พบกันอีกครั้ง (75%)

“หน้าด้านไม่หน้าด้านฉันไม่รู้ รู้แต่ว่าฉันอยากได้คุณ และต้องเป็นคุณเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่จะมาเป็นทั้งสามีและพ่อของลูกฉัน” บังคับไม่ให้เสียงสั่น พยายามกล้ำกลืนฝืนทนซ่อนความเสียใจไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบตึง

“หากเธอยังคิดจะแต่งงานกับฉัน สิ่งที่เธอจะได้จากฉันไม่ใช่ทะเบียนสมรส แต่มันคือความเป็นผัว ที่ฉันจะยัดเยียดให้สาสมกับความร่านของเธอ”

โดมินิกกระชากเสียงแข็งตอกใส่หน้าคาร่า แล้วร่างผึ่งผายก็เดินจากไป โดยไม่คิดที่จะสนใจเสียงร้องไห้กระซิกของคนที่โดนทำร้ายจิตใจอย่างแสนสาหัสอยู่เบื้องหลัง

สามวันหลังจากย้ายมาที่อิตาลี จอมใจก็เพิ่งจะเข้าบริษัทมารายงานตัวกับหัวหน้าแผนก แต่ก็ยังไม่ได้ทำงานอะไร เพราะหน้าที่ของเธอจะต้องผ่านองค์ประชุมให้ท่านประธานและท่านรองประธานพิจารณาเสียก่อน และก็แว่วๆ มาว่าเธอจะได้ร่วมทำงานในโปรเจคใหญ่ ที่มีท่านรองประธานเข้ามาคุมงานอย่างละเอียดโดยตรง เมื่อยังไม่มีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน หัวหน้าของเธอจึงบอกให้กลับไปพักผ่อน แล้วค่อยมาเริ่มงานในอาทิตย์หน้า

“ไม่มีอะไรทำ งั้นไปหายัยน้ำผึ้งดีกว่า” คนที่กำลังเซ็งจัดพึมพำกับตัวเองแผ่วเบา แววตาดูสดใสและมีชีวิตชีวาขึ้นมาในทันตา

ว่าแล้วมือเรียวก็ล้วงโทรศัพท์เครื่องจิ๋ว รุ่นคุณแม่ยังสาวออกมาจากกระเป๋าสะพายใบย่อม แล้วกดต่อสายไปถึงเพื่อนรักทันที

“หวัดดีจ้าแม่ผึ้งน้อย” ส่งเสียงใสแจ๋วไปทักทายทันทีที่สายน้ำผึ้งกดรับสาย

“อ้าว…ยัยจอมแสบเองเหรอ เป็นไงย้ายมาอยู่อิตาลี ไม่เห็นแวะเวียนมาหาฉันเลยนะแก” สายน้ำผึ้งถามไถ่อย่างตื่นเต้น ใช่ว่าทั้งสองจะขาดการติดต่อกันเลยซะทีเดียว อย่างน้อยก็ต้องโทรศัพท์คุยกันเดือนละครั้ง แต่นั่นก็แค่คุยไม่ได้เห็นหน้า จึงอดที่จะออกอาการดี๊ด๊าไม่ได้

“แหม…แม่นางอย่าเพิ่งงอนสิจ๊ะ ฉันจะไปหาแกเดี๋ยวนี้แหละ จะซื้อของเล่นไปฝากหลานด้วย” จอมใจรีบสกัดคนที่กำลังตัดพ้อตัวเอง ด้วยคำพูดที่เรียกรอยยิ้มและความยินดีจากคนฟังได้เป็นอย่างมาก

“จริงเหรอแก รีบมาเลยนะ ฉันกำลังเหงาอยู่พอดี” คุณแม่ลูกสามที่กลายเป็นคนว่างงานอย่างถาวรออกอาการดีใจจนแทบเนื้อเต้น

ตั้งแต่มีลูกสายน้ำผึ้งก็ถูกคุณสามีที่รักสั่งห้ามไม่ให้ไปทำงาน เธอจึงต้องติดแหง็กเลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน ถึงแม้จะมีความสุขกับการได้เป็นแม่บ้านเต็มตัว ได้คอยดูแลลูกๆ และปรนนิบัติสามี แต่บางครั้งบางคราวมันก็เกิดอาการเหงาได้เหมือนกัน

“จริงจ๊ะ งั้นแค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวเจอกัน” จอมใจกดตัดสายเมื่อกล่าวจบ ก่อนจะเดินตัวปลิวออกมาจากโถงทางเดินใกล้ห้องน้ำ ตั้งใจจะไปเรียกแท็กซี่หน้าบริษัทให้ไปส่งห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ เพื่อที่จะได้แวะไปซื้อของเล่นให้น้องราฟและนางฟ้าตัวน้อยๆ ทั้งสอง

