บทที่ ๑๐ หากเจ้าไม่บริสุทธิ์ข้าจะไม่แต่งกับเจ้า

บทที่ ๑๐

หากเจ้าไม่บริสุทธิ์ข้าจะไม่แต่งกับเจ้า

ณ โรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งในเมืองหลวงแคว้นฝู สององครักษ์ที่เฝ้าอยู่หน้าห้องมองหน้ากันเมื่อเสียงในห้องได้เงียบลงแล้ว พยักพเยิดให้กันไปมาจนอีกคนทนไม่ไหวเอ่ยเสียงกระซิบ

“คราที่แล้วเป็นข้า เหตุใดครานี้ไม่เป็นท่าน”

“เพราะเจ้าเป็นศิษย์น้องอย่างไรเล่า…พูด!”

คนเป็นศิษย์น้องส่งเสียงฮึ่มในลำคอทันทีเมื่อโดนศิษย์พี่เอาเปรียบอีกแล้ว

“ได้! ในเมื่ออ้างความเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกันเช่นนี้ ข้ารายงานเองก็ได้”

เขาทำใจเพียงครู่เดียวเท่านั้นก็กลั้นใจกล่าวรายงาน

“ท่านประมุขขอรับ ท่านรองประมุขกลับมาแล้ว”

คนที่อยู่ภายในห้องได้ยินคำกล่าวรายงานแล้ว 

ท่านประมุขพรรคนั่งอยู่บนเตียงกว้างยับยู่ยี่ที่เพิ่งผ่านสมรภูมิรักกับหญิงงามทรวดทรงองค์เอวดูเย้ายวนสามารถปลุกกำหนัดของชายหนุ่มที่พบเห็นให้ลืมไม่ลงได้

แต่ไม่ใช่กับชายหนุ่มคนนี้

ปึง!

ตั๋วแลกเงินถูกโยนลงบนเตียง ริมฝีปากบางเฉียบเอ่ยวาจาที่ทำให้สตรีร่างบางอยากกัดลิ้นตัวเองปลิดชีพ

“ข้าไม่ใช้ซ้ำ!”

ดวงตาคู่คมไม่แม้แต่จะปรายตามองนางเลยสักนิด เมื่อเสร็จกิจก็เข้าไปจัดการตัวเองที่หลังฉากกั้น เรียบร้อยแล้วก็เดินออกจากห้องไปทันที 

กึก! 

ร่างสูงหยุดอยู่หน้าห้อง ออกคำสั่งองครักษ์ทั้งสองด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้เยื่อใย

“หวังว่าข้าจะไม่เห็นนางอีก”

“ขอรับท่านประมุข”

อีกทางด้านหนึ่ง…

ไช่เฟิงหยูจิบชาด้วยกิริยาที่ดูไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร ใบหน้าเรียบเฉยไม่มีรอยยิ้มประดับอยู่เลยแม้แต่น้อย ต่างจากยามที่อยู่กับหลานสาวเป็นคนละคน

“คารวะท่านประมุข”

เมื่อชิวเฉินยี่เดินเข้ามาในห้อง ไช่เฟิงหยูก็กล่าวคารวะอีกฝ่ายด้วยปากเท่านั้น ร่างกายส่วนอื่นไม่ขยับเขยื้อน คนเป็นประมุขพรรคพ่วงด้วยตำแหน่งสหายแทบอยากจะกลอกตาใส่เขา

“ขนาดนี้แล้วไม่ต้องคารวะข้าก็ได้”

ชิวเฉินยี่เดินเข้ามานั่งตรงข้ามไช่เฟิงหยู ดวงตาคู่คมกดดันฝ่ายตรงข้ามให้เริ่มพูดก่อน

“อยู่ทางทิศตะวันออกแคว้นจูแล้ว”

คนฟังหัวเราะเสียงขึ้นจมูก น้ำเสียงเจือความเหยียดหยามไม่ปิดบัง

“หึ! หลีเฮยไม่เคยเสียเวลากับสิ่งที่ไม่คุ้มค่า”

“เป้าหมายครั้งนี้คงไม่ธรรมดา ถึงขนาดออกจากการกักตัวฝึกวิชาก่อนกำหนด”

หลีเฮยคือประมุขพรรคมารจื่อถาน สายข่าวของพรรคหยิ๋นมี่รายงานมาว่ามีการเคลื่อนไหว ออกจากแคว้นเหลียงมาแคว้นฝู จนล่าสุดมาแคว้นจูแล้ว

พรรคธรรมมะหยิ๋นมี่กับพรรคมารจื่อถานไม่มีบุญคุณความแค้นต่อกัน ต่างเพียงหลักการใช้ชีวิต ทำสิ่งใดจึงคอยขัดแข้งขัดขากันตลอด 

