ตอนที่ 5 รั้งรอวันนี้เพื่อโอกาสวันหน้า 1

ตั้งแต่เช้าจนหมดวัน หยางเจี้ยนก็คล้ายอันตรธานอย่างไร้ร่องรอย เขาหายตัวไปเลยอย่างไม่หวนกลับมา

พิธียกน้ำชายังปล่อยภรรยาให้รับหน้าเพียงผู้เดียว การกระทำของหยางเจี้ยนส่งผลให้นายท่านผู้เฒ่าติ้งอานโหว ฮูหยินผู้เฒ่า นายท่านใหญ่ ฮูหยินใหญ่ และญาติผู้ใหญ่ รวมถึงพี่น้องสายรองล้วนมองไป๋หมิงเยว่ด้วยสายตาดูแคลน

แม้เป็นสมรสพระราชทาน แต่ใครต่อใครต่างก็ดูออกถึงพระประสงค์ขององค์ฮ่องเต้ การจำกัดอำนาจบารมีของตระกูลหยางเอาไว้ด้วยสตรีผู้นี้เป็นเรื่องที่จำต้องทำใจจริงๆ แต่อย่างไรเสียพวกเขาก็ไม่มีวันยอมรับสะใภ้ต่ำศักดิ์แน่นอน

พิธียกน้ำชาเต็มไปด้วยบรรยากาศอึมครึมเย็นชา แล้วก็ผ่านพ้นไปอย่างเรียบง่ายเงียบสงบดุจกำลังไหว้สุสาน

หมิงเยว่รู้สึกประหนึ่งว่ากำลังคำนับหลุมศพพวกพ้องที่ตายไปหลายชีวิตในหุบเขามรณะบนเกาะลึกลับกลางทะเลของตนก็มิปาน

เฮ้อ! เกิดเป็นคุณหนูไป๋ผู้นี้คงต้องทำใจอย่างสุดซึ้ง ยังมีอันใดย่ำแย่กว่านี้อีกไหมเล่า?

หมิงเยว่เดินกลับเรือนของตนอย่างหงุดหงิด โดยมีสาวใช้คนสนิทนามจิ่นซินเดินปาดน้ำตาด้วยความโมโหอยู่ด้านหลัง หญิงสาวหันหน้ามอง “เจ้าเป็นอะไร?”

จิ่นซินสะอึกสะอื้นอย่างคับแค้นใจพลางกล่าว

“บ่าวไม่คิดเลยว่าวิธีแก้ปัญหาของพระสนมเว่ยผู้นั้นจะลงเอยเยี่ยงนี้ แรกเริ่มคิดว่าได้สมรสพระราชทานกับบุรุษอย่างแม่ทัพหยางผู้เก่งกาจเกรียงไกร คุณหนูของบ่าวคงได้เชิดหน้าชูตาเป็นหงส์แล้วพำนักอยู่อย่างปลอดภัยไม่ต้องกังวลหรือเป็นทุกข์ใจอะไรอีก แต่บ่าวคาดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าคนของจวนหยางจะดูแคลนคุณหนูขนาดนี้”

พร่ำบ่นยาวเหยียดก็ปาดน้ำตาที่กำลังไหลพรากจนดวงหน้าเปรอะเปื้อนไปหมด จิ่นซินยังตัดพ้ออีกว่า

“ยังมีแม่ทัพหยางอีกคน เหตุใดต้องเย็นชาขนาดนั้น ไร้น้ำใจเกินไปแล้ว”

ตั้งแต่ตื่นลืมตาขึ้นมาในร่างนี้ หมิงเยว่ชอบที่สุดก็คือจิ่นซิน นางเป็นบ่าวผู้ภักดี แม้อ่อนแอไร้กำลังวังชาทว่ากลับเป็นคนที่มีความอดทนสูงยิ่ง ใบหน้ากลมแก้มป่องตาหรี่หยี เวลาโมโหเดือดดาลยังน่ารักมาก

