บทที่ 5 ราชโองการฟ้าประทาน

หลายสัปดาห์ต่อมา...

คลื่นลมที่ก่อตัวขึ้นอย่างเงียบงันในเมืองหลวง ในที่สุดก็ได้เดินทางข้ามผ่านหุบเขาและแม่น้ำหลายสาย มาถึงยังเมืองจินไห่ที่สงบสุขแห่งแดนใต้ ดุจพายุร้ายที่เคลื่อนตัวอย่างเชื่องช้าแต่แฝงไว้ด้วยพลังทำลายล้างอันมหาศาล

เช้าวันนั้น ขณะที่ชาวเมืองจินไห่กำลังใช้ชีวิตอย่างเป็นปกติสุขเช่นทุกวัน พลันมีเสียงฆ้องและกลองดังกระหึ่มขึ้นจากถนนสายหลักที่มุ่งตรงมาจากทิศเหนือ เสียงนั้นดังผิดแผกไปจากเสียงกลองศึกที่พวกเขาคุ้นเคย มันขาดซึ่งความหนักแน่นและทรงพลัง แต่กลับเต็มไปด้วยความโอ้อวดและจังหวะที่น่ารำคาญ สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้คนเป็นอย่างมาก พวกเขาวางมือจากงานของตน แล้วออกมายืนดูอยู่ริมถนนด้วยความสงสัย

ภาพที่ปรากฏต่อสายตาของพวกเขาคือขบวนเดินทางอันโอ่อ่าและหรูหราอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทหารในชุดเกราะสีทองอร่ามราวกับเกล็ดมังกรนับร้อยนายเดินนำขบวนมาอย่างองอาจ พวกเขาเชิดหน้าขึ้นสูง ทุกย่างก้าวเดินอย่างพร้อมเพรียงยังกับกำลังเดินอวดบารมี แววตาเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง ดูหมิ่นชาวเมืองชายแดนเหล่านี้ราวกับเป็นเพียงมดปลวก ธงมังกรสีเหลืองสดปักลายดิ้นทองสะบัดพลิ้วไหวอยู่กลางขบวน ตามมาด้วยรถม้าที่แกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง หลังคาประดับด้วยไข่มุกและอัญมณีล้ำค่า ส่องประกายระยิบระยับยามต้องแสงอาทิตย์ และปิดท้ายด้วยเหล่าขันทีและนางกำนัลในอาภรณ์หลากสีสันที่เดินเรียงรายกันมาเป็นทิวแถว

ความหรูหราฟู่ฟ่าของขบวนจากเมืองหลวงช่างดูแปลกแยกและไม่เข้ากับบรรยากาศที่เรียบง่ายแต่แข็งแกร่งของเมืองจินไห่โดยสิ้นเชิง ชาวเมืองมองดูขบวนนั้นด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ไม่มีความตื่นเต้นยินดี มีเพียงความรู้สึกเย็นชาและไม่เป็นมิตร พวกเขาคุ้นเคยกับภาพของทหารพยัคฆ์ทมิฬในชุดเกราะสีดำที่เปื้อนฝุ่นดินจากการฝึกซ้อมและรบราฆ่าฟันเพื่อปกป้องพวกเขา ไม่ใช่ทหารในชุดเกราะสีทองที่ดูเหมือนเครื่องประดับมากกว่าอาวุธเช่นนี้

"ดูท่าทางอวดดีของพวกมันสิ" ชาวบ้านคนหนึ่งพึมพำกับเพื่อน "ชุดเกราะสีทองอร่ามนั่นคงจะหนักจนยกดาบไม่ขึ้นกระมัง คงเป็นพวกคุณชายจากเมืองหลวงที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก"

"ข้าไม่ชอบสายตาที่พวกมันมองพวกเราเลย" อีกคนตอบ "ราวกับว่าพวกเราต่ำต้อยกว่าพวกมันอย่างนั้นแหละ พวกมันเคยรู้บ้างหรือไม่ว่าที่พวกมันยังนั่งกินนอนหลับสบายอยู่ในเมืองหลวงได้ ก็เพราะมีคนอย่างพวกเราและทหารของท่านแม่ทัพเถี่ยคอยปกป้องชายแดนอยู่"

ข่าวการมาถึงของ "คณะผู้แทนจากราชสำนัก" แพร่ไปถึงจวนเจ้าเมืองอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง

