บทที่ ๙ เปิดไหมถามใจดู

บทที่ ๙

เปิดไหมถามใจดู

ร่างกายที่ไม่แข็งแรงของไช่เซียงฮวาสลบไปทันทีหลังจากที่ดูดซับพลังธาตุได้ครั้งแรก ตื่นมาอีกครั้งนางก็เห็นว่าตนนอนอยู่บนเตียงในห้องนอนแล้ว

ปลุกพลังธาตุได้ครั้งแรกว่าน่าดีใจแล้ว แต่ไม่เท่ากับเมื่อคืนที่นางได้เรียนรู้เกี่ยวกับตำราสวรรค์หมื่นบุปผาเพิ่ม

ความใฝ่รู้ทำให้นางไม่สนใจความเหนื่อยล้าของร่างกาย ฝืนตัวเองหยิบตำราสวรรค์หมื่นบุปผามาจากช่องลับของเตียง 

ตอนนั้นนางเผลอคิดว่าหากไม่ต้องซ่อนตำราไว้ในช่องลับก็คงดี ไม่คิดว่าจะเกิดแสงสว่างวาบขึ้นท่ามกลางความมืด ตำราที่อยู่บนตักหายวับไปทันที

นางลองเก็บสิ่งของอื่น ๆ ดูแต่ก็ไร้ผล สิ่งที่นางสามารถเก็บได้มีเพียงตำราสวรรค์หมื่นบุปผาเท่านั้น

แน่นอนว่าสามารถเรียกออกมาใช้ได้เช่นกัน

“ไก่ของพี่หญิงใหญ่น่ารักดีนะเจ้าคะ”

เสียงของไช่ปิงฮวาดึงความสนใจของไช่เซียงฮวาจากความสำเร็จเล็ก ๆ เมื่อคืน

ไช่ฮั่วฮวาหน้าตึงเมื่อโดนดูถูก แต่เมื่อเห็นถุงหอมที่อีกฝ่ายกำลังปักอยู่ก็เหยียดยิ้ม หาคำโต้ตอบกลับไปได้ 

“ดอกหญ้าที่น้องสามกำลังปักอยู่ ก็เหมาะกับน้องสามเช่นกัน”

“พี่หญิงใหญ่!”

ไช่ปิงฮวากดเสียงต่ำเรียกพี่สาวคนโตเสียงเขียว เนื่องจากว่าอาจารย์นั่งอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก

ไช่เซียงฮวาไม่อยากขายหน้าต่อหน้าอาจารย์เย็บปักชื่อดังของเมืองหลวงจึงรีบเข้าแก้สถานการณ์

“พี่หญิงใหญ่! น้องสาม!! นี่มันหงส์ที่กำลังสยายปีกสู่ท้องนภากับผกาที่เป็นหนึ่งอย่างมู่ตานมิใช่หรือ ไก่อันใด ดอกหญ้าอันใด”

ไช่ฮั่วฮวาเหลือบมองอาจารย์แล้วกล่าวเสียงเบา

“หึ! ยังดีที่เจ้ามีตาแต่ไม่ไร้แวว”

“มีแววหรือไม่ย่อมดูออก แต่ออกจะไม่มีแววดูท่าจะมีมากกว่า จริงหรือไม่เจ้าคะพี่รอง”

ไช่ปิงฮวาถามความเห็นจากไช่เซียงฮวา แต่สีหน้าที่มั่นใจราวกับว่าตนชนะไปแล้วกลับหันไปทางไช่ฮั่วฮวา

“หงส์ก็ดี มู่ตานก็ดี”...ดีกับผีนะสิ

แต่พวกนางสามคนนี้แหละไม่ใช่คนดี!

