ตอนที่ 1 ร่างใหม่ 1

สายน้ำไหลไม่หยุดฉันใด ชีวิตคนย่อมต้องไหลไปตามโชคชะตาและบุญกรรมนำพามิอาจหยุดนิ่งได้ฉันนั้น 

วันนี้เป็นผู้ฆ่า วันหน้าอาจถูกฆ่าเช่นกัน ขึ้นอยู่กับว่าจะยอมพ่ายและตายอย่างง่ายดายหรือไม่เท่านั้น

จากสถานที่เร้นลับแก่นกลางคือหุบเขาปีศาจด้านในคือสำนักไพรีพิฆาต ผ่านเทือกเขาหลายชั้นกั้น  ลักษณะเป็นภูผาหินแกร่งเรียงตัวสูงตระหง่านทอดตัวเป็นทิวแถวยาวเรียงรายทับซ้อนกับเทือกเขาต่างๆ อย่างสลับซับซ้อน 

มาสู่สถานที่อันห่างไกลจากดินแดนนักรบราวฟ้ากั้น สู่แคว้นหมื่นนที ประหนึ่งมิใช่ใต้หล้าเดียวกัน  

ท่ามกลางม่านน้ำอันนิ่งสงบเย็นเยียบริมตลิ่งชัน ร่างดรุณีน้อยผู้หนึ่งถูกน้ำซัดจนมาเกยตื้นริมธาร

นางนอนแน่นิ่งคล้ายสิ้นชีพอยู่ริมตลิ่งเนิ่นนาน

มิรู้ว่าผ่านเวลานานเท่าใด ทว่าก็นานพอที่ทำให้ร่างกายที่เย็นจัดกับจิตวิญญาณที่ร้อนแรงผสานแนบแน่น พลังแห่งหยินบริสุทธิ์มักเพรียกหาพลังหยางอันแข็งแกร่งมาเติมเต็ม และเมื่อหยางหยินผนึกรวมกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน  ย่อมมิอาจสั่นคลอนจนเลื่อนหลุดแยกจากได้อีก[1]

เจ้าของนัยน์ตาเศร้าเริ่มขยับเขยื้อนปลายนิ้วก่อนที่ แพขนตาจะไหวระริกแผ่วเบา และเริ่มมีสติรับรู้ทุกสิ่ง             นางสะดุ้งผวา 

“เฮือก!”

หลิ่งหลินสำลักลมหายใจหอบใหญ่ ครั้นตื่นเต็มตาพลันลุกขึ้นนั่ง นางยังไม่ตาย! ลูบคลำเนื้อตัวอย่างลนลาน พบว่าเสื้อผ้าที่ใส่มิใช่ชุดเดิมที่เป็นสีดำ แต่เป็นชุดสีขาวซีดๆ หันซ้ายหันขวา สังเกตได้ว่าสถานที่มิใช่ในถ้ำ แต่เป็นริมน้ำ 

หญิงสาวก้มหน้าลง เอียงคอกะพริบตาปริบๆ มองฝ่ามือเล็กเรียวที่ขาวจัดซีดเซียวซึ่งไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ครั้นเงยหน้าขึ้นก็เห็นเป็นภาพของชายป่าริมธาราสายหนึ่ง 

นางก้มหน้าอีกครา เพ่งมอง เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ผ่านผิวน้ำใสที่สะท้อนภาพของคนผู้หนึ่งดุจกระจกเงา 

ดวงตาดำขลับดุจลูกกวางน้อยกวาดมองเชื่องช้า พิจารณาเรื่องน่าเหลือเชื่อทุกสิ่งอย่างมีสติแม้ในใจไร้สุขุม พบดรุณีน้อยวัยแรกแย้มอายุประมาณสิบห้าปีผู้หนึ่ง

ไม่ใช่เจียเย่และไม่ใช่ร่างเก่า

ใคร?

หลิ่งหลินถามตัวเองแล้วเร่งไตร่ตรองอย่างสับสน

ถูกแย่งชิงกายหยาบกระชากวิญญาณออกจากร่าง แต่ไม่ยอมตายทว่าสุดท้ายกลับมาโผล่ในร่างของสาวน้อยที่อ่อนเยาว์กว่าร่างเก่านับสิบปีเนี่ยนะ

ควรดีใจหรือเสียใจดีล่ะ

ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างข่มอารมณ์มิให้พลุ่งพล่าน  นางรีบลุกขึ้นนั่ง เร่งเดินพลังลมปราณ ปรารถนาสลับร่าง คืนวิญญาณ 

ทว่าไม่ทันการแล้ว เพราะยามนี้มันผสานและผนึกหลอมรวมร่างกายกับวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกันโดยสมบูรณ์

หลิ่งหลินค่อยๆยกเรียวนิ้วบอบบางดุจลำเทียนขึ้นสูง ส่องสะท้อนแสงตะวันเพื่อเพ่งมองให้ชัดเจนกระจ่างตา มิได้ฝัน นางยังไม่ตายจริงๆ นี่คือร่างใหม่ ที่วิญญาณได้อาศัย

      

นามใด? 

ความทรงจำของร่างพลันพร่างพรู นึกย้อนค่อยรู้ได้ในทุกห้วงเวลาแต่ละวันหมื่นพันเหตุการณ์   

ดรุณีน้อยผู้นี้มีนามว่า สวีหลิงเยี่ยน 

เจ้าของร่างนี้เพิ่งถูกทำร้ายจิตใจสารพัด ถูกตัดรอนจากชายคนรัก ถูกมารดาไล่ออกจากบ้านจนไม่มีที่ไป จากนั้นยังถูกเด็กเร่ร่อนเดินชนจนพลัดตกน้ำอย่างไม่ใยดี จนรู้สึกทดท้อไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อปล่อยวิญญาณหลุดลอย เหลือเพียงกายหยาบว่างเปล่า กระทั่งนางที่ไม่ถึงฆาตเข้ามา

ดวงตาหลิ่งหลินพลันหรี่แคบ นางกำหมัดลุกขึ้นพรึบ ปีนจากริมตลิ่งชันขึ้นมามองหาเจ้าเด็กต่ำช้าอย่างรวดเร็ว