บทที่ 3 ทำดีไม่คิดเอาหน้า (2/5)

          “แฮะ ๆ หม่อมฉันไม่น่าถามเลยนะเพคะ แต่หากพระองค์ไม่บอกระยะเวลา เกิดหม่อมฉันไปพึงใจบุรุษแล้วไปหมั้นหมายกับผู้อื่นก่อนที่จะช่วยเหลือท่านอ๋องสำเร็จ มันจะไม่มีปัญหาภายหลังหรือเพคะ”

            “ยามนี้เจ้าปักปิ่นแล้วหรือถึงได้เอ่ยเรื่องออกเรือน”

            “ยังเพคะ แค่เกริ่นไว้ก่อน”

            “แล้วเจ้าอายุกี่หนาวแล้ว”

            “สิบสี่เพคะ”

            “เช่นนั้นก่อนปักปิ่นก็อย่าเพิ่งไปถูกใจบุรุษใด จงอุทิศตนช่วยเหลือข้าก่อน”

            ‘ข้าเปลี่ยนใจได้หรือไม่’ นางคิดก่อนจะปรายตามองสาวใช้ที่ยืนก้มหน้าอยู่ไม่ไกล

            “หรือเจ้าจะปฏิเสธ” เซี่ยอี้หานกล่าวใช้มือเชยคางนางให้หันกลับมามองตนก่อนจะแสร้งทำหน้าดุใส่นาง

            “หม่อมฉันเป็นเพียงสตรีตัวน้อย จะไปกล้าปฏิเสธอำนาจของพระองค์ได้อย่างไร และหม่อมฉันก็ไม่ลืมนะเพคะว่าท่านอ๋องติดหนี้บุญคุณหม่อมฉันหนึ่งครั้ง”

            “ข้ารู้แล้ว ตอกย้ำเสียจริง” แล้วก็บอกว่าหวั่นเกรงในอำนาจเขาทั้ง ๆ ที่ต่อรองเพื่อประโยชน์ตนเองจนพึงพอใจ

            “วันนี้หมดเรื่องแล้ว หม่อมฉันคงต้องทูลลาเพคะ”

            “อืม” เมื่อผู้สูงศักดิ์ตอบรับ นางก็รีบยอบตัวลาก่อนจะลากแขนสาวใช้ให้รีบเดินจากไปด้วยกัน

            ‘ก็รีบจากไปเร็วเช่นนี้ทุกครั้ง ไม่ยอมรั้งรออย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วข้าจะเชื่อได้อย่างไรว่าเจ้าพึงใจในตัวข้า’ เด็กน้อยเอ๋ย...โกหกไม่แนบเนียนเอาเสียเลย

            มุมปากของคังอ๋องยกขึ้นเล็กน้อยคล้ายขบขัน พลางมองตามสตรีในอาภรณ์สีอ่อนที่รีบร้อนก้าวเดินจากไป

            หมิงเจียวซือนั่งยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้รับคำตอบรับจากผู้สูงศักดิ์ว่าเขาติดหนี้บุญคุณนาง หากภายหน้านางมีเรื่องเขาต้องช่วยเหลือนาง

            แต่เดี๋ยวนะ แค่การรับปากมิใช่ว่าใครก็ทำได้ ขนาดคนสาบานต่อกันยังทำส่ง ๆ ไป สุดท้ายผิดคำสัตย์ไม่ทำตามก็มีอยู่มาก ไม่ได้การแล้วนางจะต้องรีบร่างสัญญาแล้วพกติดตัวไว้ คราวหน้าหากได้ช่วยเหลือคังอ๋องอีกนางจะให้เขาลงนามในสัญญานี้เพื่อจะได้มั่นใจในความปลอดภัยของคนตระกูลหมิง

            “คุณหนู ท่านไปตกปากรับคำกับท่านอ๋องเช่นนั้นจะดีหรือเจ้าคะ”

            “ข้าคิดดีแล้ว หากเขาติดหนี้บุญคุณข้า ยามใดที่ข้าเดือดร้อนข้าก็สามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้”

            “แต่คุณหนูต้องระวังตัวบ้างนะเจ้าคะ เชื้อพระวงศ์เปรียบเหมือนเสือร้าย...”

