LOGINShare
บทที่ 808
Related chapters
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 809
“ถูกตัอง” หวังหยวนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร เขาไม่สามารถพูดได้ว่าเขามาจากโลกอื่น และมีเทคโนโลยีจากอีกโลกหนึ่ง! “เรื่องนี้... ทำให้ผู้คนรู้สึกไม่น่าเชื่อจริง ๆ คุณชายหมิงถัน อาจารย์บอกว่าท่านคืออัจฉริยะและมีพรสวรรค์ที่ไม่ธรรมดา เมื่อได้พบท่านในวันนี้ สมคำร่ำลือจริง ๆ!” หลี่เหวินป๋อรีบพูดด้วยความชื่นชมเต็มเปี่ยมในสายตา “ทว่า... วันนี้ท่านหนีออกมา ฝ่าบาท... จะไม่จับตัวท่านกลับไปหรือ?” หวังหยวนยิ้มเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ไม่อีกแล้ว!” หลี่เหวินป๋อยังคงสับสน เหตุใดจึงไม่ทำอีกต่อไป? โดยปกติแล้ว เขาควรจะถูกจับตัวกลับไปนี่! เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นมองหวังหยวนแล้วรีบโค้งคำนับทันที “คุณชายหมิงถัน โปรดชี้แจงข้อสงสัยให้ข้าด้วย” หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด “จริง ๆ แล้วง่ายมาก ข้าไม่มีความผิด แล้วเหตุใดต้องจับข้าด้วยเล่า?” หลี่เหวินป๋อพูดทันที “แต่ว่าท่าน... ได้รับตำแหน่งว่าเป็นอ๋องเป่ยหลิงไม่ใช่หรือ? ในสายตาของทุกคน ตอนนี้ท่านได้ทรยศต่อต้าเย่นะ!” หวังหยวนพยักหน้าและกล่าวว่า “แม้ว่านี่จะเป็นอีกหนึ่งสาเหตุ แต่ความผิดไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นประหารชีวิต ในเมื่อตอนที่ข้าถูกต้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 810
หวังหยวนเพียงแค่ยิ้ม จากนั้นมองไปที่หลี่เหวินป๋อแล้วพูด “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องข้าเลย ท่านออกตัวพูดอย่างยึดหลักคุณธรรมเช่นนี้ เกรงว่าหากเรื่องไปถึงราชสำนักคงมีคนไม่น้อยที่อยากเข้าร่วมกับท่านหรอกกระมัง?” หลังจากพูดแบบนี้ หลี่เหวินป๋อก็หัวเราะทันที “ความตายไม่มีอะไรน่ากลัว ถือเป็นเกียรติที่ได้ตายเพื่อคนอย่างคุณชายหมิงถัน!” “ยิ่งกว่านั้น คงจะไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้ออกไปจริง ๆ!” หวังหยวนก็วางใจลง ในเวลานี้ เขานึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดว่า “ขอทานตัวน้อยคนนั้นเป็นคนมีชะตาชีวิตที่ยากลำบาก ข้าเห็นจิตใจบริสุทธิ์ของเขาจึงอยากจะช่วยเหลือ ท่านห้ามขัดขวางเส้นทางการทำกิจการของเขาเป็นอันขาด ไม่เช่นนั้นปู่ของเขายังคงรอกินยาอยู่” หวังหยวนนึกถึงขอทานตัวน้อยแล้วพูดทันที “เรื่องนี้ท่านวางใจได้เลย ข้าสั่งให้คนปล่อยตัวขอทานตัวน้อยแล้ว” หลี่เหวินป๋อหัวเราะ และไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ ทั้งสองดื่มสุรากันจนถึงเวลารุ่งสาง หลี่เหวินป๋อเลื่อมใสในความรู้และความสามารถอันล้นหลามของหวังหยวนมากยิ่งขึ้น! ตอนนี้เขาจึงรู้ทันทีแล้ว ว่าเหตุใดอาจารย์วังไห่เทียนถึงชื่นชมหวังหยวนมากขนาดน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 811
