ตอนที่ 5 รั้งรอวันนี้เพื่อโอกาสวันหน้า 2

นางที่เป็นเพียงบ่าวไพร่ไหนเลยจะทำสิ่งใดได้มากกว่าการร่ำไห้พร้อมเจ้านาย

แต่คุณหนูของนางยามนี้ นอกจากไม่แสดงด้านอ่อนแอตรอมตรมเหมือนก่อน ยังดูแข็งแรงกระฉับกระเฉง แม้ดูวางเฉยต่อความเลวร้ายที่ถาโถม แต่กลับพร้อมพุ่งชนยิ่ง

จิ่นซินย่อมไม่รู้ว่าหมิงเยว่คือคนที่ตายแล้วได้เกิดใหม่ รอยยิ้มของนางล้วนไม่เกี่ยวข้องกับผู้ใด สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่านางได้มีโอกาสลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเพราะเหตุใด

บุพเพวาสนาแห่งรักรอวันได้ประจักษ์ถึงจะแจ้งแก่ใจ

แต่สิ่งหนึ่งที่หมิงเยว่ปรากฏชัดในห้วงความคิดก็คือการกลับมามีชีวิตใหม่ในครั้งนี้คงเป็นเพราะสวรรค์ให้นางได้แก้ตัวใหม่

ชาติที่แล้วเพราะนางก่อกรรมทำเข็ญเอาไว้มากโข พาพี่น้องล้มตายอย่างไร้ค่าก็หลายร้อยคน เช่นนั้นชาตินี้ นางที่สิงร่างคุณหนูใหญ่ไป๋ผู้อ่อนแอบอบบาง ไร้ใครใส่ใจ ปราศจากที่พึ่งพา คงเป็นเพราะว่าสวรรค์ต้องการให้นางได้เริ่มต้นทุกสิ่งขึ้นใหม่ทั้งหมดนั่นล่ะ

เห็นได้ชัดจากการให้นางกลายมาเป็นฮูหยินของบุรุษซึ่งยึดมั่นในคุณธรรมอย่างหยางเจี้ยนปะไร

อธรรมต่ำช้าจึงจำต้องอยู่เคียงข้างธรรมะอันสูงส่ง

เฮ้อ!

หมิงเยว่ถอนหายใจนอนพลิกตัวไปมาบนเตียงนุ่ม ถามคำซ้ำๆ ว่าไม่จริงใช่ไหม? รอบที่ร้อยครั้งที่พันแล้ว

แต่เมื่อคิดไปคิดมา คิดย้ำๆ จนเกินไปก็ไม่เห็นจะมีดีอันใดตรงไหน มิสู้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ อย่างเช่นฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่งดุจเดิม

นางกำลังต้องการกลับไปยิ่งใหญ่เฉกเช่นกาลก่อน

ทว่าการกลายมาเป็นสตรีอ่อนแอราวบุปผากลีบบาง พร้อมหลุดร่วงตลอดเวลาแค่ต้องลมเยี่ยงนี้ จะทำอันใดได้ นอกจากรั้งรอเวลาอันเหมาะสมเท่านั้น

โอกาสที่จะกลับมาผงาดกล้าในวันหน้าย่อมเกิดขึ้น!

อันดับแรกต้องนางฟื้นฟูสุขภาพร่างกายของตนก่อน แล้วค่อยๆ ฝึกวิชาปลดผนึกความทรงจำหลังถอดหน้ากากให้เหล่าพวกพ้องที่ยังเหลือชีวิตรอดในวันนั้น พวกเขาจะได้กลับมารวมตัวกับนางเพื่อสร้างอาณาจักรด้วยกันอีก

คนแรกคือซิงเยว่ น้องสาวสุดที่รักของนาง...

หมิงเยว่เริ่มจากฝึกนั่งสมาธิเพ่งจิตกำหนดลมหายใจเพียงลำพังในห้องหับส่วนตัว

หญิงสาวย่อมจำจดกระบวนท่าเงาดาบจันทราได้อย่างละเอียดแม่นยำ มีเพียงนางเท่านั้นที่รู้เคล็ดวิชานี้        

การแอบฝึกหนักจึงเกิดขึ้นในทุกวัน โดยไม่มีผู้ใดล่วงรู้สักคน แม้แต่จิ่นซินสาวใช้คนสนิทของหมิงเยว่

และแน่นอนว่าหยางเจี้ยนยิ่งไม่รู้เรื่องนี้

เพราะเขาไม่เคยย่างกรายเฉียดใกล้เรือนหออีกเลย นับแต่วันที่ถูกหยามเกียรติขั้นรุนแรง

ทุกวัน แม่ทัพหยางมักจะอยู่ประจำที่ค่ายทหาร  หากกลับเข้าจวนก็มักจะขลุกอยู่ในห้องหนังสือ หารือกับลูกน้องเสร็จก็กินนอนอยู่ในนั้น ทำตัวเฉยชาห่างเหินกับภรรยาพระราชทานอย่างยิ่ง

ส่วนแม่นางน้อยผู้เป็นภรรยาอย่างไป๋หมิงเยว่ นอกจากไปคารวะน้ำชาต่อหน้าฮูหยินผู้เฒ่าและแม่สามีอย่างฮูหยินใหญ่รวมถึงญาติผู้ใหญ่สายรองที่มักจะรวมตัวยามเช้าที่เรือนใหญ่แล้ว นางก็กลับเรือนปิดประตูสนิทแน่น แม้แต่หน้าต่างก็ไม่แง้มเปิดให้ลมผ่าน

หมิงเยว่ทำตัวสงบเสงี่ยมเงียบสงัดอยู่ในเรือนตนเอง ไม่ออกไปไหน ไม่สุงสิงกับญาติพี่น้องของสามีคนใดทั้งสิ้น

แม้แต่การกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมนางยังไม่ทำ

ที่จวนไป๋แห่งนั้น ไป๋หมิงเยว่ตัวจริงได้ตายไปแล้ว ส่วนนางคือหมิงเยว่อดีตจอมโจรเงาดาบจันทราผู้ยิ่งใหญ่ นางจำเป็นต้องลดตัวกลับไปเยี่ยมคนสกุลไป๋หรือไร? เฮอะ!