บทที่ 3 ทำดีไม่คิดเอาหน้า (1/5)

                                                                                   3

                                                                      ทำดีไม่คิดเอาหน้า

            ยามเหมันต์ลมหนาวพัดแรงยิ่งนัก คุณหนูรองหมิงจึงออกจากจวนไปว่าจ้างช่างไม้มาซ่อมแซมเรือนให้พี่ชาย ก่อนจะแวะไปซื้ออาภรณ์เนื้อดี ผ้าคลุมไหล่และผ้าห่มผืนหนา ๆ โดยไม่ลืมที่จะเผื่อแผ่ไปถึงคนสนิททั้งสองของพี่ชาย

            นางทำดีถึงเพียงนี้หวังว่าจะเริ่มมองเห็นความดีของนางบ้าง ความโกรธแค้นถึงขั้นฆ่าล้างตระกูลของเขาจะได้ลดลง

            แต่ในระหว่างที่นางกำลังจะพาสาวใช้คนสนิทไปหาน้ำชาและขนมเลิศรสกินอยู่นั้น นางก็บังเอิญไปเห็นคังอ๋องกำลังสนทนาอยู่กับฝูหว่านอิ๋ง คนงามที่พี่ชายของนางหมายปอง

            ‘ไม่ ๆ ข้าไม่เห็นสิ่งใดทั้งนั้น’ นางเบือนหน้ามองไปทางอื่นเพื่อไม่ให้ถูกคนทั้งสองจับได้ว่านางดันไปเห็นตอนที่คุณหนูฝูเซล้มเข้าหาคังอ๋องจนริมฝีปากแตะลงบนคางของอีกฝ่าย มาเห็นตอนใดไม่เห็น ดันมาเห็นตอนสำคัญเข้าเสียด้วย

            ‘หมิงเลี่ยงรุ่ย เห็นหรือไม่ที่ข้าเคยบอกเจ้าว่าไม่คู่ควรกับฝูหว่านอิ๋ง ข้ากล่าวผิดที่ใดกัน’ ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ฐานะ หรือชาติตระกูล เขาล้วนสู้คังอ๋องไม่ได้

            “คุณหนูรองหมิง เจ้าปล่อยให้ข้ารอนานเกินไปแล้วรู้หรือไม่” เสียงทุ้มของบุรุษดังขึ้นพร้อมกับแรงจับที่แขนทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินของนางชะงัก

            “คังอ๋อง!” นี่เขาจับได้ใช่หรือไม่ ว่านางดันไปเห็นเรื่องดี ๆ ของเขาเข้า

            “เจ้ามาช้านะรู้หรือไม่”

            “พระองค์กล่าวอันใดหรือเพคะ” หมิงเจียวซือรู้สึกงงงันกับประโยคของผู้สูงศักดิ์ เหตุใดเขาถึงได้กล่าวคล้ายกับนัดพบกับนางไว้

            “เพราะต้องมาเจอข้า เจ้าจึงแต่งตัวนานไปใช่หรือไม่” เซี่ยอี้หานกล่าวพร้อมกับขยิบตาเล็กน้อยสลับกับปรายตามองไปยังบุตรสาวคนโปรดของอัครเสนาบดี

            “ท่านอ๋องหยอกเย้าหม่อมฉันเกินไปแล้ว” เมื่อเห็นท่าทางลนลานของเขาแล้ว นางจึงตอบรับคำขอของเขาทันที

            หวังว่าเมื่อถึงคราวนางต้องการความช่วยเหลือจากอ๋องเช่นเขา หวังว่าเขาจะลงมือช่วยทันทีนะ

            “คุณหนูรองหมิง ข้าบอกเจ้ากี่ครั้งแล้วว่าอย่าได้มากพิธี แล้วให้เรียกข้าว่าอย่างไร”

            ‘กล่าวเช่นนี้อยากให้คุณหนูฝูเข้าใจว่านัดเจอกับข้าบ่อยครั้งหรือ’ ทั้งที่แท้จริงเพิ่งได้สนทนากันเป็นครั้งที่สอง

            “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าลืมตัวไปว่าคุณชายอี้ไม่ชอบพิธีการมากมาย”      

