บทที่ 3 ทำดีไม่คิดเอาหน้า (3/5)

            ‘โล่งอกไปที ข้านึกว่าพี่ใหญ่จะคว้าดาบมาฟันข้าขาดเป็นสองท่อนเสียแล้ว’ หมิงเจียวซือคิด แต่เมื่อครู่นางต้องขอบคุณตนเองที่เล่นงิ้วได้แนบเนียนเสียจริง

            หมิงเลี่ยงรุ่ยยังคงนั่งมองอาภรณ์กองใหญ่อย่างครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงของน้องสาวนอกไส้

            ที่ผ่านมาแม้เขาสามารถต่อกรกับการกลั่นแกล้งและลงโทษของน้องสาวนอกไส้ได้ แต่ทว่าก็ต้องเก็บงำความสามารถของตนเอาไว้และไม่อยากจะโต้ตอบอันใดมากเพราะเห็นแก่ท่านน้าที่ช่วยเลี้ยงดูเขามา จึงยอมเป็นคนไร้ทางสู้ยอมให้นางมารร้ายกลั่นแกล้งซึ่งก็เคยมีบ้างที่เขาตอบโต้โดยใช้กลยุทธ์บางอย่างจนนางต้องเจ็บตัว ทำให้เขาถูกลงโทษจนต้องเจ็บตัว

            “คุณชาย เป็นเช่นไรบ้างขอรับ คุณหนูรองทำอันใดท่านหรือไม่” เป็นเพ่ยตงเอ่ยถามผู้เป็นนาย

            “เจ้าก็ถามไม่คิดนะเพ่ยตง อย่างคุณหนูรองน่ะหรือจะทำอันใดคุณชายได้” หากคุณชายไม่ยอม

            ที่หลายครั้งยอมก็เพราะเห็นแก่หน้าสหายของบิดาที่ช่วยเลี้ยงดูมาในฐานะบุตรชาย จนทำให้ต้องเกิดเรื่องระหองระแหงกับหมิงฮูหยิน

            “นางแค่นำอาภรณ์มากองให้”

            “อาภรณ์หรือขอรับ คุณหนูรองไปกว้านซื้ออาภรณ์ที่ต้องสวมใส่ยามเหมันต์ให้คุณชายหรือขอรับ” เป็นฉงซานทำหน้าสงสัย พลางเดินเข้าไปหยิบขึ้นมาพิจารณา

            “เห็นนางบอกมีคนให้มา ไม่ได้ใช้เลยขนมาทิ้งที่เรือนข้า”

            “ใครจะมอบอาภรณ์บุรุษให้กับคุณหนูที่ยังไม่ผ่านการปักปิ่นกัน” เพ่ยตงทำหน้างง

            “ก็คงเป็นเถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์กระมัง” ฉงซานกล่าว อาภรณ์เหล่านี้ใหม่ราวกับเพิ่งซื้อมาไหนจะผ้าคลุมไหล่และผ้าห่มผืนหนานั่นอีก ประกอบกับพวกเขาก็ได้อาภรณ์สำหรับสวมใส่ยามเหมันต์ด้วย คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจาก คุณหนูรองตั้งใจหาซื้อของเหล่านี้มาให้คุณชายและพวกเขา

            “เจ้าจะบอกว่าคุณหนูรองตั้งใจซื้ออาภรณ์มาให้คุณชายเช่นนั้นหรือ”

            “ก็เจ้าบอกเองไม่ใช่หรือ ว่าจะมีใครที่ใดมอบอาภรณ์บุรุษให้กับสตรีวัยใกล้ปักปิ่น”

            “หรือที่คุณหนูรองบอกจะกลับตัวกลับใจไม่กลั่นแกล้งคุณชายนั้นเป็นเรื่องจริง”

            “เรื่องนั้นต้องคอยดูกันต่อไป” ฉงซานกล่าว

            “รายงานเรื่องที่ข้าให้ไปสืบได้แล้ว”

            “ขอรับคุณชาย นี่เป็นคำให้การของคนที่อาศัยอยู่บริเวณใกล้เคียงขอรับ” เพ่ยตงส่งกระดาษแผ่นหนึ่งที่ฉงซานเพิ่งคัดลอกมา

            “อืม”

            “แล้วอาภรณ์พวกนี้ ให้พวกข้าขนไปทิ้งเลยหรือไม่ขอรับ”

            “เอาไปเก็บรวมกับหีบตำราก่อนหน้านี้”

            “ขอรับ” ฉงซานตอบรับพลางหอบกองอาภรณ์ขึ้นมา

            “นี่ก็ยามเหมันต์แล้ว เลือกผ้าห่มผืนหนาในกองออกมาสักผืนแล้วตรวจสอบพิษก่อนนำมาให้ข้าใช้ จะได้ไม่ต้องเปลืองตำลึงซื้อเอง”

            “ขอรับคุณชาย”

            “พวกเจ้าไปทำหน้าที่ของตนต่อเถิด”

            “ขอรับคุณชาย”

            เมื่อบ่าวรับใช้คนสนิทจากไปแล้ว หมิงเลี่ยงรุ่ยก็เปิดอ่านคำให้การที่ถูกคัดลอกมาทันที

           

            หลังจากนำอาภรณ์และของใช้จำเป็นสำหรับเหมันต์ฤดูไปมอบให้พี่ชายต่างมารดาเพื่อแสดงถึงความหวังดีและเป็นมิตรแล้ว นางก็ไม่ได้โผล่หน้าไปที่เรือนท้ายจวนอีกเลย ยามหิมะโปรยปรายนางได้แต่เอาผ้าห่มผืนหนาห่อตัวแล้วนั่งมองผ่านหน้าต่าง

            อากาศหนาวจนแทบจะแข็งตายเช่นนั้นใครกันจะอยากออกไปด้านนอก

            “เรือนท้ายจวนเป็นเช่นไรบ้าง” หมิงเจียวซือเอ่ยถามสาวใช้คนสนิทของตน

            ตลอดเหมันต์นางจะไม่ออกจากเรือนเลยหากไม่จำเป็น ดังนั้นเมื่อเข้ายามวสันต์แล้วนางจึงส่งหลินถงออกไปสอดส่องความเป็นไปของคนที่อยู่เรือนท้ายจวนเสียหน่อย

            “ตลอดเหมันต์คุณชายใหญ่ก็ไม่ออกจากเรือนเช่นกันเจ้าค่ะ”

            ‘คนเช่นพี่ใหญ่น่ะหรือจะไม่ออกจากจวน มีความสามารถถึงขนาดฆ่าล้างตระกูลหมิงที่มีผู้คุ้มกันได้ ความสามารถย่อมไม่ธรรมดา’ ดังนั้นหากจะออกจากเรือนเกรงว่าคงลอบออกทางด้านหลังจวนแทนกระมัง

            “นี่ก็เข้ายามวสันต์แล้ว คุณหนูอยากออกไปชมสวนหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อผ่านพ้นเหมันต์ไปแล้ว บรรดาต้นไม้ดอกไม้ต่างผลิดอกออกใบแตกกิ่งก้านสาขาไปทั่วดูงามตาไม่น้อย

            “ไปดูพี่ใหญ่สักประเดี๋ยวดีกว่า ไม่ได้เจอกันนานประเดี๋ยวเขาจะลืมความหวังดีของข้าไปเสีย”