บทที่ 5 ฟ้าผ่าแน่นอน

มุมปากของซีนายกระตุกถี่ยิบ ทำเขาเป็นสภาพแบบนี้ยังไม่รู้ตัวเองอีก!

“มันจะไม่เกี่ยวกับแกได้ไง ฉันก็บอกอยู่ว่าของฉันมันไม่แข็งตั้งแต่วันนั้น ถ้าต้นเหตุไม่ได้เกิดจากแก จะเป็นเพราะใครอีกล่ะ? ยังไงแกต้องรับผิดชอบเรื่องนี้!”

คิดถึงเรื่องนี้ทีไรเหมือนหัวสมองเขาจะระเบิดออกมาเพราะความเครียด

“จะบ้ารึไง-!” ปาลินพูดน้ำเสียงแข็ง

“แกไม่ลองไปทำกับผู้หญิงคนอื่น ๆ หรือกับผู้หญิงที่แกชอบดูล่ะ อาจจะหายเป็นปกติก็ได้”

ซีนายหันหน้าไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทันที ไอ้ที่เธอพูดมาคิดว่าเขาไม่ทำหรือหาดูวิธีอื่น ๆ รึไง?

ก่อนที่เขาจะไปหาหมอเขาลองมาหมดแล้ว จะคนใหม่ คนเก่า หรือผู้หญิงที่ตรงสเปคเขา น้องชายของเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาว่าจะใช้งานได้เลยสักนิด ไม่อยากนั้นเขาคงไม่แบกหน้าอันหล่อเหลานี้ไปปรึกษาผู้เชี่ยวชาญหรอกนะ

 แต่ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป ปาลินก็เปิดประตูรถยนต์แล้วหันหน้ามาพูดกับซีนายด้วยน้ำเสียงไม่รู้สึกรู้สา

“มันเป็นความผิดของแกเองที่หมกมุ่นกับเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ความผิดของฉัน แกก็คิดซะว่ามันอาจจะเป็นกรรมเก่าที่แกเคยก่อไว้ละกัน ไปละ เพื่อนกับแฟนฉันรออยู่”

“ดะ... เดี๋ยว!!”

ปัง!!

ไม่ทันแล้ว ปาลินไม่อยู่รอฟังคำอธิบายจากเพื่อนชายของตัวเองเลย เธอเดินหนีจากไปแบบไม่สนใจสักนิด

หนุ่มผมเทามองดูแผ่นหลังเพื่อนสาวที่เดินหนีเขาไปด้วยความขุ่นเคือง จากนั้นเขาก็ขับรถยนต์ออกไปอย่างรวดเร็ว

ทางด้านปาลินมีความรู้สึกไม่ต่างกัน ใบหน้าเธอบูดเบี้ยวเพราะความโกรธ

ให้เธอรับผิดชอบเนี่ยนะ จะบ้าหรือเปล่า!

สาเหตุจริง ๆ เกิดจากอะไรยังไม่ทราบแน่ชัด แต่จะให้เธอไปรับผิดชอบผู้ชายอย่างซีนายอะนะ

ฝันไปเถอะ! ฟ้าผ่ากันพอดี!

ที่ซีนายกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะใช้งานน้องชายของเขาหนักเกินไปนั่นแหละ มันถึงไม่ตอบสนองต่อความต้องการของเขา เธอก็แค่ไปอยู่ในจังหวะนั้นพอดี ซีนายเลยคิดว่าต้นเหตุที่ทำให้เขาเป็นแบบนั้น เกิดจากตัวเธอที่เปิดประตูพรวดพราดเข้าไป

ไอ้เรื่องเปิดประตูเข้าไปแบบไม่บอกไม่กล่าวใช่ว่าเธอจะทำมันเป็นครั้งแรกซะหน่อย แต่ก่อนเธอก็เปิดประตูแบบนี้อยู่แล้ว แต่แค่ตอนนั้นจังหวะมันโบ๊ะบ๊ะเฉย ๆ ประจวบเหมาะกับร่างกายของซีนายต้องการพักผ่อนพอดี

