ตอนที่17 หวง

มุกดาใช้เวลานานพอสมควรเพราะมัวแต่เดินทักทายพนักงานคนอื่น ๆ ทั่วทั้งชั้น ทั้งแผนกบัญชีและแผนกการเงินที่เธออาจจะต้องทำงานร่วมด้วยในอนาคต ด้วยเธอเป็นคนอัธยาศัยดี ยิ้มเก่ง คุยสนุก รวมทั้งเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและสัดส่วนจึงเป็นที่เอ็นดูทั้งพนักงานชายและพนักงานหญิง

ทางด้านธารา

หน้าจอLaptopถูกเปิดเข้าโฟลเดอร์ของกล้องวงจรปิดของบริษัทที่ติดตั้งทั้งภายในและบริเวณรอบ ๆ บริษัท เมาส์คลิกไปที่หน้าจอแสดงผลของกล้องวงจรปิดแถวที่สองซึ่งเป็นกล้องที่ติดอยู่บนชั้นสิบเอ็ดของตึก ซึ่งเป็นชั้นทำงานของแผนกบัญชีและการเงิน ภาพเคลื่อนไหวของหญิงสาวในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำกำลังเดินทักทายพนักงานภายในแผนกแทบทุกโต๊ะ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ต่างพากันมองตามหลังหญิงสาวแม้เธอจะเดินผ่านหน้าไปแล้วก็ตาม

[ทำไมกูต้องทำตัวเหมือนไอ้ชาร์ด้วยวะ] เสียงเรียบบ่นกับตัวเอง ก่อนจะรีบปิดโฟลเดอร์นั้นลง

“คุณษาช่วยเช็กแผนกบัญชีหน่อยครับว่าได้รับเอกสารหรือยัง ผมกลัวมุกดาจะเดินหลงไปที่อื่น เห็นหายไปนานแล้ว”

“รับทราบค่ะ เดี๋ยวษาตามคุณมุกให้ค่ะ” อุษาที่ดูเหมือนจะรู้งานรีบตอบกลับเจ้านายหนุ่มกลับไปทันที ก่อนที่อีกฝ่ายจะกดวางสายและไม่แย้งคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย

แอ๊ด ~ ~ ~

“แอบไปอู้งานที่ไหนมา” ชายหนุ่มถามขึ้นทันทีเมื่อหญิงสาวก้าวพ้นขอบประตูเข้ามาด้านในห้อง

“ก็เอาเอกสารด่วนไปส่งที่แผนกบัญชีไงคะ คุณความจำเสื่อมเหรอคะถึงจำไม่ได้ว่าใช้ให้ฉันไปทำอะไร หรือฉันไปนานเกินไปจนทนคิดถึงฉันไม่ไหว” เท้าเล็กเดินเข้าหาชายหนุ่มหย่อนสะโพกลงนั่งพะนักด้านข้างวาดวงแขนโอบรอบลำคอหนา

“ผมจำได้ว่าแผนกบัญชีอยู่ชั้น11ซึ่งใช้เวลาลงลิฟต์ไปแค่หนึ่งนาที แต่นี่คุณหายไปเกือบครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ได้แอบไปอู้งานที่ไหนมาก็ช่วยตอบผมด้วยว่าหายไปไหนมา”

“ฉันไม่จำเป็นต้องแอบหรอกค่ะ ฉันก็แค่เดินไปทักทายและทำความรู้จักกับพนักงานคนอื่น ๆ แค่นั้นเอง ฉันเป็นพนักงานใหม่ถึงจะแค่มาเรียนรู้งานก็เถอะ ผูกมิตรไว้ดีกว่าเผื่อวันข้างหน้าฉันอาจจะดึงตัวพนักงานเก่ง ๆ ของที่นี่ไปทำงานที่บริษัทพ่อฉันก็ได้”

“มีปัญญาจ่ายเงินเดือนให้พวกเขาก็เชิญ พนักงานทุกตำแหน่งของที่นี่ได้รับเงินเดือนสูงกว่าบริษัทอื่นสามเท่าในตำแหน่งงานเดียวกัน คิดว่าจ่ายไหวก็เชิญตามสบายครับ”

แอ๊ด ~ พรวด ปั้ง!

“มึงจะขายพนักงานบริษัทกูให้ใคร เอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะทำไมมึงยังไม่เซนต์ มึงเอาเอกสารที่ยังไม่ได้ตรวจสอบไปวางไว้ให้กูเซนต์ได้ยังไง”

“โครงการนั้นนายเป็นคนคิดที่จะทำนายก็ดูรายละเอียดเองสิครับ งานผมมีอีกเยอะแยะไม่มีเวลามาทำงานแทนนายทุกอย่างหรอกนะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญนายรีบกลับไปทำงานของตัวเองให้เสร็จก่อนที่โครงการจะล่าช้าไปกว่านี้นะครับ” ธาราตอบสวนกลับไปทันที มุกดาลุกขึ้นยืนอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคนที่กำลังคุยกันเสียงดังค่อนไปทางทะเลาะกันซะมากกว่า

“ไอ้ธารา”

“ตอนบ่ายมีประชุมสรุปโครงการก่อนที่ทีมวิศวกรและสถาปนิกจะลงปรับพื้นที่นะครับ” ชาร์วีหันหลังเดินกลับเข้าห้องทำงานที่อยู่ติดกันโดยไม่โต้เถียงอะไรต่อ เพราะภายในห้องไม่ได้มีแค่พวกเขาสองคน ยังมีมุกดาเพื่อนของพลอยใสที่นั่งเรียนรู้งานอยู่ด้วย

ตอนเที่ยง

“ฉันมีนัดทานข้าวเที่ยงกับเพื่อน อาจจะกลับมาช้าหน่อยนะคะ บอกไว้ก่อนเดี๋ยวคุณจะว่าฉันอีก ส่วนงานฉันส่งอีเมลให้คุณเรียบร้อยแล้วค่ะ” มุกดาถือกระเป๋าใบเล็กลุกขึ้นจากโต๊ะและหันไปบอกกับชายหนุ่มที่ยังตั้งหน้าตั้งตาทำงานทั้งที่ตอนนี้เป็นเวลาพักทานอาหารเที่ยงแล้ว

“~” ไร้เสียงตอบรับจากเลขาหนุ่ม ทั้งที่ระดับเสียงของมุกดาที่บอกออกไปเมื่อสักครู่ดังพอสมควร และอีกอย่างระยะห่างที่มุกดายืนอยู่ก็ห่างกันไม่ถึงสองเมตร

“ฉันถือว่าแจ้งคุณแล้วนะคะ” พูดจบมุกดาก็เดินถือกระเป๋าเดินไปด้านหน้าห้อง

“มาเรียนรู้งานที่บริษัทคนอื่นก็หัดทำตัวให้ตรงต่อเวลา ไม่ใช่อยากไปไหนก็ไปตามอำเภอใจ ถ้าอยากสวีตกับแฟนก็โทรไปบอกพลอยใสว่าจะเลิกมาเรียนรู้งานที่นี่แล้วเพราะไม่มีเวลา” เท้าเล็กหยุดชะงัก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน มือเล็กกำสายกระเป๋าในมือแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ และเอี้ยวตัวหันกลับมาตอบกลับชายหนุ่ม

“ฉันจะรีบกลับมาให้ตรงเวลาค่ะ ปั้ง!” มุกดาเดินกระแทกรองเท้าส้นสูงบ่งบอกว่าเธอไม่พอใจ ก่อนจะปิดประตูเสียงดังตามอารมณ์ของคนปิดตอนนี้