“เราไปดูให้เห็นกับตากัน น่าจะสนุกไม่น้อย”

“เรา” ไช่เฟิงหยูถามเสียงสูง “หน้าที่ของข้าคือการสืบข่าวมิใช่หรือ ข้ายังต้องห่างเซียงฮวาเพื่อไปดูการละเล่นของพวกเจ้าอีกหรือ”

“สำหรับข้านี่ไม่เรียกว่าการละเล่น”

เหอะ! ข้าคงเชื่อเจ้าหรอก

ไช่เฟิงหยูคิดในใจ มองเขม่นประมุขพรรค สูญเสียความสงบนิ่งจนชิวเฉินยี่ต้องเสนอผลประโยชน์ให้

“แลกกับการเป็นอาจารย์สอนพลังธาตุมืดให้เฮยหลงเป็นอย่างไร”

ตึก!

ไช่เฟิงหยูกระแทกจอกชาลงบนโต๊ะ เอาเรื่องนี้มาพูดแล้วเขายังจะกล้าปฏิเสธอีกหรือ

“ห้ามคืนคำ!”

ทางด้านไช่เซียงฮวา

“ท่านอาไปไหนกันนะเฮยหลง ตั้งแต่ส่งคนมาบอกข้าว่าจะไปทำธุระที่แคว้นจูก็เงียบหายไปเลย จะกลับกันพรุ่งนี้อยู่แล้วก็ยังไม่มาอยู่กับข้า”

ไช่เซียงฮวาเอ่ยขึ้นในระหว่างที่นั่งพักหลังจากฝึกใช้พลังธาตุ ช่วงนี้นางไม่เพลียเหมือนช่วงแรก ๆ จึงคิดเอาเองว่ามีพัฒนาการ

“ข้าทราบเท่าที่เจ้าทราบ”

“เฮ้อ~ความลับเยอะจริง ๆ”

“แต่ท่านอาจารย์กล่าวว่ากลับพรรคแล้วข้าจะมีอาจารย์สอนพลังธาตุมืด”

“มิใช่ว่าท่านประมุขชิวครอบครองธาตุมืดอยู่หรือ”

“ใช่!...นี่ให้เจ้า”

ฝูเฮยหลงส่งกล่องไม้ที่ใช้สำหรับใส่ขนมยื่นให้ไช่เซียงฮวาที่รับมาเปิดดูทันที 

“ขอบใจ กำลังหิวอยู่พอดี”

กลิ่นหอมที่โชยออกมาอ่อน ๆ พาให้น้ำย่อยในกระเพาะทำงานได้ไม่ยาก 

นางกำลังจะยื่นมือหยิบขนม แต่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ล้างมือจึงชะงักไปครู่หนึ่ง 

“นี่ ๆ ข้าจะแสดงอะไรให้ดู”

ไช่เซียงฮวาแบมือทั้งสองข้างแล้วเค้นพลังจากจุดกักเก็บพลังธาตุให้เคลื่อนที่มาอยู่บนฝ่ามือ

คลื่นพลังสีฟ้าที่ถูกห้อมล้อมด้วยคลื่นพลังสีน้ำตาลอ่อนหมุนวนเป็นพายุเล็ก ๆ เหนือมือ 

ไม่นานหลังจากนั้นก็ดับลงพร้อมกับที่มือของนางมีน้ำอยู่เต็มฝ่ามือ

“อุ๊ย! มือเปียก ต้องทำให้มือแห้งแล้ว”

ว่าแล้วนางก็เค้นพลังออกมาอีกระลอกหนึ่ง ครั้งนี้ใจกลางของคลื่นพลังกลับเป็นสีแดงอ่อน ๆ เมื่อคลื่นพลังดับลง มือที่ชื้นน้ำก็แห้งสนิท

สิ่งที่ตั้งใจทำเป็นผลสำเร็จแบบนี้ เซียงฮวาจะไม่ภูมิใจในตัวเองได้อย่างไร นางถามหาคำชมจากเฮยหลงทันที

“เป็นอย่างไรบ้าง ข้าเก่งหรือไม่”

ถามเขาแล้วก็รอฟังคำชมอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อ แต่เฮยหลงกลับไม่พูดในสิ่งที่นางอยากได้ยิน

“เจ้าใช้พลังที่ดูดซับมาด้วยความยากลำบากเพื่อสิ่งนี้หรือ” เพราะหน้าเขานิ่ง เซียงฮวาจึงรู้สึกว่าคำถามนี้ไม่ต่างจากการตำหนิ

“ไม่ได้หรือ”

