บทที่89 อสูรจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์

จุดบริเวณดังกล่าวเป็นแนวต้นไม้สูงใหญ่ที่ให้ความรู้สึกเหมือนกับป่าโบราณที่มีอายุหลายร้อยหลายพันปี กลิ่นอายของสมุนไพรระดับสูงรวมไปถึงลมปราณฟ้าดินบริสุทธิ์ไหลเวียนอย่างเข้มข้น เห็นได้ชัดว่าโดยรอบนี้มีความอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก

มากไปกว่านั้นยังให้ความรู้สึกราวกับว่าตกอยู่ในสายตาดุร้ายไม่ประสงค์ดีที่มองมาจากทั่วทั้งสารทิศ หนิงอ้ายไม่รอช้ารีบสั่งการให้วิหคสอดแนมของตนออกมาอย่างไม่จำกัดในรัศมีพื้นที่โดยรอบ สำหรับเนตรเเห่งสวรรค์ในตอนนี้ที่หนิงอ้ายเป็นผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นต้นได้ส่งผลให้อาณุภาพยิ่งเหนือชั้นมากขึ้น

ดวงตาเรียวงามสีดำในรูปลักษณ์ปลอมเเปลงนี้แปรเปลี่ยนเป็นสีทองอร่ามไปชั่วครู่ก่อนที่จะกลับมาเป็นเป็นปกติ ญาณสัมผัสได้ถูกขีดเค้นออกมาถึงขีดสุดจนสามารถรับรู้ในในระยะสองลี้อย่างชัดเจน หนิงอ้ายสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรที่อยู่รายล้อมชวนให้น่าหวั่นเกรงอยู่ไม่น้อยสำหรับคนธรรมดาหรือผู้ฝึกตนทั่วไป

เเต่ด้วยเพราะเหวินหวู่ที่เป็นผู้ฝึกตนระดับราชันวิญญาณขั้นสูง ที่อีกเพียงครึ่งก้าวก็จะบรรลุถึงระดับเทพยุทธ์วิญญาณเเล้วย่อมส่งผลให้อสูรร้ายต่าง ๆ เหล่านี้ไม่กล้าก้าวล้ำเข้ามาในบริเวณเพราะสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของผู้ฝึกตนระดับสูง

เเต่ถึงอย่างไรก็ตามสิ่งเหล่านี้ย่อมไม่ส่งผลกระทบใดต่อเด็กหนุ่มทั้งสิ้นเนื่องจากความเชี่ยวชาญในการควบคุมลมปราณที่สามารถบัญชาการได้ตามใจนึก ชายชราจึงบอกให้ชาวบ้านสี่ห้าคนที่อยู่ไม่ไกลรีบกลับไปยังหมู่บ้านในทันที หนิงอ้ายได้ส่งวิหคสอดแนมติดตามชาวบ้านเหล่านี้ไปเผื่อที่ว่าหากเกิดสิ่งใดขึ้นตนจะได้ไปช่วยเหลือได้ทัน

หนิงอ้ายเห็นว่าอาจารย์ของตนกำลังต่อสู้กับสัตว์อสูรตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่โตเป็นอย่างมาก รูปลักษณ์ภายนอกไม่ต่างไปจากแมงมุมสีดำตัวใหญ่ที่มีมากถึงสิบหกขาที่เต็มไปด้วยขนปกคลุมชวนให้รู้สึกขนลุก ก่อนหน้านี้ใช่ว่าเขาจะรับรู้ว่าการเดินทางที่ราบรื่นผิดปกตินั้นเกิดจากฝีมือของชายชราผู้เป็นอาจารย์ของตน ด้วยความประมาทชะล่าใจนี้เองจึงทำให้เขาสัมผัสได้ถึงสัตว์อสูรนี้จนช้าเกินไป

แน่นอนว่าจุดประสงค์ในการเดินทางครั้งนี้นอกจากที่เขาจะต้องไปสอบเลื่อนระดับเป็นนักปรุงโอสถที่มีป้ายรับรองเเล้วนั้นการเดินทางครั้งนี้ไม่ต่างไปจากการฝึกฝนสักเท่าไหร่นัก ดังนั้นหนิงอ้ายจึงสงบจิตใจพร้อมตั้งรับในทันที

