บทที่ 8

แม่นมหวังถูกกรอกอาหารจนเต็มปาก ใบหน้าแดงก่ำ กลิ่นรสที่อยู่ในปากทำให้รู้สึกอยากจะอาเจียน

คิดอยากจะตะโกนร้องออกไป แต่ก็ร้องไม่ออก จึงได้แค่ส่งเสียงครวญครางอย่างน่าสงสาร

เซียงเออร์ที่แอบดูอยู่เห็นแล้วว่าแม่นมหวังถูกตบ แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม จึงหมุนตัววิ่งกลับไปในเรือน

"ฮูหยิน แย่แล้ว แม่นมหวังถูกตบเจ้าค่ะ"

"ใคร ใครกล้าตบแม่นมหวัง ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน!"

เฉาหยูเฟิ่งโมโหจัด

เซียงเออร์หอบหายใจแรง เม้มปากก่อนตอบว่า "เจียงหวานหว่านเจ้าค่ะ!"

เฉาหยูเฟิ่งรีบพูด "นังแพศยาสมควรตายนัก! ไปจับตัวนางมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!"

"เจ้าค่ะ"

เซียงเออร์ตะโกนเรียกสาวใช้ในเรือน แล้ววิ่งออกไปด้วยท่าทีขึงขัง

เฉาหยูเฟิ่งกัดฟันกรอด กำหมัดตีไปบนผ้านวมอย่างแรง แม่นมหวังเป็นแม่นมของนาง

ตอนนี้พวกเจียงหวานหว่านเข้ามาอยู่ในจวน ตกอยู่ในกำมือของนางแล้ว

รอให้แผลนางหายดีก่อน จะไม่ยอมให้นังแพศยาสองคนนั่นอยู่อย่างมีความสุขแน่

เมื่อเซียงเออร์พาคนออกมา เจียงหวานหว่านก็พาสือหลิ่วกลับไปตั้งนานแล้ว

พวกสาวใช้ต่างรีบช่วยกันประคองแม่นมหวังเข้าไปข้างใน

เจียงหวานหว่านไม่ได้พาสือหลิ่วกลับไปเลย แต่อ้อมไปทางห้องครัว

แม่เฒ่าที่ดูแลห้องครัวก็เป็นคนของเฉาหยูเฟิ่ง เป็นคนที่ติดตามมาตอนแต่งงานเช่นเดียวกับแม่นมหวัง

ตาตี่จมูกแบน ใครก็ตามที่ทำให้นางไม่พอใจ นางก็จะแอบแกล้งอย่างลับๆ

เจียงหวานหว่านกับสือหลิ่วพูดล้อเลียน "สือหลิ่ว เจ้าดูสิ คนที่อยู่ข้างหน้านั้นดูเหมือนจะไม่มีตานะ"

ปกติแม่เฒ่าอู๋กินดีไม่ได้ต่างจากเจ้านายในจวนเลย แต่ว่านางเป็นคนระมัดระวังตัว จึงไม่ได้ทิ้งร่องรอยให้คนจับได้

แต่ร่างกายที่อวบอ้วนก็หักหลังนาง อ้วนจนตาเหลือเพียงเส้นเดียวแล้ว

ตอนนี้นางกำลังนั่งแทะเมล็ดแตงอยู่ข้างประตู สั่งให้แม่เฒ่าภายใต้อาณัติทำงานไป

"หยุดนะ! นังคนใหม่ ห้องครัวเป็นที่ที่พวกเจ้าจะเข้าออกได้ตามใจหรือไง รีบไปๆ!"

แม่อู๋คิดว่าเจียงหวานหว่านเป็นสาวใช้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่

เจียงหวานหว่านหัวเราะเยาะตัวเอง เสื้อผ้าบนร่างกายของนางยังสู้ที่พวกสาวใช้ใส่กันไม่ได้เลย

เมื่อเห็นว่าเจียงหวานหว่านยืนนิ่งไม่ยอมขยับ สีหน้าของแม่เฒ่าอู๋ก็ขรึมลง

"คนหูหนวกเหรอ เดี๋ยวนี้ที่จวนรับคนมาไม่เลือกเลยหรือไง!"

