บทที่ ๘ ไม่กล้ารับปากเจ้าค่ะไม่กล้า

บทที่ ๘

ไม่กล้ารับปากเจ้าค่ะไม่กล้า

ไช่เซียงฮวารู้จักพรรคหยิ๋นมี่เท่าอายุของตน ไม่มีครั้งใดที่นางไม่รู้สึกตะลึงในศักยภาพของคนในพรรค 

ครั้งนี้เองก็เช่นกัน ถึงขนาดครอบครองพื้นที่ลับแห่งนี้ได้โดยที่ไม่มีใครเห็น แข็งแกร่งจนคนนึกตั้งคำถาม

“เจ้าทั้งสองทำความเข้าใจตำราที่ข้ามอบให้แล้วหรือไม่” อาจารย์หวางถามลูกศิษย์ทั้งสองโดยใช้ถ้อยคำธรรมดา 

ไม่ว่าจะใหญ่มาจากไหน หากอยู่ที่นี่เป็นได้สองสถานะเท่านั้นคือศิษย์และอาจารย์

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

“สำหรับสายวรยุทธ์แล้ว การมีกำลังภายในที่แข็งแกร่งคือการวัดความสูงต่ำของความสามารถที่มี กำลังภายใน วิชายุทธ์ พลังธาตุ หากนำมาผนวกกันได้จะส่งผลดีต่อตัวเราจนยากจะมีใครต่อกรได้

ไช่เฟิงหยูกล่าวกับลูกศิษย์และหลานสาวเพียงเท่านี้ก็เงียบไป ปล่อยให้อาจารย์หวางเป็นผู้ดำเนินการสอนต่อ

“ส่วนพลังธาตุนั้นคือการดึงเอาพลังของธรรมชาติมาเก็บไว้กับตัวให้ได้มากที่สุด ระดับหนึ่งถึงสิบเป็นตัวบอกระดับอย่างชัดเจนแล้วว่าร่างกายมีจุดกักเก็บพลังที่สามารถบรรจุพลังไว้ได้มากน้อยเพียงใด”

ไช่เซียงฮวาพยักหน้ารับแล้วยกมือขึ้น ไช่เฟิงหยูที่รู้ว่าเป็นเครื่องหมายของการขออนุญาตถามจึงใช้พลังบอกสหายในใจ

นางมีคำถาม

อาจารย์หวางได้ยินเช่นนั้นก็ผายมืออนุญาต

“เชิญถาม”

“มี How to ทำอย่างไรให้ฝึกได้ก้าวหน้ากว่าคนทั่วไปหรือไม่เจ้าคะ”

นางหมายถึงวิธีการที่จะฝึกพลังให้ก้าวหน้า

อ้อ

อาจารย์หวางไม่ได้มองไช่เซียงฮวาผิดแผก เพราะก่อนที่เขาจะรับหน้าที่มาเป็นอาจารย์ของนางนั้น สหายได้เตือนล่วงหน้าซึ่งเขาก็ทำใจมาบ้างแล้ว

“การก้าวให้เร็วกว่าคนอื่นคือการฝึกให้มากกว่าคนอื่นเสมอ ทุกคนมีต้นทุนที่ไม่เท่ากัน ในเมื่อเจ้ามีพร้อมเช่นนี้แล้ว ก็จงฝึกให้หนัก เพื่อเป็นการตอบแทนเบื้องบนที่ได้ให้เจ้ามาอย่างไม่คิดว่ามันจะลำเอียง”

“เจ้าค่ะ/ขอรับ”

เมื่อเห็นเด็กน้อยทั้งสองพยักหน้ารับ ไช่เฟิงหยูก็หยิบหยกดูดซับพลังธาตุขึ้นมาให้ฝูเฮยหลง

“เอาหยกสีนิลขึ้นมาสิเซียงฮวา”

ไช่เฟิงหยูถามหาหยกสีนิลที่มีคุณสมบัติช่วยดูดซับพลังธาตุได้เร็ว

น้อยคนนักที่จะรู้ว่าหยกชิ้นที่เซียงฮวาถือครองอยู่สามารถปกปิดพลังเร้นลับในร่างกายต่อผู้เยี่ยมยุทธ์ได้