จิตสังหารอย่างรุนแรงที่หนิงอ้ายสัมผัสได้ชี้ชัดว่าสัตว์อสูรดังกล่าวนี้เป็นถึงสัตว์อสูรระดับมายาขั้นสูงเทียบเท่าได้กับผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นสูงที่ครึ่งก้าวก็ถือได้ว่าเป็นผู้ฝึกตนระดับราชันวิญญาณแล้วเช่นกัน วิญญาณยุทธ์ของเด็กหนุ่มที่ถูกเรียกใช้ออกมาได้ปกคลุมไปทั่วทั้งตัวไม่ต่างไปจากเกราะป้องกันสักเท่าไหร่นัก อสูรตรงหน้าที่เห็นว่าชายชราตรงหน้ามีฝีมือมากกว่ามันถึงหนึ่งขั้นใหญ่ ดังนั้นมันจึงหันมาโจมตีเด็กหนุ่มในทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงระดับพลังวิญญาณที่ต่ำกว่าที่คาดว่าน่าจะจัดการได้ง่ายดายกว่านั่นเอง

มหาบุปผชาติอัคคีเพลิงจำแลงลักษณ์!!!

ตู้ม!!!

สัตว์อสูรตรงหน้าสีดำที่มีขนาดตัวถึงสามเมตรคำรามดังขึ้น สิบหกขาคมกริบพุ่งตัวเข้ามาโจมตีด้วยความรวดเร็ว หนิงอ้ายจึงถอยหลังเพื่อรับเเรงกระแทก ดังกล่าวก่อนที่จะส่งเวทย์โจมตีโต้กลับไปประสานเข้ากับเคล็ดวิชาตัวเบาไป ร่างของหนึ่งสัตว์อสูรหนึ่งผู้ฝึกตนไหววูบเข้าหากันอย่างต่อเนื่อง

การต่อสู้อย่างเชี่ยวชาญที่ถูกประสานเข้ากับวิญญาณยุทธ์ของหนิงอ้ายนั้นได้สร้างบาดแผลให้กับสัตว์อสูรตรงหน้าในทุกครั้งที่โจมตีราวกับว่าถูกคำนวนไว้เเล้ว อย่างไรแมงมุมสีดำก็ไม่เสียชื่อที่เป็นถึงสัตว์อสูรระดับสูง เพราะว่าส่วนของขาทั้งสิบหกที่แหลมคมราวกับหอกนั้นที่เคลือบไปด้วยปราณพิษเข้มข้นเอาไว้ได้ตวัดเข้าจู่โจมเด็กหนุ่มที่สามารถสร้างบาดแผลตรงเหนือด้านเเขนซ้ายของอีกฝ่ายได้สำเร็จ

"พิษของอสูรจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์เช่นข้าสามารถสังหารสิ่งมีชีวิตภายในเวลาไม่ถึงครึ่งเค่อ ร่างกายของผู้ฝึกตนรุ่นเยาว์เช่นนี้นับว่ารสเลิศเป็นอย่างยิ่งหลังจากที่สังหารเจ้าเสร็จ ข้าก็จะสังหารตาเฒ่านั่นเป็นรายต่อไป..." แมงมุมสีดำเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าตนนั้นได้ถูกพิษของตนไปเสียเเล้ว

กลิ่นคาวอันเป็นเอกลักษณ์ของปราณธาตุพิษของสัตว์อสูรตรงหน้านั้นได้ตีขึ้นจมูกเด็กหนุ่มชวนให้รู้สึกคลื่นไส้ยิ่งนัก เเต่ถึงอย่างนั้นสองขาของเด็กหนุ่มนั้นยังคงยืนหยัดอย่างมั่นคง

"เจ้าคิดว่าพิษที่อ่อนด้อยเช่นนี้จะสามารถสังหารข้าได้ ช่างน่าขันยิ่งนัก!!" หนิงอ้ายตะโกนกลับไปพร้อมกับหยิบโอสถรักษาในเเหวนมิติของตนเข้าปากในทันที

'อสูรจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์เป็นสัตว์อสูรปราณธาตุพิษที่มีเกราะป้องกันแน่นหนาเป็นอย่างมาก การโจมตีจากทางด้านนอกโดยตรงไม่สามารถทำสิ่งใดได้มากนัก พิษร้ายไม่ต่างไปจากยากล่อมประสาทที่ทำให้เกิดภาพมายาไปชั่วขณะรู้สึกตัวอีกทีก็ไม่สามารถขยับร่างกายได้ หากเจ้าโชคดีพอในตัวของเจ้านี่น่าจะมีกระดูกวิญญาณให้เจ้าได้ดูดซับ'

'แม้ว่าอาจจะไม่ได้มีระดับที่สูงมากเเต่ถึงอย่างนั้นก็สามารถเพิ่มความเข้มข้นของปราณธาตุพิษในร่างกายของเจ้าได้เช่นกัน...' เสียงของท่านผู้เฒ่าดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่ม ข้อมูลนั้นตรงกับเนตรแห่งสวรรค์ของหนิงอ้ายที่ได้บอกให้รับรู้ในก่อนหน้าเช่นกัน

'บริเวณดวงตาทั้งสองข้างของมันคือจุดอ่อน เจ้ารีบจัดการมันเสียหากยิ่งปล่อยผ่านเวลาไปมากกว่านี้เหล่าสมุนไพรระดับสูงที่ขึ้นอยู่โดยรอบจะถูกพิษร้ายของมันเเทรกซึมเข้าไปด้วย...'

หนิงอ้ายทำตามความแนะนำที่ได้รับมาอย่างไม่ลังเลใจแม้เเต่เพียงนิด พริบตานั้นบริเวณพื้นโดยรอบของเด็กหนุ่มได้ปรากฎเป็นวงเเหวนเวทย์สีส้มประกายชี้ชัดได้ว่าเป็นสัญลักษณ์เเทนผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นต้นเเล้ว ญาณสัมผัสในร่างกายจะถูกรีดเค้นออกมาถึงขีดสุดก่อนที่จะส่งการโจมตีออกไปเป้าหมายนั่นคือสัตว์อสูรตรงหน้า

วิญญาณยุทธ์พัดหยกห้าเซียนวิถีเร้นลับ ทักษะวิญญาณที่หนึ่ง ลิ่มหยกห้ามัจจุราชเงามรณะ!!!

ตู้ม!!! ตู้ม!!! ตู้ม!!!

สิ้นเสียงของหนิงอ้ายนั้นร่างจำแลงอันเกิดจากกระดูกวิญญาณของอสูรราชินีแมงป่องแปดขามัจจุราชได้พุ่งเข้าโจมตีดวงตาทั้งสองข้างโดยทันที ส่งผลให้อีกฝ่ายนั้นส่งเสียงร้องดังด้วยความทรมานดังขึ้นไปทั่วทั้งบริเวณ หนิงอ้ายไม่รั้งรอให้ได้ตั้งตัวไปมากกว่านี้ เป้าหมายนั่นคือส่วนศีรษะที่ไร้ซึ่งดวงตาไปเเล้ว

แรงกระแทกดังกล่าวนี้เพียงพอที่จะทำลายส่วนอื่นของร่างกายรวมไปถึงอวัยวะภายในให้ได้รับการบอบช้ำไปด้วย เพียงอึดใจเดียวร่างสูงใหญ่นั้นได้ล้มลงนอนแน่นิ่งสิ้นฤทธิ์อยู่ตรงพื้นด้วยการตัดสินใจลงมืออย่างเด็ดขาดนี้ไร้ซึ่งความปราณีใดใดทั้งสิ้น เพราะอย่างไรนั้นไม่ว่าจะเป็นโลกเดิมหรือว่าในโลกนี้ สิ่งที่เกิดขึ้นก็ไม่ต่างไปจากเเบบทดสอบที่เข้าต้องฝ่าฟันและก้าวข้ามผ่านทั้งนี้ก็เพื่อความเเข็งแกร่งของตนทั้งสิ้น

