พบกันอีกครั้ง (25%)

คฤหาสน์ลิเบอรี

ขณะนี้คาร่ากำลังเฝ้ารอโดมินิกอย่างใจจดใจจ่อ เธอบินมาหาคู่หมั้นหนุ่มที่อเมริกาได้สองวันแล้ว แต่ก็ไม่เห็นแม้เงาของโดมินิก จนคุณนายซาร่า ลิเบอรี มารดาของชายหนุ่ม ต้องโทรไปตามพ่อลูกชายตัวดีให้มาหาว่าที่ลูกสะใภ้ของนางที่บ้าน โดยการออกคำสั่งอย่างเผด็จการ เมื่อมารดาสุดที่รักแต่ทว่าโหดยื่นคำขาดมาแบบนี้มีหรือเพลย์บอยหนุ่มจะไม่ยอมทำตามโดยดุษฎี

ระหว่างที่รออยู่นั้นคาร่าก็ลุกเดินไปเดินมา ชะเง้อชะแง้เฝ้าแต่แลรอคอยจนคอจะยาวไปถึงหน้าประตู บ้างก็วิ่งออกไปหน้าบ้าน ไม่นานก็กลับมานั่งลงแนบข้างมารดาของโดมินิก

“ใจเย็นๆ นะลูกเดี๋ยวพี่เขาก็มาแล้ว” ประมุขของบ้านวัยห้าสิบปลายๆ ที่ยังคงเค้าความสวยสง่าเอาไว้ไม่เสื่อมคลาย เอ่ยเหมือนให้กำลังใจว่าที่สะใภ้ พลางตบเบาๆ บนหลังมือที่กำลังบีบกันแน่น

“ค่ะคุณป้า” เจ้าของดวงหน้ากระจ่างใสรับคำโดยการพยักหน้าน้อยๆ ตอนนี้บอกไม่ได้ว่าคาร่ารู้สึกตื่นเต้นที่จะได้พบหน้าคู่หมั้นหนุ่ม หรือหวาดหวั่นว่าเขาจะไม่กลับบ้านกันแน่ ความรู้สึกทั้งสองกำลังดาหน้ากันเข้ามา แต่ไม่รู้ว่าอันไหนมีน้ำหนักมากกว่ากันในเวลานี้

ไม่นานความหวังของคนรอก็เป็นจริง เมื่อมีเสียงรถเคลื่อนตัวมาด้วยความเร็วตามแรงอารมณ์ของเจ้าของ แล้วจอดลงที่มุขของคฤหาสน์หลังงาม    

“เสียงรถพี่ดอมมาแล้วค่ะคุณป้า” คนชะเง้อชายตารอคู่หมั้นหนุ่มจนคอจะยาวเป็นยีราฟ หันมาพูดกับว่าที่คุณแม่ของสามีด้วยรอยยิ้มกว้าง

คาร่าเกิดอาการตื่นเต้นดีใจปนประหม่า เพราะไม่ได้เจอหน้าโดมินิกมาเกือบหนึ่งปีแล้ว เธอไปเรียนทางด้านดนตรีที่ประเทศฮังการี จึงไม่มีเวลาบินมาเยี่ยมเยียน ได้แต่โทรศัพท์มาหาเขา แต่ก็ไม่เคยเลยสักครั้งที่ชายหนุ่มจะพูดคุยดีๆ ด้วย หนักเข้าหน่อยเขาก็กดตัดสายทิ้ง ไม่ก็ไม่รับโทรศัพท์ซะเลย พอเรียนจบปุ๊บสาวน้อยก็ทนความคิดถึงไม่ไหว จึงมาหาเขาเพื่อทวงสัญญาที่ผู้ใหญ่ได้ให้ไว้เมื่อสิบปีก่อน ว่าถ้าคาร่าเรียนจบจะให้โดมินิกแต่งงานกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าที่เจ้าบ่าวของเธอจะไม่ได้ยินดีกับการจับคลุมถุงชนในครั้งนี้เลยสักนิด

“มาแล้วเหรอพ่อตัวดี” ผู้เป็นแม่จีบปากจีบคอถามไถ่ลูกชายด้วยท่าทางหมั่นไส้ หากนางไม่ใช้ไม้ตายมีหรือพ่อเจ้าประคุณจะรีบบึ่งกลับบ้าน

“หวัดดีครับมัม คิดถึงจังเลยครับ” หนุ่มหล่อมองเมินสาวน้อยแสนสวยที่นั่งยิ้มหวาน แล้วเดินมาสวมกอดมารดาพร้อมทั้งหอมแก้มซ้ายขวาอย่างประจบเอาใจ

“อย่ามัวมาทำปากหวานเอาใจแม่อยู่เลยพ่อตัวดี คนที่แกสมควรจะเอาใจคือคนนี้ต่างหากล่ะ น้องอุตส่าห์มารอตั้งสองวันแล้ว” นางซาร่าขืนตัวออกจากอ้อมกอดของลูกชาย แล้วหันไปสนใจสาวน้อยที่นั่งทำตาแป๋ว

