บทที่ 3 ลมหายใจแห่งบุปผา

รุ่งสางของวันที่กำหนด ขบวนสินค้ายาวเหยียดของสกุลเฟิงค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากประตูเมืองเล่าหยาง เฟิงซือเฟิงในชุดเดินทางรัดกุมทะมัดทะแมง นางเลือกสวมเสื้อแขนกระบอกเข้ารูปสีน้ำเงินเข้มทับด้วยเสื้อกั๊กหนังตัวสั้นสีน้ำตาลอ่อนที่ช่วยให้เคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ส่วนล่างเป็นกางเกงทรงกระบอกสีเดียวกัน สอดปลายขาไว้ในรองเท้าบูทหนังเนื้อนิ่มที่สูงขึ้นมาเกือบถึงเข่า ผมยาวสลวยถูกถักเป็นเปียยาวแล้วม้วนเก็บอย่างเรียบร้อยแน่นหนาภายใต้หมวกผ้าปีกแคบสีดำ เพื่อไม่ให้เกะกะรุงรังยามต้องบัญชาการหรือเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว แม้จะดูเรียบง่ายแต่ก็แฝงไว้ด้วยความสง่างามและทะมัดทะแมงของผู้ที่พร้อมจะเผชิญกับทุกสถานการณ์ นั่งอยู่บนหลังม้ามองดูขบวนด้วยแววตามุ่งมั่น

นางไม่ได้หลบอยู่แต่ในรถม้าอย่างคุณหนูทั่วไป แต่เลือกที่จะบัญชาการอยู่ด้านหน้าด้วยตนเอง เสี่ยวชุ่ยและองครักษ์อีกจำนวนหนึ่งขนาบข้างกาย คอยระแวดระวังภัย บรรยากาศในการเดินทางค่อนข้างตึงเครียด เหล่าองครักษ์ต่างจับจ้องไปยังพุ่มไม้และแนวป่าสองข้างทางด้วยความระมัดระวัง

เฟิงซือเฟิงพยายามทำใจให้สงบ ทบทวนแผนการในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า นางรู้ดีว่าการตัดสินใจครั้งนี้มีความเสี่ยงสูง แต่เพื่อพิสูจน์ตัวเองและปกป้องผลประโยชน์ของตระกูล นางไม่มีทางเลือกอื่น

ห่างออกไปไม่ไกลนัก กลุ่มของหลี่จิ่งหยวนในชุดพ่อค้าธรรมดากำลังติดตามขบวนสินค้าอยู่เงียบๆ พวกเขารักษาระยะห่างพอสมควรเพื่อไม่ให้เป็นที่สังเกต แต่ก็พร้อมที่จะเข้าช่วยเหลือหรือแทรกแซงได้ทันที

"ดูเหมือนตระกูลเฟิงจะเตรียมตัวมาดีนะพ่ะย่ะค่ะ"

จ้าวอู่กระซิบกับองค์ชายของตน เมื่อเห็นการจัดวางกำลังองครักษ์ของขบวนสินค้าที่ดูมีระเบียบแบบแผนกว่าปกติ

หลี่จิ่งหยวนพยักหน้ารับ

"ดูท่าจะไม่ใช่ พ่อค้าหนุ่มเสียแล้ว แต่นางก็ดูไม่เหมือนคุณหนูที่เอาแต่เย็บปักถักร้อยพวกนั้น"

เขายอมรับในใจ แม้จะยังคงสงสัยในเจตนาที่แท้จริงของนางก็ตาม

เมื่อขบวนสินค้าเดินทางมาถึงหุบเขาแคบๆ ซึ่งเป็นจุดที่ลือกันว่าโจรป่ามักจะซุ่มโจมตี บรรยากาศก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น ทันใดนั้น! เสียงนกหวีดแหลมยาวก็ดังขึ้น พร้อมกับกลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดดำทะมึน

ราวร้อยกว่าคนกรูกันออกมาจากป่าทั้งสองข้างทาง พวกมันมีอาวุธครบมือ ทั้งดาบ กระบี่ และธนู ส่งเสียงโห่ร้องข่มขวัญ

"มาแล้ว!"