“เอ๊ะ…ออฟฟิศเรามีคนเอเชียด้วยเหรอแฟรงค์” ลูเซียสหันมาถามเลขาคนสนิทอย่างใคร่รู้ ย่นคิ้วเรียวได้รูปเข้าหากัน เพียงก้าวขาพ้นประตูบริษัทก็เห็นสาวเอเชียร่างเล็ก กำลังยืนพูดคุยกับหนึ่งในพนักงานบริษัทอยู่บริเวณล็อบบี

“เธอน่าจะเป็นพนักงานที่เพิ่งย้ายมาจากสาขาในอเมริกานะครับ” แฟรงค์เองก็เพิ่งเคยเห็นหน้าสาวน้อยเป็นครั้งแรก จึงแจ้งเจ้านายเพียงคร่าวๆ ตามที่ได้รับรู้มา

“เฮ้ย…ไอ้เลโอมันยอมได้ไงวะ” ท่านรองประธานหนุ่มแปลกใจขนาดหนัก เพราะเป็นที่รู้ๆ กันว่าสำนักงานใหญ่ของวาเลนติอาโน่ กรุ๊ป จะต้องไม่มีคนเอเชียทำงานอยู่ หากจะทำก็ต้องเข้าประจำที่สาขาย่อยเท่านั้น นี่เปรียบเสมือนนโยบายของท่านประธานบริษัท ไอ้เพื่อนรักของเขาเอง หรือว่ามันจะกลับลำเพราะมีเมียเป็นคนเอเชีย ลูเซียสครุ่นคิดเพื่อหาคำตอบอยู่คนเดียวในใจเงียบๆ

จากนั้นทั้งเจ้านายและลูกน้องก็นั่งลงตรงชุดโซฟาหลุยส์ที่จัดเอาไว้รองรับแขก เพื่อรอพบลูกค้าคนสำคัญ ที่ไม่ขึ้นไปห้องทำงานของตนเพราะขี้เกียจ เขายังมีงานที่โรงแรมต้องไปสะสางอีกมาก อาทิตย์หน้าถึงจะเข้ามาทำงานในฐานะผู้คุมโปรเจคใหม่

“ผมได้ยินมาว่า เธอเป็นเพื่อนรักของมาดามสายน้ำผึ้งครับ” ปกติแฟรงค์เป็นคนเงียบขรึม ไม่สุงสิงกับใคร แต่เรื่องนี้ก็ดันลอยมาเข้าหูเขา ในวันที่ขึ้นลิฟท์ไปคุยงานกับท่านประธานเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

“อ๋อ…อย่างนี้นี่เอง มิน่าล่ะไอ้เลโอมันถึงได้ยอม” ลูเซียสพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มอย่างดูแคลนเต็มที่

เขาเกลียดนักล่ะ ไอ้พวกชอบใช้เส้นสาย ดีนะที่เธอไม่ใช้เต้าไต่ แต่คงจะใช้ไม่ได้หรอก เพราะแค่มองข้างๆ ก็รู้แล้วว่าแม่คุณแทบจะไม่มีอะไรให้เจริญหูเจริญตาเลยสักนิด ในขณะที่คิดสายตาคมปลาบก็มองไล่ทั้งตัวคนที่ยืนเยื้องออกไปประมาณร้อยเมตรอย่างถ้วนทั่ว ราวกับจะจับสาวเจ้าเปลื้องผ้าให้เห็นเนื้อใน เมื่อสายตาคมที่ใช้สยบผู้หญิงมานักต่อนักหยุดลงที่ใบหน้าเนียนของคนที่กำลังตกเป็นเป้าสายตาโดยไม่รู้ตัว เขาก็ต้องอุทานออกมา

“เอ๊ะ…ยัยลิงน้อยจอมแสบนี่นา”

ลูเซียสยังจำใบหน้าของสาวเอเชียตัวเล็กแต่ปากกล้าเหลือใจได้เป็นอย่างดี เธอกล้าทำให้เขาอับอายต่อหน้าธารกำนัล หากไม่เกรงว่าจะเสียภาพพจน์เขาคงขย้ำคอเธอตั้งแต่อยู่ในผับวันนั้นแล้ว แปลกใจเป็นอย่างมากที่ได้พบแม่สาวเอเชียปากกล้าที่นี่ แต่ที่มันน่าแปลกใจมากก็คือเธอเป็นเพื่อนกับสายน้ำผึ้ง เมียเพื่อนรักของเขาได้อย่างไร เพื่อนกันทำไมนิสัยถึงได้ต่างกันราวฟ้ากับเหวอย่างนี้