            “ที่แท้ธุระของท่านอ๋องที่บอกกล่าวหม่อมฉันเป็นคุณหนูผู้นี้เอง คารวะแม่นาง ข้ามีนามว่าฝูหว่านอิ๋ง เป็นเกียรติยิ่งนักที่ได้เจอท่านเจ้าค่ะ” น้ำเสียงว่าไพเราะแล้ว ยามมุมปากยกยิ้มกลับงดงามจนทำให้คนมองลืมหายใจ

            “คุณหนูฝูอย่าได้มากพิธีเลยเจ้าค่ะ ข้าหมิง...” นางยังกล่าวไม่ทันจบ ท่านอ๋องผู้สุภาพอ่อนโยนในสายตาของสตรีทั่วแคว้นก็รีบเอ่ยวาจาตัดบท

            “คุณหนูฝู ไม่มีอันใดแล้วใช่หรือไม่ ข้ามีเรื่องต้องทำกับนาง”

            ‘ท่านอ๋อง! ท่านอย่าได้เอ่ยวาจาชวนเข้าใจผิดได้หรือไม่’ คุณหนูคนงามหน้าเสียหมดแล้ว หากพี่ใหญ่ทราบเรื่องนี้เข้า ความโกรธแค้นที่เขามีต่อนางจะเพิ่มมากขึ้นหรือไม่

            “บอกลาคุณหนูฝูเสียสิ” เซี่ยอี้หานกล่าวพลางยกมือสะกิดให้สตรีที่เขารั้งให้ยืนอยู่ด้านข้างทำตามคำสั่ง

            “ข้าคงต้องไปแล้ว ลานะเจ้าคะคุณหนูฝู”

            “ไปกันเถิด” กล่าวจบคังอ๋องก็จับชายอาภรณ์แล้วลากจากไปทันที โดยมีสาวใช้คนสนิทของนางรีบก้าวเท้าตาม

            เมื่อพ้นสายตามาไกลแล้วบุรุษที่ดึงนางเข้ามาเป็นเป้าล่อธนูรีบปล่อยมือออก

            “ขอบคุณคุณหนูรองหมิงที่ช่วยเหลือ”

            “มิเป็นไรเพคะ หม่อมฉันจะถือว่าพระองค์ติดหนี้หม่อมฉันหนึ่งครั้ง”

            “แค่ช่วยเหลือข้าเล็กน้อย เจ้าก็ถือเป็นบุญคุณแล้ว” ช่างใจกล้าเสียจริง

            “เมื่อมีโอกาสหม่อมฉันย่อมคว้าไว้เพคะ เพราะไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมีโอกาสได้ยื่นมือช่วยเหลือเชื้อพระวงศ์เช่นหม่อมฉัน”

            “ได้ ข้าไม่ใช่คนเนรคุณ หากเจ้ามีเรื่องเดือดร้อน ข้าย่อมช่วยเหลือ”

            “ท่านอ๋องตรัสเองนะเพคะ หม่อมฉันความจำดีเสียด้วย”

            “ข้าเอ่ยแล้ว ย่อมทำตามได้ แต่มีข้อแม้ว่าเจ้าจะต้องช่วยเหลือข้าในเรื่องนี้ต่อไป”

            “นานเพียงใดเพคะ” ดูแล้วคังอ๋องผู้นี้คงไม่ได้มีใจชื่นชอบคุณหนูคนงามผู้นั้นสินะ

            “จนกว่านางจะเลิกยุ่งกับข้า”

            “พระองค์ไม่ชื่นชอบนางหรือเพคะ คุณหนูฝูงดงามถึงเพียงนั้น” ขนาดพี่ชายของนางยังชื่นชอบเลย

            แต่ในตอนนี้นางไม่แน่ใจว่าพี่ใหญ่ได้เจอบุตรสาวอัครเสนาบดีหรือยัง จึงไม่อาจกล่าวอ้างได้

            “หากฝูหว่านอิ๋งเป็นสตรีที่ข้าพึงใจ ข้ามีหรือจะขอความช่วยเหลือจากเจ้า” สายตาที่คังอ๋องมองนางคล้ายกับคำด่า ‘โง่’ แปะติดลงบนหน้าผาก

            “แฮะ ๆ หม่อมฉันไม่น่าถามเลยนะเพคะ แต่หากพระองค์ไม่บอกระยะเวลา เกิดหม่อมฉันไปพึงใจบุรุษแล้วไปหมั้นหมายกับผู้อื่นก่อนที่จะช่วยเหลือท่านอ๋องสำเร็จ มันจะไม่มีปัญหาภายหลังหรือเพคะ”