บทที่ 7

เจียงหวานหว่านจึงสั่งให้แม่เฒ่างานหยาบไปเอาอาหารมา

แม่เฒ่างานหยาบรับคำสั่ง เอาอาหารมาวางไว้แล้วก็ออกไป

กับข้าวสองอย่าง น้ำแกงหนึ่งอย่าง

ชามที่ใช้ใส่ข้าว ขอบชามแตกเป็นรู ข้าวที่ให้มาก็เก่าสีออกเหลืองนิดๆ แล้ว แถมยังมีทรายเม็ดเล็กๆ ปะปนมาด้วย

ปลานึ่ง ดูเหมือนจะไม่เลว แต่กลับมีกลิ่นฉุนคลุ้งขึ้นจมูก แค่ได้กลิ่นก็อยากจะอาเจียนแล้ว

หมูผัดซีอิ๊ว ดูไปแล้วก็ไม่มีเนื้อแดงเลยสักนิด เป็นมันหมูล้วนๆ

สือหลิ่วเบ้ปาก หยิบช้อนมาลองตักน้ำแกงที่ดูเหมือนปกติขึ้นมาชิมคำหนึ่ง

คิ้วขมวดแน่น หน้าตาเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาให้ได้

วินาทีต่อไปก็อาเจียนออกมา

"คุณหนูคะ เมื่อครู่เหมือนข้าได้กินเยี่ยวเข้าไปเลยเจ้าค่ะ!"

พูดจบก็บ้วนน้ำล้างปากไปหลายครั้ง

เจียงหวานหว่านสีหน้าแย่มาก บอกให้สือหลิ่วไปเรียกแม่นมหวังมา

สือหลิ่วไปแล้วก่อนจะกลับมาอย่างรวดเร็ว

"คุณหนูคะ แม่นมหวังบอกว่าตอนนี้นางต้องดูแลฮูหยินและคุณชายที่บาดเจ็บ ไม่สามารถมาได้ หากมีเรื่องอะไร รอให้นางเสร็จธุระก่อนค่อยว่ากันเจ้าค่ะ"

หึ วางอำนาจเหรอ ไม่มีทางหรอก

เจียงหวานหว่านให้หลิ่วซู่รอก่อน สั่งให้สือหลิ่วถืออาหารตามนางมา เพื่อไปหานางหวัง

นางหวังเป็นภรรยาของจางวั่งไฉ พวกเขาสองสามีภรรยาถือเป็นมือขวามือซ้ายของเฉาหยูเฟิ่ง

เมื่อชาติก่อน ตัวนางถูกขังไว้ในห้องลับ จางวั่งไฉเป็นคนฟาดนางด้วยแส้ที่ชุบด้วยน้ำเกลืออย่างต่อเนื่อง

ประทับตราเหล็กร้อนบนร่างกายของนาง เจ็บปวดไปถึงกระดูก...

ความแค้นที่ฝังแน่นในกระดูกนี้ เจียงหวานหว่านชาตินี้จะไม่ยอมปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ แน่ ถลกหนักเลาะกระดูกก็ไม่พอคลายความแค้นนี้ไปได้

ในระหว่างคิดอยู่นั้น เจียงหวานหว่านก็มาหยุดอยู่ที่หน้าประตูเรือนของเฉาหยูเฟิ่งแล้ว

ประจวบเหมาะได้เจอกับนางหวังที่กำลังเดินมาข้างหน้าพอดี

เซียงเออร์สาวใช้วิ่งออกมาพูดกับนางหวังไม่กี่ประโยค ก็รีบออกไปอย่างรวดเร็ว

เซียงเออร์พูดกับแม่นมหวังเสียงเบา สายตาของแม่นมหวังมองมาทางเจียงหวานหว่าน

สือหลิ่วเดินตามหลังเจียงหวานหว่านอยู่ พูดเสียงต่ำ "คุณหนู คนข้างหน้าก็คือแม่นมหวังเจ้าค่ะ"

"บ่าวนางหวัง คารวะคุณหนู"

หน้าตาของนางหวังดูเป็นคนซื่อ ยิ้มให้อย่างประจบ ให้ความรู้สึกว่านางเป็นคนเข้าง่ายกับทุกคน

เมื่อได้เห็นเจียงหวานหว่าน นางหวังก็ใช้รอยยิ้มปกปิดความโกรธแค้นในใจ

วันนี้นางออกไปข้างนอกเพื่อเก็บเงิน คิดไม่ถึงว่าตอนกลับมา จะเห็นฮูหยินตัวเองนอนอยู่บนเตียงพร้อมกับบาดแผลเต็มตัวขนาดนั้น

ฮูหยินของนาง นางเห็นมาตั้งแต่ยังน้อย

ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี เสื้อผ้าอาภรณ์ อาหารโอชาไม่เคยขาด เคยถูกกระทำเช่นนี้ ถูกหยามเกียรติเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

ที่น่าแค้นใจก็คือตอนนี้ยังไม่สามารถจัดการนังเด็กเลวนี่ได้

แม่นมหวังมองตรงไปที่เจียงหวานหว่าน ใบหน้ายังคงประดับไปด้วยรอยยิ้มสุภาพ

มุมปากของเจียงหวานหว่านเองก็ยกยิ้มขึ้นเช่นกัน เพียงแต่รอยยิ้มนี้ไปไม่ถึงแววตา

"แม่นมหวัง วันนี้อาหารรสชาติไม่เลว ข้าจึงตั้งใจมาขอบคุณเจ้าโดยเฉพาะ"

สีหน้าของแม่นมหวังมีประกายความอับอาบขึ้นเล็กน้อย ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ตอบไป "คุณหนู เกรงใจบ่าวเกินไปแล้ว นี่เป็นสิ่งที่บ่าวสมควรทำแล้ว"

มุมปากของเจียงหวานหว่านยกยิ้มเย็น

"ความห่วงใยที่แม่นมหวังมีต่อข้า ช่างทุ่มเทยิ่งนัก!"

"เพี๊ยะ"

เมื่อพูดจบ เจียงหวานหว่านใช้ความเร็วประดุจสายฟ้าตบหน้าแม่นมหวังไปหนึ่งทีโดยที่นางไม่ทันได้ป้องกันตัว

แม่นมหวังถูกตบจนมึน ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายโครงเครง ต้องพยายามตั้งตัวให้ยืนอยู่ได้

สติหลุดลอย ดวงตาเบิกโพลง นังเด็กเลวมันกล้าตบนาง อาจหาญเกินไปแล้ว

แม่นมหวังใช้มือกุมหน้าไว้ ถามเจียงหวานหว่านกลับไป

"คุณหนู ไม่ทราบว่าบ่าวทำอะไรผิดไปหรือ ถ้าวันนี้คุณหนูไม่บอกให้ชัดเจน บ่าวไม่ยอมแน่"

เจียงหวานหว่านขยับข้อมือก ยิ้มเย็น "ข้าจะบอกเจ้าเดี๋ยวนี้แหละ!"

ยื่นมือซ้ายออกไป บีบคอแม่หวังอย่างรวดเร็ว

แม่นมหวังหายใจลำบาก จึงอ้าปากออกมาโดยสัญชาติญาณ

แรงที่เยอะกว่า ทำให้แม่นมหวังล้มไปข้างหลัง เจียงหวานหว่านคร่อมไปอยู่บนตัวของนาง

มือขวาก็เอาอาหารที่สือหลิ่วถือมา กรอกเข้าไปในปากของแม่นมหวัง

"พอใจไหม กินให้อร่อยล่ะ!"