ตอนที่ 12 คลั่งไคล้บทกลอน3

หลิ่งหลินจึงเดินนวยนาดเข้าไปนั่งยังโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างโดยไม่สนใจมองสีหน้าผู้ใดทั้งนั้น

ยังคงเป็นว่านลู่ชิงที่ยื่นปากยื่นคางจากโต๊ะด้านข้าง “เยี่ยนเอ๋อร์ เจ้าควรกลับจวนสวีไปดีกว่า หากยังฝืนมาเรียนทั้งที่ตัวเองล่าช้า อาจจะเป็นการเพิ่มภาระให้ศิษย์คนอื่น ข้าขอเตือนด้วยหวังดีหรอกนะ” 

แท้จริงนางอยากไล่สวีหลิงเยี่ยนให้ไปไกลๆต่างหาก ทั้งฉู่เฉิงและองค์ชายสี่มองนางนานปานนั้น! ฮึ!

ว่านลู่ชิงเหยียดปากว่าต่อ “เยี่ยนเอ๋อร์สหายรัก ข้าเป็นห่วงเจ้าเหลือเกิน”

หลิ่งหลินจึงเหยียดปากยิ้มอย่างเสแสร้งเฉกเดียวกัน ขณะกระซิบกลับ “ชิงเอ๋อร์คนดี ไม่ควรมารยาสาไถยเกินไป ประเดี๋ยวปากฉีกเลือดสาดไม่รู้ตัวนะ”

“...!?” ว่านลู่ชิงตาโต สมองตื้อไปชั่วขณะ “จ่ะ เจ้า” โมโหก็โมโหแต่แปลกใจมากกว่า 

สวีหลิงเยี่ยนเปลี่ยนแปลงเกินไปแล้ว

นอกจากลุกขึ้นมาแต่งตัวสีสันฉูดฉาดยังไร้มารยาท พูดจาดุดัน แค่นางเปิดเผยเรื่องที่แอบคบหากับฉู่เฉิงเท่านั้น  ทำสตรีปวกเปียกกลายเป็นแข็งกร้าวได้ปานนี้เชียวหรือ? 

เฮอะ! แต่ก็แน่ล่ะ ใต้หล้านี้มีสตรีใดบ้างเมื่อถูกแย่งชายในดวงใจจะไม่เสียสติไปน่ะ

หลิงเยี่ยนกลายเป็นหญิงบ้าที่ยังโง่อยู่ปะไร!

ว่านลู่ชิงแสยะยิ้มไม่ยอมแพ้ นางหันไปทางหน้าห้อง ยกมือขึ้นกล่าว “ท่านอาจารย์เฉาเจ้าคะ ขออภัยที่ขัดจังหวะ ศิษย์มีเรื่องต้องพูดเจ้าค่ะ”

เฉาเฉิงเต๋อจำต้องเงยหน้าจากตำราในมือ

“เชิญคุณหนูว่านกล่าว”

ว่านลู่ชิงตีสีหน้าอึดอัดกระอักกระอ่วนใจ น้ำเสียงเจือความห่วงใยปานนั้น “สวีหลิงเยี่ยนเพิ่งมาเรียนวันแรก ศิษย์รู้สึกเป็นกังวลกลัวนางเรียนไม่ทันสหายคนอื่น จึงอยากเสนอให้ท่านอาจารย์สอนช้าลงหน่อย เนื้อหาก่อนหน้านั้นรบกวนท่านอาจารย์สอนช่วยซ้ำสักสองรอบด้วยเจ้าค่ะ” 

วาจานางทำศิษย์คนอื่นส่งเสียงพร่ำบ่นพึมพำอย่างไม่ชอบใจ ช่างเสียเวลาเรียนจริงๆ

ว่านลู่ชิงจึงทำเสียงอ่อย สีหน้ารู้สึกผิด ลำบากใจที่จะพูดยิ่งนัก “อ้อ.. ข้าต้องขออภัยสหายร่วมชั้นทุกคนด้วย”

ท่าทางของว่านลู่ชิงดูเกรงอกเกรงใจเสียเต็มประดา ขณะกล่าวต่อ “พวกเจ้าช่วยทำความเข้าใจให้ช้าลงหน่อย หลิงเยี่ยนของข้าเรียนรู้ได้ช้า เกรงว่าจะเป็นที่ขบขันแล้ว”

ยิ่งพูดยิ่งตอกย้ำให้สวีหลิงเยี่ยนเป็นตัวตลกนั่นแล สมควรถูกครหาไปชั่วกัปชั่วกัลป์ 

แต่เฉาเฉิงเต๋อนั้นเป็นอาจารย์ผู้ชื่นชอบการพร่ำสอนโดยสายเลือดจึงไม่ใช่ปัญหา ต้องสอนกี่ครั้งกี่คราก็ได้ทั้งสิ้น เขาพลิกหน้าตำรากลับมาหน้าแรกทำท่าสอนซ้ำบทเดิมอย่างใจเย็นเชื่องช้า

ทว่าศิษย์คนอื่นกลับเผยสีหน้าไม่พอใจออกมา

มีใครไม่รู้บ้างว่าสวีหลิงเยี่ยนโง่เง่าไร้สมองปานใด   มาช้าสู้ไม่มายังดีกว่า คงไม่แคล้วเป็นขยะไร้ค่าเป็นตัวถ่วงของชั้นเรียน ไฉนไม่ไสหัวกลับไป!

แม้มิเอ่ยทางวาจาแต่แววตาที่เผยออกมาค่อนข้างเหยียดหยามถ้วนหน้า