เจียงหวานหว่านไม่สนใจคำพูดของนาง เดินตรงเข้าไปทางห้องครัว บอกให้สือหลิ่วหยิบเอาอาหารที่ห้องครัวทำเสร็จแล้วออกมาทั้งหมด

แม่เฒ่าอู๋โมโหมาก เอาเมล็ดแตงในมือทิ้งลงไปบนพื้น พับแขนเสื้อขึ้นมา มุ่งตรงไปยังเจียงหวานหว่านทันที

"บังอาจนักนะ ถึงกล้ามาวางกล้ามถึงห้องครัว ข้าจะตีเจ้าให้ตาย!"

แม่เฒ่าอู๋ที่เหมือนลูกบอลลูกใหญ่ รีบปรี่เข้าไปหาเจียงหวานหว่าน

เจียงหวานหว่านถอยหลังไปสองก้าว จากนั้นก็พุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว กระโดดขึ้น ใช้ขาถีบไปที่แม่เฒ่าอู๋

"อ๊าก..." แม่เฒ่าอู๋โบกไม้โบกมือ กระเด็นไปด้านหลังก่อนจะล้มลงบนพื้น

พวกแม่เฒ่าในครัว ต่างก็อ้าปากค้าง ได้แต่หยุดยืนนิ่ง

เจียงหวานหว่านก้าวเท้าเดินออกไป เมื่อผ่านร่างของแม่เฒ่าอู๋ ก็หยุดเดิน

จ้องมองนางจากมุมสูง " จำไว้ ข้าคือเจียงหวานหว่าน ถ้าครั้งหน้ายังกล้าส่งอาหารที่แม้แต่หมายังไม่กินมาอีก ข้าจะสับเจ้าให้แหลกแล้วเอาไปทำเป็นอาหารหมาซะ"

แม่เฒ่าอู๋ชี้นิ้วไปที่เจียงหวานหว่าน "เจ้า..."

เจียงหวานหว่านไม่เปิดโอกาสให้นางได้พูดอะไร หยิบหมั่นโถวที่อยู่ข้างๆ ขึ้นมา ยัดใส่ปากนางไปทั้งก้อน

"จำไว้ ครั้งหน้าแหกตาดูให้กว้างหน่อย ไม่เช่นนั้นข้าก็ยินดีที่จะควักลูกตาของเจ้าออกมาเลี้ยงหมาเช่นกัน!"

ส่งเสียงไม่พอใจ จากนั้นก็พาสือหลิ่วกลับไป นางออกมาสักพักแล้ว ท่านแม่คงจะหิวแล้ว

แม่เฒ่าในครัวรอให้เจียงหวานหว่านเดินไปไกลจนไม่เห็นเงาร่างของนางแล้ว ถึงได้เข้าไปช่วยประคองแม่เฒ่าอู๋ขึ้นมา

ต้องให้แม่เฒ่าห้าหกคนช่วยกัน ถึงจะดึงตัวแม่เฒ่าอู๋ขึ้นมาจากพื้นได้

เมื่อแม่เฒ่าอู๋ยืนดีแล้วก็ปัดเอาเศษดินบนร่างกายตัวเองออก

ดีนะที่นางเนื้อเยอะ ลูกเตะนี้ถึงไม่กระเทือนไปถึงกระดูกนาง

คิดดูแล้ว ก็รู้สึกคับแค้นใจ อยากที่จะไปคิดบัญชีกับเจียงหวานหว่าน

พวกแม่เฒ่าที่อยู่ข้างๆ รีบห้ามไว้ทันที

"แม่อู๋ช่างเถอะ ได้ยินว่าวันนี้คุณหนูคนนี้ตบตีฮูหยินไปด้วย เจ้าก็อย่าไปหาเรื่องนางเลย!"