บทที่ 4 หมากกระดานใต้บัลลังก์

หลายวันผ่านไปนับตั้งแต่การมาถึงของแม่ทัพหลงเฟยและเหล่าทหารหาญจากแดนเหนือ เมืองจินไห่ก็กลับคืนสู่ความสงบเรียบร้อยอีกครั้ง แต่เป็นความสงบที่แฝงไว้ด้วยคลื่นใต้น้ำอันเชี่ยวกราก ทหารจากแดนเหนือถูกผนวกรวมเข้ากับกองทัพพยัคฆ์ทมิฬอย่างรวดเร็ว เรื่องราวความโหดร้ายของสงครามและความเน่าเฟะของราชสำนักที่พวกเขาถ่ายทอดออกมา ได้จุดไฟแห่งความเกลียดชังและความมุ่งมั่นให้แก่เหล่าทหารแดนใต้ให้ลุกโชนยิ่งกว่าเดิม

ในขณะที่ทางใต้กำลังลับคมดาบเตรียมรับมือกับอนาคตที่ไม่แน่นอน บรรยากาศในเมืองหลวงต้าหลงกลับแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

ณ ตำหนักบูรพาอันหรูหราฟู่ฟ่า เสียงดนตรีขับกล่อมเคล้าคลอไปกับเสียงหัวเราะอันเกียจคร้านของบุรุษผู้หนึ่ง ร่างสูงโปร่งในอาภรณ์ผ้าไหมเนื้อดีปักดิ้นทองเป็นลายมังกรห้าเล็บนอนเอกเขนกอยู่บนตั่งไม้มะเกลือเนื้อดี สองข้างมีนางกำนัลโฉมสะคราญคอยปรนนิบัติพัดวีและป้อนผลไม้ให้ไม่ขาดปาก เขาคือองค์รัชทายาทแห่งแคว้นต้าหลง ผู้ซึ่งไม่เคยสนใจสิ่งใดนอกจากการเสพสุขไปวันๆ

"น่าเบื่อสิ้นดี!" รัชทายาทปัดจานผลไม้ทิ้งอย่างไม่ไยดี "ทุกวันก็มีแต่เรื่องเดิมๆ สุราก็รสชาติซ้ำซาก สตรีพวกนี้ก็หน้าตาจืดชืด ข้าชักจะเบื่อเต็มทนแล้ว"

ขันทีเฒ่าคนสนิทนามว่า "กงกงหลิว" รีบค้อมกายลงต่ำ "องค์รัชทายาทอย่าเพิ่งเบื่อหน่ายไปเลยพ่ะย่ะค่ะ บ่าวมีเรื่องน่าสนใจมาทูลให้ทรงทราบ"

"เรื่องอะไรที่น่าสนใจไปกว่าสุราและนารีอีกเล่า?" รัชทายาทกล่าวอย่างเหยียดหยัน

"ก็เป็นเรื่องของนารีนี่แหละพ่ะย่ะค่ะ" กงกงหลิวยิ้มประจบ แววตาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ "แต่เป็นนารีที่งดงามที่สุดในแผ่นดินในยามนี้"

"หืม?" คิ้วของรัชทายาทเลิกขึ้นอย่างสนใจ

"บ่าวได้ยินมาจากเหล่าพ่อค้าที่เดินทางมาจากแดนใต้ พวกเขาเล่าลือกันว่าที่เมืองจินไห่ มีบุตรสาวของเจ้าเมืองนามว่าเซี่ย เหยาเหยา นางผู้นี้มีรูปโฉมงดงามราวกับเทพธิดาจำแลงลงมาจุติ ทั้งยังมีจิตใจดีงามช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก จนชาวเมืองขนานนามนางว่า 'นางฟ้าแห่งจินไห่' ว่ากันว่าเพียงได้เห็นรอยยิ้มของนางคราหนึ่ง ก็อาจลืมเลือนความทุกข์ไปได้ทั้งชีวิตพ่ะย่ะค่ะ"

ดวงตาของรัชทายาททอประกายวาวโรจน์ขึ้นมาทันที "นางฟ้าแห่งจินไห่รึ? งดงามถึงเพียงนั้นเชียว?"

"งดงามเกินกว่าจะบรรยายได้พ่ะย่ะค่ะ" กงกงหลิวรีบเสริม "และที่สำคัญ...เมืองจินไห่ตอนนี้เปรียบเสมือนขุมกำลังที่แข็งแกร่งที่สุดในแดนใต้ ภายใต้การนำของแม่ทัพเถี่ย อ้าวเทียน ที่ไม่เคยยอมขึ้นตรงต่อผู้ใด ว่ากันว่ากองทัพพยัคฆ์ทมิฬของเขานั้นไม่เคยพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว หากองค์รัชทายาทได้นางมาเป็นชายา ก็เท่ากับว่าได้ใจของชาวเมืองจินไห่ และอาจจะได้กองทัพพยัคฆ์ทมิฬที่แข็งแกร่งนั้นมาไว้ในพระหัตถ์ด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ!"

