ตอนที่19องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง

"พับสีฟ้ากับสีชมพู ใช้ตัดเป็นชุดสตรี ส่วนพับสีน้ำเงินกับสีเขียวนั่น ใช้ตัดเป็นชุดบุรุษก็แล้วกัน"

อวี้หลันเอ่ยเสียงเรียบ ขณะใช้สายตากวาดมองผ้าพับที่กางเรียงอยู่ตรงหน้า

นางกำลังสั่งให้ ฉิงอี ฉิงซื่อ และฉิงลิ่ว ซึ่งเป็นบ่าวที่พึ่งรับเข้ามา ช่วยกันคัดเลือกผ้าเพื่อส่งให้ร้านอาภรณ์ประจำจวน ตัดเย็บให้กับบ่าวทุกคนในเรือนฮวาหงคนละห้าชุด

คนที่นางเลือกเข้ามา เป็นบุรุษหกคนและสตรีสี่คน พวกเขาต่างเป็นคนหนุ่มสาวที่ดูปราดเปรียว กระฉับกระเฉง ทั้งหมดล้วนมีสายตาซื่อตรง ไหวพริบดี และมีวินัยในการวางตัว 

และเพื่อให้เรียกขานได้สะดวก สามารถจดจำได้ง่าย นางจึงมอบชื่อใหม่ให้แก่ทุกคน โดยขึ้นต้นด้วยคำว่า “ฉิง” ซึ่งหมายถึงความบริสุทธิ์ผ่องใส เช่นเดียวกับฉิงหว่าน 

ฉิงอี ฉิงเอ้อ ฉิงซาน ฉิงซื่อ ฉิงอู่ ฉิงลิ่ว ฉิงชี ฉิงปา ฉิงจิ่ว และฉิงสือ ชื่อเรียกตามลำดับจากหนึ่งถึงสิบ เป็นชื่อที่ฟังง่าย จดจำง่ายอย่างยิ่ง

"คุณหนูน้ำชากับของว่างเจ้าค่ะ"

ฉิงจิ่ว เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา น้องน้อยที่สุดในบรรดาบ่าวทั้งหมด ยกถาดน้ำชาและของว่างเข้ามาให้ผู้เป็นนายด้วยรอยยิ้มน่ารัก

มองๆ ไปเด็กคนนี้ก็ละม้ายคล้ายคลึงกับฉิงหว่านของนางอยู่ไม่น้อย ทั้งนิสัยใจคอและหน้าตา 

นี่กระมังสิ่งที่ทำให้นางตัดสินใจเลือกเด็กสาวนุ่มนิ่มผู้นี้มา ทั้งที่อีกฝ่ายไม่ตรงตามเจตนาของนางแม้แต่น้อย

"ขอบใจเจ้ามาก"

อวี้หลันยิ้มให้อีกฝ่าย ก่อนจะยกน้ำชาที่ฉิงจิ่วรินให้ขึ้นจิบ ตามด้วยขนมหน้าตาน่าทานอีกหนึ่งชิ้น

"คุณหนู! คุณหนูเจ้าคะ"

เสียงเรียกดังมาก่อนตัว ฉิงหว่านวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในเรือน ใบหน้าแดงก่ำเพราะแรงวิ่ง ดวงตากลมโตเปล่งประกายราวกับเพิ่งได้ยินเรื่องอะไรตื่นเต้นมาหมาดๆ

อวี้หลันวางจอกชาที่พึ่งจะยกขึ้นจิบล้างคอลง เหลือบมองบ่าวคนสนิทที่ตอนนี้กลายเป็นเหมือนแม่นกน้อยที่ชอบโฉบไปทั่วเรือน

"วันนี้หวานหว่านมีเรื่องอะไรมาเล่าให้ข้าฟังอีกเล่า"

นางถามพลางยิ้มบาง

นับตั้งแต่รับบ่าวใหม่เข้ามา นอกจากดูแลเรื่องส่วนตัวของนาง ฉิงหว่านก็แทบไม่มีงานให้ทำอีก อีกฝ่ายจึงชอบออกเดินสำรวจไปทั่ว ทั้งในเรือน นอกเรือน บางครั้งถึงกับออกไปนอกจวน และมักจะกลับมาพร้อมข่าวลือ ข่าวซุบซิบนินทา หรือเรื่องแปลกใหม่ที่ได้ยินมา

แม้บางเรื่องจะไร้สาระไปบ้าง แต่อวี้หลันกลับไม่เคยรำคาญเลยสักครั้ง เพราะหลายครั้ง เรื่องพวกนั้นก็กลายเป็นประโยชน์อยู่ไม่น้อย

"ข่าวใหม่ ข่าวใหญ่เลยเจ้าค่ะ"

เสียงตื่นเต้นของฉิงหว่านดังขึ้น

ฉิงอีกสี่นางต่างก็หันมามองต้นเสียงเป็นตาเดียว ก่อนจะแอบอมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางกระตือรือร้นของอีกฝ่าย

