เฉินหว่านฉือรูดบัตรของป๋อจิงโจว ส่วนเงินของเธอเอง…….ไม่จำเป็นต้องสิ้นเปลืองไปกับโรงแรม
เธอโทรหาฉินเยว่จือ รู้ว่าเธออยู่บ้าน ก็รีบขับรถไปหาในตอนนั้นเลย
รถของอาเจียงตามหลังมาเรื่อย ๆ เฉินหว่านฉือก็เพิกเฉยตลอดทาง
เมื่อเธอลงจากรถ เธอหยิบกระเป๋าเดินทางไว้ในท้ายรถ และมือของเธอถูกเครื่องประดับขีดข่วนไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
เลือดออก แต่โชคดีที่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร
ฉินเยว่จืออยู่บนชั้น 17 เมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะมา ก็เปิดประตูรออยู่
เมื่อเฉินหว่านฉือเดินเข้ามาพร้อมกระเป๋าเดินทางของเธอ ฉินเยว่จือก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตอนคุยโทรศัพท์เธอไม่ได้พูดว่าเธอมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางนี่
ดูเหมือนว่าจะหนีออกจากบ้าน
ฉินเยว่จือไม่สนใจที่มาส์กหน้าด้วยซ้ำ และเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเดินทางของเธอ——
“ถ้าบอกก่อนหน้านี้ว่าเอากระเป๋าเดินทางมาด้วย ก็จะลงไปรับแล้ว……เฮ้ย ทำไมมือยังบาดเจ็บอีกด้วยล่ะ?”
เมื่อเห็นฉินเยว่จือมองอย่างตึงเครียดก็ไปค้นหากล่องปฐมพยาบาล เฉินหว่านฉือ ก็รั้งเธอไว้แล้วพูดว่า "ไม่เป็นไร จะหายดีอยู่แล้ว"
“มือเธอคือทองคำเลยนะ ทำไมเธอไม่ทะนุถนอมเลยล่ะ? ดูนักเปียโนพวกนั้นสิ พวกเขาแทบอยากจะเอามือวางไว้ในตู้นิรภัยกันอยู่แล้ว เพราะกลัวว่ามือจะเสียหาย”
เฉินหว่านฉือรู้สึกขบขันกับคำพูดของเธอที่พูดเกินจริง และความเศร้าโศกในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาก็หายไปมากเช่นกัน “อาการบาดเจ็บจิ๊บ ๆ ไม่ส่งผลกระทบอะไรเลย”
ฉินเยว่จือชะงักไปชั่วคราว เมื่อถึงจุดนี้ เธอต้องพูดถึงเรื่องที่แล้วอีกครั้ง “ใช่สิ เธอคิดยังไงกับสิ่งที่ฉันบอกเธอครั้งที่แล้ว เธอคิดว่ายังไง?”
ครั้งที่แล้ว……เฉินหว่านฉือไม่ได้พูด เธอยังตัดสินใจไม่ได้
“คุณสวี่มาหาฉันหลายครั้งแล้ว นั้นคือสตูดิโอบูรณะโบราณวัตถุทางวัฒนธรรมอันดับต้นๆ ของประเทศเลยนะ และคนที่สามารถเข้าไปได้ก็ต้องเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในสาขานี้! ให้คุณสวี่มาออกหน้าด้วยตัวเอง เธอมีหน้าตาแน่ ๆ !ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยตัวตน ฉันจะให้ช่องทางการติดต่อของเธอกับเขาไปตั้งนานแล้ว!”
เฉินหว่านฉือมีส่วนร่วมในการฟื้นฟูโบราณวัตถุทางวัฒนธรรม และทักษะของเธอดีมาก
เธอเรียนรู้จากแม่มาตั้งแต่เด็ก เทคนิคของเธอมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว ในระดับมหาวิทยาลัยเธอยังเรียนสาขานี้ด้วย เดิมทีเธอตัดสินใจทำงานในพิพิธภัณฑ์หลังเรียนจบ แต่แล้ว... เธอก็ได้เจอเรื่องอะไรพรรณ์นี้ ที่จะต้องแต่งงานกับป๋อจิงโจว
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอสามารถรับงานส่วนตัวผ่านทางฉินเยว่จือได้เพียงบางส่วนเท่านั้น และกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญบูรณะ พื้นที่พื้นเมือง
แต่สถานการณ์ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว เธอกำลังจะหย่า และทุกอย่างควรมีการเริ่มต้นใหม่
เมื่อนึกถึงตรงนี้ เฉินหว่านฉือก็พยักหน้า “ช่วยรับปากให้ฉันด้วย”
“เธอตกลงแล้วเหรอ?” ฉินเยว่จือ ไม่คิดว่ามันจะกะทันหันขนาดนี้ ทุกครั้งที่เธอพูดถึงเรื่องนี้ ก่อนหน้านี้เฉินหว่านฉือจะปฏิเสธมาโดยตลอด
“เธอลองดูสิ รายงานตัวได้ตลอดเวลาเลยนะ”
“เวลาไหนก็ได้?” ฉินเยว่จือตกใจอีกครั้ง “งานแม่บ้านตระกูลป๋อเธอไม่ทำแล้วเหรอ?”
