บังเอิญเป็นผัวเธอ บทที่ 1

เมญ่า Talks

ฉัน...เมญ่าผู้เลอโฉม การันตีด้วยตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัย สมัยที่ฉันเรียนมหาวิทยาลัย บอกเลยว่ามีคนจีบเป็นร้อย แต่ด้วยความที่ตั้งใจเรียนและการเรียนที่เคร่งเครียดตลอดหลายปีของเภสัชกรไม่ใช่เรื่องง่าย หลังจากจบมาสองปีฉันก็ต้องทำงานอย่างหนักในบริษัทผลิตยารายใหญ่ของประเทศ ซึ่งก็เป็นบริษัทของคุณพ่อฉันเอง จนล่วงเลยมาตอนนี้ฉันอายุจะเข้ายี่สิบห้าปีในอีกหนึ่งสัปดาห์ข้างหน้า แต่ความซวยมันไม่เข้าใครออกใคร

เมื่อฉันดวงซวยไม่หยุดหย่อน เมญ่า..แกต้องทำตามที่หมอดูบอกจริงเหรอ

“เมญ่า ระวัง”

 โครม

กว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร...เสียงมอเตอร์ไซค์ที่เสียหลักก็พุ่งมาทางฉันที่กำลังตกตะลึงจนขยับตัวไม่ได้ ฉันคิดว่าครั้งนี้ฉันคงไม่รอดหรือไม่ก็เจ็บหนักแน่ ๆ แต่แล้วก็มีมือของใครบางคนดึงฉันไปกอดและหลุดพ้นจากการโดนชนแบบเฉียดฉิว

“เมญ่า เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“หมอปั้น”

ใช่ค่ะ ผู้ชายหล่อเหลาหน้าตาดีเหมือนลูกครึ่งคนนี้คือหมอปั้น หรือนายแพทย์ปุณกรณ์ รัตนโภคิณ เพื่อนสนิทของฉันตั้งแต่เรียนมัธยม นอกจากหน้าตาหล่อเหลาขั้นเทพอย่างพระเอกเกาหลีแล้ว ยังเป็นคุณหมอ และยังเป็นลูกชายเจ้าของโรงพยาบาลยักษ์ใหญ่ของประเทศ นอกจากนี้ยังเป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทของครอบครัวฉันด้วย

“ญ่าไม่เป็นไร ปั้นล่ะ”

“ปั้นไม่เป็นไร ทำไมเดินเหม่อ ไม่ระวังรถเลย ถ้าปั้นไม่อยู่ตรงนี้ญ่าได้ไปเฝ้าเทวดาบนสวรรค์แน่”

“ญ่ามีเรื่องเครียด ๆ น่ะ คือช่วงนี้ญ่าดวงไม่ดี เอ่อ อาจถึงฆาตด้วยนะปั้น”

“บ้า!..ไร้สาระ! เมญ่า เธอเรียนเภสัชมาจริงไหม ทำไมถึงเชื่อเรื่องงมงายแบบนี้” ฉันว่าแล้วว่าปั้นต้องไม่เชื่อ แล้วแบบนี้ปั้นจะยอมช่วยฉันไหม

“ปั้นไม่เชื่อเหรอ งั้นญ่าจะเล่าให้ฟัง”

ฉันใช้เวลากว่าสามสิบนาทีเล่าให้หมอปั้นฟัง ตอนแรกหมอปั้นก็ฟังไปหัวเราะไป พอตอนหลัง ๆ เริ่มหัวเราะไม่ออกแล้วนั่งหน้านิ่ง โดยเฉพาะตอนสุดท้ายที่ฉันพูด

“ยังไงญ่าก็ต้องมีผัวก่อนยี่สิบห้าอย่างที่หมอดูทำนาย แต่มันเหลือเวลาอีกแค่เจ็ดวันเอง ปั้นมีคนแนะนำให้ญ่าไหม”

“ไม่มี ไร้สาระ” ปั้นยังคงทำหน้าเหมือนไม่พอใจ ฉันเอื้อมมือไปจับมือปั้น สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด รวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป

