LOGINShare
บทที่ 1322
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1323
หลี่ว์ไฉหลิงรีบพยักหน้า พลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “นั่นแหละคือเรื่องที่ข้าพูดถึงเมื่อครู่! ข้าเกรงว่าราชสำนักอาจจะลงมือทำเช่นนั้น!”“หากเป็นเช่นนั้นจริง... เวลาที่เรามีก็แทบจะไม่เหลือแล้ว!”โอวหยางซานได้ฟังเช่นนั้นจึงกล่าวว่า “เช่นนั้น... เหตุใดจึงไม่แจ้งเรื่องนี้แก่เฉียนทงด้วยเล่า?”โอวหยางซานรู้สึกว่าเรื่องนี้สำคัญมาก อย่างน้อยพวกเขาทั้งสามก็ควรจะรับรู้แต่หลี่ว์ไฉหลิงรีบพูดว่า “บอกเขาหรือ? คนผู้นั้นดื้อรั้นนัก หากเขาไม่ยินยอมและดันทุรังต่อต้านราชสำนักด้วยการนำกองทัพมา เมื่อนั้นพวกเราคงจะถูกกำจัดไปอย่างง่ายดายเป็นแน่”โอวหยางซานได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าเห็นด้วยเฉียนทงผู้นี้โหดเหี้ยมที่สุด ทุกครั้งก็เป็นเขาที่ลงมือฆ่าคน!หากเป็นเช่นนั้นจริง หากเขาโกรธแค้นและลงมือฆ่าหวังหยวน!ราชสำนักก็คงจะต้องฆ่าล้างบางทั้งหลิงหนานเป็นแน่!เมื่อถึงเวลานั้น...คงจะพินาศสิ้น!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านหมายความว่า... เราทั้งสองจะต้องลงทุนจ่ายกันเองงั้นหรือ?”โอวหยางซานกล่าวจบจึงหันไปมองหลี่ว์ไฉหลิง“ก็ไม่ใช่เช่นนั้น เรื่องเช่นนี้จะให้เราจ่ายกันเองได้อย่างไร? ก็ให้เฉียนทงรับรู้ด้วย แล้วค่อยดูว่าเขาจ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1324
ส่วนโอวหยางซานนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย หากเขาอาศัยช่วงชุลมุนกำจัดโอวหยางซานทิ้งเสีย แล้วเขาจะไม่ได้ทุกอย่างกลับคืนมาหรือ?หลังจากออกจากที่นี่แล้ว เฉียนทงก็ยิ้มเยาะ จากนั้นไปหาโอวหยางซาน“พี่โอวหยาง ใต้เท้าหลี่ว์มาหาท่านแล้วหรือใช่หรือไม่?”โอวหยางซานได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมรู้ว่าเฉียนทงหมายความว่าอย่างไร“มาหาแล้ว บอกให้ข้าช่วยเอาเงินมาบรรเทาทุกข์!”หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะพลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ฮึ่ม ตาเฒ่าคนนี้ เขาสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง แล้วมาให้พวกเราตามล้างตามเช็ดให้”เมื่อโอวหยางซานได้ฟังคำพูดนี้ก็ถึงกับตกตะลึง“เอ๊ะ! นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”โอวหยางซานไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉียนทงจึงพูดเช่นนี้เฉียนทงย่อมไม่สามารถบอกได้ว่าหวังหยวนให้เงินเขาสองแสนตำลึงทอง เขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้!แต่กลับเปลี่ยนไปพูดว่า “พี่โอวหยาง ท่านหลงเชื่อเสียแล้ว ยังมองไม่ชัดอีกหรือ?”“หลี่ว์ไฉหลิงหวังจะทำความดีความชอบ ในครั้งนี้ภัยพิบัติรุนแรงที่สุด เขาที่เป็นข้าหลวงปกครองที่นี่ย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ หากไม่สามารถบรรเทาทุกข์ได้อย่างรวดเร็ว ราชสำนักก็คงจะไม่ละเว้นเขา”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1325
