ตอนที่ 3 หาที่พักแต่ดันได้งานใหม่

              หนึ่งสัปดาห์ต่อมา.......

             ดวงตากลมโตลืมตาตื่นตอนเวลาหกโมงเช้าแบบพอดีเพราะหญิงสาวได้ตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ซึ่งมันก็ตรงกับวันหยุดของเธอ เธอนัดกับพี่ชายว่าจะพากันออกไปหาบ้านเช่าซึ่งพี่ชายก็ไม่ได้มีท่าทีสงสัยในความเร่งรีบหาบ้านของเธอเลย

             “แต่งตัวได้หล่อมาก ๆ ครับ” นิ้วโป้งเรียวของหญิงสาวยกขึ้นชูให้หลานชายที่ถูกจับอาบน้ำแต่งตัวตั้งแต่เธอยังไม่ลืมตาตื่น เนื้อตัวที่ขาวอยู่แล้วก็ถูกพอกด้วยแป้งเด็กจนเหมือนจะชุบแป้งทอด

             “อย่ามัวแต่เล่นกับหลาน รีบไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ ไหนบอกจะพาไปหาบ้านเช่า” ปกรณ์เอ่ยบ่นพร้อมบอกน้องสาวเมื่อเจ้าตัวนั้นนัดเขากับลูกชายตั้งแต่เช้า แต่ตัวเองนั้นตั้งปลุกหกโมง

             “รู้แล้วค่า” เธอเอ่ยเสียงยานก่อนจะรีบลุกจากฟูกไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำและแต่งตัวตามที่พี่ชายสั่ง ภายใต้ฝักบัวของหญิงสาวในห้องน้ำ เพลงขวัญไม่รู้เลยว่าเธอนั้นจะไปหาบ้านเช่าได้ที่ไหนและหาที่ราคามันไม่แพงจนเกินไปได้ยังไง

             แม้จะยิ้มและดูมีความสุขอยู่ตลอด เรื่องในหัวที่เธอคิดอยู่มันไม่ได้สนุกไปกับเธอเลยสักนิดเดียว ถึงจะไม่รู้ว่าจะไปหาที่ไหนเธอก็ต้องลองออกไปหาก่อนเพราะจะช้าหรือเร็วเธอก็ต้องย้ายออกเพราะเจ้าตัวน้อยเริ่มร้องตอนกลางคืนอีกแล้วหลังจากหายไข้

             การอาบน้ำแต่งตัวของเพลงขวัญกินเวลาไปได้ไม่นานมาก หญิงสาวก็เดินออกมาพร้อมเตรียมตัวออกจากห้องไปตามหาบ้านเช่า วันนี้เธอคิดว่าจะพาพี่ชายและหลานอย่างปกป้องออกไปทานข้าวเช้านอกบ้านเพราะตั้งแต่ปกรณ์มาอยู่ด้วยพี่ชายเธอกับหลานก็ไม่ค่อยได้ออกจากห้องเลย

             “รับอะไรดีคะ” เสียงของเด็กเสิร์ฟชายอายุอานามประมาณสิบสี่สิบห้าคงมาช่วยแม่ขายของแหละทรงนี้ เธอคิดมุมปากก็ยกยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะมองแผ่นเมนูตรงหน้า

             “เอาราดหน้าหมี่กรอบทะเล พี่ล่ะเอาอะไร” เธอเงยหน้าขึ้นไปสั่งอาหารกับน้องเด็กเสิร์ฟและหันไปถามพี่ชายที่กำลังมองเมนูอยู่เหมือนกัน

             “เอาข้าวผัดครับ” เมนูง่าย ๆ ที่เธอได้ยินก็แอบขมวดคิ้วเล็กน้อย ข้าวผัดเป็นเมนูที่ไม่ได้อยู่ในหัวของเธอเลยเมื่อสำหรับเธอมันไม่ค่อยจะอร่อย ๆ มันออกจืด ๆ เธอไม่ชอบ

