ปฐมบท 3 สลับวิญญาณ3

หลิ่งหลินไม่รู้ว่าเจียเย่แอบฝึกวิชามารนี้ตั้งแต่เมื่อใด ยิ่งมิอาจคาดคิดว่าบุปผาวารีที่เลี้ยงไว้มีผลกับอวิชาโดยตรง 

เพียงเสี้ยวเวลา ยามที่ร่างกายกำลังอยู่ช่วงกึ่งหลุดพ้นกึ่งบรรลุไปสู่ขั้นตบะแห่งปราณบริสุทธิ์ขั้นสูง ทั้งตัวเสมือนอยู่ในใยไหมบางเบาภายใต้ผลึกแก้วยึดตรึง เพื่อแผ่ซ่านม่านพลัง กลับถูกสมุนอ่อนเยาว์คนสนิทหักหลัง

นางซึ่งกำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งสภาวะอ่อนแอที่สุดเพื่อไปสู่ความแข็งแกร่งที่สุดในหล้าย่อมเสียท่าอย่างง่ายดาย

ขณะที่หลิ่งหลินมิอาจขยับเขยื้อนได้ เจียเย่พุ่งเข้ามา ใช้วิชาปักษาธาราวายุหมุนผสานเมฆาไร้ฝน กระแทกฝ่ามือใส่ใยไหมผลึกแก้วของหลิ่งหลินไม่ยั้ง 

เสียงปริแตกเกิดขึ้นก่อนจะพังพาบทลายลงมาพริบตา ไร้เสียงไร้ฝุ่น มีเพียงหมอกควันสีขาวกับไอหนาวแผ่กระจายรอบกายอย่างเงียบงัน 

หลิ่งหลินเบิกตา เห็นเพียงเจียเย่เข้ามาประชิดและรีบยัดยาถอนพิษใส่ปากนางอย่างรวดเร็ว 

ยาถอนพิษออกฤทธิ์ในขณะที่เสี้ยวลมหายใจขาดห้วง อึก! หลิ่งหลินกลืนก้อนสะอึกของลมหายใจสุดท้ายลงคอ     

ชั่วแวบเดียว สบจังหวะวิญญาณหลิ่งหลินลอยละลิ่วออกมาจากร่าง  พลันมีแสงสีทองสว่างวาบ ทั้งร่างของเจียเย่ที่ยืนตระหง่านเบื้องหน้าพลันล้มตึง และแน่นิ่งไป อึดใจต่อมา วิญญาณของเจียเย่ก็พุ่งออกมาในเสี้ยวเวลา

เป้าหมายคือย้ายร่างสลับวิญญาณ

เจียเย่ต้องเข้ามาอยู่ในร่างของหลิ่งหลินเท่านั้น ทั้งสมุนนับหมื่นและสามีรูปงามก็จะตกเป็นของนางทั้งหมด

พริบตานั้นหลิ่งหลินก็มาในอยู่ร่างของสมุนทรยศ และเจียเย่ซึ่งอยู่ในร่างของนางก็สำเร็จวิชาขั้นสุดท้าย

เป็นการคำนวณเวลาได้เหมาะเจาะสุดยอดขั้นสุด

เมื่อเข้ามาในร่างที่เต็มไปด้วยพลังตบะและปราณที่กำลังไหลวนอย่างเข้มข้นได้แล้ว เจียเย่ในร่างของนายหญิงพลันตะเบ็งเสียงอย่างโอหังใส่หลิ่งหลินในร่างเดิมของตน

“ต่อไปข้าคือนายหญิงใหญ่ เจ้าสำนักไพรีพิฆาต ร่างกายนี้เป็นของข้า สามีเจ้าคือสามีข้า ส่วนเจ้าคือเจียเย่!”

จากนั้นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ท่าทางคล้ายหญิงบ้า   ดวงตาแดงเถือก โหนกแก้มแดงก่ำ น่าเกลียดมาก

หลิ่งหลินไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นสตรีที่อัปลักษณ์ได้ปานนั้น

ชั่วขณะตกตะลึงกับตัวเองที่มิใช่ตัวเองอีกต่อไป เหล่าสมุนมารพลันกรูเข้ามารอบทิศทางด้วยอาวุธพร้อมมือ

เป็นเจียเย่ในร่างหลิ่งหลินแอบกดศิลาสลักปักษาตรงผนังส่งสัญญาณจากกระดิ่งเงาเรียกสมุนมารที่เฝ้าคุมอยู่ด้านนอกให้พากันเข้ามา

นางให้รู้สึกสะใจยิ่งนัก รีบเยาะหยันเจ้านายเก่า 

“ไม่มีใครช่วยเจ้า ยิ่งไม่มีใครเชื่อฟังเจ้าอีกต่อไป” ก่อนตะโกนขึ้นว่า “ฆ่าเจียเย่เสีย! นางคือคนทรยศ!”

บัดซบ!

หลิ่งหลินในร่างเจียเย่สบถคำหยาบออกมาได้แค่นั้น ก่อนจะโรมรันกับเหล่าสมุนพัลวัน การต่อสู้กับพวกเดียวกันเกิดขึ้นอย่างเหี้ยมโหด ไม่มีใครยอมใคร

เจียเย่ในร่างหลิ่งหลินยังคงชี้นิ้วสั่งตาย

“ฆ่ามัน!”

สมุนกรูกันเข้าหาพร้อมอาวุธคมกริบ “ฆ่า!”

หลิ่งหลินในร่างเจียเย่รีบพุ่งกายทะยานขึ้นสูง มิใช่เพื่อหลบหลีก แต่นางกำลังต่อสู้กับบางสิ่งในตัวเอง

ไม่มีทาง นางไม่ยอมตาย ยิ่งไม่มีทางอยู่ในร่างนี้

หลิ่งหลินสู้จนลมหายใจเสี้ยวสุดท้าย

นางมิได้สู้กับสมุนแต่กำลังสู้กับตัวเอง

พลังปราณมหาศาลที่ติดตรึงมากับวิญญาณส่งผลให้กลิ่นอายพญามารแผ่ซ่านครอบคลุมเรือนร่างของเจียเย่ที่มีจิตวิญญาณหลิ่งหลินอาศัย นางฝืนเดินลมปราณที่เพิ่งแตกฉาน จนกระทั่งแก่นวิญญาณที่ชั่วร้ายผุดพรายออกมาเป็นควันและกำลังต่อต้านร่างกายไม่พึงประสงค์

พลังจิตสังหารท่วมท้น กระชากวิญญาณผู้ทรยศอย่างบ้าคลั่ง

“กรี๊ด...” 

เสียงกรีดร้องโหยหวนดังจากริมฝีปากของเจียเย่และร่างเก่าของหลิ่งหลิน ก่อนล้มตึงแน่นิ่งไป

“นายหญิง!” 

ภายใต้ภาวะตึงเครียดและในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ที่เย็นเยียบ เหตุการณ์นี้ล้วนเป็นปริศนา เหล่าสมุนมารมิรู้ว่าเกิดสิ่งใด