ตอนที่18 หวง

ด้านหน้าบริษัท

รถยนต์สปอร์ตสีขาวรุ่นล่าสุดจอดอยู่ด้านหน้าบริษัท ชายหนุ่มร่างสูงวัยยี่สิบกลาง ๆ ยืนพิงประตูรถอยู่ด้านนอก ทันทีที่มุกดาเดินพ้นประตูด้านหน้าบริษัททั้งสองก็โผเข้ากอดกันท่ามกลางสายตาของพนักงานที่กำลังจะออกไปทานมื้อเที่ยงข้างนอก หลังจากนั้นทั้งสองก็ขึ้นรถขับออกไป

“หึ..ยืนกอดกันในที่สาธารณะ ลืมไปแล้วหรือไงว่าที่นี่เมืองไทย” ธาราที่ยืนมองจากหน้าต่างชั้นบนสุดของตึก ก่อนจะรีบปิดม่านและกลับมานั่งทำงานต่อที่โต๊ะ

ครืด ~ ครืด ~ ครืด ~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น

“ครับนาย”

“มาแดกข้าว” เสียงชาร์วีดังมาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่

“กูไม่หิว”

แอ๊ด ~

“ไม่หิวก็ต้องทานค่ะ กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะคะ” เสียงหวานพูดขึ้นพร้อมกับร่างอรชรในชุดเดรสสีฟ้าน่ารักเดินเข้ามาในห้อง

“ครับ วันนี้ทำอะไรมาให้พี่ทานครับคนสวย” เสียงทุ้มอบอุ่นถามกลับต่างจากน้ำเสียงที่ตอบกลับชาร์วีเมื่อกี้

“ต้มข่า ใส่พริกทอดเยอะ ๆ ของโปรดพี่ธาราค่ะ”

“ต้องให้ไปตามกว่าจะเสด็จมาได้” ชาร์วีที่นั่งรอทานข้าวอยู่ที่โซฟาพูดขึ้นน้ำเสียงไม่พอใจ

“ปากไม่ได้ติดกัน ทีหลังไม่ต้องเสือกรอ”

ทั้งสามนั่งทานข้าวจนเสร็จ มื้อนี้ธาราทานข้าวเยอะเป็นพิเศษรวมทั้งชาร์วีเองด้วย ผลไม้สีสันสดใสที่ถูกจัดใส่จานมาอย่างเป็นระเบียบถูกแกะพลาสติกที่ห่อมาวางลงหลังจากทานของคาวเสร็จ

“ทานผลไม้ด้วยนะคะ หนูแวะซื้อมาสด ๆ เลยนะคะ” หลังจากที่ได้รับโทรศัพท์จากสามีของเธอเมื่อตอนเก้าโมงว่าอยากให้เธอมาทานมื้อเที่ยงที่บริษัทด้วย เธอก็รีบเข้าครัวทำอาหารและแวะซื้อผลไม้ที่ซูเปอร์มาเกตมาด้วย

“แล้วลอนดอนล่ะครับ ไม่เอามาด้วย”

“ตอนหนูออกมาลอนดอนยังไม่ตื่นเลยค่ะ เลยฝากป้าณีกับพี่แขช่วยดูให้”

“หนูลืมไปเลยค่ะ วันนี้มุกดามาทำงานไหมคะเมื่อกี้เข้าไปในห้องไม่เจอเลย หรือว่าย้ายไปเรียนรู้งานที่แผนกอื่นแล้ว”

“มาครับ แต่ตอนเที่ยงเธอออกไปทานข้าวกับแฟน”

“แฟน มุกดาน่ะเหรอคะ ออกไปทานข้าวกับแฟน”

“ครับ เห็นมารับแล้วยืนกอดกันอยู่หน้าบริษัท”

“ไม่น่าใช่นะคะ มุกดาบอกหนูว่าตอนนี้กำลังตามจีบคนคนหนึ่งอยู่ค่ะ”

“ตอนบ่ายมีประชุม พี่ขอตัวไปเตรียมตัวเข้าประชุมก่อนนะครับ” ธาราเหลือบมองดูนาฬิกาที่ข้อมือก็เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อตอนนี้เป็นเวลาเกือบบ่ายโมงครึ่งแล้ว

“โอเคค่ะ”

“มุกดากลับมาหรือยังครับ”

“กลับมาแล้วค่ะ”