“พี่หยวน!” “น้องหวัง!” “ท่านพี่...” เมื่อมองดูใบหน้าที่คุ้นเคย และท่าทางที่เป็นกังวลของพวกเขา หวังหยวนก็ยิ้ม “ข้ากลับมาแล้ว ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง” วังไห่เทียนรีบเดินเข้ามาแล้วพูดว่า “น้องหวัง ข้าไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยจริง ๆ ว่าเจ้าจะกลับมาได้ นี่มัน... นี่มันน่าเหลือเชื่อเกินไป!” “พี่หยวน! กลับมาก็ดีแล้ว! กลับมาก็ดีแล้ว!” ถังหม่างและคนอื่น ๆ ต่างตื่นเต้นมาก แม้แต่ต้าหู่และเอ้อหู่ ชายฉกาจทั้งสองคนต่างก็หลั่งน้ำตาออกมาเล็กน้อย หวังหยวนมองไปที่หลี่ซื่อหาน ท่ามกลางฝูงชนแล้วยิ้มกว้างขึ้น “น้องหญิง มานี่เร็ว” หวังหยวนอ้าแขน และรู้สึกเป็นทุกข์มากเมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของหลี่ซื่อหาน หลี่ซื่อหานรู้ว่ามีคนอยู่ที่นี่มากมาย แต่นางก็ไม่สนใจพวกเขาในขณะนี้ จากนั้นรีบโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวนทันที! สตรีต่างมีด้านที่เปราะบาง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าหวังหยวนยังถูกคุมขังอยู่ในวังลึก เป็นตายอย่างไรไม่อาจรู้ได้อย่างแน่ชัด! อย่ามองว่านางสงบสติอารมณ์ต่อหน้าคนอื่น และคอยปลอบคนอื่นอยู่เสมอ ทว่าความกดดันในใจของนางยิ่งใหญ่กว่าใคร ๆ! ตอนนี้เมื่อเห็นหวังหยวนกลับมาแล้ว ความ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 812
พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าหวังหยวนถูกขังอยู่ในเมืองซ่างจิง แต่บัดนี้กลับมาแล้ว เป็นไปได้ไหมว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงตรัสอะไรอีก? หลังจากที่หวังหยวนอธิบายให้พวกเขาฟัง พวกเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก “หากเป็นเช่นนั้น ฝ่าบาทจะไม่จับกุมตัวท่านกลับไปอีกแล้ว” “ถูกต้อง ในเมื่อเรื่องเป็นเช่นนี้ เราทุกคนต่างก็รู้สึกวางใจแล้ว” ทุกคนรู้สึกโล่งใจและกลับบ้านของตัวเอง แม้ว่าจะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะพูด แต่หวังหยวนเพิ่งกลับมาในวันนี้ ดังนั้นจึงต้องปล่อยให้หวังหยวนได้อยู่กับสตรีที่รักทั้งสามของเขาถึงจะถูก! “ท่านพี่ ท่านหิวแล้วหรือยัง? ข้าจะไปทำอาหารให้ท่านเดี๋ยวนี้” “คุณชายหวัง ข้า...ข้าจะไปช่วยพี่ซื่อหาน” “ข้าก็เหมือนกัน...” หลังจากที่พวกเขาทั้งหมดจากไปแล้ว สตรีทั้งสามก็เริ่มกังวล “ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้กินหม้อไฟมานานแล้ว เรามากินหม้อไฟด้วยกันเถอะ ไม่ต้องไปเปลืองแรงทำ” หม้อไฟเป็นสิ่งที่ง่ายที่สุด เพียงแค่ล้างวัตถุดิบแล้วขึ้นเสิร์ฟทันที สตรีทั้งสามคนใช้เวลาไม่นานในการเตรียมโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหาร เมื่อเห็นหวังหยวนกินอาหารอย่างมูมมาม สตรีทั้งสามก็หัวเราะ ในขณะนี้ พวกนางรู้สึกสงบใจอย่างยิ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 813