“อือ ฉันลาออกแล้ว”
เฉินหว่านฉือพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่าเธอไม่ใช่คนที่เกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น
ฉินเยว่จือ ส่งเสียง ‘จุ๊’ เมื่อนึกถึงคำค้นหาที่มาแรงเมื่อเช้านี้ ก็นึกถึงได้หลายฉากแล้ว
เธออดไม่ได้ที่จะด่าออกไป “เธอควรหย่าไปตั้งนานแล้ว ไอ้ผู้ชายชั่วแบบป๋อจิงโจว เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการกินอาหารที่เธอประเคนมาให้ แต่ก็ยังขอให้เธอจัดหามาให้ทุกครั้ง ผู้ชายหน้าซื่อใจคดอย่างเขาสมควรจะถูกขังตายไปกับเจียนเหวยหนิง ไม่ต้องออกมา ทำร้ายคนอื่น ฉันคิดว่าหย่าไปเถอะ ยังไงก็เหลือเวลาอีกแค่สามเดือนเท่านั้น จิตใจจะได้ไม่ต้องว้าวุ่น”
เฉินหว่านฉือเอนกายลงบนโซฟา รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยหลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนยาวนานมา
“ฉันเสนอหย่า แต่เขาไม่เห็นด้วย และบอกว่าจะรอจนกว่าข้อตกลงจะถึงเวลา”
ฉินเยว่จือฟังแล้วอยากจะหัวเราะ：“โคตรปลอมเลยว่ะ! ในตอนนั้นเจียนเหวยหนิงปฏิเสธขอแต่งงานของเขาและเลือกที่จะไปต่างประเทศเพื่อไปเวทีระดับนานาชาติ แต่ตอนนี้เขากลับที่จะไม่หย่าเธอง่ายๆ หลังจากนั้นก็จะไปคบกับเจียนเหวยหนิงอย่างง่ายดาย ไม่เช่นนั้นเขาจะดูราคาถูกเกินไป !ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ว่าเขามีความสามารถ เจียนเหวยหนิงรอบหน้าก็ต้องทิ้งเขาไปอีกเป็นแน่!”
เฉินหว่านฉือไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่ตอนนี้เมื่อฉินเยว่จือพูดแบบนี้ เธอก็รู้แจ้งในทันที
ป๋อจิงโจวเป็นหมาชั่ว สร้างบุคลิกให้ตัวเอง!
“ตามที่ฉันบอก เธอไม่ควรไว้หน้าเขา และโพสต์ทะเบียนสมรสของเธอทางออนไลน์ก่อนการหย่าร้างอย่างเป็นทางการ เพื่อที่ชาวเน็ตผู้ชอบธรรมจะได้สังหารพวกเขาอย่างโหดเหี้ยม ทั้งหญิงโฉดชายชั่ว ทำให้เจียนเหวยหนิงตรึงตัวตายบนเสาแห่งความอัปยศของเมียน้อย !”
เฉินหว่านฉือเบือนหน้าหนี ไม่คิดว่านี่เป็นคำแนะนำที่ดีเลย
“อย่าเลยดีกว่า ปล่อยให้พวกมันสองคนถูกล็อคตายไว้ดีกว่า ถ้าเรื่องมันใหญ่เกินไป ฉันคงเสียหายเองถ้าฉันต้องหาคู่ในอนาคต”
ยังจะหาอีกงั้นเหรอ?ฉินเยว่จือดวงตาเป็นประกายขึ้น พินิจพิเคราะห์เฉินหว่านฉือ ดูเหมือนว่าเธอจะตัดสินใจเลิกจากป๋อจิงโจวจริง ๆ……
นี่เป็นข่าวดี สมควรได้รับการฉลอง!
ฉินเยว่จือหยิบกล่องเบียร์ออกมาจากตู้เย็น เปิดขวดแล้วยื่นให้เธอ“มา ฉลองเพื่อนสาวพ้นจากนรกความทุกข์ซักที!”
เฉินหว่านฉือกำลังจะไปรับ กริ่งประตูก็ดังขึ้น
“ใครน่ะ?”ฉินเยว่จือพึมพำแล้วเดินไปเปิดประตู
คนที่ยืนอยู่ข้างนอกคืออาเจียง ในขณะนี้เขาแตกต่างไปจากเมื่อกี้ เขามีใบหน้าโศกเศร้า ยื่นศีรษะมาห้องรับแขกที่ เฉินหว่านฉืออยู่ “นายหญิงครับ นายน้อยกำลังรอคุณอยู่ที่ชั้นล่าง ได้โปรดให้คุณลงไปตอนนี้เถอะครับ”
เฉินหว่านฉือขมวดคิ้ว และไม่หันกลับมามอง น้ำเสียงของเขาค่อนข้างหน่าย “ถ้าเขาจะรอก็รอไปเถอะ”
เธออยู่ในบ้าน มีเตียงให้นอน มีเหล้าให้ดื่ม แต่เขาอยู่ในรถ ไม่ว่ารถจะกว้างแค่ไหน เขาก็นอนราบไม่ได้อยู่ดี ใครจะกลัวใคร
พูดจบ ก็กระดกกระป๋องเบียร์ในมือจนหมด
คำพูดแบบนี้ ทำให้อาเจียงพูดต่อไม่ได้ นอกเสียจากว่าเขาจะหน่ายกับการมีชีวิตอยู่แล้ว!