            “หลินถง กำแพงมีหู เจ้าจะพูดอันใดให้ระวัง”

            “ขออภัยเจ้าค่ะ บ่าวเพียงไม่อยากให้คุณหนูไปยุ่งเกี่ยวกับผู้สูงศักดิ์” บุตรสาวพ่อค้าในสายตาผู้สูงศักดิ์เป็นได้แค่เพียงดอกหญ้าริมทาง ซึ่งบ่าวเช่นตนไม่อยากให้คุณหนูต้องมีชะตาชีวิตเช่นนั้น

            “ขอบคุณในความหวังดีของเจ้า แต่อย่าได้กังวลเลยข้ารู้ดีว่าตนเองกำลังทำอันใดอยู่” สิ่งที่นางลงมือทำ นางย่อมหวังผล โดยเอาความอยู่รอดของตระกูลหมิงเป็นที่ตั้ง

            “เอาล่ะเจ้าไปเรียกบ่าวชายมาสักสองสามคนเถิด ข้าจะขนของที่ซื้อมาไปให้พี่ใหญ่”

            “เจ้าค่ะ” แม้จะไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณหนูต้องทำดีกับคุณชายใหญ่ ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนไปกลั่นแกล้งอีกฝ่ายไว้มากมาย แต่เมื่อทำให้จวนสงบสุข คุณหนูไม่โดนนายท่านตำหนิเช่นเมื่อก่อน บ่าวเช่นตนจึงไม่คิดขัดขวาง

           

            เจ้าของเรือนมองกองอาภรณ์ ผ้าคลุมไหล่ และผ้าห่มอย่างดีตรงหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย แววตาไม่บ่งบอกอารมณ์ใด เพราะวันนี้เพ่ยตงกับฉงซานถูกเขาใช้ให้ไปทำงาน ด้วยเหตุนี้สตรีผู้นี้ถึงได้เข้ามาในห้องของเขาโดยไร้คนขัดขวาง

            “ของพวกนี้ข้าได้มาโดยบังเอิญ จะเก็บไว้ใช้เองก็ใส่ไม่ได้ จึงคิดว่าการนำมาให้ท่านคงได้ประโยชน์กว่าการปล่อยเอาไว้ให้มันเปื่อยขาดไปเอง”

            “...”

            “แล้วก็อย่าได้คิดว่าข้าวางยาพิษเพื่อทำร้ายท่านด้วยอาภรณ์พวกนี้เชียวล่ะ ข้าไม่เสียเวลาทำเช่นนั้นหรอก ยาพิษหรือก็อันตรายหากมันโดนข้าเข้าไป คงเป็นข้าที่ลำบากเอง” นางกล่าวจบก็กอดอกคล้ายยังไม่ละนิสัยเดิม

            ก็นางเป็นของนางเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว หากจู่ ๆ พูดจาอ่อนหวานออดอ้อนเอาใจ เขาคงคิดว่านางโดนผีเข้าไม่ก็คิดวางแผนร้ายกาจบางอย่างเป็นแน่

            ‘ในเรือนข้าร้อนถึงเพียงนั้นหรือ’ หมิงเลี่ยงรุ่ยคิดพลางจ้องมองหยดน้ำที่ผุดพรายขึ้นบริเวณหน้าผากของอีกฝ่าย

            “หากท่านไม่อยากได้ ท่านจะนำไปแจกจ่ายให้ขอทานที่นอกเมืองก็ตามใจ ข้ายกให้ท่านแล้ว ท่านจะเอาไปทำอันใดก็เรื่องของท่าน” กล่าวจบนางก็รีบหมุนตัวเดินออกมาโดยไม่คิดจะมองหน้าพี่ชายต่างมารดาด้วยซ้ำ

            แต่เมื่อเดินออกมาถึงบริเวณหน้าจวน นางก็พบเข้ากับบ่าวรับใช้คนสนิทของพี่ชายทั้งสองที่คล้ายเพิ่งจะกลับมาจากด้านนอก

            “คุณหนู ท่านมาที่นี่ด้วยเหตุใด” ฉงซานเอ่ยถามพลางคิดว่าคงไม่ได้มาแกล้งคุณชายอีกแล้วกระมัง

            “พอดีอาภรณ์มันรกเรือนข้าเลยขนมาทิ้งที่นี่ หาได้มากลั่นแกล้งคุณชายของพวกเจ้าไม่ แล้วนั่นก็เป็นอาภรณ์ที่ข้าได้มาโดยไม่ต้องเสียตำลึง หากพวกเจ้าอยากได้ก็เอาไปใส่เสีย แต่หากไม่ต้องการก็ไปเอาเช็ดพื้นก็ได้ ข้าไปล่ะ” นางกล่าวรัวเร็วก่อนจะรีบส่งสัญญาณให้สาวใช้รีบเดินตาม

            มาเรือนนี้ทีไรนางรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก อาจจะเพราะนางทราบอยู่แล้วกระมังว่าพี่ใหญ่และบ่าวรับใช้คนสนิทแท้จริงเป็นเสือหมอบมังกรซ่อน[1] ถึงได้รู้สึกหวั่นเกรงคนพวกนี้อย่างบอกไม่ถูก

            ‘โล่งอกไปที ข้านึกว่าพี่ใหญ่จะคว้าดาบมาฟันข้าขาดเป็นสองท่อนเสียแล้ว’ หมิงเจียวซือคิด แต่เมื่อครู่นางต้องขอบคุณตนเองที่เล่นงิ้วได้แนบเนียนเสียจริง

[1] ผู้ที่มีความสามารถแต่เก็บซ่อนเอาไว้