“ในระหว่างที่กำลังดูดซับพลังปราณ ควรนำมาวางไว้ในตำแหน่งชีพจรด้านที่เจ้าได้กรีดเลือดนาบไปกับศิลาปลุกพลัง”

ไช่เซียงฮวาเอาหยกสีนิลแนบไว้กับข้อมือตามคำบอกของอาจารย์ ฝูเฮยหลงเองก็เช่นกัน

“บทเรียนของวันนี้คือดูดซับพลังธาตุ นั่นคือที่นั่งของพวกเจ้า”

ศิษย์ทั้งสองเดินไปยังประจำที่ของตน นั่งลงขัดสมาธิตามคำชี้แนะของอาจารย์

“เดี๋ยววันนี้ข้าจะเป็นอาจารย์ให้เซียงฮวาเอง เจ้าไปเป็นอาจารย์ให้เฮยหลงเถอะ”

อาจารย์หวางพยักหน้ารับแล้วเดินไปนั่งข้าง ๆ ฝูเฮยหลง เพราะหากมีข้อผิดพลาดอันใดเกิดขึ้นระหว่างการดูดซับพลังธาตุครั้งแรกจะได้ช่วยเหลือได้ทัน

“หลับตาลง ทำใจให้สงบแล้วกำหนดจิตให้เป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ”

ไช่เซียงฮวาพยักหน้าแล้วหลับตาลง พยายามทำใจให้สงบ นึกถึงความทรงจำตอนที่ได้ไปร่วมปฏิบัติธรรมกับสมาคมคุณนายของคุณหญิงแม่

ในใจนางคิด…

นอกจากยุบหนอพองหนอ ตอนนั้นพระอาจารย์บอกว่าอย่างไรนะ

อ้อ! ว่างเปล่า ไม่ยึดติด

คิดได้เช่นนั้นนางก็ไม่คิดสิ่งใดอีกเลยนอกจากปล่อยสมองให้มีแต่ความว่างเปล่าจนค่อย ๆ จมดิ่งลงสู่ห้วงสมาธิ

อาจารย์ทั้งสองเฝ้ามองลูกศิษย์เงียบ ๆ จิบชาไปเฝ้าระวังไป น้ำชาหมดไปเพียงสองจอกเท่านั้นก็เริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา

ไช่เซียงฮวาถอดจิตไปในสถานที่ที่ตนมิเคยเห็น มองไปทางข้างหน้าก็เห็นเพียงความว่างเปล่าไม่มีที่สิ้นสุด

‘ข้าอยู่ที่ใดกัน’

ไช่เซียงฮวาร่างจิตลุกขึ้นยืมเต็มความสูง 

ในตอนนั้นเองนางถึงเห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างกาย มือใหญ่ขึ้น ไม่ต้องพูดถึงหน้าอกที่เป็นตัวบ่งบอกวัยได้ดีที่สุุด

ดวงตาคู่งามสำรวจไปโดยรอบก่อนที่จะเบิกโพลงเมื่อเห็นว่ามีร่่างเด็กนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงจุดเดิมก่อนที่นางจะเดินมายืนตรงนี้

‘ร่างเด็กของข้า’

ไช่เซียงฮวาเดินเข้าไปใกล้ร่างเด็ก ยื่นมือไปหมายจะเขย่าตัวให้หลุดจากสมาธิ ทว่ามือนางกลับทะลุผ่าน ไม่สามารถสัมผัสร่างตรงหน้าได้

‘หรือข้าต้องกลับไปนั่งที่เดิม’

ไม่รอช้าไช่เซียงฮวาร่างสาวงามก็เดินกลับมาที่ร่างเด็ก หลับตาทำสมาธิอีกครั้ง

ผ่านไปไม่นานก็รู้สึกราวกับถูกดึงสู่ห้วงลึกที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

ในขณะที่นางกำลังคิดจะออกจากสมาธิก็ได้ยินเสียงของสตรีนางหนึ่งที่ราวกับอยู่ในที่ไกลแสนไกล ฟังดูเลื่อนลอย ไม่ใช่จังหวะการพูดทั่วไปของมนุษย์

‘เห็นหรือไม่ แม้แต่จิตและร่างกายของเจ้ายังไม่อาจรวมเป็นหนึ่งได้’

ตึง!