“เอ่อ ปั้นช่วยเมญ่าหน่อยได้ไหม อีกแค่อาทิตย์เดียวเอง ญ่าไม่รู้เลยว่าจะไปหาใครที่ไหนแล้ว”

 หมอปั้น...อย่ามองหน้าเมญ่าแบบนี้สิ เมญ่ากลัว...ถึงหมอปั้นจะหล่อดูดี แต่เวลาโมโหก็สุดจะน่ากลัว ฉันเคยเห็นหมอปั้นต่อยไอ้รุ่นพี่ที่มาลวนลามฉันในผับเมื่อตอนอยู่ปีหนึ่งได้ดีทีเดียว ถึงเรื่องมันจะนานแล้วก็เถอะ แต่ภาพนั้นก็ยังติดตาฉันไม่หาย

“อย่างน้อยนอนกับเพื่อน ก็ยังดีกว่าไปนอนกับใครที่ไม่รู้จักใช่ไหมปั้น” ฉันยังคงหว่านล้อมหมอปั้นต่อไป แต่หมอปั้นก็ยังนั่งนิ่ง ๆ ไม่ตอบอะไร

“เอ่อ ถ้าปั้นลำบากใจ ก็ไม่เป็นไร ญ่าตายไปปั้นก็คงไม่เสียใจ” เสียงตัดพ้อน้อยใจของฉันคงทำให้เขาใจอ่อนบ้าง

“เมญ่า ธุระเธอหมดแล้วใช่ไหม ฉันต้องไปดูคนไข้ต่อ” หมอปั้นไม่ใจอ่อนเลย ฉันหน้าชาด้วยความอาย

“เอ่อ หมดแล้วค่ะ”

ฉันเดินออกมาจากร้านกาแฟด้วยอารมณ์บอกไม่ถูก ฉันถูกปั้นปฏิเสธใช่ไหม ฉันเป็นผู้หญิงหน้าไม่อายมาเสนอตัวขอให้เขาเป็นผัว แต่เขาก็ไม่สนใจ...บ้าที่สุด

ฉันเดินออกมาจากร้านกาแฟด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว หมอปั้นคงไม่อยากช่วยฉัน ใช่สิใครจะอยากผูกมัดกับคนที่ไม่ได้รักกันล่ะ ฉันก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถ ปิดประตู สตาร์ตเครื่องยนต์ เปิดเพลงดัง ๆ ร้องไห้ให้ลืมโลก ไม่เป็นไรอีกตั้งเจ็ดวัน ฉันต้องหาได้สิ ผู้ชายสักคนที่จะมาเป็นผัว แต่การนอนกับใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องง่าย ถ้ามันง่ายฉันคงมีไปตั้งนานแล้ว ไอ้ผัวที่ว่าเนี่ย

เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ดังขึ้น พอหยิบมาดูรู้ว่าเป็นแม่ของฉันเอง ฉันก็ยิ่งร้องไห้หนักว่าเดิม

“แม่จ๋า ฮือ ฮือ”

“เมญ่า แม่ดีใจด้วยเรื่องหนูกับหมอปั้น”

“ดีใจอะไรแม่”

“ก็หมอปั้นโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้จะพาผู้ใหญ่มาสู่ขอ”

“ปั้นว่างั้นเหรอแม่ ฮือ ฮือ” ฉันดีใจมาก อยากได้ผัวจนตัวสั่นเป็นอย่างนี้นี่เอง

ฉันตั้งสติสักพักก่อนกลับเข้าไปหาหมอปั้น แต่พยาบาลบอกว่าหมอปั้นเข้าผ่าตัดช่วยอาจารย์หมอ เป็นเคสใหญ่ด้วย ฉันเลยขอนั่งรอในห้องพักของเขา ซึ่งพยาบาลที่นี่รู้จักฉันเป็นอย่างดี

“เมญ่า เมญ่า”

“ปั้น” นั่งรอเขาจนหลับ รู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงคนคุ้นเคยเรียก นี่ฉันหลับไปตอนไหน แล้วนี่กี่โมงแล้ว ไม่เย็นแล้วเหรอ