ยามอู่ถึงเวลาที่ไช่เซียงฮวาต้องไปเรียนแล้ว ซูเมี่ยวมาส่งคุณหนูที่หน้าจวนก็ได้รับการสำทับจากนางอีกครั้ง

“อาเมี่ยว อย่าลืมเก็บดอกไม้ที่สวนมาให้ข้านะ”

“เจ้าค่ะคุณหนู”

เมื่อซูเมี่ยวที่ไม่ได้เดินทางไปเรียนด้วยรับคำ ไช่เซียงฮวาก็ผละมือจากม่านหน้าต่างทางซ้าย ยื่นหน้าไปทางหน้าต่างด้านขวา ส่งสัญญาณให้คนที่ควบม้าอยู่หน้ารถม้าออกเดินทางได้

ชั่วโมงปักเย็บเป็นไปอย่างที่เซียงฮวาคาด ไช่ปิงฮวาที่ปักมู่ตานไม่คล้ายมู่ตานนัก แต่ก็ยังดีกว่าหงส์ของไช่ฮั่วฮวาที่บิด ๆ เบี้ยว ๆ 

ท่านอาจารย์ชมตามผลงาน ออกปากชมไช่ปิงฮวาว่ามีพัฒนาการแต่ไม่ชมไช่ฮั่วฮวา ใครแพ้หรือชนะ…

ผลอยู่ที่การชมของอาจารย์แล้ว!

วันนี้ไช่เฟิงหยูไม่ได้เดินทางไปฐานลับด้วยเพราะมีธุระที่ต้องไปทำกับประมุขพรรคหยิ๋นมี่

แต่ฝูเฮยหลงนั้นยังมารับนางไปเรียนด้วยกันเหมือนเมื่อวาน ยามนี้กำลังควบม้าอยู่ข้าง ๆ อาจารย์หวาง มีองครักษ์ของวังหลวงติดตามมาด้วยสองสามคน

กล่าวถึงอาจารย์ของไช่ฮั่วฮวาที่ไช่เฟิงหยูเชิญมาสอนพลังธาตุสายฟ้า เซียงฮวาจำได้ว่าเขาคือคนสนิทของประมุขพรรคหยิ๋นมี่

ท่านประมุขคนนี้นางได้มีโอกาสพบปะอยู่บ่อยครั้ง ยามไปเที่ยวเล่นที่พรรค เขาค่อนข้างเอ็นดูนางมากทีเดียว

เมื่อนั่งรถม้ามาถึงที่หมายแล้ว คนที่ทำหน้าที่อุ้มนางลงจากรถม้าก็คืออาจารย์หวาง แต่อาจารย์หวางไม่ได้อุ้มนางเดินเข้าป่าเหมือนที่ท่านอาอุ้มเมื่อวาน

พอมาวันนี้ต้องเดินด้วยลำแข้งตัวเองแล้ว สัมผัสได้ถึงความเหนื่อยจนต้องยื่นมือไปจับข้อมือฝูเฮยหลงที่เดินอย่างช้า ๆ เพราะกลัวนางเดินตามไม่ทัน

“พอไม่ได้เดินเองแล้วไกลมาก”

สาวน้อยในดวงใจมอบโอกาสให้แล้ว หากไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ สถานการณ์อื่นก็ไม่เหมาะแล้ว ฝูเฮยหลงถือโอกาสจูงมือนาง เสนอตัวราวกับว่าตนตัวใหญ่กว่าเซียงฮวามากนัก

“แม้รูปร่างข้าจะยังเติบโตไม่เต็มที่ แต่ข้าสามารถอุ้มเจ้าพาดบ่าได้…โอ๊ย~” 

โดนฝ่ามือเซียงฮวาเข้าแล้ว!