"พวกเจ้าก็อยากรู้ใช่หรือไม่"

ฉิงหว่านหันไปมองสี่ฉิงด้วยสายตากรุ้มกริ่ม พลางยืดอกอย่างภูมิใจกับข่าวที่ตนรู้มา

"พี่ฉิงหว่าน เล่ามาเถิดเจ้าค่ะ ข้าอยากรู้จนจะทนไม่ไหวแล้ว"

เสียงเจื้อยแจ้วของฉิงจิ่วน้อยดังขึ้นก่อนใคร ใบหน้ากลมอมชมพูของนางดูตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าคนที่หอบข่าวมา

อวี้หลันนั่งมองภาพตรงหน้าอย่างขบขัน นางส่ายหน้าเบาๆ พลางยกถ้วยชาขึ้นเป่าไล่ไอร้อน แล้วจิบเบาๆ ขณะรอฟังเรื่องเล่าประจำวันจากบ่าวคนสนิท

ฉิงหว่านยิ้มกว้าง ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ เห็นทุกคนตั้งอกตั้งใจรอฟังข่าวจากตน นางก็ยิ่งได้ใจเข้าไปใหญ่ รีบสาวเท้าเข้ามาใกล้ ย่อตัวนั่งลงตรงหน้าของผู้เป็นนาย จากนั้นก็เริ่มเล่าเรื่องที่ตนไปแอบรู้มา จากการไปตีสนิทกับบ่าวจวนโหวผู้หนึ่ง พร้อมสีหน้าและน้ำเสียงที่ชวนให้ผู้ฟังต้องตั้งใจฟังไปด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้

"มีราชสารจากชายแดนเหนือส่งกลับมาถึงวังหลวงเจ้าค่ะ"

ฉิงหว่านกดเสียงต่ำลงเล็กน้อย เพิ่มความขรึมขลังให้น้ำเสียงของตน

"กล่าวว่ากองทัพหลวงที่นำโดยองค์ชายใหญ่ หลี่เหวินหลง สามารถตีฝ่าข้าศึก เข้ายึดเมืองป้อมหลักของแคว้นศัตรูได้สำเร็จ"

เสียงฮือฮาเบาๆ ดังขึ้นจากฉิงทั้งสี่นาง ใบหน้าของแต่ละคนล้วนมีแววตื่นเต้นไม่แพ้กัน

"ศึกใหญ่ทางเหนือที่กินเวลาหลายปี บัดนี้จบลงแล้วเจ้าค่ะ และยังจบลงด้วยชัยชนะที่งดงามเสียด้วย"

ฉิงหว่านยกมือประกอบคำพูด สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดวงตาวาววับยิ่งกว่าเดิม

"ตอนนี้ข่าวชัยชนะขององค์ชายใหญ่ดังสะเทือนไปทั่วทั้งท้องพระโรงเลยนะเจ้าคะ อีกไม่นานคงมีประกาศออกมาให้ชาวเมืองรับรู้ นับได้ว่าพวกเรารู้ข่าวก่อนใคร และข้ายังรู้มาอีกด้วยว่า กองทัพขององค์ชายใหญ่กำลังเดินทางกลับเมืองหลวงเจ้าค่ะ"

ข่าวชัยชนะขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงสะเทือนเลือนลั่นไปทั่ววังหลวง

ท่ามกลางเสียงฮือฮาของสาวใช้ทั้งห้านาง อวี้หลันยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาสงบนิ่งแต่ทอประกายบางอย่าง ก่อนจะจิบชาช้าๆ อย่างใจเย็น 

มิน่าเล่า วันนี้บิดาถึงได้เข้าวังตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง กระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่กลับออกมา

ฉิงหว่านโน้มตัวเข้ามาหาผู้เป็นนายเล็กน้อย ลดเสียงให้เบาลงยิ่งกว่าเดิม คล้ายกำลังเล่าเรื่องลับเฉพาะ

"แต่ที่น่าสนใจเสียยิ่งกว่าชัยชนะก็คือ เรื่องราวขององค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง และการกลับมาเมืองหลวงครั้งนี้ของพระองค์ต่างหากเจ้าค่ะ"

นางกวาดสายตามองซ้ายขวาเล็กน้อย ก่อนเอ่ยต่อ

"เพราะกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ เส้นทางของพระองค์หาได้โรยด้วยกลีบกุหลาบไม่"

องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลง โอรสองค์โตของฮ่องเต้ ผู้กำเนิดจากอดีตฮองเฮาผู้ล่วงลับ พระองค์เกิดมาพร้อมสายเลือดนักรบ ตั้งแต่วัยเยาว์พระองค์ไม่โปรดการละเล่น ไม่หลงใหลดนตรีหรือตำราปรัชญาดั่งชนชั้นสูงทั่วไป แต่กลับหลงใหลเสียงฝึกดาบ การฝึกยุทธ์ และบทเรียนยุทธศาสตร์จากตำราทหารของแม่ทัพรุ่นก่อนๆ