ณ ศาลาริมสวนในจวนเจ้าเมือง เซี่ย เหยาเหยา และหลิน ซูซิน กำลังนั่งเล่นหมากล้อมกันอยู่ใต้ร่มเงาของต้นไหว นางดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมากหลังจากเก็บตัวอยู่ในจวนมาหลายวัน การได้เพื่อนสนิทมาอยู่เป็นเพื่อนคุย ทำให้ความอึดอัดใจจากการถูก "กักบริเวณ" ลดน้อยลงไปมาก แม้ทุกย่างก้าวของนางจะมีทหารคุ้มกันร่างใหญ่สี่นายติดตามไปราวกับเงาก็ตาม

"ตาเจ้าเดินแล้วเหยาเหยา มัวแต่เหม่ออะไรอยู่" หลิน ซูซินท้วงขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนนิ่งไปนาน "หรือว่ากำลังคิดถึงท่านแม่ทัพน้ำแข็งผู้นั้นอยู่กันแน่? ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เขาก็ไม่มาที่จวนอีกเลยนะ"

เซี่ย เหยาเหยาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าของนางขึ้นสีระเรื่อ "ข้าจะไปคิดถึงเขาทำไมกันเล่า...ข้าแค่รู้สึกว่าการมีคนคอยเดินตามตลอดเวลามันน่าอึดอัด"

"แหม ทำเป็นพูดไป" หลิน ซูซินยิ้มล้อเลียน "นี่คือการปกป้องจากท่านแม่ทัพเชียวนะ ข้าว่าเขาต้องเป็นห่วงเจ้ามากแน่ๆ ถึงได้ส่งทหารฝีมือดีที่สุดมาดูแลเจ้าถึงสี่คนเช่นนี้ บุรุษที่แสดงออกด้วยการกระทำเช่นนี้น่าชื่นชมกว่าบุรุษที่เอาแต่พูดจาหวานเลี่ยนเป็นไหนๆ"

คำพูดของเพื่อนสนิททำให้นางอดนึกถึงประโยคสุดท้ายที่เขาพูดกับนางในวันนั้นไม่ได้ 'อย่าให้ข้าต้องเป็นห่วง' คำพูดสั้นๆ ที่แผ่วเบา แต่กลับยังคงดังก้องอยู่ในใจของนางจนถึงตอนนี้ นางกำลังจะวางหมากลงบนกระดาน แต่แล้วพ่อบ้านชราก็รีบวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"คุณหนู! แย่แล้วขอรับ! มีคณะผู้เชิญราชโองการจากเมืองหลวงเดินทางมาถึง กำลังมุ่งหน้ามาที่จวนของเราขอรับ!"

เคร้ง!

เม็ดหมากล้อมในมือของเซี่ย เหยาเหยาร่วงหล่นลงบนพื้นกระดานจนกระจัดกระจาย นางหน้าซีดเผือดไปในทันที "ราชโองการรึ? มาทำอะไรที่นี่?"

"ข้าน้อยก็ไม่ทราบขอรับ แต่ดูจากขบวนแล้วคงเป็นเรื่องสำคัญมาก ท่านเจ้าเมืองกำลังไปรอต้อนรับที่โถงใหญ่ และสั่งให้ข้าน้อยมารายงานคุณหนูขอรับ"

"ไปกันเถอะเหยาเหยา!" หลิน ซูซินรีบฉุดแขนเพื่อน "ไปดูกันว่าพวกเมืองหลวงต้องการอะไรกันแน่ ข้าสังหรณ์ใจไม่ดีเลย"

ณ ห้องโถงใหญ่ของจวนเจ้าเมือง...

เจ้าเมืองเซี่ยนั่งรออยู่บนเก้าอี้ประธานด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ในใจของเขาสังหรณ์ถึงเรื่องไม่ดีบางอย่าง เมืองจินไห่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับราชสำนักโดยตรงมานานหลายปีแล้ว การส่งคณะผู้แทนมาอย่างยิ่งใหญ่เช่นนี้ย่อมต้องมีวัตถุประสงค์แอบแฝงเป็นแน่

ไม่นานนัก ร่างของขันทีเฒ่าผู้หนึ่งในอาภรณ์ผ้าไหมสีสดก็เดินนำขบวนเข้ามาในห้องโถง เขาคือ "กงกงหลิว" ขันทีคนสนิทขององค์รัชทายาท ใบหน้าของเขาแม้จะประดับด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและดูแคลน

"คารวะท่านเจ้าเมืองเซี่ย" เขากล่าวด้วยน้ำเสียงแหลมสูง โดยไม่ได้โค้งกายลงแม้แต่น้อย "ข้าน้อยหลิวฝูไห่ รับบัญชาจากองค์ฮ่องเต้ นำราชโองการสวรรค์มาประกาศให้ทราบ"

