บทที่ 5 ใกล้ถึงเวลาแยกย้าย (4/4)

“อย่าเพิ่งโอ้อวด พาตนเองให้รอดจากการโจมตีก่อนเถิด” เพราะไม่อยากให้นางตื่นกลัวกับการถูกลอบโจมตี เขาจึงผสมยานิทราลงในชาจอกนั้นให้นางดื่ม

            ฮี้ ม้าของผู้ติดตามที่วิ่งนำหน้าส่งเสียงร้องเมื่อมีบางอย่างขวางทาง สองขายกขึ้นตะกุยอากาศจนทำให้บุรุษชุดดำที่อยู่บนหลังม้าเกือบตกลงไป

            ‘พวกเจ้าท่าทางมีเงินไม่น้อย หากอยากผ่านทางเข้าเมืองหลวงอย่างราบรื่น ก็ทิ้งเงินและสตรีเอาไว้ที่นี่เสีย’ ท่าทางกักขฬะของพวกนักเลงทำให้บุรุษชุดดำยิ้มมุมปาก

            “รีบลงมือเสีย ข้าจะรีบไปดูจวนใหม่ของข้า” สิ้นเสียงของท่านหมอเทวดาที่อยู่ในรถม้า ผู้ติดตามแซ่เจียวทั้งสิบเจ็ดคนก็พุ่งเข้าไปจัดการนักเลงที่มีมากถึงสามสิบคน

            ด้านคุณชายหยางที่พาฮูหยินของตนแยกออกมาในช่วงชุลมุนได้เข้าพักชั้นบนสุดของโรงเตี๊ยมเลี่ยงจิน ซึ่งเป็นโรงเตี๊ยมที่สูงสามชั้น ใหญ่โตและมีจำนวนห้องที่มากที่สุดในแคว้นแห่งนี้

            “หากฮูหยินตื่น รีบให้คนไปแจ้งข้า” เขาสั่งการสาวใช้

            “เจ้าค่ะคุณชาย” สาวใช้ตอบรับอย่างนอบน้อม

            ร่างสูงเดินออกจากห้องนอน ที่ตอนนี้ยกให้เป็นห้องของซูหนิงเซียน เขาตรงไปยังห้องทำงานของตนซึ่งอยู่ในชั้นเดียวกัน

            ใช่แล้ว...โรงเตี๊ยมแห่งนี้เป็นหนึ่งในกิจการของเขา ยามอยู่เมืองหลวงเขาเลือกที่จะนอนที่นี่มากกว่ากลับจวนของตระกูล

            เดินทางออกจากเมืองหลวงครั้งนี้มิคาดคิดว่าจะได้สิ่งล้ำค่ากลับมาด้วย การเดินทางครั้งนี้ช่างคุ้มค่า

            เมื่อได้รับโอกาสอีกครั้ง เขาไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนเข้าใกล้นาง

            หยางซีซวนนั่งตรวจบัญชีอยู่นานจนตะวันลาลับสับเปลี่ยนให้พระจันทร์สาดส่องแสงนวลลออแทน

            พรึ่บ บุรุษชุดดำคุกเข่าลงตรงหน้าผู้เป็นนาย กลิ่นคาวเลือดที่มาพร้อมกับลูกน้องของตน ทำให้นัยน์ตาดำของเขาราบเรียบจนยากจะคาดเดา

            “ว่ามา”

            “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วขอรับ แต่นักเลงพวกนั้นไม่ยอมเปิดปากเลยแม้แต่คำเดียวว่าใครเป็นผู้ว่าจ้าง”

            “ในเมื่อไม่อยากเอ่ยวาจา ก็จงทำให้นักเลงพวกนั้นอย่าได้มีโอกาสเจรจากับใครอีกเลย สืบหาคนที่มีความสำคัญของนักเลงพวกนั้นแล้วข่มขู่”

            “ขอรับ”

            “ลู่จื้ออยู่ที่ใด”

            “ข้าน้อยส่งท่านหมอเทวดากลับจวนที่คุณชายมอบให้เรียบร้อยแล้วขอรับ”

            “อืม...ไปจัดการตามที่ข้าสั่งได้ คราวหน้าหากจะมาพบข้ายามที่อยู่กับฮูหยินเจ้าอย่าได้มาในสภาพนี้” เดี๋ยวฮูหยินของเขาจะมองว่าเขาเป็นคนไม่ดี

            เมื่อบุรุษชุดดำที่เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดจากไป บุรุษร่างสูงจึงลุกยืนขึ้นเพื่อยืดเส้นยืดสาย นัยน์ตาดำมองด้านนอกหน้าต่างที่บัดนี้มืดมิด

            “หรือข้าจะใส่ยานิทรามากไป นางจึงยังไม่ตื่น” เขากล่าวกับตนเองก่อนจะไปอาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์ในห้องที่ไม่มีคนเข้าพักชั้นล่าง

            เมื่ออยู่ในอาภรณ์ชุดใหม่แล้วบุรุษที่ถูกสหายเรียกว่าจิ้งจอกเจ้าเล่ห์โบกมือไล่สาวใช้ให้ออกไปจากห้อง นัยน์ตาดำมองสตรีที่นอนหลับอยู่บนเตียงด้วยแววตาล้ำลึก

