บทที่ 6 พยัคฆ์ทมิฬคำราม

การปรากฏตัวของเถี่ย อ้าวเทียน เปลี่ยนบรรยากาศในห้องโถงให้เย็นเยียบลงในบัดดล พลังกดดันอันมหาศาลที่แผ่ออกมาจากร่างของเขาทำให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นรู้สึกราวกับมีภูเขาลูกใหญ่กดทับอยู่บนบ่าจนหายใจติดขัด

วินาทีที่เห็นเขา หัวใจที่สิ้นหวังของเซี่ย เหยาเหยาก็พลันปรากฏแสงสว่างวาบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำตายแล้วมองเห็นขอนไม้ท่อนสุดท้ายลอยผ่านมา ความรู้สึกปลอดภัยอันน่าประหลาดแผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่างของนาง

"เจ้าเป็นใครกัน! บังอาจมาขัดจังหวะการประกาศราชโองการ!" กงกงหลิวที่ได้สติเป็นคนแรกตวาดแหวขึ้นมาทันที มันไม่เคยเห็นบุรุษผู้ใดที่มีรัศมีน่าเกรงขามถึงเพียงนี้มาก่อน

เถี่ย อ้าวเทียนไม่ได้สนใจคำพูดของขันทีเฒ่าแม้แต่น้อย เขายังคงก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงจนมาหยุดยืนอยู่ข้างกายของเซี่ย เหยาเหยา เขาไม่ได้มองนาง แต่กลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลงเล็กน้อยอย่างที่ไม่เคยมีใครได้ยินมาก่อน "ลุกขึ้นเถิด ที่นี่ไม่มีใครสมควรให้เจ้าต้องคุกเข่าให้"

คำพูดของเขาทำให้เซี่ย เหยาเหยาตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่นางจะค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ โดยมีหลิน ซูซินคอยช่วยประคองอยู่ข้างๆ เจ้าเมืองเซี่ยเมื่อเห็นการกระทำอันเด็ดเดี่ยวของอ้าวเทียน ก็ตัดสินใจลุกขึ้นยืนเคียงข้างบุตรสาวของตนเช่นกัน

"บังอาจ! บังอาจที่สุด!" กงกงหลิวกรีดร้องราวกับถูกเหยียบหาง "นี่คือราชโองการจากสวรรค์! การไม่คุกเข่าก็เท่ากับไม่เคารพองค์ฮ่องเต้! มีโทษถึงขั้นประหาร! เจ้า...เจ้าเป็นใครกันแน่!"

ในที่สุด เถี่ย อ้าวเทียนก็หันไปเผชิญหน้ากับขันทีเฒ่าโดยตรง แววตาของเขาเย็นเยียบจนทำให้อากาศรอบกายหนาวเหน็บลงหลายส่วน "ข้าคือเถี่ย อ้าวเทียน แม่ทัพผู้บัญชาการแห่งกองทัพจินไห่"

ชื่อของเขาทำให้กงกงหลิวและเหล่าทหารราชองครักษ์จากเมืองหลวงหน้าเปลี่ยนสีไปในทันที!

กิตติศัพท์ของ "พยัคฆ์ทมิฬแห่งจินไห่" ผู้นี้โด่งดังไปทั่วทั้งแผ่นดิน พวกเขาได้ยินมาว่าเขาเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจ ไร้ความปรานี และไม่เคยยอมก้มหัวให้ใคร แต่ก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องมาเผชิญหน้ากันในสถานการณ์เช่นนี้

"ที่แท้ก็คือท่านแม่ทัพเถี่ยนี่เอง" กงกงหลิวพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แม้ในใจจะเริ่มรู้สึกหวาดหวั่น "ในเมื่อท่านก็เป็นขุนนางของราชสำนัก ก็สมควรที่จะเข้าใจในราชโองการเป็นอย่างดี เรื่องนี้เป็นพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้ ท่านแม่ทัพไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยว"

"ยุ่งเกี่ยวงั้นรึ?" เถี่ย อ้าวเทียนแค่นเสียงหัวเราะในลำคอ "เจ้าเมืองเซี่ยเปรียบเสมือนญาติผู้ใหญ่ของข้า คุณหนูเซี่ยก็ไม่ต่างอะไรจากน้องสาว แล้วเจ้าจะบอกว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับข้าอย่างนั้นรึ?"

เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยียบยิ่งกว่าเดิม "ข้าอยากจะถามพวกท่านมากกว่า...ชายแดนทางเหนือกำลังลุกเป็นไฟ ทหารของเรากำลังหลั่งเลือดสู้รบกับพวกเป่ยหมันอย่างยากลำบาก แต่ราชสำนักกลับมีเวลาว่างส่งพวกท่านมาจัดงานมงคลถึงแดนใต้ที่ห่างไกลเช่นนี้...หรือว่าในสายตาขององค์รัชทายาท การแต่งงานกับสตรีสำคัญกว่าชีวิตของทหารนับหมื่นนับแสน?"

ทุกถ้อยคำของเขาเฉียบคมราวกับมีดที่กรีดลงบนหน้าของกงกงหลิว!

"เจ้า! เจ้าบังอาจกล่าวหาองค์รัชทายาท" กงกงหลิวโกรธจนตัวสั่น "นี่คือการเชื่อมสัมพันธ์เพื่อบ้านเมือง องค์รัชทายาททรงหวังว่าการแต่งงานครั้งนี้จะทำให้ท่านเจ้าเมืองจินไห่ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณยิ่งขึ้นไปอีก"

"ฮ่าๆๆๆๆ!"

เถี่ย อ้าวเทียนหัวเราะเสียงดังเป็นครั้งแรก เสียงหัวเราะของเขาไม่ได้มีความขบขัน แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและดูแคลน "ซาบซึ้งในพระมหากรุณาธิคุณรึ? ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง...พวกท่านไม่ได้ต้องการสตรี แต่ต้องการกองทัพพยัคฆ์ทมิฬของข้าไปเป็นเครื่องสังเวยต่างหาก!"

คำพูดของเขาทำให้ทั้งเจ้าเมืองเซี่ยและเซี่ย เหยาเหยาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พวกเขามองเพียงเรื่องการแต่งงาน แต่ไม่เคยคาดคิดว่าเถี่ย อ้าวเทียนจะมองทะลุไปถึงแผนการเบื้องหลังที่ซับซ้อนกว่านั้นได้อย่างง่ายดาย!

"ช่างเป็นแผนการที่สูงส่งเสียจริง!" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ใช้ชีวิตและอนาคตของสตรีผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง มาเป็นเครื่องมือเพื่อให้ได้มาซึ่งกองทัพ นี่คือความคิดขององค์รัชทายาทผู้ปรีชาสามารถของพวกเจ้าน่ะรึ? ช่างน่าขันสิ้นดี!"

ทุกถ้อยคำของเขาไม่ได้หมายถึงการแลกเปลี่ยนโดยตรง แต่มันคือการฉีกกระชากหน้ากากอันสวยหรูของราชสำนักออกมาอย่างเลือดเย็น! เจ้าเมืองเซี่ยพลันเข้าใจในทันที ราชโองการนี้ไม่ใช่การเชื่อมสัมพันธ์ แต่เป็นโซ่ตรวน พวกมันใช้การแต่งงานเป็นเหยื่อล่อ เพื่อผูกมัดเมืองจินไห่ และบังคับให้กองทัพพยัคฆ์ทมิฬต้องยอมเป็นหมากบนกระดานให้พวกมันส่งไปตายอย่างไร้ค่าที่ชายแดนทางเหนือ! นี่ไม่ใช่การสู่ขอ แต่เป็นการใช้ชีวิตของบุตรสาวเขาเป็นเครื่องสังเวยเพื่อแลกกับอำนาจทางการทหาร!

"เจ้า...เจ้ามันกบฏ! เจ้าคิดจะก่อกบฏรึ!" กงกงหลิวจนปัญญาที่จะโต้เถียง ทำได้เพียงชี้หน้าและกล่าวหาเขาด้วยข้อหาที่ร้ายแรงที่สุด

"กบฏรึ?" เถี่ย อ้าวเทียนหรี่ตามองมัน "แล้วการที่ราชสำนักเพิกเฉยต่อความเป็นตายของทหารที่ชายแดน ปล่อยให้ขุนนางโกงกินเสบียงจนกองทัพอ่อนแอ ปล่อยให้แผ่นดินถูกรุกราน...เรียกสิ่งนี้ว่าอะไรดีเล่า? ความภักดีงั้นรึ?"