ใช่... ต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ

ไม่รู้แหละ ยังไงต้นเหตุก็ไม่ใช่เธอ ทุกอย่างเกิดจากซีนายใช้งานหนักเกินไป แล้วร่างกายเรียกร้องบอกให้พักต่างหาก ไม่ใช่ความผิดของเธออย่างแน่นอน

หลายวันผ่านไป ทุกคนต่างใช้ชีวิตตามปกติ โดยตัวซีนายเองยังคงกลัดกลุ้มที่ไม่สามารถแก้ปัญหาของตัวเองได้สักที ส่วนหนึ่งก็เพราะปาลินไม่ยอมให้ความร่วมมือไปพบหมอกับเขา ไม่อย่างนั้นอาจโชคดีค้นพบวิธีก็ได้

คิดแล้วเศร้า...

ณ รูฟท็อปแห่งหนึ่ง

ตอนนี้บรรยากาศในห้องทำงานของชายหนุ่มหน้าตาดีอย่าง ไนต์ พศวัฒน์ มีแต่เสียงถอนลมหายใจของหนุ่มคนหนึ่ง ที่นั่งทุกข์ใจในห้องทำงานของเขามาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว

“จะถอนหายใจอีกนานไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยความไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก

“เฮียไม่เป็นเหมือนผม เฮียไม่รู้หรอกว่ามันเครียดขนาดไหนอะ?” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วการที่มาถอนหายใจที่ห้องฉันมันหายเครียดไหม?”

“ไม่อะ”

“ถ้าไม่ก็ไปไกล ๆ มันรบกวนสมาธิคนจะทำงาน” น้ำเสียงของพศวัฒน์ไม่มีความอ่อนโยนแม้แต่น้อย

“โธ่เฮีย... ก็ถอนหายใจที่ไหนมันไม่สบายใจเท่าที่นี่...”

ปั่ก-!

“โอ๊ย!!! เฮียปาปากกามาใส่หน้าผากผมทำไมเนี่ย” ซีนายยกมือขึ้นมาลูบหน้าผากตัวเองเพราะความเจ็บ

แต่พศวัฒน์ไม่สนใจเสียงที่โอดครวญนั้นแม้แต่น้อย เขาหยิบปากกาแท่งใหม่ขึ้นมาเซ็นเอกสารแทนแท่งเก่าที่ปาไป

ซีนายถึงกับน้อยใจกับการกระทำของพี่ชายที่เขานับถือ ไม่เคยทุกข์ร้อนกับเขาเลยสักนิด ทั้งที่ตอนนี้เขาจะบ้าตายอยู่แล้ว เพราะนิสัยไม่สนโลกแบบนี้หรือเปล่าเฮียสุดที่รักของเขาถึงไม่มีแฟนเหมือนคนอื่นทั้งที่เพียบพร้อมขนาดนี้

ทั้งหล่อ ทั้งรวย แถมยังเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของคุณวิภพหรือลุงของเขาเจ้าพ่ออสังหาฯ ระดับต้น ๆ ประเทศ

แต่ช่างเถอะ พศวัฒน์จะมีแฟนหรือไม่มีก็ไม่ใช่ปัญหาของเขาซะหน่อย คนที่มีปัญหาจริง ๆ ณ ตอนนี้เป็นเขาเสียมากกว่า

ซีนายนำแขนทั้งสองข้างพาดกับขอบโซฟา สายตาของเขาจ้องมองไปยังเพดานอย่างเหม่อลอย

เรื่องที่เขาบอกให้ปาลินรับผิดชอบ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวคิดไปไกลขนาดไหน ชายหนุ่มแค่อยากให้เธอไปพบจิตแพทย์กับเขาเฉย ๆ เผื่อมีแนวทางรักษาได้

อย่าบอกนะสิ่งที่ปาลินคิดคือรับผิดชอบโดยการต้องมามีอะไรกับเขาน่ะ?

บ้าไปแล้วว ฟ้าผ่าแน่นอน-!

