ตอนที่5 หนี

ตอนที่5 หนี

เครื่องบินลำใหญ่ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า กลุ่มเมฆสีขาวลอยเต็มท้องฟ้า ฝ่ามือเรียวเล็กกางสัมผัสแนบกับหน้าต่าง

“จนนาทีสุดท้ายคุณก็ยังเย็นชากับฉัน” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเมื่อนึกถึงคำพูดและท่าทางรังเกียจของชายหนุ่มเจ้าของแจ็กเกต

บนรถ

“จะแวะที่ไหนก่อนไหมครับ หรือกลับบ้านเลย” ธาราเอ่ยถามเมื่อทั้งสองขึ้นนั่งบนรถเรียบร้อยโดยมีธาราทำหน้าที่เป็นคนขับ

“หนูว่าจะแวะห้างซื้อของที่ซูเปอร์มาเกตหน่อยค่ะ ช่วงนี้พี่ธาราทำแต่งานไม่ค่อยได้ทานข้าวที่บ้านเลย” พลอยใสที่รักธาราเหมือนพี่ชายจะคอยเอาใจใส่และห่วงใยตลอด

“เดี๋ยวไอ้ชาร์มันก็อิจฉาพี่อีกหรอกที่พลอยทำกับข้าวให้พี่ทาน พี่ขี้เกียจฟังมันบ่น” ธาราพูดติดตลกเรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากว่าที่คุณแม่มือใหม่ที่กำลังอุ้มท้องทายาทมาเฟียตัวน้อยอยู่

“ช่างเขาเถอะค่ะ นับวันยิ่งทำตัวเป็นเด็กเอาแต่ใจ” พลอยใสได้แต่ส่ายหัวเมื่อพูดถึงคนเป็นสามี ที่ทุกวันนี้ทิ้งการทิ้งงานให้ธาราและลุคค์ดูแล ส่วนตัวเขานั้นเอาแต่ตามติดเธอแทบจะสิงร่างเธออยู่แล้ว

“หึ! มันกำลังหลงเมียหลงลูก พี่ก็ไม่คิดว่าคนอย่างมันจะรักคนอื่นเป็น ตอนแรกพี่ก็แอบกลัวเหมือนกันที่รู้ว่ามันสนใจพลอย”

“พี่ธารารู้เรื่องนี้ตั้งนานแล้วเหรอคะ หนูเองยังไม่รู้ตัวเลย คนอะไรแค่ขอเจอหน้าก็ไม่ได้ ไม่รู้จะหวงใบหน้าตัวเองอะไรหนักหนา”

“มันแสดงออกชัดเจนขนาดนั้น ตามหึงตามหวง สั่งห้ามโน่นนี่นั่น แต่กว่าพี่จะแน่ใจก็ตอนที่พลอยหลงป่านั่นแหละที่มันบ้าคลั่งเดินตามหาพลอยทั้งคืน”

“จริงเหรอคะ”

“จริงสิ แต่ตอนนั้นพี่ก็แอบน้อยใจอยู่นะที่พลอยเอาแต่เห็นไอ้ชาร์คนเดียว พี่ก็เดินเสี่ยงตายตามหาน้องพี่เหมือนกัน”

“ตอนนั้นคุณชาร์วีอยู่ใกล้พลอยที่สุดนี่คะ พี่ธาราน่ะยืนอยู่ตั้งไกล”

ครืด ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นแทรกบทสนทนาของทั้งสอง

{ครับนาย} ธารากดรับสายทันทีเมื่อคนที่โทรเข้ามานั้นคือมาเฟียหนุ่ม

{เมื่อไหร่มึงจะพาเมียกูกลับมา} เสียงเข้มตะโกนเสียงดังมาตามสายเมื่อธารากดรับสาย

{น่าจะอีกสักพักครับ ผมว่าจะพาพลอยใสไปเดินเที่ยวห้าง นายทำงานเสร็จแล้วเหรอครับ} ธาราแกล้งยั่วโมโหชาร์วีอย่างที่ชอบทำประจำ