ไช่เซียงฮวาสะดุ้งเพราะได้ยินเสียงระฆังดัง

‘ท่านคือผู้ใดกัน มีตัวตนจริงหรือไม่’

‘มีแล้วอย่างไร ไม่มีแล้วอย่างไร หากมีแล้วจะทำสิ่งใด ไม่ทำสิ่งใด หากไม่มีเล่า จะทำสิ่งใด ไม่ทำสิ่งใด’

ตึง!

‘ต้องใช้ความคิดอีกแล้ว คนยิ่งตกใจเสียงระฆัง’

แม้จะบ่นแต่เซียงฮวาก็พยายามหาคำตอบ

‘ไม่มีสิ่งใด ไม่ยึดติด มันคือความว่างเปล่า’

‘แน่ใจได้อย่างไรว่าคือความว่างเปล่า ไม่เห็นสิ่งที่อยู่รอบ ๆ ตัวเจ้าหรือว่าคือสิ่งใด’

ตึง!

พื้นที่ที่เซียงฮวาคิดว่าคือความว่างเปล่าได้เปลี่ยนจากสีขาวกลายเป็นสีน้ำตาลของพื้นดิน กว้างไม่มีที่สิ้นสุด

แต่สิ่งที่ไช่เฟิงหยูเห็นนั้นคือรอบตัวเซียงฮวากำลังดูดมวลสีน้ำตาลคล้ายฝุ่นให้ลอยล่องไปมารอบตัวโดยมีร่างเล็กเป็นจุดศูนย์กลางของวงกลม

‘หรือที่นี่คือโลกแห่งดิน’

‘หากคิดว่าดิน สัมผัสได้ถึงไอร้อนจากผืนดินหรือไม่”

ตึง!

เมื่อคิดว่าอาจจะเป็นจริง ๆ และมันคงร้อน อยู่ ๆ  เซียงฮวาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนและเหงื่อ

‘ความชื้นที่อาจซ่อนไว้อยู่เล่า มีหรือไม่’

ตึง!

เมื่อพูดถึงความชื้น เหงื่อที่หลั่งไหลอยู่ก็กลายเป็นของเย็นเสียดกระดูก

‘หากนี่เป็นความจริง เป็นเพราะมีจริง ๆ หรือเป็นเพราะจินตนาการของเจ้า’

ตึง!

‘ทั้งร้อนทั้งหนาวเช่นนี้เป็นของจริงแล้ว’

‘แน่ใจแล้วหรือว่านี่คือความจริง’

ตึง!

‘สรุปว่าจริงหรือข้ามโนกันแน่เจ้าคะ’

‘หากเจ้าว่าสิ่งนี้คือมโนภาพ แล้วเจ้าเห็นสิ่งใดที่อยู่รอบ ๆ ตัวเจ้าหรือไม่’

‘หากข้าเป็นธาตุดินก็ต้องเป็นฝุ่น เป็นความร้อนเมื่อยามอาทิตย์แผดเผา เป็นความชื้นเมื่อเม็ดฝนร่วงใส่ เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว’

‘หากเจ้าคิดว่ามันเป็นความร้อน ดึงมาเก็บไว้หรือปล่อยมันดี’

ตึง!

‘มาขนาดนี้แล้ว ก็ต้องลองดูดมันแล้วแหละ!’

สิ้นคำเซียงฮวาก็ตั้งสมาธิ กำหนดจุดชีพจรตรงข้อมือให้ตื่นตัวพร้อมรับ ไม่นานร่างกายก็รู้สึกร้อนขึ้นมา

‘ความร้อนคือสิ่งเดียวที่เจ้าต้องการจริงหรือ ถ้าใช่จะพอแค่นี้หรือไม่ ถ้าไม่ใช่จะหยุดหรือไม่’

ตึง!

