บังเอิญเป็นผัวเธอ บทที่ 2

“มานอนอะไรตรงนี้”

“มารอปั้น ขอบคุณนะที่ช่วย จริง ๆ ปั้นไม่ต้องแต่งงานกับญ่าก็ได้ แค่อยู่ด้วยกันถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ญ่าก็คงไม่เป็นไรแล้ว แล้วเราค่อยแยกกันก็ได้”

“ฉันบอกแม่ไปแล้ว” ปั้นพูดขึ้นมาเบา ๆ

“ถ้าอย่างนั้นญ่าสัญญาว่าอีกหนึ่งปี ญ่าจะหย่าให้ปั้นนะ”

“อือ” พอได้ยินคำตอบรับเรื่องหย่าของหมอปั้นทำให้ฉันใจแป้วยังไงชอบกล

“งั้นญ่ากลับบ้านก่อนนะ”

“หิวข้าว พาไปกินข้าวหน่อยสิ” เออ จริงสิ เขาคงยังไม่มีเวลากินข้าวเลยสินะ ฉันเองก็หิวแล้วเหมือนกัน

“ได้ เดี๋ยวญ่าเลี้ยงเอง” ฉันกับหมอปั้นแวะร้านอาหารไทยแถวหน้าโรงพยาบาล เพื่อจะรับประทานอาหารเย็นกัน จากนั้นเราก็แยกย้ายกันกลับบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น หมอปั้นมาพร้อมพ่อแม่อย่างนายแพทย์ปกรณ์และคุณหญิงลักขณา  พร้อมทั้งเถ้าแก่ที่มาสู่ขอตามประเพณี งานแต่งของเราถูกกำหนดขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า

ซึ่งจะจัดอย่างเรียบง่ายภายในครอบครัวของเราเท่านั้นไม่มีการเชิญแขกข้างนอก เพราะว่าเป็นงานที่ค่อนข้างรีบ โดยปั้นให้เหตุผลว่าเดี๋ยวค่อยจัดงานฉลองอีกที ซึ่งพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายก็เห็นด้วย เพราะพ่อกับแม่ฉันก็รู้เรื่องดวงของฉันเป็นอย่างดี ท่านทั้งสองอยากให้ฉันไปอยู่กับหมอปั้นเสียวันนี้เลยด้วยซ้ำ เพราะรู้สึกกังวลใจเป็นอย่างมาก

สามวันต่อมา เราจัดงานหมั้นตอนเช้า บ่ายแต่ง มีแขกมาร่วมงานไม่ถึงสามสิบคน ส่วนมากก็เป็นญาติสนิททั้งสองฝ่าย งานดำเนินไปอย่างเรียบร้อย ฉันกับหมอปั้นแทบจะไม่ได้คุยกันสักเท่าไหร่ เพราะเราต่างก็เกร็ง ๆ และยังตื่นเต้น

“แม่กับพ่อ ขอให้ปั้นและเมญ่ารักกันไปนาน ๆ นะลูก หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกันนะ”

“ขอบคุณค่ะ / ขอบคุณครับ” ฉันกับปั้นกล่าวขอบคุณพ่อแม่เรา ในพิธีส่งตัวเข้าหอ เข้าหอใช่ค่ะ ฟังไม่ผิดค่ะเข้าหอจริง ๆ

ตอนนี้เราสองคนอยู่กันสองต่อสอง ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย

“ถอดชุดได้ไหม หรือจะให้ช่วยถอด” เป็นคำถามแรกจากสามีฉัน หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างเงียบกันอยู่นาน

“ญ่าถอดได้ค่ะ”

 ฉันไม่คิดว่าอาการแบบนี้จะเกิดขึ้นอีก ถึงเราจะสนิทกันตั้งแต่มัธยม แต่ทุกครั้งที่ใกล้กัน ฉันก็อดเขินปั้นไม่ได้สักที ยิ่งตอนนี้ยิ่งเขิน ยิ่งรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะเป็นผัวฉัน โอ๊ย...ทำยังไงดี

“งั้น ปั้นไปอาบน้ำก่อนนะ”

“จ้ะ ปั้นอาบก่อนเลย”