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ หลี่ซื่อหานก็มีความสุขมาก “ท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างดีมาโดยตลอด ข้าไม่เคยรู้สึกว่าท่านพี่ปฏิบัติต่อข้าอย่างไม่ยุติธรรมเลย” หลี่ซื่อหานยิ้ม หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ ในไม่ช้าพระอาทิตย์ก็ตก หูเมิ่งอิ๋งและหวงเจียวเจียวต่างก็มีไหวพริบดีมาก และกลับไปที่ห้องของตัวเอง แม้ว่าพวกนางจะคิดถึงหวังหยวนอย่างมาก แต่คืนนี้พวกนางจะไม่แย่งชิงกับหลี่ซื่อหานอย่างแน่นอน! ยิ่งไปกว่านั้น พวกนางยังไม่ได้แต่งงานเข้าบ้าน แล้วจะไปกล้าขอให้หวังหยวนนอนห้องเดียวกับพวกนางได้อย่างไร? ในตอนกลางคืน หลี่ซื่อหานนอนอยู่บนเตียงพร้อมใบหน้าสวยที่แดงก่ำ หวังหยวนมองไปยังภรรยาที่ทั้งงดงามและน่าอร่อย เขารู้สึกโหยหานางอย่างไม่มีที่สิ้นสุด “ท่านพี่...ข้าสบายดีแล้ว...ท่าน...หากว่าท่านต้องการล่ะก็...ข้าไหว...” เสียงของหลี่ซื่อหานแผ่วเบาราวกับยุง! หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก เขาอยากจะทำมันจริง ๆ แต่กลับเอ่ยพูดว่า “น้องหญิง ข้าคิดว่าเรารอจนกว่าจะถึงคืนโล้สำเภากันดีกว่า!” “ในเมื่อข้าต้องการจัดงานแต่งงานใหม่ให้กับเจ้า ข้าไม่สนใจว่าจะต้องรออีกหลายวัน!” หลังจากที่หวังหยวนพูดจบแล้ว หลี่ซื่อหานก็รู้สึกซาบ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 814
หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึกและพยักหน้า จากนั้นก็ครุ่นคิดแล้วพูดว่า “พวกเจ้าอย่าเพิ่งกังวล ข้าต้องหารือเรื่องนี้กับใครสักคนก่อน” “ใครหรือขอรับ?” ทั้งสองตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “พี่วัง” เหตุผลที่หวังหยวนต้องการหารือกับวังไห่เทียน แน่นอนว่าย่อมต้องถามความคิดเห็นของเขา! คนเหล่านี้ของตัวเองล้วนมาจากหมู่บ้านต้าหวัง และพวกเขามีจิตใจหนึ่งเดียวกับเขา แม้จะบอกว่าวังไห่เทียนไม่มีเจตนาเห็นแก่ตัวกับเขาก็ตาม แต่จริง ๆ แล้วพบกันครั้งแรกก็เหมือนเป็นเป็นสหายที่รู้จักกันมานาน ทว่าบัดนี้กำลังวางแผนสิ่งต่าง ๆ ก็เพื่อพยายามหาทางให้ตัวเองอยู่อย่างสงบสุข แน่นอนว่าต่างวาระกัน จะนำมาเปรียบเทียบไม่ได้! “เข้าใจ!” เกาเล่อและถังหม่างต่างมองหน้ากัน และย่อมเข้าใจความหมายอันลึกซึ้งที่แฝงอยู่ ในขณะนี้ หวังหยวนก็เข้าพบวังไห่เทียนแล้วยิ้ม “พี่วัง เราออกไปเดินเล่นด้วยกันดีหรือไม่?” วังไห่เทียนพยักหน้าทันที เมื่อเขาเห็นท่าทางเช่นนี้ของหวังหยวน เขาเข้าใจว่าหวังหยวนมีบางอย่างที่จะหารือกับเขา พวกเขาทั้งสองเดินไปที่ภูเขาด้านหลังของหมู่บ้านต้าหวัง จากที่นี่ เพียงแค่ก้มหน้ามองพวกเขาก็สามารถเห็นทิวทัศน์ของหมู่
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 815
ส่วนอู๋หลิง หวังหยวนไม่ได้พิจารณาเรื่องเขา ตำแหน่งปัจจุบันของเขาปลอดภัยพอแล้ว! เพราะตราบใดที่ต้าเย่ไม่ทำให้ใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียว อู๋หลิงก็จะไม่ตกอยู่ในอันตราย! ฮ่องเต้ซิงหลงยังคงต้องพึ่งพาอู๋หลิงเพื่อปราบกบฏ! แต่วังไห่เทียนนั้นแตกต่างออกไป เขาไม่มีตำแหน่งอย่างเป็นทางการ แต่เขาดำรงตำแหน่งสำคัญในกลุ่มผู้รู้หนังสือ หากเขาคัดค้าน ก็แสดงว่ามีคนจำนวนมากต่อต้านตัวเอง ตัวเองกำลังวางแผนสิ่งเหล่านี้ เกรงว่ายังไม่ทันเริ่มดำเนินการด้วยซ้ำ ก็ต้องชนเข้ากับกำแพงทุกด้าน! “พี่วังพูดถูก ข้ามีความกังวลเรื่องนี้จริง ๆ” หวังหยวนไม่ได้ปิดบังอะไรและพูดทันที แต่หลังจากได้ยินสิ่งนี้ วังไห่เทียนก็ยิ้มและพูดว่า “น้องหวัง เจ้าจำสิ่งที่ข้าเคยพูดกับเจ้าได้หรือไม่?” หวังหยวนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง “ท่านพูดถึงเรื่องอะไรหรือ?” “ข้าเคยบอกว่าข้าไม่อยากให้เจ้ากลายเป็นคนที่สองอย่าง...อู๋มู่!” หลังจากพูดแบบนี้ วังไห่เทีย ก็ยิ้มแล้วพูดเบา ๆ “เรื่องบางเรื่อง ข้ารู้ดีว่าต้องจัดการอย่างไร น้องหวัง เจ้าไม่ต้องเป็นกังวล... ต้าเย่ ... ไม่ใช่แค่ของฮ่องเต้ต้าเย่เท่านั้น แต่ยังเป็นของราษฎรใต้หล้านี้ของพวกเราด้วย..
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 816
หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกันไปหมด!แววตาของพวกเขามีความตื่นเต้นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!อันที่จริงบางคนไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ในใจพวกเขาอยากให้หวังหยวนวางแผนแล้ว!ต้าเย่ในตอนนี้กำลังล่มสลายจริง ๆ ราษฎรตกอยู่ภายใต้ความทุกข์ยากลำบาก ตอนนี้มีแค่คนกลุ่มเดียวในต้าเย่ที่กำลังดิ้นรนเพื่อประคับประคอง!หากสงครามปะทุขึ้นจริง ๆ เกรงว่าต้าเย่อาจล่มสลาย!ถึงตอนนั้นต้องการความแข็งแกร่งเพื่อปกป้องบ้านเกิดเมืองนอนของเรา!ทุกคนมองที่หวังหยวนด้วยความคาดหวัง และรอคอยแผนการของเขา!หวังหยวนไม่พูดเรื่องไร้สาระ และเข้าเรื่องทันที“ขั้นแรก เราวางเครือข่ายหน่วยข่าวกรองลับไว้ทุกที่ในต้าเย่ แม้แต่ในแคว้นหวง เผ่าหมาน และซ่งหนู!”“เราต้องติดตามข่าวสารโลกใบนี้ ด้วยวิธีนี้เท่านั้นที่เราจะเตรียมการล่วงหน้าเอาไว่ได้!”“นี่ก็เป็นเรื่องที่ยากที่สุดสำหรับพวกเราที่จะทำในตอนนี้ เกาเล่อ... ข้าฝากเรื่องนี้ไว้กับเจ้า เจ้าเต็มใจไหม”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็มองไปที่เกาเล่อ!ชายผู้นี้มีไหวพริบอย่างมาก ไม่เพียงเท่านั้นเขายังมีทักษะมากกว่าอีกด้วย หากปล่อยให้เป็นหน้าที่ของเขา หวังหยวนคงสบายใจที่สุดแล้ว
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2257
“พวกเจ้าออกไปก่อน”เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นหน้าดำคร่ำเครียด ซือหม่าอันจึงโบกมือให้พวกเขาออกไปในชั่วพริบตา คนเหล่านั้นก็จากไปด้วยความโล่งอกพวกเขาถึงกับกังวลว่าหานเทาจะสังหารพวกเขาเพราะความโกรธด้วยซ้ำ...“ท่านขุนพลหานไม่ต้องโมโห”“อันที่จริง เรื่องเหล่านี้ล้วนสมเหตุสมผล”“แม้ว่าจะไม่มีตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าแล้ว แต่ชื่อเสียงของพวกเราก็ไม่ค่อยดีนัก พวกเขาจะเดินทางมาได้อย่างไร?”“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็สร้างหอไร้เทียมทานขึ้นมาเอง ท่านคิดเห็นเช่นไร?”ซือหม่าอันหรี่ตาลง ตอนนี้เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ สายตาจับจ้องไปที่หานเทาหานเทากลืนน้ำลาย เอ่ยถามขึ้นว่า “ท่านมีความคิดดี ๆ แล้วหรือ?”