โอวหยางซานรู้สึกว่าเฉียนทงนั้นเป็นภัยร้าย เป็นปัจจัยที่ไม่แน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าร่วมมือกับเฉียนทงอีกต่อไป!หากเกิดเรื่องขึ้น เขาก็จะต้องได้รับผลกระทบไปด้วย!เดิมทีเขาก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ควรจะโจ่งแจ้งมากเกินไป ดังเช่นที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวไว้ ปัญหาที่แท้จริงนั้นไม่ได้อยู่ที่หวังหยวน!แต่กลับอยู่ที่ราชสำนัก!หากราชสำนักคิดจะจัดการกับพวกเขาจริง พวกเขาก็จะต้านทานไม่ได้ แม้ว่าพวกเขาจะเก่งกาจเพียงใดก็ตาม!ทั้งยังมีอีกประการหนึ่งที่สำคัญยิ่ง!นั่นคือบัดนี้หลิงหนานเกิดภัยแล้ง สายตาของราชสำนักจึงจับจ้องมาที่นี่ หากพวกเขาไม่สามารถแก้ไขเรื่องนี้ได้ ราชสำนักก็จะต้องลงโทษพวกเขาอย่างแน่นอนในสิ่งที่กระทำลงไป!ซึ่งนั่นก็เหมือนกับการขุนให้อ้วนแล้วจึงเชือดเสีย!ดังนั้น...เขาจึงรีบไปหาหลี่ว์ไฉหลิง แล้วเล่าเรื่องเหล่านี้ให้ฟัง!หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงได้ฟังแล้วก็พ่นลมหายใจด้วยความเย้ยหยัน แล้วกล่าวว่า “เจ้าโง่คนนี้ คิดว่าตัวเองฉลาดนักหรือ แท้จริงแล้วโง่เง่าสิ้นดี!”“ถึงตอนนี้ คนผู้นี้... เราปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว!”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงกล่าวจบ โอวหยางซานก็รีบพยักหน้าเห็นด้วย“ถูกแล้ว ใต้เท
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1326
แต่หวังหยวนก็ยังคงไม่จากไปเขายังมีเงินอีกห้าแสนตำลึงทองอยู่ในมือ ซึ่งสามารถทำอะไรได้อีกมากมายสำหรับหลิงหนาน!ยังมีอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่ง นอกจากการบรรเทาทุกข์แล้ว หากเขาไม่เห็นสภาพเช่นนี้ก็คงจะไม่เป็นอะไร แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้!ดังนั้นจึงต้องแก้ไขเสียหน่อย!เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ็ดวันผ่านไปไวเหมือนโกหก!ขณะที่ฝุ่นยังตลบอยู่ ตอนนี้หวังหยวนได้เรียกหลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานมาหา แล้วมองไปที่ทั้งสอง“การบรรเทาทุกข์ในครั้งนี้ลำบากพวกท่านทั้งสองมากนัก ขอให้วางใจเถิด ข้าจะขอรางวัลตอบแทนความดีความชอบให้แก่พวกท่านจากราชสำนัก”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ คนทั้งสองก็รู้สึกตึงเครียดยังจะขอความดีความชอบอีกหรือ?ไม่ถูกตำหนิก็ดีมากเพียงใดแล้ว!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่าน... บัดนี้ท่านก็คงจะรู้แล้วว่าปัญหาของหลิงหนานนั้นอยู่ที่ใด ดังนั้น... ท่านคงจะรู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็ย่อมเข้าใจเฉียนทงนั้นจบสิ้นไปแล้ว!แต่ยังมีโอวหยางซานอยู่!คนผู้นี้...ครอบครองที่ดินอุดมสมบูรณ์จำนวนมาก แน่นอนว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้!หลี่ว์ไฉห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1327