สารภาพว่าเขาไม่เคยคิดเกินไปกว่าคำว่าเพื่อนกับปาลินเลย เพราะพวกเขาต่างรู้ไส้รู้พุงกันหมด ว่านิสัยแต่ละคนเป็นแบบไหน แค่คิดว่าจะได้ลงเอยกัน ขนแขนของเขาลุกชันขึ้นมาทันที

บรื้อออออ

“ผมกลับก่อนนะเฮีย” ซีนายบอกกล่าวกับคนที่กำลังตั้งใจอ่านเอกสาร โดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจเขาสักนิด แต่ช่างเถอะ ยังไงเขาเองก็ชินแล้ว พศวัฒน์ไม่ได้ปฏิบัติกับเขาแบบนี้ครั้งแรกเสียหน่อย

ชายหนุ่มขับรถกลับมายังคอนโดของตัวเองเพื่อพักผ่อน ช่วงนี้เขาไม่มีอารมณ์ออกไปเที่ยวไหนทั้งนั้น เป็นแบบนี้ใครมันจะไปเที่ยวลง

ในขณะที่เขากำลังเดินอยู่ระหว่างทางเดินนั้น ซีนายก็ได้กลิ่นอาหารอ่อน ๆ จากห้องของปาลินโชยออกมา

ทางด้านปาลิน

ขณะที่หญิงสาวกำลังตั้งใจทำอาหารในห้องครัวอยู่นั้น ก็มีคนมากดกริ่งห้องของเธอ ปาลินเดินไปดูก็เห็นว่าเป็นซีนาย กำลังยืนกอดอกรอให้เธอเปิดประตูห้องให้เขาอยู่

ร่างเพรียวบางเปิดประตูห้องพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสงสัย “มีอะไร?”

“ทำอะไรกิน?” เสียงทุ้มเอ่ยถาม

“รู้ได้ไงว่ากำลังทำกับข้าว?”

“กลิ่นมันโชยออกไปนอกห้องขนาดนั้น ไม่รู้ก็บ้าแล้ว”

คิ้วของปาลินถึงกับขมวดเข้าหากัน เธอว่าเธอเปิดที่ดูดควันแล้วนะ กลิ่นมันจะโชยออกไปไกลถึงหน้าประตูเลยเหรอ

“แกจะจมูกดีเกินไปแล้ว”

“ไม่ใช่หมา!”

“ก็ยังไม่พูดว่าแกเป็นหมานะ ร้อนตัวจริง ๆ” ปาลินพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น

“แล้วสรุปทำอะไรกิน?” ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้ง

“แกงเขียวหวานกับทอดไข่”

“กินด้วย”

ซีนายไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาตสักนิด เขาถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้องทันที ทำเอาเจ้าของห้องถึงกับส่ายหน้าอย่างจนใจกับการเอาแต่ใจของเพื่อนตัวเอง

แต่ใช่ว่าพฤติกรรมแบบนี้ของซีนายจะเป็นครั้งแรกที่ทำเสียหน่อย เพราะบ่อยครั้งตัวซีนายชอบมาฝากท้องไว้กับเธอ

สาเหตุนี้แหละ เธอถึงมีรหัสเข้าห้องซีนาย เพราะบางครั้งเธอก็นำอาหารที่ตัวเองทำ มาส่งให้เพื่อนตัวเองด้วย ทว่าทุกครั้งก่อนที่จะทำส่ง เธอจะทักหาซีนายก่อนเสมอว่าสะดวกหรือเปล่า เพราะเธอรู้จักนิสัยเพื่อนของตัวเองดี

แต่มันพลาดแค่ครั้งนั้นแหละ คิดถึงเรื่องนี้ทีไร ขนแขนเธอลุกตลอด

ติดตาแบบฉ่ำ!

ยังดีที่ตอนนี้เธอยังมองหน้าเขาได้แล้ว ไม่อย่างนั้นอย่าหวังเลยว่าเธอจะเปิดประตูให้น่ะ!