ซือหม่าอันกล่าวว่า “หลายปีมานี้ ผู้คนต่างก็เกลียดชังอาณาจักรต้าเป่ย ถึงกับคิดว่าต้นตอของสงครามในดินแดนทั้งเก้าก็คืออาณาจักรต้าเป่ยของพวกเรา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าร่วมกับพวกเรา”“เช่นนั้นพวกเราก็นำยอดฝีมือจำนวนมากจากภายนอกเข้ามาเสริมสร้างความแข็งแกร่งให้กับตนเองสิ!”“ตามที่ข้ารู้ หวังหยวนมีน้องชายคนหนึ่งชื่อว่าไฉจวิ้น ทั้งสองไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือด ว่ากันว่าเป็นพี่น้องร่วมสาบาน”“ไฉ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2256
“เมื่อคืนข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ ว่าอีกสองวันพวกเราจะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง?”“ท่านถงและคนอื่น ๆ ล้วนอยู่ที่หมู่บ้านต้าหวัง พวกเราไม่ต้องเป็นกังวลกับเรื่องราวที่นั่น”“เมื่อพวกเรากลับไปแล้ว ก็เพียงแค่ใช้ชีวิตให้มีความสุข”หวังหยวนไม่ใช่คนไร้ซึ่งความทะเยอทะยาน เพียงแต่ว่าเขาไม่ได้มีความรักชาติอันยิ่งใหญ่และคำนึงถึงปวงประชาเป็นหลัก!เขาเพียงต้องการดูแลครอบครัวของตนเอง รวมถึงสหายและพี่น้องที่อยู่เคียงข้าง!หากสามารถช่วยเหลือปวงประชาได้ ย่อมเป็นเรื่องดี แต่หากต้องเสียสละสิ่งใดจริง ๆ เกรงว่าเขาคงจะไม่ทำเช่นนั้น...แม้แต่การประชุมที่หอหลิวหลีในตอนนั้น ก็เป็นเพียงเพราะหวังหยวนต้องการความสงบสุข“ไม่ได้ ไม่ได้!”“ข้าไม่อยากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง!”“ข้าอยากจะติดตามท่านไปยังสถานที่ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เมื่อข้าให้กำเนิดลูกแล้ว พวกเราค่อยกลับไปก็ได้ไม่ใช่หรือ?”หลิ่วหรูเยียนฉลาดยิ่งนักเมื่อกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง นางจะสามารถติดตามหวังหยวนได้ทุกวันได้อย่างไร?อย่าว่าแต่ต้องการจะมีลูกเป็นของตนเองเลย เกรงว่าแม้แต่พื้นที่ส่วนตัวของเขากับนางก็ยังแทบจะไม่มี!ในบ้านยังมีพี่สาวอีกหลายคน
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2255
หวังหยวนได้ตัดสินใจแล้ว เรื่องราวในเมืองอู่เจียงใกล้จะสิ้นสุด เขาเตรียมที่จะกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังในอีกสองวันครั้งนี้เขาออกมานานกว่าครึ่งปี แม้ว่าพวกหลี่ซื่อหานจะไม่ได้เร่งรัดให้เขากลับบ้าน แต่ด้วยนิสัยของพวกนาง เกรงว่าคงจะอยากมาตามหาเขาแล้วกระมัง?มีปัญหาน้อยดีกว่ามีปัญหามาก รีบกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวังย่อมดีกว่าอีกอย่างคือเมื่อมีคนรักใหม่แล้วจะลืมคนรักเก่าได้อย่างไร!ฝนตกทั่วฟ้าถึงจะถูกต้อง!“ท่านผู้นำ มีเรื่องสำคัญที่ต้องรายงานท่านขอรับ!”“ข้าเพิ่งได้รับข่าว หานเทาและซือหม่าอันได้ก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน ตอนนี้กำลังรวบรวมยอดฝีมือทั่วหล้า!”“นี่มันจงใจเป็นศัตรูกับพวกเราชัด ๆ”“ข้าจึงอยากจะถามว่า ต่อไปพวกเราต้องทำการตอบโต้หรือไม่ขอรับ?”หากเป็นเมื่อก่อน เกาเล่อย่อมต้องการความมั่นคง ไม่เคยทำเรื่องหุนหันพลันแล่นในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่เลือกที่จะปะทะกับหานเทาโดยตรงแต่ยามนี้แตกต่างออกไป เมื่อก่อนหวังหยวนมีเพียงแคว้นเดียวเท่านั้น ตอนนี้แม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น แต่เผ่าทางเหนือทั้งหมดก็อยู่ภายใต้การบัญชาของหวังหยวนแล้ว และท่านไท่สื่อก็เป็นคนของพวกเขาด้วย!ประกอบก