             “ทำไมพี่สั่งข้าวผัดอะ” ด้วยความสงสัยเพลงขวัญจึงหันไปถามพี่ชายของตัวเองก่อนที่ปกรณ์จะหันมายิ้มให้เล็กน้อยพร้อมก้มมองไปที่ตักของตัวเองที่ตอนนี้มีร่างน้อย ๆ ของปกป้องที่นั่งกวาดสายตาพร้อมหันมองไปทั่ว

             “ที่สั่งเพราะลูกจะได้กินด้วย” เพลงขวัญพยักหน้าเบา ๆ เธอเพิ่งรู้ว่าการมีลูกเวลาสั่งอาหารต้องคอยสั่งที่ลูกทานได้ด้วยเหรอ นึกว่าสั่งใครสั่งมัน

              หญิงสาวที่แสนจะโสดและไร้คนเคียงข้างมาตลอดชีวิตก็อดที่จะตั้งคำถามไม่ได้ เธอไม่ติดจะมีแฟนหรือสร้างครอบครัวเพราะเธอแค่เอาชีวิตของตัวเองให้รอดไปวัน ๆ ยังยากจะเอาอะไรกับการมีครอบครัว เธอขอบายรับไม่ไหวจริง ๆ

              “ได้แล้วครับ” ใช้เวลานั่งคิดอะไรไปเรื่อยได้ไม่นานข้าวที่สั่งไปก็มาวางตรงหน้าสองจาน เพลงขวัญไม่รอช้ารีบปรุงและทานด้วยความรู้สึกหิว นาน ๆ เธอจะได้ออกมาทานอาหารตามร้านบ้างเพราะความประหยัดเลยชอบทำอาหารทานเองที่บ้าน

              ระหว่างที่เธอทานไม่สนใจใคร สายตาของเธอจ้องมองพี่ชายที่ตักป้อนลูกคำ ตักทานคำ ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลากี่วันถึงจะทานหมด แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นเพราะพอปกป้องเริ่มอิ่มพี่ชายของเธอก็ทานเร็วไม่ต่างจากเธอเลย สองพี่น้องจึงใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการทานอาหาร

              เมื่อทานอาหารรองท้องเรียบร้อยแล้วตอนนี้ก็ต้องการปฏิบัติงานจริงเพราะเพลงขวัญกับปกรณ์พร้อมเด็กชายปกป้องต้องออกเดินทางหาบ้านเช่าที่มีขีดจำกัดว่าราคาต้องไปแพงเกินไป ชายหญิงเดินออกจากร้านอาหารตามสั่งและตระเวนหาบ้านเช่า

             สองพี่น้องเดินสอดส่องตามทางมาเรื่อย ๆ ซึ่งตอนนี้เพลงขวัญก็เป็นรับหน้าที่ในการอุ้มปกป้องเพราะพี่ชายเริ่มอ่อนล้าและเหนื่อยเธอจึงขออาสาอุ้มให้ก่อนเพื่อปกรณ์จะได้พักเหนื่อย ในขณะที่สองพี่น้องกำลังเดินหาอยู่นั้นสายตาของเพลงขวัญก็พลันไปเห็นบ้านที่เหมือนรีสอร์ตเล็ก ๆ สร้างเรียงกันอยู่สิบกว่าหลัง

             “พี่กร! ตรงนั้นดีไหม” เสียงที่ดังเรียกพี่ชายพร้อมนิ้วชี้ที่ชี้ตรงไป ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองตามนิ้วของเพลงขวัญจนเห็นบ้านหลังเล็ก ๆ หลายสิบหลังเรียงกันอยู่

             “ดูดีนะ น่าจะไม่ได้แพงด้วย” สองพี่น้องเห็นพ้องต้องกันก็ไม่รอช้าเดินตรงเข้าไปในบริเวณเขตของบ้านหลังเล็ก ๆ หญิงสาวต้องการที่จะเดินสะดวก ๆ จึงส่งปกป้องคืนสู่อ้อมอกของพ่อตนเอง

             “สวัสดีค่ะ มีบ้านให้เช่าไหมคะ” แผ่นหลังกว้างของชายรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าของหญิงสาวค่อย ๆ หันกลับมาก่อนจะนิ่งค้างสักพักจนถูกเอ่ยถามเพื่อเรียกสติอีกครั้ง