อาเจียงพูดอย่างจนปัญญา “เมื่อกี้ในรถ นายหญิงโทรหานายน้อย ดูเหมือนเขาจะไม่สบาย……”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ โทรศัพท์มือถือของเฉินหว่านฉือ ก็ดังขึ้น คนที่โทรก็คือเจียงหย่าจู๋ แม่ของป๋อจิงโจว
เฉินหว่านฉือสามารถเพิกเฉยต่อป๋อจิงโจวได้ แต่เธอจะไม่รับสายเจียงหย่าจู๋ ไม่ได้
ในช่วงแต่งงานสามปีนี้ เจียงหย่าจู๋ปฏิบัติต่อเธอดีกว่าป๋อจิงโจวลูกชายแท้ๆของเธอเสียอีก แม่เขามอบทุกสิ่งที่ดีและมีราคาแพงให้เธอ ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามก็จะเป็นป๋อจิงโจวเองที่ถูกตำหนิ
“แม่……”
“หว่านฉือ แม่โทรหาจิงโจวแล้วเขาบอกว่าหนูไม่อยู่ ไอ้ลูกไม่รักดีนั่นไม่กลับมาอีกแล้วเหรอ?”
ในโลกนี้ อาจเป็นเจียงหย่าจู๋คนเดียวในโลกที่กล้าเรียกป๋อจิงโจวแบบนี้ ทุกครั้งที่โทรมา จะเช็คว่าเขากลับบ้านแล้วหรือไม่
“ไม่ค่ะ คืนนี้หนูอยู่บ้านเพื่อน เธอเลี้ยงฉลองวันเกิดน่ะค่ะ”
เฉินหว่านฉือไม่ได้พูดว่าทั้งสองทะเลาะและจะหย่ากัน เพราะกลัวจะกระทบกระเทือนจิตใจเธอ
เมื่อตอนเจียงหย่าจู๋ได้ให้กำเนิดป๋อจิงโจว เธอตกเลือดมาก ซึ่งทำให้เกิดผลตามมามากมาย สุขภาพของเขาย่ำแย่ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
ฉินเยว่จือ ซึ่งถูกบังคับให้ฉลองวันเกิดของเธอ กลอกตามองบนอย่างไม่เกรงใจ เมื่อเห็นเพื่อนสนิทของเธอโกหกโดยหน้าไม่เปลี่ยนสีเลย!
เสียงของเจียงหย่าจู๋ ดังมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง “งั้นรอหนูฉลองวันเกิดเสร็จ คืนนี้ก็กลับมานอนบ้านเถอะนะ พ่อของเขาออกราชการต่างจังหวัด แม่ก็รู้สึกไม่ค่อยสบาย”
เฉินหว่านฉือเป็นห่วงสุขภาพของเธอ “แม่ไม่สบายตรงไหนคะ? ไปหาหมอหรือยังคะ?”
“ยังเลยจ้ะ มันไม่ได้ร้ายแรงอะไร แม่รอบก่อนประมูลหยกได้ชิ้นหนึ่ง และขอให้อาจารย์ทำเป็นกระพรวนน้อย หนูกลับมาดูซิ ว่าหนูชอบไหม คนหนุ่มสาวแบบรุ่นหนูไม่ชอบกำไลอะไรทำนองนั้นหรอกเนอะ”
เฉินหว่านฉือเงียบไปสองวินาทีแล้วตอบว่า “ได้ค่ะ”
หากเธอถูกขอให้กลับไปเอาของ เธอก็บอกปัดไป ท้ายที่สุดเธอกำลังจะหย่ากับป๋อจิงโจว แต่เจียงหย่าจู๋บอกว่าเธอรู้สึกไม่สบาย
ฉินเยว่จือรู้ว่าเธอไม่สามารถทักท้วงเฉินหว่านฉือได้ ดังนั้นจึงทำได้เพียงส่งเธอลงไปชั้นล่างด้วยตนเอง โดยกระซิบมาประโยคนึงว่า “เธอเชื่อหรือมั้ยว่าเป็นความตั้งใจของแม่สามีเธอ”
รถที่คุ้นเคยจอดอยู่ที่ประตูอาคารในเขตเล็ก ๆ บริเวณอพาร์ทเม้น ป๋อจิงโจวยืนพิงประตูรถสูบบุหรี่อยู่ พอได้ยินเสียงก็เงยหน้ามอง ดวงตาทั้งสองมืดมน……