"ทหาร! ทหารอยู่ไหน! จับตัวไอ้กบฏผู้นี้ไว้!" กงกงหลิวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง

ทหารราชองครักษ์ในชุดเกราะสีทองชักดาบออกมาอย่างลังเล พวกเขาลังเลที่จะปะทะกับแม่ทัพในตำนานผู้นี้

ทันใดนั้น! อู่ เลี่ยและเหวิน จ้าวที่ติดตามเถี่ย อ้าวเทียนมา ก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงพร้อมกับทหารพยัคฆ์ทมิฬอีกนับสิบนาย พวกเขาไม่ได้สวมเกราะเต็มยศ แต่ไอสังหารที่แผ่ออกมาจากร่างของแต่ละคนนั้นกลับหนาแน่นจนทำให้ทหารเมืองหลวงรู้สึกหายใจติดขัด!

"ใครกล้าแตะต้องท่านแม่ทัพของข้าแม้แต่ปลายเล็บ ข้าจะสับมันเป็นพันๆ ชิ้น!" อู่ เลี่ยคำรามลั่น มือของเขากำด้ามดาบใหญ่ที่สะพายอยู่บนหลังแน่น

เพียงแค่เห็นสายตาที่ดุดันของอู่ เลี่ย ทหารราชองครักษ์เหล่านั้นก็ถึงกับหน้าถอดสี พวกเขาเป็นเพียงทหารที่คุ้นเคยกับความสุขสบายในวังหลวง จะไปเทียบกับนักรบที่ผ่านสมรภูมิมาอย่างโชกโชนเช่นนี้ได้อย่างไร!

กงกงหลิวเห็นท่าไม่ดีจึงเปลี่ยนเป้าหมาย เขากระชากราชโองการในมือขันทีน้อยขึ้นมาแล้วชูขึ้นสูง "นี่คือราชโองการขององค์ฮ่องเต้ เถี่ย อ้าวเทียน เจ้ากล้าขัดราชโองการรึ เจ้าไม่กลัวถูกประหารเก้าชั่วโคตรงั้นรึ!"

เถี่ย อ้าวเทียนมองม้วนราชโองการสีทองในมือของมันด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ก่อนจะหันไปหาเจ้าเมืองเซี่ยที่ยังคงยืนตัวแข็งทื่อ "ท่านลุงเซี่ย ท่านเลี้ยงดูข้ามาแต่เล็ก มีบุญคุณท่วมหัว วันนี้ข้า เถี่ย อ้าวเทียน ขอประกาศ ณ ที่นี้ว่า ตราบใดที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ จะมิอาจมีใครสามารถพาตัวคุณหนูเซี่ยไปจากที่นี่ได้!"

คำประกาศของเขาดังกึกก้องไปทั่วทั้งจวน ไม่ใช่เพียงการปกป้องสตรีผู้หนึ่ง แต่เป็นการประกาศสงครามกับราชสำนักต้าหลงอย่างเปิดเผย!

"เจ้า...เจ้า..." กงกงหลิวพูดไม่ออกด้วยความโกรธ

เถี่ย อ้าวเทียนเดินตรงเข้าไปหากงกงหลิวอย่างช้าๆ พลังกดดันอันมหาศาลของเขาทำให้กงกงหลิวต้องถอยหลังไปหลายก้าวโดยไม่รู้ตัว

"กลับไป!" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าวเสียงเรียบ แต่ทุกคำกลับหนักแน่นดุจขุนเขา "นำราชโองการบัดซบของพวกเจ้ากลับไป แล้วไปทูลนายเหนือหัวของพวกเจ้าด้วยว่า...หากอยากได้ตัวเซี่ย เหยาเหยา...ก็ให้องค์รัชทายาทนำทัพมาด้วยตนเอง! ข้า เถี่ย อ้าวเทียน จะรออยู่ที่นี่!"

นั่นคือคำประกาศสงครามที่ชัดเจนที่สุด

กงกงหลิวรู้ดีว่าวันนี้คงไม่สามารถทำอะไรได้อีกต่อไป เขาตัวสั่นเทาด้วยความโกรธและความอัปยศ "ดี! ดี! เถี่ย อ้าวเทียน เจ้าจะต้องเสียใจกับการกระทำในวันนี้ ราชสำนักจะต้องส่งกองทัพใหญ่มาบดขยี้พวกเจ้าให้สิ้นซาก"

พูดจบ มันก็รีบเก็บราชโองการด้วยมือไม้ที่สั่นเทา ก่อนจะหันหลังและเผ่นหนีออกจากจวนเจ้าเมืองไปอย่างไม่คิดชีวิต พร้อมกับคณะผู้แทนที่รีบวิ่งตามไปอย่างลนลาน