เหวินหวู่ที่ถอยห่างออกมาไม่ไกลมองภาพตรงหน้าด้วยความชื่นชม ศิษย์ของเขาคนนี้เรียกได้ว่ามีความเชี่ยวชาญทั้งการต่อสู้รวมไปถึงการหลอมสร้างปรุงโอสถเป็นอย่างยิ่ง ถึงตนจะรู้ว่าเด็กหนุ่มมีฝีมือมากพอที่จะไม่เพลี่ยงพล้ำแก่อสูรระดับมายาตรงหน้านี้ได้

ถึงอย่างไรนั้นชายชรายังคงแผ่กลิ่นอายเฉพาะตัวออกมาเพื่อสะกดข่มให้สัตว์อสูรโดยรอบไม่ให้สอดมือหรือเข้าใกล้ในรัศมีสองลี้ดังกล่าว แม้ว่าภายนอกจะนิ่งสงบคล้ายกับไม่เป็นกังวลเเต่ถึงอย่างนั้นหากเกิดสิ่งที่ไม่คาดฝันขึ้นเขาย่อมที่จะช่วยเหลือศิษย์ตัวน้อยของตนได้อย่างแน่นอน

"ยอดเยี่ยมมาก เจ้าสามารถวิเคราะห์จุดอ่อนของศัตรูและสามารถรวบรัดจัดการได้อย่างรวดเร็ว สัตว์อสูรระดับมายาตัวนี้หากเทียบเเล้วก็ไม่ต่างไปจากผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นสูงอสูรจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์นี้นอกจากจะเป็นสัตว์อสูรธาตุพิษเเล้วนั้นยังมีเกราะป้องกันที่ดีเยี่ยมเช่นกัน การรับมือกับผู้ฝึกตนหรือสัตว์อสูรนับได้ว่าไม่ง่ายดายสักเท่าไหร่นัก...."

"เเต่เมื่อครู่ที่เจ้าเอาตัวเองเป็นเหยื่อล่อจนได้รับบาดแผลที่มีพิษแฝงมาด้วยนั้น หากว่าก่อนหน้าเจ้าไม่ได้ดูดซับกระดูกวิญญาณของอสรพิษบรรพกาลที่ไม่ต่างไปจากเจ้าเเห่งพิษนั้นเจ้าคงแย่ไปเสียเเล้ว สำหรับสัญชาติญาณกับการตัดสินใจที่เฉียบขาดน่าชื่นชมก็จริง เเต่ถึงอย่างนั้นเจ้ายังต้องฝึกฝนอีกมาก อย่างไรก็ให้เป็นเรื่องหลังจากนี้เเล้วกัน..." เหวินหวู่เอ่ยชมเด็กหนุ่มพร้อมกับให้คำแนะนำศิษย์ตัวน้อยของตนไปด้วยความหวังดี

ในใจยังคงสงสัยอยู่บ้าง กลิ่นอายสังหารของเด็กหนุ่มที่ไม่ควรเกิดขึ้นในช่วงอายุสิบห้าสิบหกปีเช่นนี้ไม่รู้ว่าลูกศิษย์ตัวน้อยของตนต้องพบเจอสิ่งใดมาบ้าง หวังเเต่เพียงว่าเด็กหนุ่มจะยังคงรักษาจิตใจที่บริสุทธิ์ของตนไม่ถลำลึกไปกับความดำมืดในจิตใจ...

"โชคดีของเจ้า กระดูกวิญญาณชิ้นนี้หากได้ประสานเข้ากับร่างกายไปเเล้วย่อมส่งเสริมปราณธาตุพิษในตัวให้มีความเข้มข้นไปอีกไม่น้อย อีกทั้งเจ้ายังสามารถเรียกใช้เกราะป้องกันที่เจือปนไปด้วยปราณพิษออกมาได้เช่นกันหลังจากนี้ ถือได้ว่าคุ้มค่าเสียจริง..." เหวินหวู่เอ่ยขึ้นพร้อมกับลูบหัวของหนิงอ้ายด้วยความเอ็นดู ก่อนที่จะใช้ลมปราณของตนดึงเอาส่วนของกระดูกวิญญาณออกมาจากร่างไร้วิญญาณของสัตว์อสูรตรงหน้าที่ตายตกไปด้วยฝีมือศิษย์ของตน