“บ้า พูดเอาซะข้าคิดว่าตัวเองเป็นกระสอบ”

“คิดมากไปแล้ว ตัวก็เท่านี้”

ไช่เซียงฮวาไม่ได้โต้ตอบกลับไปเพราะเดินมาถึงจุดที่ชาวบ้านเดินผ่านไปเมื่อวานพอดี จุดนี้เองที่เป็นทางผ่านเข้าฐานทัพลับ

อาจารย์หวางหยุดเดินแล้วหันมาหาศิษย์ทั้งสอง

“วันนี้อาจารย์จะสอนพวกเจ้าเรื่องวิธีเปิดม่านและเปิดห้องในภูเขา”

สิ้นคำอาจารย์หวางก็ส่งพลังธาตุไปที่หน้าผาข้างหน้า ทันใดนั้นม่านพลังก็ค่อย ๆ แยกออกจนกว้างพอให้ทั้งสามเดินเข้าไป ส่วนองครักษ์ของเฮยหลงนั้นได้รับคำสั่งให้เฝ้ารถม้า ไม่ได้รับอนุญาตให้ตามมาด้วย

เมื่อเซียงฮวาก้าวเข้ามาแล้วก็หันไปมองข้างหลัง ที่แท้คนภายนอกจะเห็นทางเข้านี้เป็นหน้าผาสูง แต่คนภายในจะเห็นเป็นป่าทั่วไป

ระหว่างเดินตามหลังอาจารย์หวางไปที่ฐานลับ เซียงฮวาก็กระซิบกับเฮยหลง

“เฮยหลง ดีนะที่แคว้นฝูไม่ใช่แคว้นที่มีภูเขาสูงเท่ายอดเขาเอเวอเรสต์ เพราะหากข้าจำหน้าผาผิดขึ้นมามีหวัง… โอ๊ย~ดีดหน้าผากข้าทำไม!”

“แคว้นฝูไม่ได้เหน็บหนาวเพียงนั้น”

ไช่เซียงฮวาลูบหน้าผากตัวเองป้อย ๆ ย้อนความทรงจำว่าเฮยหลงทราบได้อย่างไรว่าเอเวอเรสต์คือเทือกเขาน้ำแข็ง ในตอนนั้นเองที่ความทรงจำเมื่อหลายปีก่อนแวบเข้ามาในหัว...

‘เฮยหลง รู้หรือไม่ว่ายอดเขาอะไรสูงที่สุดในโลก เอ่อ…ยุทธภพแล้วกัน เจ้าคงไม่รู้เรื่องทฤษฎีการกำเนิดโลก’

ฝูเฮยหลงตอบคำถามตามภูมิความรู้ที่มี

‘ยอดเขาของแคว้นจินหรือ’

‘ผิด จ่ายมา’

ฝูเฮยหลงหยิบถุงเงินที่เย็บปักจากผ้าเนื้อดีในวังยื่นให้เซียงฮวาที่แบมือรออยู่แล้ว

‘เช่นนั้นคือยอดเขาอะไรกัน’

เฮยหลงเอ่ยถามพร้อมกับก้าวเดินตามหลังเซียงฮวาที่ถือถุงเงินของเขาซื้อถังหู่ลู่

‘เอเวอเรสต์ไง หนาวมากจนแทบจะแข็งตาย’

กลับมาที่ปัจจุบัน…

“ความจำดีสมเป็นองค์ชาย” ว่าแล้วนางก็ปรบมือให้เฮยหลง เอ่ยชมจากใจจริง

ฝูเฮยหลงยิ้มบาง ในใจคิด…

เจ้าก็จำได้มิใช่หรือ ใช่ข้าจำได้คนเดียวเสียเมื่อไร

ยามอิ๋น

ด้วยความเหนื่อยล้าจากการฝึกใช้พลังธาตุ เมื่อถึงจวน เซียงฮวาก็อาบน้ำแล้วเข้านอนโดยไม่สนใจอาหารเย็นตื่นมาอีกทีก็เป็นยามอิ๋น…

และเป็นเช่นนี้มาสองวันแล้ว!