“น้ำก็อยู่แค่นี้ เหตุใดไม่ไปตักมาล้างดี ๆ”

“ก็แค่อยากแสดงให้ดู ไม่ชมข้าไม่พอยังจะตำหนิกันอีก”...ปล่อยพลังบนฝ่ามือเช่นนี้ได้ชาติภพก่อนก็มีแค่ในซีรีส์เท่านั้น ข้าจะตื่นเต้นไม่ได้หรือ

ไช่เซียงฮวาตัดพ้อในใจ แสดงอาการกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย แต่ก็ยังยื่นมือหยิบขนมของคนที่เป็นตัวการมาทาน

ฝูเฮยหลงไม่รู้ว่าต้องง้อสาวน้อยอย่างไรจึงแสดงความสามารถของตนให้นางเห็น

“ข้าแสดงให้เจ้าดูบ้าง”

ตู้ม! เปรียะ!

เสียงแรกคือเสียงของพลังที่เฮยหลงซัดออกจากฝ่ามือไปที่พื้น ผลคือพื้นที่ตรงนั้นแยกออกจากกันห่างหลายชุ่น ทำเซียงฮวาเผลอคิด หากเปลี่ยนที่ตรงนั้นเป็นศีรษะของนางก็คงแตกกระจุยเหมือนแตงโมยามตกจากที่สูง 

โดนข่มด้วยสามารถเช่นนี้นางจะเงยหน้าสบตาเขาได้อย่างไร ก้มหน้าก้มตาทานขนมอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

“เป็นอันใดไป”

เฮยหลงเห็นนางก้มหน้าอกชิดก็เอ่ยถามอย่างใส่ใจ

เซียงฮวาเหลือบตาไปมองเล็กน้อยแล้วเปลี่ยนเรื่องสนทนา อับอายจนอยากแทรกหน้าลงแผ่นดินแล้ว

“ขนมอร่อยดี”

ฝูเฮยหลงใจชื้นเมื่อนางยอมสนทนาด้วย เมื่อครู่หลังจากแสดงความสามารถไปแล้วถึงเพิ่งคิดได้ว่านางอาจจะรู้สึกว่าเขาโอ้อวด

“เป็นขนมสูตรลับของเสด็จแม่ ได้ยินว่าเจ้าชอบบุรุษเข้าครัวได้” ว่าแล้วใบหน้าก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ

ท่าทางของเขาบ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนทำขนมกล่องนี้เอง องค์ชายผู้สูงศักดิ์เข้าครัวย่อมสร้างความแตกตื่นให้ทุกคน เพราะเช่นนี้เซียงฮวาจึงรู้สึกประทับใจในขนมกล่องนี้มาก ต่อให้รสชาติจะตรงข้ามกับความรู้สึก 

นางก็ยังกล้าพูดว่ามันอร่อยมาก!

“ขนมของเจ้าอร่อยมาก ขอบคุณที่ทำให้ข้านะ บุรุษที่ดีต่อข้านอกจากท่านอาแล้วก็มีเพียงเจ้า หากไม่ใช่เจ้าข้าก็ไม่คิดอยากแต่งให้ผู้ใด”

ฝูเฮยหลงใบหน้าแดงก่ำจนแทบจะคั้นออกมาเป็นน้ำ

“หะ ห้ามคืนคำนะ พูดให้ความหวังข้าไม่ได้นะ”

“พูดแล้วย่อมไม่คืนคำ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น หากเจ้าไม่บริสุทธิ์ ข้าจะไม่แต่งกับเจ้า”

ฝูเฮยหลงเอื้อมมือที่ใหญ่กว่ามาจับมือเล็กของเซียงฮวา ให้คำมั่นสัญญากับนางโดยไม่คิดว่าตนจะเสียใจในภายหลัง เขาเชื่อสัญชาตญาณของตนเอง

“เจ้าวางใจ แม้แต่ขนหน้าแข้งของข้า ก็จะไม่มีหญิงใดได้เห็น ข้าให้คำมั่นสัญญา”

ไช่เซียงฮวายิ้มเต็มใบหน้า 

ความโชคดีของนางไม่ใช่เพียงเกิดมาในตระกูลที่ดี แต่นางยังสัมผัสได้ว่าใครคือคู่ด้ายแดงของตน ไม่ต้องเสียเวลาตามหา ดังนั้น…

บอกเขาให้ชัดเจนตั้งแต่ตอนนี้ เขาจะได้ไม่มองหาใครอีก พระชายาขององค์ชายรองฝูเฮยหลงต้องเป็นไช่เซียงฮวาเท่านั้น ส่วนชายารองนะหรือ…

อย่าหวัง!