เฟิงซือเฟิงตะโกนเสียงดังฟังชัด

"ทุกคนประจำตำแหน่ง! ตั้งรับตามแผน!"

เหล่าองครักษ์ของสกุลเฟิงที่ได้รับการฝึกซ้อมมาบ้าง แม้จะมีอาการตื่นตระหนกในตอนแรก แต่เมื่อได้ยินเสียงสั่งการที่เด็ดเดี่ยวของนายสาว ก็เริ่มตั้งสติและเคลื่อนไหวตามแผนที่วางไว้ รถสินค้าถูกจัดเป็นวงกลมอย่างรวดเร็ว สร้างเป็นกำแพงป้องกันชั่วคราว นักธนูประจำตำแหน่งบนหลังคารถ เตรียมยิงสกัดกั้น

"ฮ่าๆๆ คุณหนูสกุลเฟิงช่างกล้านักนะ ที่กล้าเดินทางมาด้วยตัวเอง! ส่งทรัพย์สินมาให้หมด แล้วข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า!"

หัวหน้าโจรตะโกนก้อง รอยแผลเป็นบนใบหน้าของมันดูน่ากลัว

เฟิงซือเฟิงชักกระบี่สั้นที่ซ่อนไว้ออกมา ดวงตาจับจ้องไปยังหัวหน้าโจรอย่างไม่เกรงกลัว

"ทรัพย์สินของสกุลเฟิงไม่ใช่สิ่งที่พวกเดนคนอย่างเจ้าจะแตะต้องได้!"

นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"หากยอมวางอาวุธแล้วมอบตัวเสียแต่โดยดี ข้าอาจจะพิจารณาให้พวกเจ้าตายอย่างสบายหน่อย!"

คำพูดของนางทำให้พวกโจรหัวเราะลั่น แต่หัวหน้าโจรกลับขมวดคิ้ว มันไม่เคยเจอเหยื่อที่กล้าต่อปากต่อคำเช่นนี้มาก่อน

"ปากดีนักนะนังหนู! สั่งสอนมัน!"

การปะทะกันเริ่มขึ้นอย่างดุเดือด เสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นหวั่นไหว ฝุ่นตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ เฟิงซือเฟิงไม่ได้เพียงแต่สั่งการ นางยังคอยชี้จุดอ่อนของกลุ่มโจร และสั่งให้เหล่าคนคุ้มกันโจมตีไปยังจุดยุทธศาสตร์สำคัญ แม้จะไม่สามารถลงมือต่อสู้เองได้อย่างเต็มที่เพราะต้องคอยบัญชาการ แต่ความรู้ด้านการรบที่นางมีก็สร้างความประหลาดใจให้กับเหล่ากลุ่มคนคุ้มกันที่จ้างมาและแม้กระทั่งพวกโจรเอง

หลี่จิ่งหยวนซึ่งซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ ถึงกับเลิกคิ้วด้วยความทึ่ง

"นาง...รู้เรื่องยุทธวิธีการสู้รบด้วยรึ?"

เขาพึมพำกับตัวเอง

"มิใช่แค่ลูกสาวแม่ทัพที่เอาแต่ใจสินะ"

เขาเริ่มมองเฟิงซือเฟิงในมุมใหม่

แต่สถานการณ์เริ่มไม่สู้ดีนัก จำนวนโจรที่มากกว่าเริ่มกดดันแนวป้องกันของสกุลเฟิงเข้ามาเรื่อยๆ คนคุ้มกันหลายคนเริ่มได้รับบาดเจ็บ เฟิงซือเฟิงกัดริมฝีปากแน่น เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นบนหน้าผาก

"หรือว่าข้าประเมินพวกมันต่ำไป?"

ในจังหวะที่หัวหน้าโจรเห็นช่องโหว่และกำลังจะบุกทะลวงเข้ามาถึงตัวเฟิงซือเฟิงนั่นเอง!