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2254
กองทัพทั่วหล้าตกอยู่ในมือของเขาแล้ว!หากเกิดสงครามกับหวังหยวน เขาก็ต้องเป็นแนวหน้า!ซือหม่าอันหรี่ตา จากนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “เรื่องที่ท่านขุนพลหานกังวล มีหรือที่ข้าจะไม่กังวล?”“ข้าได้กราบทูลเรื่องนี้กับฝ่าบาทแล้ว แต่ฝ่าบาทกลับไม่ได้ใส่ใจ ตอนนี้ท่านโปรดปรานการใช้ดินปืน ซ้ำยังให้คนไปคิดค้นอาวุธร้อนเพิ่มด้วย!”“เพียงแต่ว่าการจะพัฒนาอาวุธร้อนให้สมบูรณ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ในชั่วข้ามคืน!”หานเทาถอนหายใจยาว มีหรือที่เขาจะไม่เข้าใจหลักการนี้?น่าเสียดายที่ไม่สามารถพูดคุยกับฝ่าบาทให้เข้าใจได้!“เช่นนั้นตามความคิดเห็นของท่านซือหม่า ต่อไปพวกเราต้องทำอย่างไร?”หานเทาเอ่ยถามเขาเป็นเพียงขุนศึก ในสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมต้องการความช่วยเหลือจากซือหม่าอันเมื่อทั้งสองปรึกษาหารือกัน อาจจะสามารถหาผลลัพธ์ที่ดีได้!ซือหม่าอันหรี่ตาลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบา ๆ จากนั้นกล่าวว่า “หรือว่าพวกเราจะก่อตั้งสถานที่ที่คล้ายกับหอไร้เทียมทาน จากนั้นก็ป่าวประกาศเรื่องนี้ให้ทั่ว ให้ผู้คนทั่วหล้าเดินทางมา เช่นนี้แล้ว ต่อให้พวกเราไม่สามารถรวบรวมยอดฝีมือได้มากมาย อย่างน้อยก็ไม่ปล่อยให้
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2253
“เจ้านี่นะ! ถึงกับหึงหวงเพราะผู้ชายเลยหรือ? หากกลับไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เช่นนั้นข้าจะมีความสุขได้อย่างไร?”หวังหยวนส่ายหน้าอย่างจนใจ ที่บ้านเขายังมีภรรยาสาวสวยอีกหลายคน ท่าทางของหลิ่วหรูเยียนเช่นนี้ ช่างทำให้เขารู้สึกหวาดหวั่นที่สำคัญที่สุดก็คือ ภรรยาในบ้านแต่ละคนล้วนไม่ใช่คนธรรมดา!โดยเฉพาะหวงเจียวเจียว นิสัยของนางร้อนแรงยิ่งกว่าไฟ นอกจากหลี่ซื่อหานและคนอื่น ๆ แล้ว ก็เกรงว่าจะไม่ยอมรับใครอีกหากสตรีทั้งสองนี้มาพบกัน ใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ในเมื่อรับพวกนางมาเป็นภรรยาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต เขาก็ต้องรับผิดชอบทั้งหมดเวลาสามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในช่วงสามวันนี้ หวังหยวนอยู่ในหอไร้เทียมทานต้องยอมรับว่าการก่อตั้งหอไร้เทียมทานได้ดึงดูดผู้มีความสามารถมากมายมาให้หวังหยวนที่สำคัญที่สุดก็คือหวังหยวนเป็นเพียงผู้ดูแล เรื่องราวทั้งหมดมอบให้เกาเล่อจัดการ โดยเพียงแค่ใช้ชื่อเสียงของหวังหยวนเท่านั้น!ต้องรู้ว่าหวังหยวนมีชื่อเสียงไปทั่วทั้งดินแดนทั้งเก้า เป็นเช่นนี้มาโดยตลอด แม้แต่ปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าก็เคารพหวังหยวน แล้วใครเล่าจะไม่อยากมาอยู่ใต้บัญชาของหวังหยวน?ยิ่งไป