เจ้าเมืองเซี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทีที่ไม่ให้เกียรติของขันทีผู้นี้ แต่ก็ยังคงตอบกลับไปตามมารยาท "ไม่ทราบว่าราชสำนักมีเรื่องสำคัญอันใด ถึงกับต้องส่งกงกงหลิวมาด้วยตนเอง"

"ฮิฮิ" กงกงหลิวหัวเราะเสียงแหลม "เป็นเรื่องมงคลยิ่งใหญ่แน่นอนท่านเจ้าเมือง เป็นเรื่องที่ตระกูลเซี่ยของท่านจะได้รับเกียรติยศสูงสุดที่แม้แต่บรรพบุรุษของท่านก็ยังไม่เคยได้รับ!"

ในจังหวะนั้นเอง เซี่ย เหยาเหยาและหลิน ซูซินก็เดินเข้ามาในห้องโถงพอดี

สายตาของกงกงหลิวพลันเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นร่างของเซี่ย เหยาเหยา แม้แต่เขาที่อยู่ในวังหลวงมาทั้งชีวิต ได้พบเห็นสตรีโฉมงามมานับไม่ถ้วน ยังต้องตกตะลึงในความงามอันบริสุทธิ์และเหนือมนุษย์ของนาง "งดงาม...งดงามสมคำร่ำลือจริงๆ! นางฟ้าแห่งจินไห่...ฮ่าๆๆๆ ไม่เสียแรงที่เดินทางมาไกล!"

คำพูดที่ไร้มารยาทของเขาทำให้เซี่ย เหยาเหยารู้สึกไม่พอใจ นางขมวดคิ้วแล้วเดินไปหลบอยู่ข้างหลังบิดา

"กงกงหลิว โปรดสำรวมด้วย" เจ้าเมืองเซี่ยกล่าวเสียงเข้ม "นี่คือบุตรสาวของข้า"

"ฮิฮิ ข้าน้อยเสียมารยาทไปแล้ว" กงกงหลิวยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ "เอาล่ะๆ ไม่ต้องมากพิธีอีกต่อไป" เขาหันไปพยักหน้าให้ขันทีน้อยที่ติดตามมา ขันทีผู้นั้นรีบประคองม้วนราชโองการสีทองอร่ามออกมาอย่างนอบน้อม

"ท่านเจ้าเมืองเซี่ย และคุณหนูเซี่ย เหยาเหยา! เตรียมคุกเข่ารับราชโองการ!" กงกงหลิวประกาศเสียงดัง

บรรยากาศในห้องโถงพลันเงียบสงัดลงในทันที เจ้าเมืองเซี่ยและเซี่ย เหยาเหยาจำต้องคุกเข่าลงกับพื้นตามธรรมเนียม ในใจของพวกเขายิ่งรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีมากขึ้นไปอีก

กงกงหลิวคลี่ม้วนราชโองการออกช้าๆ ก่อนจะเริ่มอ่านเนื้อหาด้วยน้ำเสียงที่ดังกังวานไปทั่วทั้งโถง

"ด้วยอาณัติแห่งสวรรค์ ฮ่องเต้ทรงมีพระราชโองการ...แคว้นต้าหลงของเราเผชิญศึกเหนือภัยใต้มาโดยตลอด เจ้าเมืองเซี่ยแห่งจินไห่ ปกป้องชายแดนทางใต้อย่างแข็งขัน มีคุณูปการใหญ่หลวงต่อแผ่นดิน บัดนี้องค์รัชทายาททรงเจริญพระชันษา สมควรแก่การมีคู่ครองเพื่อสืบทอดราชวงศ์ต่อไป..."

เขาหยุดไปชั่วครู่ สบตากับเจ้าเมืองเซี่ยด้วยรอยยิ้มที่น่าขนลุก ก่อนจะอ่านต่อ

"...ฮ่องเต้ทรงเล็งเห็นว่า คุณหนูเซี่ย เหยาเหยา บุตรีแห่งเจ้าเมืองเซี่ย มีรูปโฉมงดงาม เพียบพร้อมด้วยคุณธรรมและกิริยามารยาทอันดีงาม คู่ควรอย่างยิ่งที่จะขึ้นเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาท จึงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม พระราชทานสมรสระหว่างองค์รัชทายาท กับคุณหนูเซี่ย เหยาเหยา! ให้จัดพิธีอภิเษกสมรสขึ้นในอีกสองเดือนข้างหน้า และให้คุณหนูเซี่ย เหยาเหยา เดินทางเข้าวังหลวงเพื่อเตรียมตัวโดยเร็วที่สุด! ผู้ใดขัดขืน ถือเป็นกบฏต่อราชสำนัก! จบราชโองการ!"