ตอนนี้พลังของนางอยู่ในระดับแรกเริ่มของขั้นที่หนึ่ง ท่านอาจารย์บอกว่าคนทั่วไปจะใช้เวลาฝึกให้ผ่านไปได้แต่ละขั้นนั้นยากเย็นแสนเข็ญ การฝึกวรยุทธ์ให้สูงขึ้นไปจึงดูมีแววว่าจะสำเร็จได้มากกว่า

แม้แต่ท่านอาของนางเองที่กว่าจะมาระดับแปดนี้ได้ ก็ยังใช้เวลาถึง 20 ปี 

ยิ่งระดับห้าขึ้นไป กว่าจะผ่านไปแต่ละขั้นจะต้องสูญเสียทรัพยากรไปไม่น้อย ดังนั้นการจะพ้นระดับสิบเพื่อเลื่อนขั้นไปเป็นเซียนฝึกหัดจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

ตอนนี้นางกับพี่สาวน้องสาวเหลือเวลาอีก 4 ปีในการฝึกฝนพลังธาตุเพื่อให้อยู่ในระดับสาม ตามกำหนดกฎเกณฑ์การเข้าสำนักศึกษากลาง มิเช่นนั้นจะไม่มีสิทธ์ได้เข้าเรียนเด็ดขาด

“ได้ที่หรือยังนะ”

ไช่เซียงฮวาหยิบดอกไม้ในโถขึ้นมาดูว่าโดนเผาไหม้พอหรือยัง การกระทำนี้เป็นผลมาจากความร้อนวิชา เรียนมาแล้วก็ต้องใช้เลย

ว่าด้วยธาตุดินนั้นรับน้ำได้ รับลมได้ รับไฟได้ ทุกที่มีพื้นดิน ต่อให้จะไม่ได้มีความบริสุทธ์นักแต่ก็ดีกว่าไม่ดูดซับพลังจากธรรมชาติเลย

วันนี้ร้อนมากนางจึงดูดซับความร้อนจากแสงของดวงอาทิตย์ที่ส่งความร้อนมายังผืนดินบนภูเขาอันเป็นฐานลับของนางมากักเก็บไว้

“อยู่ ๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นแผงโซล่าเซลล์”

ไช่เซียงฮวาใช้พลังของตัวเองอบแห้งดอกไม้ที่ฝากสาวใช้เก็บช่วงเที่ยง นางอยากทราบว่าแห้งจากแสงอาทิตย์กับแห้งโดยพลังของนางต่างกันหรือไม่

“เหมือนจะได้อยู่นะ แต่ไม่ออแกนิค!”

เซียงฮวาทิ้งดอกไม้ที่อบแห้งโดยพลังของนางแล้วหยิบดอกไม้ที่ซูเมี่ยวอบร่ำมาให้แล้วใส่ในถุงหอมแทน

“ครั้งที่แล้วปักผ้าเช็ดหน้าให้ท่านแม่ ฉะนั้นถุงหอมอันนี้จะต้องเป็นของท่านอา”

หลังจากเอาดอกไม้ใส่ถุงหอมแล้ว นางก็หยิบก้อนกลม ๆ สีน้ำตาลที่ได้มาหลังจากดูดซับพลังธาตุของเมื่อวานและวันนี้ขึ้นมาเพื่อจะเอามาร้อยเป็นพู่ประดับถุงหอม

“ดีนะที่ให้ท่านอาจารย์เจาะรูให้ ฝีมือดี ๆ”

ถุงหอมพร้อมใช้แล้ว แต่เซียงฮวารู้สึกว่ายังไม่คลาสสิกพอจึงเขียนข้อความใส่ลงไปในถุงหอมด้วย

เขียนเสร็จแล้วก็พับให้เป็นกระดาษแผ่นเล็ก ๆ ยัดใส่รูของไม้ไผ่อันเล็กที่เอาไว้ใช้สำหรับส่งสารแล้วเอาไม้ไผ่นั้นใส่เข้าไปในถุงหอมอีกที

“จะเปิดไม่เปิด ก็แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตแล้วกัน”

เซียงฮวาปลงตกแล้วถอนหายใจ

“หวังว่าตัวหนังสือจะไม่เลือนหายไปหรือผิดเพี้ยนจากฝีเป็นผี จากข้าเป็นบ้าหรอกนะ ฉากเด็ดจากหนังพี่มากพระโขนงแบบนี้ ขออย่าเกิดแต่กับข้า”

สาธุ!