หมอปั้นใช้เวลาอาบน้ำประมาณยี่สิบนาที เขาออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่มัดปมตรงเอวไว้ เอ่อ...หมอปั้นเอาเวลาไหนไปทำซิกซ์แพ็ก หุ่นน่ากินมาก ปกติเห็นใส่แต่เสื้อกาวน์ ไม่คิดว่าภายใต้เสื้อกาวน์จะดีงามขนาดนี้ ฉันรีบเข้าไปอาบน้ำกลัวว่ายืนอยู่ตรงนี้แล้วจะอดใจไม่ไหวจับหมอปั้นกินก่อนเวลาอันควร

ฉันใช้เวลาอาบน้ำค่อนข้างนาน เพราะว่ากว่าจะล้างเครื่องสำอาง สระผม เป่าผมเสร็จก็กินเวลาเป็นชั่วโมง พอออกมาจากห้องน้ำ หมอปั้นก็หลับไปแล้ว คงเพราะเราสองคนตื่นตั้งแต่ตีสี่เพื่อเตรียมตัว ทำให้เหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ ฉันเดินไปข้างเตียงค่อย ๆ ก้าวขาขึ้นเตียงเพราะไม่อยากให้คนข้าง ๆ ตกใจตื่น

“เมญ่า ทำไมอาบน้ำนานจัง” อ้าว นึกว่าหลับ

“พอดีญ่ามัวแต่ล้างเครื่องสำอางกับเป่าผม ปั้นนอนเถอะ ญ่าก็ง่วงแล้ว”

“ไม่ได้ต้องเป็นผัวก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวแก้ดวงไม่ได้” นั่นคือคำพูดของหมอปั้น...เอ่อ คุณหมอเชื่อเรื่องนี้ด้วยเหรอ ไหนตอนนั้นบอกว่าไร้สาระไง แต่ปากฉันก็ตอบรับเขาแต่โดยดี ก็ฉันมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะจริงไหม

“อือ”

เมญ่า Talks

ฉันมองหน้าหมอปั้น อยู่ ๆ มือฉันก็เริ่มสั่นด้วยความตื่นเต้น ใจก็เต้นโครมครามไม่ต่างกัน  

“กลัวไหม ไม่ต้องกลัวนะ ปั้นจะทำเบา ๆ”

เอ่อ ปั้น ตอนแรกเมญ่าก็ไม่กลัวหรอก แต่พอหมอปั้นพูดก็เริ่มกลัวแล้วล่ะ

“ไม่ค่ะ”

ปั้นโอบเอวบอบบาง พลางซุกหน้าตรงซอกคอของฉัน แรงจากลมหายใจของหมอปั้นกระทบใบหูและข้างแก้ม จนใจฉันเต้นแรงมาก เหมือนมันจะหลุดออกมาเลย แล้วอย่างนี้หมอปั้นจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นของฉันไหมเนี่ย

จะมีผัวสักคนทำไมมันดูยากขนาดนี้ ฉันจะไม่ขาดใจก่อนใช่ไหม หมอปั้นดึงตัวฉันให้หันหน้ามาหาตัวเขา แสงไฟสลัว ๆ ในห้องทำให้บรรยากาศยิ่งเป็นใจ ตอนนี้หน้าฉันกับปั้นห่างกันไม่ถึงคืบ ปั้นจับคางฉันเพื่อให้สบตากัน

“ปั้น ขอบคุณนะคะที่ช่วยญ่า”

ฉันขอบคุณเขาจากใจจริงที่เขายอมมาทำเรื่องบ้า ๆ แบบนี้กับฉัน  คนอย่างหมอปั้นจะมีผู้หญิงอีกกี่คนก็มีได้ เพราะปั้นเพียบพร้อมทุกอย่าง ฉันยังเคยอิจฉาแฟนในอนาคตของหมอปั้น ว่าเธอช่างเป็นผู้หญิงที่โชคดีจริง ๆ ไม่คิดว่าชีวิตของเมญ่าจะมานอนกอดหมอปั้นได้อย่างตอนนี้และเรากำลังจะก้าวข้ามคำว่าเพื่อน ไปเป็นผัวเมียกันเลย ทั้งที่ยังไม่ได้เป็นแฟน