หวังหยวนกลับมายังเมืองหลวงของเมืองหวง การที่เขาปฏิบัติภารกิจสำเร็จได้อย่างงดงามเช่นนี้ ย่อมสร้างความประหลาดใจแก่อ๋องหลงซีเป็นอย่างมาก! ส่วนอ๋องเจิ้นตงนั้นไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาแม้ว่าในระยะหลังมานี้จิตใจของเขายังคงวุ่นวายอยู่เสมอ และมีความคิดไม่ดีอยู่บ้างแต่ถึงกระนั้น...เขาก็ยังไม่กล้าลงมือทำสิ่งใดที่ยิ่งใหญ่!เพราะภายใต้การเฝ้าจับตามองของอ๋องหลงซี เขาจะทำสิ่งใดได้? และจะกล้าทำสิ่งใดได้?ช่างน่าขัน!ตราบใดที่เขายังอยู่ อ๋องเจิ้นตงก็ไม่สามารถทำสิ่งใดได้ทั้งสิ้น!หวังหยวนจึงสบายใจขึ้น!เวลาล่วงเลยไปทีละวัน ชั่วพริบตาเดียว สามเดือนก็ผ่านพ้นไปแล้วแล้วเชียนหลงก็กลับมา หวังหยวนจึงรีบซักถามถึงเรื่องราวของเซียวฉู่ฉู่“คุณชายไม่ต้องกังวล ไทเฮาไม่เป็นอันตรายใด ๆ อีกไม่นานนักไทเฮาจะเสด็จกลับมา”เมื่อเชียนหลงตรัสจบ หวังหยวนก็พยักหน้าอย่างถึงพอใจเพียงแต่เขาไม่รู้เลยว่าเชียนหลงพาเซียวฉู่ฉู่ไปที่ใด!หากเขารู้คงจะตกใจเป็นแน่!เพราะคนที่ช่วยรักษาเซียวฉู่ฉู่นั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่คือนักพรตเฒ่าชุดเขียวนั่นเอง!“คุณชาย ข้าได้ยินเรื่องราวล่าสุดที่เกิดขึ้นแล้ว คุณชายเก่งกาจยิ่งนัก!”เชียนห
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1328
สำหรับเรื่องเหล่านี้ หวังหยวนไม่ทราบเลย และยังคงฝึกฝนวิทยายุทธ์ไปตามปกติเช้าวันรุ่งขึ้นหวังหยวนก็ไปราชสำนักตามปกติ เพียงแต่ไม่มีเรื่องราวใดที่สำคัญหวังหยวนจึงปล่อยใจเพลิดเพลินผ่อนคลาย!ภายในพริบตาเดียวก็ผ่านไปอีกหลายเดือนครึ่งปีผ่านไปแล้ว!จิตใจของอ๋องเจิ้นตงเริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขายังคงรู้สึกว่าตนเองมีโอกาส เขาจึงทนไม่ไหวอีกแล้ว!แต่เรื่องนี้ยากเกินไป หากต้องการดำเนินการจริง อย่างน้อยก็ต้องโค่นล้มอ๋องหลงซีให้ได้!แต่อ๋องหลงซีมีรากฐานที่มั่นคง ในเมืองหวงแห่งนี้ เขาเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุด!ไม่มีใครทราบว่าเขามีผู้ติดตามจำนวนมากเพียงใด และไม่ทราบด้วยว่าผู้คนเหล่านี้อยู่ที่ใด!กล่าวได้ว่าแฝงตัวอยู่ทุกหนแห่ง!ดังนั้น...อ๋องเจิ้นตงจึงไม่เคยคิดได้อย่างชัดเจนว่าจะจัดการกับอ๋องหลงซีอย่างไรดี!อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ทำได้เพียงเฝ้ารอโอกาสเท่านั้น!แต่เวลากำลังล่วงเลยไปทีละนาที!โอกาสของเขายิ่งเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ!นัยน์ตาของเขาฉายแววดุร้าย!“ในเมื่อไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เช่นนั้นก็... สังหารเสียเถิด!”เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาฉายแววเย็นชาและโหดเหี้ยม!เพี