เมื่อร่างของคณะผู้เชิญราชโองการลับหายไป ความเงียบอันน่าอึดอัดก็กลับเข้ามาครอบงำอีกครั้ง เจ้าเมืองเซี่ยถอนหายใจยาวเหยียด ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตกกังวล "อ้าวเทียน...เจ้าทำเกินไปแล้วนี่เท่ากับเป็นการหักหน้าราชสำนักอย่างรุนแรง พวกเขาต้องไม่ปล่อยเรื่องนี้ไปแน่"

"ท่านลุงเซี่ย ท่านไม่ต้องกังวล" เถี่ย อ้าวเทียนกล่าว "ข้าเตรียมการไว้หมดแล้ว"

"แต่ว่า..."

"ท่านเจ้าเมือง ท่านแม่ทัพทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้วขอรับ" เหวิน จ้าวกล่าวขึ้น "สถานการณ์ในตอนนี้ เมืองหลวงไม่อยู่ในฐานะที่จะเปิดศึกกับเราทางใต้ได้โดยง่าย กำลังทหารส่วนใหญ่ถูกส่งไปต้านทัพเป่ยหมันจนแทบไม่เหลือแล้ว การส่งกองทัพใหญ่มาปราบเรา ต้องใช้ทั้งเวลา ทรัพยากร และเสบียงมหาศาล ซึ่งเป็นสิ่งที่ราชสำนักขาดแคลนที่สุดในยามนี้"

คำวิเคราะห์ของเหวิน จ้าว ทำให้เจ้าเมืองเซี่ยใจเย็นลงได้บ้าง เขามองไปยัง "หลานชาย" ที่เขาเฝ้าดูแลมาตั้งแต่เล็กจนเติบใหญ่ บัดนี้เด็กชายผู้นั้นได้เติบโตขึ้นเป็นมังกรที่พร้อมจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้วจริงๆ

เถี่ย อ้าวเทียน ไม่ได้พูดอะไรอีก เขาหันไปมองเซี่ย เหยาเหยาที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ ใบหน้าของนางยังคงมีร่องรอยของความตกใจ แต่ในแววตานั้นมีความรู้สึกบางอย่างที่ซับซ้อนฉายชัดขึ้นมา...ความโล่งใจ ความหวาดกลัวต่ออนาคต และ...ความรู้สึกขอบคุณที่ท่วมท้นอยู่ในใจ

"เจ้า...ปลอดภัยแล้ว" เขากล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลกว่าปกติ ก่อนที่ใบหน้าจะกลับมาเรียบเฉยดังเดิม "ข้าบอกแล้วว่าจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรเจ้าได้"

คำพูดของเขาทำให้นางรู้สึกอบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด นางเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆ "ข้า...ขอบคุณท่าน"

เถี่ย อ้าวเทียน เพียงแค่มองนางนิ่งๆ ชั่วครู่ ก่อนจะหันหลังและเดินจากไปพร้อมกับอู่ เลี่ยและเหวิน จ้าว ทิ้งให้พ่อลูกตระกูลเซี่ยและหลิน ซูซินเผชิญหน้ากับอนาคตที่ไม่แน่นอน

"องอาจยิ่งนัก! ช่างองอาจเสียจริง!" ทันทีที่ร่างของเถี่ย อ้าวเทียนลับหายไป หลิน ซูซินก็เขย่าแขนเพื่อนรักอย่างตื่นเต้น "เจ้าเห็นหรือไม่เหยาเหยา! ท่านแม่ทัพของเจ้าช่างดูองอาจผึ่งผายสมกับบุรุษชาตรีโดยแท้! 'ข้า เถี่ย อ้าวเทียน จะรออยู่ที่นี่!' โอ...วาจาของเขาช่างน่าเกรงขามและน่าหลงใหลในเวลาเดียวกัน! เขาไม่ได้เพียงปกป้องเจ้า แต่เขากำลังประกาศสงครามเพื่อเจ้าเลยนะ!"

"ซูซิน! อย่าพูดจาเหลวไหล!" แม้ปากจะพูดเช่นนั้น แต่ใบหน้าของเซี่ย เหยาเหยากลับแดงก่ำไปจนถึงใบหู ภาพที่เขาประกาศกร้าวต่อหน้าทุกคนนั้น ยังคงติดตรึงอยู่ในใจของนางไม่จางหาย...