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2252
การประลองย่อมต้องดำเนินต่อไปเพียงแต่ว่าตำแหน่งอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้านั้นมีมากมาย หวังหยวนจึงไม่ได้อยู่ดูการแข่งขันต่อคาดว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หอไร้เทียมทานคงจะคึกคักเป็นอย่างมากในไม่ช้า หวังหยวน ไฉจวิ้น และหลิ่วหรูเยียนทั้งสามก็กลับมาถึงห้อง ส่วนเรื่องภายนอกมอบให้เกาเล่อจัดการทันทีที่เดินเข้าห้อง หวังหยวนจึงรีบจับมือไฉจวิ้นมาตรวจดูอย่างละเอียด“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกขอรับ ข้าสบายดี!”“ต่อให้ต้องประลองต่อ ข้าก็ยังไหว!”“เพียงแต่ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้านั่นจะยอมแพ้...”“เช่นนี้ก็ดี ทำให้ข้าไม่ต้องเปลืองแรง!”“อีกอย่าง หากต้องประลองกันต่อ เกรงว่าแม้แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะสำเร็จหรือไม่...”นี่เป็นความจริงทุกคนรู้ว่าไฉจวิ้นมีพละกำลังมหาศาล ตัวเขาเองก็รู้ดีแก่ใจ แต่ขีดจำกัดของตนอยู่ที่ใด เกรงว่าแม้แต่เขาเองก็คงจะไม่รู้“เห็นว่าเจ้าไม่เป็นอะไร ข้าก็โล่งใจ”“แต่ต่อไปเมื่อทำสิ่งใด ต้องใช้ความคิดให้มาก”“แม้ว่าเจ้าจะมีพละกำลังมหาศาล แต่เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนยังมีคน เจ้าไม่มีทางรู้ได้ว่าคู่ต่อสู้ของเจ้าแข็งแกร่งเพียงใด”“ดังนั้นเมื่อทำสิ่งใด อย่าได้อวดดี เข้าใจหรือไม่?”
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2251
“ช่างมีพละกำลังมหาศาลจริง ๆ!”ขณะที่หวังหยวนกับพวกกำลังสนทนากัน สายตาของพวกเขาก็จับจ้องไปที่ดาร์เนล ซึ่งในตอนนี้ได้ยกติ่งหนักถึงเจ็ดร้อยชั่งขึ้นเหนือศีรษะบนเวทีเหลือเพียงไฉจวิ้นและดาร์เนลเมื่อดาร์เนลยกติ่งขึ้นได้ สายตาของทุกคนต่างจับจ้องไปที่ไฉจวิ้น ตอนนี้เขาคือความหวังของปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้า ตำแหน่งจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้าจะไปตกอยู่ในมือของชาวต่างชาติได้อย่างไร?เช่นนี้แล้ว ภายภาคหน้าปวงประชาแห่งดินแดนทั้งเก้าจะเชิดหน้าชูตาได้อย่างไร?ทางด้านสายตาของหวังหยวนนั้นจับจ้องไปที่ดาร์เนล ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่“ดูท่าแล้วไฉจวิ้นยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ดาร์เนลมีความสามารถจริง ๆ ข้าเห็นว่าตอนที่เขายกติ่งขึ้นเมื่อครู่ไม่ได้มีความลังเลแม้แต่น้อย ช่างมีพละกำลังมหาศาลนัก หากบอกว่าคนผู้นี้คือจอมพลังอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า นั่นไม่ถือว่าเป็นการดูหมิ่นชื่อเสียงอันดับหนึ่งแห่งใต้หล้า”หลิ่วหรูเยียนที่อยู่ด้านข้างเอ่ยอย่างช้า ๆการกระทำทั้งหมดของดาร์เนลล้วนอยู่ในสายตาของพวกเขา นี่คือผู้ที่มีความสามารถอย่างแท้จริงหากเปลี่ยนเป็นคนอื่น เกรงว่าจะไม่มีใครทำได้อย่างเข้าไม่ใช่หรือ?