‘เรามันคนมักน้อยไม่เป็นเสียด้วยสิ ดูดมาเลยทั้งความร้อนทั้งความชื้น’

สิ้นความคิดนี้ เซียงฮวาก็รู้สึกเหมือนคนธาตุไฟเข้าแทรกทั้ง ๆ ที่ไม่เคยฝึกวิชาจนธาตุไฟเข้าแทรกเลยสักครั้ง หยินและหยางปั่นป่วนไปหมด

“เกิดอะไรขึ้น!”

ไช่เฟิงหยูเห็นเซียงฮวากระสับกระส่ายก็นำหยกมาวางไว้ที่ชีพจรตรงข้อมือเล็ก

ทางด้านเซียงฮวา นางยังคงต่อสู้กับเสียงที่ได้ยินและสู้กับตัวเองไม่หยุด

‘รับรู้แล้วหรือไม่ ร้อนคือสิ่งใด เย็นคือสิ่งใด’

ตึง!

‘รู้แล้ว ๆ เข้าใจมาก ๆ แล้วด้วย’

‘หากรู้แล้ว พร้อมจะเผชิญกับความจริงนี้หรือไม่หรือเต็มใจที่จะอยู่ในโลกของการลวงหลอกตัวเอง’

ตึง!

‘ข้าพร้อมมาก ๆ’

‘เป็นความร้อนเมื่อยามอาทิตย์แผดเผา เป็นความชื้นเมื่อเม็ดฝนร่วงใส่ จำคำพูดนี้ของเจ้าเอาไว้ให้ขึ้นใจ หากมีวาสนาอาจพบพานกันอีก หากไร้แล้วไซร้ พันปีไม่พบ หมื่นปีไม่บรรจบคบหา’

ตึง!

เสียงระมังครั้งสุดท้ายได้ล่องลอยหายไปที่แสนไกล ในตอนนั้นเองที่เซียงฮวาค่อย ๆ กะพริบตาจนลืมขึ้นมาในที่สุด สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าตนนั้นคือเม็ดกลมสีน้ำตาลขนาดเท่าไข่มุกกำลังหมุนวนรอบตัวเองช้า ๆ 

เมื่อหันไปมองข้าง ๆ ว่าเฮยหลงเป็นเช่นไรบ้างก็เห็นว่าเขากำลังหลับตาอยู่ 

ไข่มุกก้อนเท่ากันแต่สีดำจนเห็นเป็นเงา ชัดเจนว่าธาตุมืดผสมธาตุดิน

ในที่สุดฝูเฮยหลงก็ลืมตาขึ้น สิ่งที่เขามองหาเป็นอย่างแรกคือเซียงฮวา 

เมื่อเห็นว่านางกำลังมองมาด้วยดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ เขาก็อดที่จะส่งยิ้มให้นางไม่ได้

แปะ! แปะ! แปะ!

เสียงปรบมือทำให้ทั้งสองละสายตาออกจากกันแล้วมองไปยังต้นเสียง ไช่เฟิงหยูและอาจารย์หวางกำลังปรบมือให้พวกเขา

“เก่งมาก เพียงไม่ถึงชั่วยามก็สามารถดึงเอาพลังจากธาตุดินเข้าสู่ร่างกายได้แล้ว ยอดเยี่ยมยิ่งนัก”

สีหน้าของคนพูดแสดงออกชัดว่าเด็กทั้งสองมีพรสวรรค์ เซียงฮวาเกิดอยากถ่อมตัวจึงพูดว่า

“ไม่กล้ารับเจ้าค่ะไม่กล้า”

ปากบอกว่าไม่กล้ารับคำชม แต่กลับยกมือปิดปากหัวเราะคิกคักเพราะในใจก็คิดชื่นชมตัวเองเช่นกัน

ฝูเฮยหลงเห็นเช่นนั้นก็ส่ายหน้าให้นางเหมือนระอาใจ สวนทางกับดวงตาที่ระยิบระยับดั่งดวงดารา

ไช่เซียงฮวาถูกหนุ่มน้อยเอ็นดูแล้ว!