             “พอมีไหมคะ” อาทิตย์ หนุ่มนักธุรกิจเจ้าของบ้านเช่าสไตล์รีสอร์ตหลุดจากภวังค์เมื่อเขานั้นได้หันมาพบกับหญิงสาวที่มีอะไรบางอย่างสะกดเขาเมื่อกี้

             ดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์ของคนตรงหน้าทำเอาอาทิตย์ถึงกับไปไม่เป็นจนเกิดสงสัยในตัวเอง หญิงสาวรูปร่างเพรียวแต่กลับมีสัดส่วนที่เด่นชัด ใบหน้าสวยหวานบวกกับจุดเด่นคือดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์ ผมสีดำที่ยาวมาถึงกลางหลังเมื่อถูกปล่อยออกให้เห็น

             “ตกลงมีไหมคะ” เพลงขวัญเอ่ยถามซ้ำเป็นรอบที่สามเพราะเธอก็เห็นว่าคนตรงหน้าจ้องมองเธออยู่แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ฟังในสิ่งที่เธอพูดเลย มัวแต่มองเธอนิ่งไม่พูดอะไร

              “มะ มีครับ” อาทิตย์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักก่อนจะยิ้มกว้างให้หญิงสาวที่จ้องมองเขาอยู่ รอยยิ้มหวานด้วยความดีใจที่ปิดไม่มิดถูกส่งมาให้โดยไม่ทันตั้งตัวจนทำเอาร่างหนาชะงักกลางอากาศ

              “จริงเหรอคะ แล้วราคาเช่าเท่าไรต่อหลังคะ” น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจก่อนจะเอ่ยถามราคาค่าเช่า ซึ่งอาทิตย์ที่รู้สึกแปลก ๆ หัวใจที่เต้นแรงผิดจังหวะเมื่อเจอกับหญิงสาวคนนี้จึงเลือกที่จะไม่ได้บอกราคาที่แท้จริงเพราะต้องการให้อีกคนมาอยู่ที่นี่

              “สามพันบาทครับ” คิ้วบางของเพลงขวัญขมวดเข้าหากันเพราะค่าเช่าที่ชายตรงหน้าพูดออกมานั้นมันดูจะเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เธอเช่าหอพักอยู่ก็ตกสี่พันห้าต่อเดือนไม่รวมน้ำไฟแล้ว บ้านเช่าเป็นหลังจะแค่สามพันบาทเองเหรอ

             “ทำไมถูกจังเลยครับ” เป็นพี่ชายของเธอที่ถามคำถามนี้แทนเพราะมันน่าสงสัยว่าอะไรมันจะถูกขนาดนั้น มีกุ๊กกู๋เหรอเธอเองก็ฟัง ๆ เรื่องพวกนี้มาเยอะอยู่พอควร

             “มันเป็นโพรโมชันครับ สำหรับลูกค้ากลุ่มแรก” อาทิตย์โกหกหน้าตาย โพรโมชันอะไรแบบนั้นไม่มีหรอกแต่เขาแค่รู้สึกว่าอยากจะให้อีกคนมาอยู่ที่นี่ก็เท่านั้นเอง

             “เอาไงดีพี่ มันถูกมากเลยแต่ฉันก็อยากได้” เพลงขวัญไม่อยากจะตัดสินใจเองเธอจึงหันไปถามพี่ชายที่ก็คิ้วขมวดเข้าหากันเมื่อปกรณ์เองก็ยังไม่เชื่อในราคาที่ได้ยิน

             “ผมไม่ได้โกหกนะครับ ตกลงสนใจไหม” อาทิตย์เอ่ยบอกซ้ำอีกครั้งให้สองคนตรงหน้าไขว้เขวและก็ได้ผล เพราะปกรณ์กับเพลงขวัญก็อยากจะได้เนื้อที่บ้านที่มันกว้างขึ้นและมีพื้นที่ให้ปกป้อง

             อีกอย่างเวลาปกป้องร้องไห้กลางดึกมันก็จะได้ไม่ไปดังรบกวนคนอื่น

            ใช้เวลาตัดสินใจไม่มากเพลงขวัญก็ทำสัญญาเช่ากับอาทิตย์และเธอก็บอกกับชายร่างใหญ่ว่าจะเข้ามาอยู่วันนี้เลยแต่ขอเรียกรถขนของมาก่อน อาทิตย์ได้ยินแบบนั้นก็ขออาสาเอารถของคนงานไปขนของให้กับเพลงขวัญจนสามารถขนย้ายของออกจากหอพักมาได้อย่างรวดเร็ว