"ท่านอาจารย์ข้าขอเก็บร่างไร้วิญญาณนี้ด้วยได้หรือไม่ขอรับ??" หนิงอ้ายเอ่ยถามชายชราผู้เป็นอาจารย์ของตนด้วยเพราะคิดว่าร่างไร้วิญญาณของสัตว์อสูรระดับมายาตัวนี้คงมีประโยชน์กับเจียวซิ่นสัตว์อสูรในพันธะไม่น้อย

"เจ้าสามารถเก็บร่างไร้วิญญาณของมันไปได้ หากให้อาจารย์แนะนำเจ้าจงเก็บพิษของมันไว้สักเล็กน้อย ถึงแม้อสูรจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์นี้จะมีพิษไหลเวียนอยู่ก็จริง เเต่ถึงอย่างไรเลือดพิษนี้ก็สามารถปรุงโอสถออกมาได้เช่นกัน..." เหวินหวู่เอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

"ท่านอาจารย์จะสอนข้าปรุงโอสถพิษด้วยอย่างนั้นใช่หรือไม่ขอรับ??" หนิงอ้ายร้องดังขึ้นด้วยความดีใจ

เขาไม่คาดคิดว่าเหวินหวู่ผู้เป็นอาจารย์ถึงกับจะสอนวิชาปรุงโอสถพิษให้ด้วย ในยุทธภพนี้แม้ทุกคนจะขนานนามว่าอีกฝ่ายเป็นปรมจารย์โอสถก็จริง เเต่อีกฉายาที่เหล่าศัตรูต่างหวั่นเกรงด้วยเพราะว่าเหวินหวู่นั้นมีชื่อว่าปรมจารย์หมื่นพิษนั่นเอง

"การที่เลือกเจ้าให้เป็นศิษย์สืบทอดของตำหนักนั้น อีกหนึ่งเหตุผลสำคัญคือข้าต้องการรับเจ้าเป็นศิษย์สายตรงเพื่อสืบทอดตำแหน่งผู้ใช้พิษคนต่อไป ซึ่งนับวันเจ้าก็ยิ่งพิสูจน์ให้เห็นเเล้วว่าข้าตัดสินใจได้ถูกต้องเเล้ว หวังว่าเจ้าจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง..." เหวินหวู่เอ่ยขึ้นด้วยความหนักเเน่น

"ขอบคุณท่านอาจารย์ที่เมตตาศิษย์คนนี้ ข้าสัญญาว่าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง..." หนิงอ้ายตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่หนักเเน่นไปไม่แพ้กัน

"อาจารย์ว่าเจ้ารีบไปเก็บร่างไรวิญญาณและพิษของจักรพรรดิแมงมุมรัตติกาลเหมันต์เสีย การปะทะกันเมื่อครู่อาจจะสร้างความสนใจกับสัตว์อสูรก็เป็นไปได้ เมื่อไปถึงหมู่บ้านไร้นามเเล้วเจ้าค่อยทำการดูดซับกระดูกวิญญาณชิ้นนี้ก็เเล้วกัน..."

หนิงอ้ายเเยกตัวไปจัดการตามที่อาจารย์ของตนได้แนะนำในทันที ส่วนทางฝั่งของเหวินหวู่ได้ทำการเก็บสมุนไพรระดับสูงที่ขึ้นอยู่โดยรอบ โดยยังคงส่งกลิ่นอายอันเเข็งแกร่งของผู้ฝึกตนระดับเทวะวิญญาณขั้นสูงครึ่งก้าวระดับเทพยุทธ์วิญญาณเพื่อข่มขวัญเหล่าสัตว์อสูรโดยรอบไม่ให้ย่างกรายเข้ามาเมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย หนึ่งอาจารย์หนึ่งศิษย์จึงใช้วิชาตัวเบาเฉพาะของตนมุ่งไปทางหมู่บ้านไร้นามที่อยู่ในอีกฝั่งหนึ่งด้วยความรวดเร็ว