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1329
ทั้งสองนั่งลงอย่างรวดเร็ว นอกจากหวังหยวนแล้วก็มีเพียงอ๋องเจิ้นตงเท่านั้นที่อยู่ที่นั่น ไม่มีใครอื่นอีก!แต่อาหารที่เตรียมไว้นั้นมีมากมายหลายอย่าง!“หวังหยวน เจ้ากับข้ารู้จักกันมานานแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเชิญเจ้ามากินเลี้ยงกัน จึงจัดเตรียมอาหารไว้มากมาย!”หลังจากที่อ๋องเจิ้นตงพูดจบ หวังหยวนก็รู้สึกตกใจเล็กน้อย!“ต้องบอกว่าจัดเตรียมไว้มากมายจริง ๆ!”หวังหยวนพยักหน้า นอกจากจะรู้สึกประหลาดใจแล้ว เขายังมองเห็นความเอาใจใส่ของอ๋องเจิ้นตงอีกด้วย!แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดชายคนนี้จึงเอาใจใส่เขาถึงเพียงนี้!เรื่องใดทำให้อ๋องเจิ้นตงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อเชิญเขามากินเลี้ยง!แต่เมื่อถามไปก็ยังคงไม่ตอบตามตรง ดังนั้นจึงไม่มีความจำเป็นที่จะต้องถามอีกต่อไป!ทั้งสองเริ่มรับประทานอาหารร่วมกันงานเลี้ยงอาหารค่ำของอ๋องเจิ้นตงจัดเตรียมไว้ได้อย่างมีเอกลักษณ์จริง ๆ!อาหารแต่ละจานจับคู่กับสุราแต่ละชนิด!“มาเลย หวังหยวน อาหารจานนี้ทำจากหน่อไม้ฤดูใบไม้ผลิ ต้องจับคู่กับสุรานารีแดง!”“เจ้าลองชิมดูสิ!”อ๋องเจิ้นตงรินสุรานารีแดงให้หวังหยวนอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็ดื่มเองจนหมดจอกในอึกเ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1330
แล้วให้คนยกไปทั้งหมดในคราวเดียว!ต้องใช้คนกว่ายี่สิบคนในการนำอาหารเหล่านี้ไปยังห้องโถง!เดิมทีอ๋องเจิ้นตงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาคิดว่าแม้จะเป็นอาหารรสเลิศเพียงใด เขาก็เคยกินมาหมดแล้ว จะมีอะไรแปลกใหม่ได้!แต่เมื่อเห็นว่ามีคนยกอาหารมากมายมาที่ห้องโถง เขาก็รู้สึกงุนงง!นี่คืออะไร? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!เมื่อจัดเตรียมอาหารเสร็จแล้ว คนเหล่านั้นก็จากไป หวังหยวนชี้ไปที่หม้อไฟ จากนั้นก็จุดไฟไม่นานนักกลิ่นหอมกรุ่นก็โชยออกมา! หวังหยวนเตรียมน้ำจิ้มที่ปรุงไว้ล่วงหน้าเสร็จแล้วมาวางให้อ๋องเจิ้นตง และตักมาให้ตัวเองด้วย“หวังหยวน นี่... นี่คืออะไรหรือ?”อ๋องเจิ้นตงได้กลิ่นหอมมากแต่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน!“นี่เรียกว่าหม้อไฟ วิธีการรับประทานนั้นง่ายมาก เพียงแค่ใส่ของเหล่านี้ลงไปต้มให้สุก แล้วคีบออกมาจุ่มลงในน้ำจิ้มนี้ แล้วก็รับประทานได้เลย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็สาธิตให้ดูใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวสดหั่นบางที่ยังมีเลือดแดงอยู่ใส่ลงไปในหม้อ ต้มประมาณสิบห้าวินาที จากนั้นก็นำออกมาจุ่มน้ำจิ้มแล้วกินเข้าไปอ๋องเจิ้นตงตากระตุก วิธีการกินเช่นนี้ค่อนข้าง...โหดร้าย!ต้องรู้ว่าเขาไม่เคยกินอะไรเ
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