“เที่ยงห้าสิบห้านาทีค่ะ ฉันกลับมาถึงโต๊ะทำงานตอนเที่ยงห้าสิบห้า” หญิงสาวพูดขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเอ่ยปากถาม

“ภาพลักษณ์ก็เป็นสิ่งสำคัญในการทำธุรกิจ ที่นี่เมืองไทยไม่ใช่เมืองนอก จะแสดงความรักก็ควรอยู่ในพื้นที่ส่วนตัว”

“หึ..ตอนนี้มันยุค2023แล้วนะคะ สังคมยังตำหนิเรื่องแบบนี้อยู่อีกเหรอ แค่ชายหญิงกอดทักทายกันก็มองเป็นเรื่องเสื่อมเสียแล้วเหรอคะ มันก็แค่เพื่อนต่างเพศทักทายกันตามปกติ ฉันไม่เห็นว่ามันจะดูไม่ดีตรงไหน” มุกดาชี้แจงในมุมมองของเธอ

“เตรียมตัวเข้าประชุมด้วย”

“ฮึ! ไอ้ผู้ชายหัวโบราณ ชอบตัดสินคนอื่นแค่ภายนอก” มุกดาบ่นอุบอิบกับตัวเอง ขณะที่มือก็กดเมาส์ตรวจสอบไฟล์งานที่จะใช้ประชุมบ่ายนี้ไปด้วย

ห้องประชุม

มุกดานั่งลงเก้าอี้ข้าง ๆ ชายหนุ่ม โดยมีชาร์วีนั่งเป็นประธานการประชุมอยู่หัวโต๊ะและอุษาผู้ช่วยเลขาสาวนั่งเก้าอี้ถัดจากเธอ

“โครงการบ้านหรูแบบนี้ก็เกิดขึ้นเป็นจำนวนมาก เพราะฉะนั้นเราควรที่จะสร้างบ้านให้มีความแตกต่าง และทุกวันนี้สภาพอากาศเมืองไทยร้อนขึ้นทุกวัน ผมคิดว่าเราควรที่จะปรับผนังของบ้านเป็นสองชั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ความร้อนจากแสงแดดผ่านเข้าไปถึงด้านใน และภายในตัวบ้านก็จะเย็นกว่าบ้านอื่นปกติ ฝากให้ทีมวิศวกรช่วยคำนวณโครงสร้างและเปรียบเทียบอุณหภูมิที่แตกต่างกันส่งให้ผมดูด้วยนะครับ”

“รับทราบครับ ไอเดียนี้ถือว่าเป็นการสร้างจุดเด่นของโครงการของเรา และยังไม่มีใครทำด้วยนะครับ” หัวหน้าแผนกออกแบบกล่าวชื่นชมชาร์วี และทุกคนต่างชื่นชมในความสามารถของมาเฟียหนุ่มที่ตอนนี้สวมบทบาทประธานบริษัท

“คุณชาร์วีเก่งมากเลยนะคะ หน้าตาหล่อแล้วยังทำงานเก่งมาก ๆ อีก มุกอยากเก่งได้ครึ่งหนึ่งของคุณชาร์วีบ้างจัง ต้องเรียนรู้งานอีกกี่ปีถึงจะเก่งแบบนี้นะคะ”

“คุณธารากับคุณชาร์วีเก่งมากจริง ๆ ค่ะ ษาเองทำงานที่นี่มาหลายปี ทุกวันนี้ยังทึ่งกับความสามารถของเจ้านายเลยค่ะ” อุษาและมุกดายืนคุยกันอยู่หน้าห้อง ระหว่างนั้นธาราก็เดินมาพอดี

“ศีลธรรมการรู้จัก ผิด ชอบ ชั่วดี ควรมีอยู่ในมนุษย์ทุกคน”

“คุณว่าฉันเหรอคะ”

“ชาร์วีเป็นสามีของพลอยใส”

“ค่ะ ฉันรู้ค่ะว่าคุณชาร์วีเป็นสามีของเพื่อนฉัน ฮึ! คุณคงได้ยินฉันคุยเล่นกับคุณษาเมื่อกี้สินะคะ ฉันจะบอกคุณให้นะคะว่าการชื่นชมคนอื่น “ไม่ใช่เรื่องผิดศีลธรรมอะไร” แต่การตำหนิผู้อื่นทั้งที่ไม่รู้จักตัวตนเขามากพอเป็นเรื่องที่ “ไร้มารยาท” ค่ะ”