ร่ำลือกันว่าเมื่อครั้งยังเยาว์ทรงถูกปองร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหลายต่อหลายครั้ง พออายุครบสิบสี่ชันษา พระองค์จึงทรงขอพระราชานุญาตจากฮ่องเต้เข้าร่วมกองทัพชายแดนเหนือในฐานะนายทหารฝึกหัด ท่ามกลางเสียงคัดค้านของเหล่าขุนนางผู้ใหญ่ แต่ฮ่องเต้กลับตอบรับด้วยสายตาหนักแน่น 

"หากอยากแข็งแกร่ง ก็จำเป็นต้องเห็นเลือดและเหงื่อของผู้อื่นด้วยตาตนเอง" 

องค์เหนือหัวตรัสเช่นนั้น ไหนเลยจะมีผู้ใดคัดค้านได้อีก

จากนายทหารผู้น้อยที่ไม่มีแม้กระทั่งผู้ติดตามเป็นส่วนตัว องค์ชายใหญ่กลับก้าวขึ้นสู่ตำแหน่งแม่ทัพภาคเหนือตอนอายุเพียงยี่สิบปี ด้วยกำลัง ความเฉลียวฉลาด และหัวใจที่ไม่ยอมแพ้

พระองค์นำชัยชนะกลับมาได้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งยังได้รับฉายาจากชายแดนเหนือว่า "มังกรเหมันต์" เพราะสามารถชิงชัยในช่วงฤดูหนาวที่ทุกกองทัพต่างหลีกเลี่ยง ไม่ว่าจะภูมิประเทศที่เย็นยะเยือก หรือสถานการณ์ที่พลิกผันยากควบคุม องค์ชายใหญ่กลับใช้สิ่งนั้นเป็นอาวุธ พระองค์เปลี่ยนความเสียเปรียบ ให้กลายเป็นชัยชนะจนศัตรูต้องถอยร่น

เวลาผ่านไปหลายปี ใบหน้าและแววตาของพระองค์เฉียบคมเหมือนคมดาบที่เพิ่งลับ ดวงตาคมดุดันสะท้อนความมุ่งมั่นของบุรุษที่ผ่านการลิ้มรสโลหิตและความเป็นความตายมานับครั้งไม่ถ้วน

ว่ากันว่าพระองค์สง่างามในชุดเกราะดำสะท้อนแสงดั่งเหล็กกล้า ดาบยาวข้างกายดื่มโลหิตของศัตรูมานับพันนับหมื่น เรือนกายของพระองค์ล้วนเต็มไปด้วยบาดแผล และเกือบไปเยือนประตูปรโลกมาหลายครั้ง แต่ก็กลับมายืนหยัดได้อย่างสง่างาม ราวกับพญาอินทรีที่ไม่เคยหวั่นเกรงสายลม

วันนี้ พระองค์ไม่ได้กลับมาในฐานะองค์ชายผู้อาภัพที่ห่างไกลวังหลวง หากกลับมาในฐานะ "วีรบุรุษของแผ่นดิน" ชายหนุ่มผู้เปลี่ยนโชคชะตาของแคว้นด้วยสองมือของตนเอง

"และเกรงว่าการกลับมาของพระองค์ในครั้งนี้"

ฉิงหว่านลดเสียงลง สีหน้าจริงจังขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"ไม่เพียงแต่จะก่อให้เกิดคลื่นลมในราชสำนัก แต่ยังอาจเปลี่ยนชะตาชีวิตของใครอีกหลายคนเลยทีเดียวเจ้าค่ะ"

ทันทีที่สิ้นเสียง บรรยากาศในเรือนเงียบลงทันตา คำพูดของฉิงหว่านเปรียบเสมือนสายลมเย็นที่พัดวูบผ่าน ไม่มีใครกล้าเอ่ยสิ่งใดต่อ

อวี้หลันนิ่งฟังเงียบๆ ปลายนิ้วค่อยๆ หมุนขอบถ้วยชาในมืออย่างใช้ความคิด ดวงตาคู่งามเรียบนิ่งราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร แต่แท้จริงแล้วทุกคำที่ได้ยินกลับซึมซาบลงลึกในใจอย่างเงียบงัน

ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะส่งผลถึงจวนรองเสนาบดีมากน้อยเพียงใด และที่สำคัญ การหมั้นหมายของอวี้เหมยกับองค์ชายห้า จะนับได้ว่าเป็นการ "เลือกข้าง" ของบิดาหรือไม่ 

และหากใช่... ก็อดตั้งคำถามไม่ได้ว่า

บิดาเลือกข้างได้ถูกจริงหรือ

หากทุกอย่างเป็นดังที่ฉิงหว่านเล่ามา องค์ชายใหญ่หลี่เหวินหลงผู้นี้... ก็น่ากลัวไม่น้อยเลย