คำพูดสุดท้ายของกงกงหลิวราวกับกุญแจที่ไขเข้าไปในใจของรัชทายาทพอดิบพอดี เขาลุกขึ้นนั่งทันที ในหัวไม่ได้มีเพียงภาพของสตรีโฉมงาม แต่ยังมีภาพของกองทัพอันเกรียงไกรที่สามารถนำมาเสริมสร้างบารมีของตนเองได้

"เถี่ย อ้าวเทียน..." เขาทวนชื่อนั้นช้าๆ "ข้าเคยได้ยินชื่อมันอยู่บ้าง ได้ยินว่าเป็นแม่ทัพที่แข็งกร้าวและไม่ยอมก้มหัวให้ใคร แต่ก็ไม่คิดว่ากองทัพของมันจะแข็งแกร่งถึงเพียงนี้"

"แข็งแกร่งมากพ่ะย่ะค่ะ" กงกงหลิวกล่าวต่อ "ตอนนี้ศึกทางเหนือกำลังติดพัน หากเราสามารถนำกองทัพจากทางใต้ขึ้นมาช่วยรบได้ ไม่เพียงแต่จะคลายวิกฤตของแผ่นดิน แต่ยังเป็นผลงานชิ้นโบแดงขององค์รัชทายาทอีกด้วยนะพ่ะย่ะค่ะ"

รอยยิ้มอันชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของรัชทายาท "ฮ่าๆๆ! แผนการนี้ช่างเป็นการ ยิงศรเดียวได้อินทรีสองตัว เสียจริง! ข้าไม่เพียงแต่จะได้สตรีที่งดงามที่สุดมาเชยชม แต่ยังจะได้กองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดมาใช้งานอีกด้วย!"

ความคิดอันละโมบของเขาวิ่งไปไกล ฮ่องเต้ผู้เป็นบิดากำลังกลัดกลุ้มเรื่องศึกทางเหนือที่พ่ายแพ้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากเขาเสนอแผนการนี้ขึ้นไป ไม่เพียงแต่จะได้สตรีงามมา แต่ยังจะได้รับคำชมว่าเป็นรัชทายาทที่มองการณ์ไกลและรู้จักแบ่งเบาภาระของบ้านเมืองอีกด้วย

"ดี! ดีมาก!" เขากล่าวเสียงดัง "สตรีที่งดงามที่สุดในแผ่นดิน ย่อมต้องคู่ควรกับข้าผู้เป็นรัชทายาทแห่งต้าหลงเท่านั้น! อีกทั้งยังเป็นประโยชน์ต่อการศึกทางเหนืออีกด้วย! กงกงหลิว รีบไปเตรียมการ ข้าจะเข้าเฝ้าเสด็จพ่อพรุ่งนี้!"

วันรุ่งขึ้น ณ ท้องพระโรงอันโอ่อ่า...

ฮ่องเต้ประทับอยู่บนบัลลังก์มังกรด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม เบื้องล่างคือเหล่าขุนนางที่กำลังถกเถียงกันเรื่องสถานการณ์ชายแดนทางเหนืออย่างเผ็ดร้อน แต่กลับไม่มีใครเสนอแผนการที่เป็นรูปธรรมได้เลยแม้แต่คนเดียว

"พอได้แล้ว!" ฮ่องเต้ตบที่เท้าแขนบัลลังก์เสียงดัง "พวกท่านเถียงกันไปก็ไร้ประโยชน์! ข้าต้องการทางแก้ปัญหา! ไม่ใช่คำแก้ตัว!"

