บทที่ 17

หลิ่วซู่อยากที่จะลุยขึ้นไปเจรจา แต่ก็ถูกเจียงหวานหว่านดึงห้ามไว้ก่อน

เจียงหวานหว่านพูดกับหลิ่วซู่ด้วยเสียงเบาๆ ว่า "ท่านแม่ ไม่เป็นไร ท่านไม่ต้องเป็นห่วง!"

ให้นางไปคุกเข่าที่ศาลบรรพชน ฝันไปเถอะ แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องชนกับยายแก่นี่โดยตรง

เจียงจิ่นหนิงร้องคร่ำครวญตลอดทาง ถึงปากจะร้องว่าเจ็บ แต่ในใจก็แอบซะใจ ในที่สุดก็จัดการนังเด็กบ้าเจียงหวานหว่านได้สักที

หลิ่วซู่กลับเรือนเหมยพร้อมกับสือหลิ่วด้วยความกังวล แต่เจียงหวานหว่านกลับถูกจับไปขังที่ศาลบรรพชน

เจียงหวานหว่านเพิ่งจะก้าวเข้าไปในศาลบรรพชน ประตูข้างหลังนางก็ปิดลงในทันที

มองไปรอบๆ แล้วเจียงหวานหว่านก็นั่งลงบนเบาะที่ใช้สำหรับคุกเข่า

"คุณหนูหกเจ้าคะ ฮูหยินใหญ่บอกให้ท่านคุกเข่า ไม่ใช่นั่งลงเจ้าค่ะ"

เสียงเนิบๆ ดังขึ้นมาจากหน้าประตู เจียงหวานหว่านยิ้มเย็น ดูท่าจะยังมีคนจับตาดูนางอยู่สินะ

ราวกับไม่ได้ยิน เจียงหวานหว่านเอาเบาะสามอันมาวางชิดกันจากนั้นก็นอนลง

ด้านนอกประตูได้ยินเสียงคนพูดคุยกันลอยมา

"ช่างสมแล้วที่มาจากบ้านนอก โทรมแค่ไหนก็ไม่หวั่น!"

"ก็ใช่น่ะสิ บังอาจมีเรื่องกับฮูหยินใหญ่ สมน้ำหน้าแล้ว!"

"ช่างเถอะๆ คนก็ถูกขังอยู่ข้าง