ตอนที่ 1 ร่างใหม่ 2

แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้อยู่บริเวณนี้แล้ว แต่ไม่เป็นไร อย่าให้เจออีกแล้วกัน นางจะจัดการให้สาสมเลย คอยดู!

นอกจากความทรงจำ ยังมีทุกความรู้สึกจู่โจมถาโถม ทั้งเงียบเหงาเดียวดาย เปล่าเปลี่ยวอ้างว้าง โศกเศร้าอาดูร น้อยเนื้อต่ำใจ ด้อยค่าตัวเอง สรุปได้ว่า ‘ตัวคนเดียวไร้ที่พึ่ง’  จนอยากตายซ้ำๆ อีกสักร้อยหน

หลิ่งหลินยกมือขึ้นกุมหน้าอกตน รับรู้ถึงความรู้สึกอันหนึบหน่วงในหัวใจที่บอบช้ำ  กระแสเย็นจัดชนิดหนึ่งแล่นลามจนหนาวเหน็บเข้าไปถึงกึ่งกลางขั้วหัวใจ

สตรีผู้หนึ่งถูกคาดหวังให้เกิดมาเป็นบุรุษ ท้ายที่สุด เมื่อมิได้ดังใจหมาย กลับกลายเป็นบุตรสาวไร้ค่า ไร้ตัวตน ไม่มีใครชายตามองนางอย่างรักใคร่ห่วงใยเลยสักคน มีเพียงผลักไสให้ไกลตา 

นางจึงทำได้เพียงยอมรับชะตา กลายเป็นคนอ่อนแอและยอมแพ้แม้แต่เรียกร้องวาสนาที่ควรเป็นของตนยังมิกล้า

คิดไปคิดมาจากนั้นพลันส่ายหน้าพรืด ไม่ยินดีสักนิด บ้าไปแล้ว มัวแต่รู้สึกแบบนั้นช่างเสียเวลาชีวิตยิ่งนัก 

สาวน้อยเอ๋ย ผู้อื่นไม่รัก เราก็แค่รักตัวเองสิ!

นอกจากรักตัวเองแล้วยังต้องทำตนให้ยิ่งใหญ่ด้วย...

หลิ่งหลินแค่นเสียงเฮอะ มัวแต่เศร้าช่างโง่เขลา เราต้องไต่เต้าเกริกไกรรอวันกลับมาเอาคืนปะไรหึหึ! ฟุ้งซ่านเสร็จ หญิงสาวหลับตาลงอย่างต้องการใช้ความคิดต่อ

ชีวิตนี้ นางควรตกใจสิ่งใดก่อนดี ถูกคนสนิทสังหารแย่งชิงสำนักมารและถูกโชคชะตาเล่นตลก ตายแต่ไม่ตาย กลายเป็นวิญญาณร้ายเข้าสิงสาวน้อยผู้ต่ำต้อยน่าสงสาร 

ที่สำคัญ นางไม่ได้อยู่แดนนักรบในหุบเขาปีศาจ! แต่อยู่ในแคว้นต้าอันที่ไกลโพ้น 

หลิ่งหลินลืมตาพรึบ มองซ้ายมองขวาเร็วๆ อีกครา

ยามนี้นังเจียเย่คงยึดร่างของนางเอาไว้สินะ!

ช่างบัดซบสิ้นดี! 

แน่นอนนางต้องการกลับไปยังสถานที่แห่งตน ที่นั่นมีสำนักไพรีพิฆาตที่ยิ่งใหญ่ มีสมุนมารนับหมื่นใต้อาณัติ            มีอาณาจักรต้องปกครอง มีอำนาจให้ครอบครอง

ฝ่ามือน้อยๆ กำเป็นหมัดแน่น ดวงตาหลิ่งหลินหรี่ลง คงต้องยอมเป็นสวีหลิงเยี่ยนไปก่อน แค่ย้ายร่างไม่นับว่าตาย เมื่อไม่ตาย ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ค่อยๆเป็นค่อยๆไป 

ค่อยหาวิธีกลับไปแก้แค้น...

หลิ่งหลินคิดเรื่อยเปื่อยขณะพาร่างเปียกชื้นกลับเข้าจวนสกุลสวีแล้วถือโอกาสสำรวจรอบๆ ก่อนเข้าเรือนพักของร่างใหม่ 

หญิงสาวลอบมองซ้ายมองขวา มองประตูทุกบาน ทางทุกเส้นในจวนสกุลสวี กระทั่งเข้ามาถึงเรือนด้านใน แน่นอนว่าทุกทิศล้วนติดตรึงในความทรงจำของร่างนี้ แต่ยังต้องสังเกตให้ละเอียดรอบคอบอีกทีอยู่ดี

นางตั้งใจทำตัวเสมือนงูพิษในทะเลทราย ฝังกายใต้ผืนผสุธา กลืนกินไปกับฝุ่นดินและเม็ดทรายเสมือนมายา  รอวันชูคอผงาดกล้าขึ้นมา เมื่อวันนั้นมาถึงจะฉกกัดศัตรูให้ตายอย่างทรมานสาสมเลยคอยดู!

ในห้องมีสาวใช้อยู่หนึ่งคน กำลังนั่งหลับสัปหงก คล้ายรอเจ้านายด้วยท่าทางเกียจคร้าน 

หลิ่งหลินยืนมอง   เห็นแล้วก็ว่าไม่แปลกที่ก่อนนี้สาวใช้ไม่ได้ติดตามสวีหลิงเยี่ยน กระทั่งสวีหลิงเยี่ยนตกน้ำ ดูท่านอนขี้เซานั่นปะไร เหมือนไม่เคยคิดจะลุกขึ้นมาทำงาน เจ้านายเป็นแค่สาวน้อยที่อ่อนแอขี้ขลาดขนาดนี้  แต่สาวใช้กลับไม่ปรนนิบัติอย่างจริงใจ ไม่คอยดูแล ไม่ตามปกป้องใดๆ

จะมีไว้ทำไม?