            เขารู้ว่าสิ่งที่ตนทำเป็นการเอารัดเอาเปรียบนาง แต่ในตอนนั้นด้วยความรู้สึกที่ล้นเปี่ยมเขาอยากรั้งนางเข้ามากอดไว้ไม่อยากให้หายไปอีก สิ่งเดียวที่จะทำให้เขาสามารถทำได้อย่างชอบธรรมก็มีเพียงการเอ่ยเรียกนางว่าฮูหยินเพียงเท่านั้น สุดท้ายจึงปล่อยเลยตามเลย ยิ่งเห็นนางคิดตีจากเขาทันทีที่ถึงเมืองหลวง เขายิ่งไม่อยากบอกกล่าวความจริงออกไป ได้แต่แสร้งทำหน้าหนาหน้าทนออดอ้อนนาง

            เขารักและปรารถนาครอบครองนางไปชั่วชีวิต อย่างไรเขาจะรีบส่งข่าวให้บิดามารดารับสมอ้างรีบส่งแม่สื่อมาสู่ขอนางเป็นฮูหยินจริงๆ เพราะเข้าใจผิดและยึดติดกับคำว่า ‘บุญคุณ’ จึงต้องพลัดพรากจากนางอย่างไม่มีวันหวนคืน

            ครานี้ได้โอกาสอีกครั้งเขาจะไม่ยอมสูญเสียนางไปอีก..

            โครก...เสียงท้องของสตรีที่นอนอยู่บนเตียงดังขึ้น ทำให้สายตาหวานซึ้งเมื่อครู่แปรเปลี่ยนฉายแววขบขัน

            “ฮูหยิน หากเจ้าหิวก็ตื่นขึ้นมากินข้าวเถิด แล้วค่อยนอนต่อ” ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติโน้มเข้าไปใกล้ก่อนจะกล่าวเสียงเบาที่ข้างหูนาง

            “...” สตรีที่ยังอยู่ในห้วงนิทรายังคงนอนนิ่งไม่ตอบรับ

            “ฮูหยิน ตื่นเถิดพี่เตรียมอาหารไว้ให้เจ้ามากมาย”

            “...”

            “ฮูหยิน”

            “ข้าขอนอนต่ออีกนิดนะเจ้าคะ” นางส่งเสียงตอบก่อนจะพลิกตัวหนีอย่างรำคาญ

            “ฮูหยิน หากเจ้าอยากนอนต่อ เจ้าต้องบอกมาก่อนว่าพี่เป็นใคร”

            “ท่านโง่งมหรือไม่ คนที่จะเรียกข้าว่าฮูหยินได้ก็มีเพียงแค่สามีของข้า หากท่านไม่ใช่ก็อย่ามาเรียกข้าว่าฮูหยิน เลิกยุ่งกับข้าเสียทีข้าจะนอน” ซูหนิงเซียนกล่าววาจายืดยาวทั้งที่ยังหลับตาอยู่

            “สามีขออภัยที่รบกวนเวลานอนของฮูหยิน” กล่าวจบนัยน์ตาดำของเขาก็ต้องเบิกกว้างเมื่อสตรีที่นอนตะแคงเมื่อครู่พลิกตัวหันกลับมา ทำให้เขาที่ยื่นใบหน้าเข้าใกล้เพื่อฟังสิ่งที่นางกล่าวต้องตกใจ เมื่อริมฝีปากของนางแตะอยู่บริเวณริมฝีปากของเขา ดวงใจที่แห้งผากมานานก็เต้นระรัวแรง

            เพียงแค่ริมฝีปากแตะกันยังหวานล้ำถึงเพียงนี้ หากเขาจุมพิตนางจะไม่หวานล้ำไปถึงก้นบึ้งของหัวใจเลยหรือ ฉับพลันเขารู้สึกว่าตนชั่วช้ายิ่งนัก ที่เริ่มจะไม่พอใจเพียงแค่ได้กอดหรือโอบอุ้มนาง

            “หากท่านยอมขอโทษข้าก็จะให้อภัย” นางกล่าวจบมือเรียวก็โอบรั้งคอของเขาที่ยังไม่ได้ผละออกห่างก่อนจะกดริมฝีปากลงบนปากของเขาชั่วครู่ก่อนจะกลับไปนอนต่อ

            หยางซีซวนนิ่งค้างอยู่เช่นนั้นเกือบหนึ่งเค่อ ก่อนที่แววตาที่จับจ้องนางจะแปรเปลี่ยนเป็นหวานซึ้งแฝงความปรารถนาอยากครอบครอง แม้จะอยากปีนเตียงขึ้นไปนอนกอดนาง แต่เพราะกลัวนางจะโกรธ จึงต้องยับยั้งตนเอาไว้ก่อนจะเดินไปนอนบนตั่งที่เขามักจะเอาไว้นอนอ่านตำรา

            เมื่อเทียนถูกดับลงภายในห้องจึงมืดสนิท แสงจันทร์ด้านนอกไม่อาจลอดผ่านเข้ามาได้เนื่องจากหน้าต่างถูกปิดแน่นหนา ท่ามกลางความมืด ดวงหน้าหวานของสตรีปรากฏรอยยิ้ม

            อีกไม่นานต้องแยกจาก ขอเก็บเกี่ยวความสุขก่อนที่จะต้องเผชิญหน้ากับความจริงและการแก้แค้น ทุกอย่างเกี่ยวกับบุรุษผู้นี้จะกลายเป็นความทรงจำที่ดีที่สุด

            ‘ขอให้ท่านได้สมหวังกับสตรีที่ท่านรัก หยางซีซวน’