สิ้นเสียงประกาศิตจากสวรรค์ โลกทั้งใบของเซี่ย เหยาเหยาก็พลันพังทลายลงมาในทันที!

นางรู้สึกราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมากลางศีรษะ หูของนางอื้ออึงไปหมด ในหัวมีแต่เสียงราชโองการดังก้องซ้ำไปซ้ำมา...นางต้องแต่งงานกับองค์รัชทายาท...บุรุษที่กิตติศัพท์ความเสเพล โหดร้าย และวิปริตเลื่องลือไปทั่วทั้งแผ่นดินงั้นหรือ? ได้ยินว่าเขามีสนมชายาอยู่แล้วนับสิบ และแต่ละคนก็มีจุดจบที่น่าอนาถ!

นี่ไม่ใช่การสมรส! แต่มันคือการส่งนางเข้าไปในขุมนรกที่ถูกประดับประดาด้วยทองคำอย่างสวยหรู!

ร่างของนางสั่นเทาอย่างรุนแรง ใบหน้าขาวราวกับกระดาษ ดวงตาที่เคยสดใสของนางบัดนี้ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

"เหยาเหยา!" หลิน ซูซินที่ยืนอยู่ข้างๆ รีบเข้าไปประคองเพื่อนรักด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน

ส่วนเจ้าเมืองเซี่ยนั้น ร่างกายของเขาแข็งทื่อไปแล้ว เข่าของเขาแทบจะทรุดลงกับพื้น เขารู้ดีว่านี่คือแผนการทางการเมือง! ราชสำนักไม่ได้ต้องการบุตรสาวของเขา แต่ต้องการใช้การแต่งงานครั้งนี้เป็นโซ่ตรวนเพื่อผูกมัดเมืองจินไห่เอาไว้! พวกมันกำลังจะส่งลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวของเขาไปตาย!

"ท่านเจ้าเมืองเซี่ย...เหตุใดยังไม่ขานรับราชโองการอีกเล่า?" กงกงหลิวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "นี่เป็นพระมหากรุณาธิคุณอันล้นพ้นแล้วนะ ท่านควรจะดีใจจนน้ำตาไหลเสียด้วยซ้ำไป"

เจ้าเมืองเซี่ยกำหมัดแน่นจนสั่นเทา เขาเงยหน้าขึ้นมองขันทีเฒ่าด้วยสายตาที่ลุกโชนไปด้วยไฟโกรธ แต่ในขณะเดียวกันก็เต็มไปด้วยความอับจนหนทาง...เขาจะทำอะไรได้? เขาเป็นเพียงเจ้าเมืองชายแดน จะมีปัญญาไปต่อต้านอำนาจสวรรค์ได้อย่างไร? หากเขาปฏิเสธ ไม่เพียงแต่ตัวเขาและบุตรสาวที่จะต้องตาย แต่ประชาชนทั้งเมืองจินไห่ก็จะถูกกล่าวหาว่าเป็นกบฏและต้องเดือดร้อนไปด้วย!

"ข้า..." เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงของเขากลับแหบแห้งและสั่นเครือ

"เร็วเข้าสิ ท่านเจ้าเมือง! อย่าให้ข้าต้องรอนานนัก!" กงกงหลิวเร่งเร้า

เจ้าเมืองเซี่ยหลับตาลงอย่างเจ็บปวด เขากำลังจะก้มศีรษะลงเพื่อขานรับราชโองการที่เปรียบเสมือนคำตัดสินประหารบุตรสาวของตนเอง...

แต่แล้ว...

"เดี๋ยวก่อน!"

พลันมีเสียงทุ้มต่ำและเย็นเยียบดุจน้ำแข็งดังขึ้นจากหน้าประตูห้องโถง ทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง!

ร่างสูงสง่าในชุดลำลองสีดำสนิทก้าวเข้ามาในห้องโถงอย่างช้าๆ แต่ทุกย่างก้าวของเขากลับหนักแน่นและเต็มไปด้วยพลังกดดันอันมหาศาล ราวกับพญามัจจุราชที่กำลังเดินเหยียบย่างเข้ามาในยมโลก!

...เถี่ย อ้าวเทียน!