เพียงไม่กี่เค่อบุรุษต่างวัยทั้งสองคนก็มาถึงหน้าหมู่บ้านไร้นามเเห่งนี้ ด้วยเพราะก่อนหน้าชาวบ้านที่ถูกช่วยเหลือโดยฝีมือของพวกเขาได้มาถึงหมู่บ้านด้วยความปลอดภัย ทั้งสี่ห้าคนรวมไปถึงสมาชิกในครอบครัวต่างเข้ามาก้มกราบเพื่อขอบคุณในหนี้ชีวิตครั้งนี้ หากว่าชายชราและเด็กหนุ่มเข้าไปช่วยไม่ทันเเล้วพวกตนคงได้ตกตายไปอย่างแน่นอน เหวินหวู่ได้มอบโอสถรักษาให้กับอีกฝ่ายไปก่อนที่จะขอเเยกตัวคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านที่ยืนรออยู่ไปไม่ไกลนัก

ดูจากท่าทางการพูดคุยนั้นหนิงอ้ายคาดเดาว่าอีกฝ่ายคงไม่ล่วงรู้ถึงฐานะที่เเท้จริงของอาจารย์ คงคิดเพียงว่าอีกฝ่ายเป็นสุดยอดฝีมือเพียงเท่านั้น ในโลกยุทธภพของผู้ฝึกตนความเเข็งแกร่งต่างเป็นตัวชี้วัดที่ควรแก่การเคารพนับถือจากคนทั่วไป หรือเพียงเเค่สามารถเข้าสู่วิถีของผู้ฝึกตนแม้จะเป็นเพียงระดับก่อเกิดวิญญาณก็ถือว่าเหนือชั้นกว่าคนธรรมดาทั่วไปเเล้ว อีกทั้งฐานะนักปรุงโอสถระดับเจ็ดของอีกฝ่ายถือว่าเป็นตัวตนระดับสูงสุดของนักปรุงโอสถในมหาทวีป ทว่าชายชราผู้เป็นอาจารย์ของเขาคงไม่ได้เปิดเผยตัวตนไป

หลังจากที่พูดคุยกัน หัวหน้าหมู่บ้านได้เชื้อเชิญให้เหวินหวู่กับหนิงอ้ายไปพักที่เรือนของตนเเต่ทว่าก็ได้รับการปฏิเสธไป เหวินหวู่ได้มอบโอสถพื้นฐานหลายสิบขวดให้กับอีกฝ่าย พร้อมกับฝากให้กำชับคนในหมู่บ้านว่าหากไม่มีเรื่องจำเป็นไม่ควรที่จะไปในเขตป่ารอยต่อระหว่างป่าชั้นในกับป่าชั้นนอกดังกล่าว บริเวณนั้นเป็นที่อาศัยของสัตว์อสูรหลายเผ่าพันธุ์

ก่อนที่จะจากไปนั้นเหวินหวู่ได้เพิ่มพลังลมปราณไปตามหลักหมุดค่ายกลที่เคยได้วางไว้ในก่อนหน้า เมื่อเห็นเช่นนั้นเเล้วหนิงอ้ายจึงถ่ายเทพลังลมปราณของตนเขาเสริมไปพร้อมกันในทันที ซึ่งนี่จึงทำให้มั่นใจได้ว่าค่ายกลป้องกันนี้ยังคงอยู่ไปอีกหลายสิบปีอย่างแน่นอน

เหวินหวู่เอ่ยขึ้นกับหนิงอ้ายว่าหลังจากนี้ตนจะเพิ่มภารกิจล่าสัตว์อสูรโดยรอบของหมู่บ้านไร้นามแห่งนี้ เชื่อว่าหากได้มีการบรรจุภารกิจนี้ลงไปในอาคารส่วนกลางของสำนักเเล้วย่อมมีศิษย์สายใน ศิษย์สายนอกไม่น้อยที่สนใจในภารกิจนี้ หากเป็นเช่นนั้นจริงหมู่บ้านไร้นามเเห่งนี้ก็จะได้รับการปกป้องดูเเลไปอีกทางหนึ่งนับได้ว่าเป็นการเเก้ปัญหาในระยะยาวไปด้วยเช่นกัน...