“พี่ดอมหวัดดีค่ะ” คาร่าเห็นเขาไม่สนใจไยดีก็แอบน้อยใจอยู่นิดๆ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะย่อท้อ ในเมื่ออยากได้หัวใจเขามาเป็นของตัวเอง เธอก็จะลองตื้อพ่อสุดหล่อจอมหยิ่งดูสักตั้ง คิดได้ดังนั้น คนที่อุตส่าห์บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ จึงทักทายคู่หมั้นหนุ่มไปด้วยรอยยิ้มหวานหยด แต่แล้วก็ต้องทำหน้าสลด เมื่อเขาทำเมินราวกับเธอเป็นอากาศที่ล่องลอยไม่มีตัวตน

“วันนี้อาหารหน้าตาน่าทานทั้งนั้นเลยนะครับ มัมจัดต้อนรับลูกชายสุดหล่อใช่ไหมครับนี่” โดมินิกทำเป็นหูทวนลม ไม่สนใจแม้แต่จะมองหน้าคาร่า แต่หันไปกระเซ้ามารดาด้วยรอยยิ้มเต็มใบหน้าแทน

“ไม่ใช่ฝีมือแม่หรอกจ๊ะ ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของหนูคาร่าต่างหากล่ะ” ยกความดีความชอบให้ว่าที่ลูกสะใภ้ เอาใจช่วยสาวน้อยผู้น่ารัก เผื่อว่าบางทีจะเรียกคะแนนจากลูกชายใจแข็งของนางได้บ้าง

“ถ้าพี่ดอมชอบ ก็ทานเยอะๆ นะคะ” คาร่าส่งยิ้มหวานให้ชายที่ตัวเองรัก เธอโทรศัพท์มาถามแม่ของเขาว่าเขาชอบทานอะไร ในระหว่างที่เรียนอยู่ที่ฮังการี หากมีเวลาว่างคาร่าก็จะเข้าครัวฝึกปรือทำอาหารที่ว่าที่สามีชอบตลอด จนมั่นใจและกล้าที่จะโชว์ฝีมือให้เขาได้ลิ้มลองในวันนี้

“ถ้าเธอทำฉันไม่กิน เพราะแค่เห็นหน้าคนทำฉันก็เหม็นหืนมากพอแล้ว หากกระเดือกลงไปคงไม่แคล้วต้องไปล้วงคอเอาออก” โดมินิกมองคาร่าอย่างชิงชังรังเกียจ ไม่ชอบให้เธอมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตของตน และเหนือสิ่งอื่นใดเขาเกลียดนักล่ะการถูกบังคับให้แต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก

“งั้นทานน้ำส้มคั้นนะคะ มาเหนื่อยๆ จะได้สดชื่น” สีหน้าสลดปรากฏให้เห็นเพียงแวบ ก่อนที่มันจะถูกเคลือบไว้ด้วยรอยยิ้ม พร้อมคำคะยั้นคะยอที่ตามมา

เพล้ง!!!

โดมินิกปัดแก้วน้ำส้มล้มคว่ำหกเรี่ยราดอย่างพาลๆ ไม่รู้เพราะอะไร ยิ่งเธอมาทำเป็นประจบเอาใจเขาก็ยิ่งหงุดหงิดอารมณ์เสีย

“ดอม!” ผู้เป็นแม่ปรามลูกชายเสียงแข็งตาเขียว

“ไม่เป็นไรค่ะ เอาแก้วใหม่นะคะ” คาร่าสูดอากาศเข้าปอดเรียกกำลังใจ ยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม แล้วบรรจงรินน้ำส้มลงในแก้วใบใหม่

“บอกว่าไม่กิน ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไงกัน” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดตวาดลั่น ใบหน้าคมถมึงทึง ทั้งที่มารดานั่งอยู่ด้วยทั้งคน โดมินิกก็ไม่คิดจะรักษามารยาท

“โดมินิก!” นางซาร่าตวาดแว้ดด้วยความขุ่นเคือง เป็นที่รู้ดีว่าหากนางเปลี่ยนสรรพนามเรียกขานลูกชายแบบนี้แสดงว่ากำลังไม่พอใจอย่างถึงขีดสุด ส่วนคนที่โดนตัดรอนได้แต่แอบเสียใจ ไม่กล้าที่จะแสดงท่าทางเจ็บปวดออกมาให้เขาได้หัวเราะเยาะและสมเพช

“ผมขอคุยกับเธอซักครู่นะครับมัม” ไม่รอฟังคำอนุญาตจากปากของมารดา พอพูดจบโดมินิกก็ลุกขึ้นแล้วฉุดกระชากลากดึงร่างของคาร่ามาที่สวนหลังบ้านทันที

“ดอมอย่าทำอะไรรุนแรงกับน้องนะลูก” ผู้เป็นแม่ได้แต่ตะโกนไล่หลังมาเตือนสติบุตรชาย ส่วนในใจก็แอบภาวนาว่าโดมินิกจะมองเห็นแก่นแท้ของสาวน้อยผู้น่ารัก เหมือนดังที่นางเห็นมาตลอดตั้งแต่คาร่ายังเป็นเด็ก จนเกิดอาการรักและอ็นดู สุดท้ายก็อดใจไม่ไหวต้องไปสู่ขอมาเป็นสะใภ้