จิ่นซินสมควรได้รับการดูแลอย่างทะนุถนอมที่สุด

หมิงเยว่เอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้สาวใช้ตัวน้อยของตน ตบไหล่เล็กบางอย่างอ่อนโยนพลางปลอบใจอย่างห้าวหาญ

“จิ่นซินเอ๋ย ข้าไม่เป็นไรเลย เรื่องเช่นนี้เล็กน้อยมาก อีกอย่างแม่ทัพหยางเขาเป็นคนเช่นนั้น เราจะเปลี่ยนแปลงผู้อื่นให้เป็นดั่งใจเราย่อมทำไม่ได้ เข้าใจไหม?”

จิ่นซินกะพริบตาเปียกชื้นพยักหน้าหงึกหงัก

หมิงเยว่กล่าวอีกว่า “เรื่องระหว่างข้ากับแม่ทัพหยาง ล้วนเป็นข้าที่ผิดเองทั้งสิ้น เจ้าอย่าได้กล่าวโทษเขาเชียว”

สาวใช้ตัวน้อยพยักหน้าอีก แต่กลับงุนงงอยู่มาก “อะไรกันเจ้าคะ? คุณหนูทำอะไรผิดหรือ?”

หมิงเยว่ส่ายหน้า แววตาฉายแววละอายใจ

เฮ้อ! การถีบสามีตกเตียงในเช้าหลังเข้าหอเยี่ยงนั้น นางลำบากใจที่จะเล่าจริงๆ

“เอาเป็นว่าต่อไปเจ้าไม่ต้องทำอะไรเพื่อข้า แต่เจ้าต้องเป็นฝ่ายให้ข้าดูแลอย่างดี ตกลงไหม?”

จิ่นซินรู้สึกตกใจนัก “คุณหนูกล่าวสิ่งใดกันเจ้าคะ ต้องให้บ่าวดูแลถึงจะถูกเจ้าค่ะ”

“ข้าต่างหากต้องดูแลเจ้า จะเลี้ยงดูเจ้าให้เหมือนน้องสาวแท้ๆ เลยเชียว”

“คุณหนู!”

จิ่นซินโอดครวญเสียงดัง นางได้แต่นึกแปลกใจว่าเหตุใดคุณหนูใหญ่คล้ายเปลี่ยนแปลงไปราวกับคนละคน หากเป็นเมื่อก่อนคุณหนูของนางเจอเรื่องชวนช้ำใจเยี่ยงนี้ ต้องร้องไห้อย่างหนักจนสลบไสลแน่นอน

ทว่านอกจากนางมิได้เห็นน้ำตาของนายสาว ยังเห็นเพียงรอยยิ้มพร่างพราวสว่างสดใสเยี่ยงคนไร้เรื่องทุกข์ใจ กิริยาวาจาหรือก็ห้าวหาญชาญชัยไม่ต่างจากบุรุษ

แท้ที่จริงจิ่นซินมีนิสัยร้ายกาจพอตัว ครั้นต้องมาคอยรับใช้ไป๋หมิงเยว่ที่อ่อนหวานนุ่มนวล กิริยาวาจาอ่อนโยนดุจสายน้ำเย็นฉ่ำ นางจึงไม่สะดวกทำตัวโผงผางหรือเผยกิริยาวาจาไม่เหมาะสมออกมา จำต้องเก็บงำด้านมืดของตนเอาไว้ เพราะต่อให้อยากชี้แนะอันใดแก่นายสาวผู้อ่อนไหวออกไป เกรงว่าคงเป็นการยุยงส่งเสริมคุณหนูดีๆ ราวผ้าขาวคนหนึ่งให้กลายเป็นคุณหนูผิดแผกจนกลายเป็นสีสันบาดตา จนถูกเกลียดชังยิ่งกว่าเก่า อาจถูกรังแกหนักกว่าเดิมหลายเท่า