ทันใดนั้น องค์รัชทายาทก็ก้าวออกมาจากแถวขุนนางแล้วคุกเข่าลง "ทูลเสด็จพ่อ ลูกมีแผนการที่จะช่วยคลี่คลายสถานการณ์ที่ชายแดนทางเหนือพ่ะย่ะค่ะ"

"หืม? เจ้ามีแผนการอะไรรึ?" ฮ่องเต้เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ

"ลูกได้ทราบข่าวมาว่าที่เมืองจินไห่ทางตอนใต้ มีกองทัพพยัคฆ์ทมิฬที่แข็งแกร่งภายใต้การนำของแม่ทัพเถี่ย อ้าวเทียน ซึ่งไม่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ผู้ใด หากเราสามารถนำกองทัพนี้ขึ้นมาช่วยรบทางเหนือได้ สถานการณ์ย่อมต้องดีขึ้นเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ"

ขุนนางผู้หนึ่งค้านขึ้นมาทันที "แต่ท่านแม่ทัพเถี่ยผู้นั้นไม่เคยขึ้นตรงต่อราชสำนัก ทั้งยังแข็งกร้าวและไม่ยอมรับคำสั่งจากผู้ใด การจะให้เขายกทัพขึ้นมาช่วยนั้น เกรงว่าจะเป็นไปได้ยากพ่ะย่ะค่ะ"

"นั่นคือส่วนที่สำคัญที่สุดในแผนของลูกพ่ะย่ะค่ะ" รัชทายาทกล่าวอย่างมั่นใจ "ลูกได้ยินมาว่าเจ้าเมืองเซี่ยแห่งจินไห่ มีบุตรสาวที่งดงามและเปี่ยมด้วยคุณธรรมนามว่าเซี่ย เหยาเหยา หากเสด็จพ่อโปรดเกล้าฯ ประทานสมรสให้นางแต่งกับลูก การเชื่อมสัมพันธ์ครั้งนี้ย่อมทำให้เจ้าเมืองเซี่ยและแม่ทัพเถี่ยรู้สึกซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณ และยอมส่งกองทัพขึ้นมาช่วยรบอย่างแน่นอน"

เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวต่อ "นี่ไม่เพียงแต่จะเป็นการเสริมสร้างกำลังทหารของเรา แต่ยังเป็นการผูกมิตรกับขุมกำลังทางใต้ ทำให้แคว้นต้าหลงของเราเป็นปึกแผ่นมั่นคงยิ่งขึ้นอีกด้วยพ่ะย่ะค่ะ!"

คำพูดที่ดูฉลาดหลักแหลมและเปี่ยมไปด้วยเหตุผลของรัชทายาท ทำให้เหล่าขุนนางที่ได้ฟังถึงกับตกตะลึง พวกเขาไม่เคยคาดคิดว่ารัชทายาทผู้เสเพลจะมีความคิดที่ลึกซึ้งถึงเพียงนี้

ฮ่องเต้ผู้ไม่เอาไหนและอ่อนแออยู่แล้ว เมื่อได้ฟังเหตุผลที่ดูดีของบุตรชาย ก็คล้อยตามอย่างง่ายดาย พระองค์รู้สึกภาคภูมิใจในตัวรัชทายาทขึ้นมาทันที

"ดี! เป็นความคิดที่ดีมาก!" ฮ่องเต้ตรัสอย่างพึงพอใจ "ในเมื่อเจ้าคิดถึงบ้านเมืองถึงเพียงนี้ พ่อก็จะสนับสนุนเจ้าเต็มที่! เราจะส่งราชโองการไปให้เจ้าเมืองเซี่ย เตรียมจัดพิธีอภิเษกสมรสให้เร็วที่สุด!"

ราชโองการสีทองอร่ามถูกร่างขึ้นอย่างรวดเร็ว เนื้อหาในราชโองการเต็มไปด้วยคำยกยอปอปั้นที่สวยหรู แต่แก่นแท้ของมันก็คือคำสั่งที่ไม่อาจปฏิเสธได้

ขบวนผู้เชิญราชโองการถูกจัดตั้งขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ นำโดยกงกงหลิว ขันทีคนสนิทของรัชทายาท พร้อมด้วยทหารราชองครักษ์ในชุดเกราะสีทองอร่ามอีกหนึ่งกองร้อย พวกเขาถือธงมังกรสีเหลือง และตีฆ้องร้องป่าวถึงราชโองการจากสวรรค์ตลอดเส้นทางที่ออกจากเมืองหลวง ราวกับเป็นการประกาศชัยชนะล่วงหน้า

ขบวนอันหรูหราเคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองหลวงอย่างช้าๆ มุ่งหน้าลงสู่แดนใต้ที่ห่างไกล โดยไม่สนใจเลยว่าข่าวคราวความพ่ายแพ้ระลอกใหม่จากชายแดนทางเหนือเพิ่งจะมาถึง...และไม่มีใครในขบวนนั้นล่วงรู้เลยว่า การเดินทางของพวกเขาในครั้งนี้...หาใช่การเดินทางไปเพื่อเชื่อมสัมพันธ์ไม่ แต่เป็นการเดินทางไปเพื่อจุดชนวนสงครามครั้งใหม่...ที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของแคว้นต้าหลงไปตลอดกาล!