            “ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ” มือบางพนมขึ้นไหว้ขอบคุณอีกฝ่ายพร้อมส่งยิ้มให้ด้วยความเป็นมิตร

            “ครับ เดี๋ยวผมไปช่วยจัดของเข้าบ้านนะครับ” เพลงขวัญยากที่จะปฏิเสธเพราะคนตรงหน้าช่วยเธอไว้เยอะมาก ๆ จึงไม่ได้ห้ามเข้าบ้าน ชายร่างใหญ่ไม่ได้เข้ามาป่วนเพราะเขาช่วยจัดบ้านจริง ๆ พี่ชายเธอเองก็เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง พอยกนั่นจับนี่ได้เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็เหนื่อยแล้ว

            ได้คนคนนี้นี่แหละที่เข้ามาช่วยจัดของภายในบ้านจนเสร็จทุกอย่างโดยใช้เวลาแค่ชั่วโมงกว่า ๆ ไม่ถึงสองชั่วโมง อาจจะเป็นเพราะของของเธอมันน้อยด้วยแหละเลยใช้เวลาไม่นาน

             “จริงสิครับ คุณชื่ออะไรเหรอครับผมยังไม่รู้เลย” เพลงขวัญได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบแนะนำตัว เพราะช่วยอะไรมาเยอะมาแต่กลับยังไม่รู้ชื่อกันเลย

             “ชื่อเพลงขวัญค่ะ แล้วคุณล่ะคะ” เมื่อบอกชื่อตัวเองแล้วก็ไม่ลืมที่จะถามชื่ออีกฝ่าย

             “ผมอาทิตย์ครับ” สองคนแนะนำตัวกันเสร็จ อาทิตย์ก็ถือวิสาสะเดินดูบ้านเพลงขวัญก่อนสายตาของเขาจะมองเห็นเด็กน้อยที่นั่งอยู่กับพื้นเล่นตุ๊กตาซูเปอร์ฮีโร่

             ลูกเหรอ.....

             “คุณอาทิตย์ขอบคุณมาก ๆ นะคะ ตอนนี้ก็เสร็จแล้วค่ะคุณอาทิตย์มีอะไรอีกไหมคะ” หญิงสาวเดินเข้ามาบอกกล่าวพร้อมขอบคุณ อาทิตย์ยิ้มให้เพลงขวัญและหันกลับมามองเด็กน้อย

             “หลานฉันน่ะค่ะ ชื่อปกป้อง” อาทิตย์ที่ได้ยิ้มแบบนั้น

ก็แอบอมยิ้มก่อนจะหันหน้ากลับไปด้วยสีหน้านิ่ง ๆ พร้อมพยักหน้าเข้าใจ

             “พี่ชายฉันโดนภรรยาทิ้งและก็ทิ้งลูกด้วย”

             “เลยมาอยู่ด้วยกันกับฉันน่ะค่ะ” เพลงขวัญที่ไม่คิดจะปิดบังเรื่องนี้อยู่แล้วเธอจึงเอ่ยบอกเพราะเกรงว่าอีกคนจะเข้าใจผิดว่าเป็นลูกของเขา

             “ตอนแรกอาศัยอยู่คนเดียวเงินเดือนก็ไม่พอกินแล้วว่าจะหางานใหม่ทำสักหน่อยน่ะค่ะ” เพลงขวัญพูดจบก็เดินหันหลังกลับเพราะเธอจะเดินไปเอาน้ำให้พี่ชายดื่มแต่ฝีเท้าก็ต้องชะงักเพราะเสียงที่ดังเข้ามาในหูทำให้เธอหันกลับไปมองอาทิตย์

             “ห้างฯ หน้าทางเข้าเขาเปิดรับสมัครตำแหน่งผู้จัดการลองไปสมัครดูก็ได้นะครับ ฐานเงินเดือนถือว่าสูงอยู่ครับ”