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2250
แต่ทั้งหมดนี้นั้น นับว่าเป็นความดีความชอบของปู่ของไฉจวิ้นด้วย หากไม่ใช่เพราะมีปู่ช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ และใช้ชีวิตอยู่ในป่ามาหลายปี แล้วเขาจะมีพละกำลังแข็งแกร่งเพียงนี้ได้อย่างไร?เมื่อไฉจวิ้นยกติ่งใหญ่ขึ้น ผู้เข้าแข่งขันคนอื่น ๆ ก็ทยอยแสดงความสามารถของตนน่าเสียดาย ในท้ายที่สุดผู้ที่สามารถยกติ่งใหญ่ขึ้นได้ นอกจากไฉจวิ้นแล้วมีเพียงชาวต่างชาติที่มาจากต่างแดนเท่านั้นเสียงปรบมือดังกึกก้องจากข้างล่างเวที “คนผู้นี้มีความสามารถยิ่งนัก”หวังหยวนกอดอกมองชาวต่างชาติผู้นั้น พลางกวักมือเรียกเกาเล่อในชั่วพริบตา เกาเล่อก็มาอยู่ข้างกายหวังหยวน แต่สีหน้ากลับดูตึงเครียด“คนผู้นั้นคือชาวต่างชาติที่เจ้าเพิ่งพูดถึงหรือ?”หวังหยวนชี้ไปที่อีกคนบนเวที แล้วเอ่ยถามเกาเล่อพยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “คนผู้นี้มีที่มาไม่ธรรมดา ก่อนหน้านี้ข้าได้บอกข้อมูลของเขาให้ท่านทราบแล้ว คนผู้นี้มีชื่อว่าดาร์เนล ว่ากันว่ามีพละกำลังมหาศาลตั้งแต่เด็ก และเคยต่อยเสือร้ายตายด้วยหมัดเดียว!”“เดิมทีคิดว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องเล่า ตอนนี้ดูเหมือนว่าอาจจะไม่ใช่เรื่องโกหก...”สามารถยกติ่งใหญ่หนักห้าร้อยชั่งได้ นั่นก็
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 2249
เขามีความมั่นใจในตัวน้องชายคนนี้ก่อนหน้านี้ หวังหยวนเคยเห็นความสามารถของไฉจวิ้นมาก่อน อย่าว่าแต่จะหาผู้ที่เทียบเทียมเขาในบรรดาคนรุ่นเดียวกันได้ยากเลย แม้แต่คนที่อายุมากกว่าเขาก็ยังไม่มีใครมีพละกำลังเท่าเขา!ยิ่งไปกว่านั้น หวังหยวนเองก็ยังไม่รู้ขีดจำกัดของไฉจวิ้น!ดูท่าแล้ววันนี้คงมีเรื่องสนุกให้ชมกันเกาเล่อกลับเอ่ยว่า “ข้าเห็นว่าไม่เป็นเช่นนั้น คนที่อยู่ข้างกายไฉจวิ้นล้วนไม่ใช่คนธรรมดา! หนึ่งในนั้นมาจากต่างแดน คนผู้นี้มีชื่อเสียงมานาน ว่ากันว่าสามารถยกหินใหญ่หนักสองร้อยจินได้ด้วยมือเดียว!”“หากใช้สองมือ คาดว่าของหนักห้าร้อยจินก็คงไม่คณนามือขอรับ!”นี่...หวังหยวนกลืนน้ำลาย คนเหล่านี้กินหินเป็นอาหารกันหรืออย่างไร?ฝึกฝนร่างกายจนแข็งแกร่งถึงเพียงนี้เลยหรือ?อย่าว่าแต่ยกของหนักห้าร้อยจินเลย แม้แต่สองร้อยห้าสิบจิน เขาก็ยังยกไม่ขึ้น!“รอดูไปก่อน ข้าก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าศักยภาพของไฉจวิ้นมีขีดจำกัดอยู่ที่ใด”“เจ้าจำไว้ว่าต้องไปเตือนเขาด้วยว่าอย่าได้มุทะลุดุดัน!”“เขายังเด็กนัก ภายภาคหน้ายังมีโอกาสอีกมากที่จะพิสูจน์ตนเอง หากได้รับบาดเจ็บเพราะเรื่องนี้แล้วนั้น ย่อมไม่คุ้มค่า”ห