{ไอ้ธารา}

{ครับ}

{พาพลอยใสกลับบ้านเดี๋ยวนี้}

{หนูจะไปซื้อของที่ซูเปอร์มาเกตแป๊บหนึ่งนะคะ เสร็จแล้วจะรีบกลับค่ะ} เสียงหวานพูดแทรกขึ้นก่อนที่การสนทนาจะร้อนระอุมากไปกว่านี้

{ถ้างั้นก็ระวังด้วย คนเดินซื้อของเยอะเต็มไปหมดระวังเขาเดินมาชน}

{ค่ะ คุณตั้งใจทำงานนะคะ}

“ไอ้ธาราดูแลพลอยใสดี ๆ ด้วย ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อยกูเอามึงตายแน่” เสียงเข้มบอกกับมือขวาคนสนิท

“ครับ นายไม่ต้องรอทานมื้อเที่ยงนะครับ วันนี้ผมจะพาพลอยใสทานข้าวข้างนอก แค่นี้นะครับผมขับรถอยู่” พูดจบธาราก็กดตัดสายคนเป็นนายทันที ไม่รอให้อีกฝ่ายมีโอกาสด่าสวนกลับ

“พี่ธาราก็ชอบไปยั่วโมโหเขานะคะ ชอบทะเลาะกันแบบนี้ตั้งแต่เด็กเลยเหรอคะ เห็นป้าณีเคยเล่าให้ฟังว่าพี่ธาราชอบหาเรื่องทะเลาะกับคุณชาร์วีอยู่บ่อย ๆ”

“พี่ไม่ได้ชอบหาเรื่องทะเลาะกับไอ้ชาร์หรอกนะครับ แต่มันชอบหาเรื่องทะเลาะเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางครั้งพี่ก็หมั่นไส้เลยแกล้งมันกลับแค่นั้น” ความทรงจำวัยเด็กของทั้งสองถูกเล่าผ่านรอยยิ้มที่ดูมีความสุข ชีวิตวัยรุ่นกับภาระหน้าที่หนักอึ้งที่ต้องรับผิดชอบ เธออดชื่นชมไม่ได้ว่าชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเธอกับชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของเธอสองคนนี้นั้นรักกันและดูแลกันมาดีมากแค่ไหน ถึงผ่านช่วงเวลายากลำบากนั้นมาได้

“ร้องไห้ทำไมครับ”

“หนูแค่คิดว่าพวกพี่ทั้งสองคนคงจะรักกันมาก ถึงผ่านช่วงเวลาตอนนั้นมาได้”

“ก็คงงั้นมั้งครับ แต่บางครั้งก็มีความคิดอยากฆ่ามันให้ตายคามือเหมือนกันนะ”

“มีด้วยเหรอคะ ตอนไหนคะที่พี่ธาราโกรธคุณชาร์วีเขาขนาดนั้น”

“ที่ลอนดอน”

“คืนนั้นเหรอคะ” พลอยใสครุ่นคิดอยู่นานว่าจะใช่เหตุการณ์วันนั้นหรือเปล่า

“ครับ”

“พี่ธาราโกรธคุณชาร์วีขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“มันทำกับใครก็ได้แต่ต้องไม่ใช่น้องสาวพี่ ตราบใดที่ยังไม่ชัดเจนก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้องน้องสาวพี่” ธาราบอกออกไปเสียงแข็ง พอพูดถึงเหตุการณ์วันนั้นน้ำเสียงของธาราเริ่มเปลี่ยนไป

“อึก..ขอบคุณพี่ธารานะคะที่หวังดีกับพลอยเสมอ พลอยขอโทษด้วยที่ทำตัวไม่ดีทำให้พี่ธาราผิดหวัง” คนท้องอารมณ์อ่อนไหวง่ายอยู่ ๆ ก็ร้องไห้ออกมา

“ร้องไห้ทำไม เดี๋ยวไอ้ชาร์เข้าใจผิดแล้วยิงกระบาลพี่จะทำยังไงครับ”