ตอนที่ 6 สตรีชุดแดง3

ชายหนุ่มเปรยเสียงเรียบ “ข้าไม่รู้สึกเช่นนั้น”

ฟ่านเจินก็คิดเช่นกัน นางพยักหน้าเห็นด้วย

“องค์ชาย หากนางเป็นนักฆ่าแฝงตัวมาจริง แล้วผู้ใดส่งมาหรือเพคะ”

ฟ่านเจิ้งที่ร่วมฟังอยู่ด้วยตีไหล่น้องสาวดังเพียะ  

“เจ้าช่างกล้าถาม เคยมือสังหารคนใดเขียนป้ายแปะหน้าผากเอาไว้บ้างเล่าว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง”

“อ้อ จริงด้วย” ฟ่านเจินกะพริบตานิ่วหน้าวิเคราะห์ “แต่ท่าทางของนางคล้ายไม่คิดลงมือวันนี้นะพี่ใหญ่”

“คงเข้ามาดูลาดเลานั่นล่ะ”

“อืม นั่นก็ย่อมใช่”

สองพี่น้องกระซิบกระซาบ ช่วยกันขบคิดเคร่งเครียด

ฟ่านเจินกล่าวกับพี่ชาย “รอนางลงมือแล้วโต้กลับหรือจับนางมารีดเค้นเดี๋ยวนี้ดีล่ะพี่ใหญ่”

ฟ่านเจิ้งส่ายหน้าไม่เห็นด้วย “พี่คิดว่ามันไม่ได้ผล คงไม่แคล้วชิงฆ่าตัวตาย สุดท้ายเราก็ไม่ได้อะไรเช่นเคย”

“เช่นนี้ มิสู้...” สองพี่น้องว่าพลางหันมองเจ้านายก่อนโพล่งอย่างพร้อมเพรียง “แสร้งเป็นเหยื่อลอบจับเสือ!”

จ้าวหมิงอวี่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาหงส์เหลือบขึ้นมองสองพี่น้องอย่างเนือยๆ แวบหนึ่ง ยังไม่ลงความเห็นใด

ให้องค์ชายเช่นเขาแสร้งเป็นเหยื่อในอุ้งมือสาวน้อยเพื่อล่อเสือออกมาติดกับหรือ? เขาต้องซื่อบื้อปานใด?

ฟ่านเจิ้งนับเป็นกุนซือประจำตัวองค์ชายสี่ตั้งแต่เด็กจึงช่วยวางแผนอย่างจริงจังว่า “เรารับตัวนางไว้ข้างกาย แสร้งทำตัวตามน้ำลอบสืบผู้อยู่เบื้องหลังอย่างแนบเนียน จากนั้นใช้นางเป็นเครื่องมือถอนรากถอนโคนศัตรูพ่ะย่ะค่ะ”

จ้าวหมิงอวี่ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เสมองนอกหน้าต่าง เมินเฉยไม่พูดจา นานครู่ใหญ่ค่อยเบือนศีรษะมาตอบรับคำเสนออันโง่เง่านั้นว่า

“ได้...”

ยามเว่ย[1]เป็นการประกาศผลการแข่งขันคัดเลือกสหายร่วมเรียนขององค์ชายสี่

รายนามผู้ได้รับคัดเลือกมีทั้งบุรุษและสตรีหกคน  ทุกคนล้วนมีฝีมือที่ดีล้ำเลิศไร้ที่ติไม่ว่าจะเป็นศาสตร์อักษร ศาสตร์ดนตรี บทกวี กาพย์กลอนและร่ายรำ 

เสียงขันทีประกาศรายนามดังต่อเนื่องมาถึงคนที่สี่ “คุณชายฉู่เฉิง”

ฉู่เฉิงยกยิ้มมุมปากอย่างหยิ่งผยอง เขาต้องได้อยู่แล้ว ทุกคนพยักหน้ามิได้เห็นต่าง 

ขันทีประกาศชื่อคนที่ห้า “คุณหนูว่านลู่ชิง”

ว่านลู่ชิงยิ้มหวาน ลอบช้อนตามององค์ชายสี่บนตำแหน่งประธานอย่างต้องการหว่านเสน่ห์ในท่าทีเต็มที่ 

ในบรรดาศิษย์ที่ได้รับคัดเลือกมีคนเก่งหลายคนซึ่งไม่น่าแปลกใจอันใด ทุกคนยินดี กระทั่งขันทีประกาศรายนามคนสุดท้าย 

“คุณหนูสวีหลิงเยี่ยน”

หา...

ทุกคนต่างตกตะลึงพรึงเพริดด้วยคาดไม่ถึง ไม่เว้นแม้แต่หลิ่งหลินเอง

“เป็นไปได้อย่างไร”

ศิษย์หญิงคนหนึ่งถามขึ้นอย่างไม่เข้าใจแม้แต่น้อย

“คงใช้เส้นสายกระมัง พี่ชายของนางยังได้ร่วมเรียนกับท่านอ๋องในสำนักศึกษาหลวงนี่” อีกคนบอก

“อ่า...นั่นสินะ” ทุกคนเห็นด้วย พร้อมพากันหันมองมาทางสวีหลิงเยี่ยนเป็นตาเดียวกัน

หลิ่งหลินย่อมรับรู้ได้ถึงสายตาเดียดฉันท์เหล่านั้น  แต่นางยังคงเมินเฉย ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย 

เพราะนางเองก็ไม่คิดว่าจะผ่านปะไร เพิ่งฝึกเองนะ 

แต่ได้รับคัดเลือกด้วยเหตุผลใดก็ช่างเถอะ

ได้เป็นสหายร่วมเรียนกับองค์ชายสูงศักดิ์มีสิ่งใดไม่ดี คบหาคนมีเงินมีอำนาจ ไม่แน่นางอาจได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ร่ำรวยมหาศาลภายในชั่วข้ามคืน

คิดไปคิดมาหลิ่งหลินพลันตระหนักได้บางสิ่งขึ้นมา

ใช่แล้ว...ตอนนี้นางไร้พันธะ ไม่ได้แต่งงานกับใคร ข้างกายว่างเปล่ากระทั่งคู่หมาย ไม่มีพันธะกับใครทั้งนั้น อยากทำตามใจอันใดก็ย่อมได้แล้ว

อ๊ะ! ไม่ใช่ๆ ต้องคิดเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่าสิ 

หญิงสาวสลัดความคิดเก่าแล้วคิดใหม่ ใช่! ตอนนั้นนางรู้ว่าเขาเป็นองค์ชายสูงศักดิ์แต่มิรู้ว่าเขามาจากแคว้นใด 

หลิ่งหลินเผลอเบิกตากว้างทันที

จ้าวหมิงอวี่! แคว้นต้าอัน!

เขาดั้นด้นกลับมาแคว้นนี้ได้ก็ต้องย้อนกลับไปจนถึงหุบเขาปีศาจได้อีกเช่นกัน

แสงสว่างแห่งความหวังของหลิ่งหลินเริ่มเห็นรำไร

นางเห็นควรต้องพึ่งพาจ้าวหมิงอวี่นำทางกลับบ้าน เพราะความทรงจำเกี่ยวกับหุบเขาปีศาจพร่าเบลอไปหมด ถ้าจำได้ยามนี้คงเร่งเดินทางกลับสำนักไพรีพิฆาตไปนานแล้ว ไฉนต้องมาอยู่ที่เส็งเคร็งแบบนี้ต้องทนทำตัวสงบเสงี่ยมทำไม 

 

---

[1]ยามเว่ย (未：wèi) คือ 13.00 – 14.59 น.