้วถ้าไม่รู้ว่าทำยังไงก็โทรไปถามยินดีรับโทรศัพท์เพื่อนเสมอยกเว้นว่ากำลังผลิตทายาทอยู่”

“ไอ้บ้า ฮ่า ฮ่า”

จากนั้นพวกเธอก็ไม่มีเวลาคุยเล่นอีกเลยเพราะเฟอร์นิเจอร์กำลังขนเข้ามา กว่าที่ทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ปาไปเย็นมากแล้วสารินเลยต้องขอตัวกลับก่อนทิ้งเธอไว้กลับกองเข้าของที่ยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง

และเธอก็เป็นจำพวกบ้างานถ้าทำไม่เสร็จไม่ทานข้าว ทำให้ตอนนี้ท้องร้องเสียงดังไม่หยุด ณิชหยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเวลาถึงกับตกใจเพราะค่อนข้างดึกมากแล้ว

โอ๊ยป่านนี้ร้านคงปิดหมดแล้ว ลงไปกดตู้สะดวกซื้อด้านล่างเอาแล้วกัน

คิดได้ดังนั้นจึงคว้าเอาไปแต่โทรศัพท์มือถือและคีย์การ์ด จุดมุ่งหมายคืออาหารขยะในตู้ขายอัตโนมัติใต้คอนโดมิเนียม

ใบหน้าหวานซึ้งรูปไข่ยิ้มกริ่มมือถือของกินที่กดมาจากตู้พะรุงพะรัง ด้วยความหิวเป็นเหตุจึงแกะขนมปังออกมาหนึ่งก้อนใช้ปากคาบไว้ เดินไปเคี้ยวไปด้วยความหิว

ติ๊ง!!

เสียงลิฟต์ดังขึ้นทำให้ร่างระหงรีบสาวเท้าไปให้ทัน มองประตูกำลังปิดลงเลยใช้มือเล็กที่เต็มไปด้วยถุงของกินแทรกเข้าไปทันจนประตูเปิดกว้างอีกครั้ง ขณะที่กำลังก้าวเท้าเข้าลิฟต์พลันผงะเล็กน้อยเมื่อเห็นชายร่างโตและหนึ่งสาวกำลังตระกองกอดกันแน่น

อาเดรียโนหันมองลิฟต์ที่เปิดออกหลังจากมีมือเล็กเต็มไปด้วยถุงของกินแทรกเข้ามา ดวงตาคมกล้าเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนหรี่ลงประเมิน ร่างเขายังพิงผนังลิฟต์ขณะที่หญิงสาวร่างอวบเบียดกายจนชิด โดยที่มือของเขายังกอบก้นเล็กไว้ในมือ เห็นตากลมโตเบิกกว้างแล้วหรี่ลงเช่นกัน

สายตาบรรณารักษ์สาวกำลังกวาดมองประเมินราวกับสแกนบาร์โค้ดไปตามชั้นหนังสือ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าแล้วหยุดตรงมือเขาที่ยังจับก้นอวบอิ่มอยู่ ริมฝีปากบางเบ้ออกอย่างเห็นได้ชัดแม้ว่าปากคาบขนมปังก้อนโตไว้ก็ตาม

“ไหมครับยืนดีดี”

ร่างแกร่งรีบยืดกายขึ้นออกจากผนังดันร่างหญิงสาวที่มาด้วยให้ตั้งตรง ตาจ้องสาวร่างระหงหน้าหวานกำลังพยายามกดชั้นด้วยความยากลำบากเพราะของที่อยู่ในมือ จึงยื่นมือช่วยเหลือด้วยการกดชั้นยี่สิบให้แทน สังกตแผ่นหลังของคนตรงหน้ายืดกายกลับแต่ไม่ส่งเสียงอะไร

เงียบผิดสังเกต!

นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวสีน้ำตาลด้านหลังกวาดตามอง วันนี้ร่างระหงสวมชุดสบาย ๆ ผิดไปจากทุกครั้ง กางเกงขาสั้นแม้ไม่มากแต่ด้วยร่างค่อนข้างสูงทำให้ท่อนขาเรียวยาวอย่างที่เขาชอบ มองขึ้นเอวคอดเล็กและเสื้อยืดตัวน้อยแบบพอดีสั้นเห็นเนื้อนุ่มบั้นเอวแวบ ๆ ทำเอาใจชายหนุ่มเต้นตึกตัก

“อาเดรียโนค่ะ ไหมคิดถึงคุณจะแย่เลย คุณไม่เห็นโทรหาไหมบ้าง ไหมน้อยใจนะ”

หน้าคมเข้มอย่างชายชาวอิตาลีตื่นตะลึงเมื่อได้ยินเสียงหวานของสาวด้านข้างพูดโพล่งออกมา เขาก้มลงมองส่งตาขึ้งใส่ ส่งสัญญาณให้หยุดพูด แต่เธอกลับไม่ใส่ใจ

“เป็นอะไรคะ ยายนี้ฟังไม่ออกหรอกค่ะ วันนี้ต้องเยอะหน่อยนะคะ ทั้งคืนเลยนะคะ”

นัยน์ตาเหยี่ยวเหลือบมองสาวร่างสูงด้านหน้าสังเกตเห็นไหล่เล็กสั่นไหวคล้ายกลั้นหัวเราะ จึงบีบมือหญิงสาวที่มาด้วยให้แน่นขึ้นอีก

“โอ๊ย! เจ็บนะคะ อย่าเพิ่งสิคะ ไว้ถึงห้องก่อนจะทำให้ไหมเจ็บยังไงก็ได้”

อาเดรียโนแหงนใบหน้าสบถในใจ ตอนนี้เขาคงทำได้แค่ปล่อยให้เจ้าหล่อนพูดไปเพราะมันคงไม่มีคำไหนที่สาหัสไปมากกว่านี้อีกแล้ว

ติ๊ง!!

พระเจ้า! ในที่สุดก็ถึงชั้นยี่สิบสักที

ณิชนึกดีใจลอบถอนหายใจ เธอกล้ำกลืนอยู่ในลิฟต์สวาทจนอกแน่นไปหมด ทั้งอยากหัวเราะ ทั้งอึดอัดในคราวเดียว

ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เกือบเห็นหนังสด ซึ่งสำหรับเธอแล้วแค่สองเบียดแน่นก็ถือว่าเป็นหนังสือ และไอร้อนพลังทางเพศของอาเดรียโนแผ่กระจายจนอุณหภูมิภายในลิฟต์ร้อนฉ่า

แต่ในเมื่อชายร่างสูงหน้าไม่อาย เธอเองก็ไม่ควรอาย เมื่อสาวเท้าออกนอกตัวลิฟต์จึงหันตัวกลับมาทั้งตัว ยืนขากว้างเตรียมพร้อม หยิบขนมปังออกจากปากยิ้มกว้างก่อนพูดขึ้นว่า

“เพิ่งรู้ว่าเดรียโนชอบแบบเจ็บ ๆ ปกติเห็นออกจะอ่อนโยน แต่อย่างไรก็ขอให้ค่ำนี้สนุกสุดเหวี่ยงนะคะจะได้ไม่ต้องมาทำอุจจาดตาให้คนในคอนโดเห็น”

ณิชยืนจ้องตาคมสีน้ำตาลหรี่เล็กลงเมื่อได้ยินเธอพูดขึ้น ไม่ต้องพูดถึงใบหน้าเฉี่ยวของผู้หญิงที่มาด้วย หญิงสาวคนนั้นอ้าปากค้างตกใจที่ได้ยินเธอพูดเป็นภาษาอังกฤษ

มือเรียวของณิชยกเอาขนมปังเข้าปากแล้วเคี้ยวต่อหน้า กระทั่งประตูลิฟต์ปิดลงจึงได้ผ่อนลมหายใจยาวออกมา ห่อไหล่แล้วเดินคอตกกลับไปยังห้องพักด้วยใจห่อเหี่ยว

ขนาดผู้ชายเฮงซวยแบบนั้นยังมีคนนอนเคียงข้าง แล้วเธอคนดีขนาดนี้ทำไมต้องนอนคนเดียวด้วยนะ เฮ้อ!